Μεγαλύτερος όλων ο Τζόρνταν, αλλά εγώ “είμαι” με τον Μάτζικ

Την καταλαβαίνω την Jordan mania. Την κατανοώ, διότι αντιλαμβάνομαι τον Μάικλ Τζόρνταν ως τον κορυφαίο αθλητή που είδα ποτέ. Είναι όμως άλλο να ξεχωρίζει κανείς αυτόν που αντιλαμβάνεται ως τον κορυφαίο και άλλο να κολλάει η κουβέντα, δηλαδή να αρχίζει και να τελειώνει σε ένα πρόσωπο. Για να σπάσω την “Τζόρνταν” μονοτονία, αποφασίζω να γράψω για το δικό μου ίνδαλμα των νεανικών μου χρόνων· αυτόν που με μεγάλωσε, τον Μάτζικ Τζόνσον. Το κάνω με αφορμή τα καλά νέα που πήρα σήμερα διαβάζοντας τη δήλωση του ότι μετά το ντοκιμαντέρ για την τελευταία σεζόν του Κόμπι Μπράιντ, θα βγει και η δική του σειρά ντοκιμαντέρ. Μια σειρά για την οποία ήδη ανυπομονώ.

Πιθανόν να παίζει ρόλο ότι μεγάλωνα στα χρόνια των Λέικερς, και στην περίοδο που το δίλημμα, επειδή συχνά παρουσιάζεται τέτοιο, ήταν το “Μάτζικ - Λάρι Μπερντ”. Ο “δικός μου” ήταν ο Μάτζικ, αλλά ένας επιπλέον λόγος για να τον θαυμάζω ήταν η αθλητική συμπεριφορά του απέναντι στον Μπερντ, με τον οποίο έγιναν φίλοι. Ήταν ένα πολύ δυνατό και πολύ καθαρό μήνυμα, βασική τροφή για την αθλητική ανατροφή μου αυτός ο αλληλοσεβασμός, η αναγνώριση, ο τρόπος της συμπεριφοράς του ενός απέναντι στον άλλο.

Κι ήταν ότι δίπλα σε όλα τα μαγικά που έκανε ο αθλητής στο παρκέ στεκόταν και μια πολύ ενδιαφέρουσα και θαυμαστή προσωπικότητα. Τον είδα να τον τιμούν για τις δράσεις που αναλάμβανε προκειμένου να συγκεντρώνει χρήματα για οργανώσεις που παρείχαν υποστήριξη σε κοινότητες μαύρων που το είχαν ανάγκη σε μια δύσκολη εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τον είδα το καλοκαίρι του ’91 να συγκεντρώνει περίπου 2 εκατ. δολάρια, τα οποία μοίρασε σε δύο ιδρύματα, το “United Negro Foundation” και το “I have a dream foundation”. Και δεν ήταν μόνο τα χρήματα· ήταν το ρεύμα που δημιουργούσε με τη δημόσια υποστήριξή του και τη δημόσια συμπεριφορά του.

Κι ύστερα ήρθε το σοκ της ανακοίνωσης ότι αποσύρεται επειδή βρέθηκε θετικός στον HIV. Τον “πονέσαμε” όλοι τότε, την 7η Νοεμβρίου 1991, τον Μάτζικ. Και τον θαυμάσαμε για το θάρρος του να ανοιχτεί, να το μοιραστεί και να βοηθήσει προκειμένου να αλλάξουν οι αντιλήψεις. Στους μικρότερους, όλο αυτό μπορεί να μοιάζει με λεπτομέρεια. Στα 18 μου, δεν είχα συγκλονιστεί περισσότερο με τη δημόσια στάση ενός κορυφαίου αθλητή. Τον καιρό εκείνο, που ήμουν σπουδαστής σε μια σχολή δημοσιογραφίας, αυτό έγινε το θέμα της εργασίας μου, διότι ήταν τέτοια η αίσθηση που είχε δημιουργήσει η είδηση της απόσυρσης και η δημόσια στάση του Μάτζικ στη διαχείριση του προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε.

Επτά χρόνια μετά, τον Νοέμβριο του 2000 έπεσα πάνω στον Μάτζικ, ο οποίος τον καιρό εκείνο βρισκόταν στη Δανία για χάρη της Magic Great Danes, της ομάδας που τον έπεισε να φορέσει για λίγο τη φανέλα της και να ξαναπαίξει. Μια κουβέντα του ενός τετάρτου με έναν από τους μεγαλύτερους αστέρες που είδες ποτέ στον αθλητισμό, για τον οποίο είχες στεναχωρηθεί, σε έφερνε μπροστά στην επιβεβαίωση ότι ο Μάτζικ ήταν ο “έξω καρδιά” τύπος που είχες την εντύπωση ότι είναι, από μακριά. Ήταν τέτοια η ευγένειά του, τέτοια η κουλτούρα του, τέτοια η αύρα του, που πέτυχε το αντίθετο από το συνηθισμένο, δηλαδή από το σοκ της απομυθοποίησης, που συνήθως με χτυπά όταν συναναστρέφομαι για λίγο έναν μεγάλο αθλητή.

Κι ύστερα ήρθε ο τρόπος που στάθηκε και στέκεται δίπλα στον γιο του, τον Ερβιν ΙΙΙ, που είναι γκέι και το έχει δηλώσει ανοιχτά. Είναι πάρα πολλά τα μαθήματα που πήρα, και συνεχίζω να παίρνω παρακολουθώντας τον Μάτζικ από μακριά να μεγαλώνει. Κι είναι τέτοια η στάση του, διαχρονικά, που με κάνει να καμαρώνω πολύ που στο δίλημμα της εποχής των παιδικών μου χρόνων τον διάλεξα για να τον ακολουθώ.

Στα μάτια μου ο Μάτζικ δεν ξεθώριασε όταν άρχισε να τον ξεπερνά ο Τζόρνταν. Πώς άλλωστε να συμβεί αυτό όταν είδα την φιλοτιμία, την αξιοπρέπεια και το sportsmanship της συμπεριφοράς του τον καιρό που έχανε το πρωτάθλημα από τον Τζόρνταν και τον αγκάλιαζε για να τον συγχαρεί και να τον επαινέσει - αναγνωρίσει δημόσια. Τον Τζόρνταν τον θαύμασα περισσότερο, με όρους στενά αθλητικούς· ο Μάτζικ με άγγιξε και με επηρέασε. Όπως και ο “διάδοχός” του, που έγινε ο επόμενος “εκλεκτός” μου, ο Κόμπι Μπράιαντ.

Στα μάτια των γενιών που έπονται της δικής μου, ο Μάτζικ δεν είναι η mainstream επιλογή. Στο μυαλό όσων δεν τον έζησαν και δεν τον παρατήρησαν στενά εντός και εκτός παρκέ, η επιλογή μου να δίνω μεγαλύτερη σημασία στον Μάτζικ από τον Τζόρνταν μοιάζει παράλογη, με όρους αθλητικούς. Είπαμε όμως, είναι μια άλλη κουβέντα η “ποιους μπασκετμπολίστες θεωρείς κορυφαίους”, και είναι μια άλλη κουβέντα η “ποιοι μπασκετμπολίστες σε επηρέασαν”. Στην πρώτη θα ξεκινούσα από τον Τζόρνταν. Στην δεύτερη από τον Μάτζικ. Γι’ αυτό απέκτησα τις φανέλες και των δύο. Ο πρώτος με άφησε πολλές φορές άναυδο με αυτά που έκανε στο παρκέ. Ο δεύτερος μου μίλησε, και τελικά με έκανε καλύτερο.