Τζόρνταν… δέρνουμε!

Ολη αυτή η ιστορία με τους βρώμικους τρόπους των οποίων μετέρχονταν οι Πίστονς για να σταματήσουν τον Μάικλ Τζόρνταν μου θυμίζει εκείνο το διαφημιστικό σποτ που είχε λανσάρει το Conn-x TV (προπομπός της Cosmote TV) πριν από καμιά δεκαριά χρόνια…

Οι πρωταγωνιστές του μπουζούριαζαν μέσα σε ένα λεωφορείο έναν συνεσταλμένο νεαρό και αναρωτιόντουσαν «Μπόχουμ δέρνουμε;»

Σε αντίθεση με το δικό τους πνεύμα τα «Bad Boys» του Ντιτρόιτ δεν είχαν καμιά επιφύλαξη ή αμφιβολία γι’ αυτό…

Ελόγου τους, δεν έκαναν διακρίσεις: και Μπουλς και όποιους άλλους έβρισκαν μπόσικους μπροστά τους εκείνη την εποχή τους σάπιζαν και τους έκαναν μπλε μαρέν!

Οσο για τον Τζόρνταν, αυτόν είχαν στόχο να τον κάνουν να μη γέρνει από το πολύ ξύλο και να φτύσει το γάλα που είχε βυζάξει από τη μάνα του!

To είπε άλλωστε αυτό και άλλος ένας παθών εκείνης της εποχής που δεν κώλωνε κιόλας: τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ εννοώ ο οποίος υπήρξε κιόλας πολύ γλαφυρός στην περιγραφή της αμυντικής τεχνοτροπίας των Πίστονς.

Τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τις επικές μονομαχίες των Μπουλς με τους Πίστονς (όπως αυτές παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ «The Last Dance») χύθηκε πολύ μελάνι για τους περιβόητους «Jordan Rules» που βεβαίως ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια στοχευμένη και πολύ σκληρή άμυνα η οποία ξεπερνούσε τα θεωρούμενα όρια του φάουλ και καθίστατο βρόμικη και ανυπόφορη…

Όντως ήταν κάτι πολύ παραπάνω απ’ όλα αυτά, μάλιστα ο σεσημασμένος για τις μνημειώδεις ατάκες του Τζόε Ντούμαρς, ο οποίος πέρασε όλη τη ζωή του στους Πίστονς (1985-1999) και αργότερα διετέλεσε πρόεδρος τους (2000-2014) τους είχε δώσει έναν μυθικό ορισμό,,,

Επρόκειτο, λέει για την τρίτη μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου μετά τον κώδικα Da Vinci και τη συνταγή της Coca Cola!

Μιας και το ΄φερε η κουβέντα ο Ντούμαρς είναι πολύ φίλος με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Δημήτρη Ιτούδη, μάλιστα τη σεζόν 2012-13 που οι δυο τους είχαν φύγει από τον Παναθηναϊκό και τελούσαν υπό καθεστώς αγρανάπαυσης πέρασαν πάνω από έναν μήνα στο Ντιτρόιτ και όχι ως απλοί παρατηρητές. Συμμετείχαν κανονικά στις προπονήσεις με τον Λόρενς Φρανκ και μάλιστα ο Ντούμαρς σε μια συνέντευξη μας στο Pick N’ Roll της Cosmοte TV είχε εγκωμιάσει τον Ζοτς...

Αμ ο Ομπράντοβιτς; Αν και πολλάκις και κατ’ επανάληψιν δήλωνε την εναντιότητα του στο ΝΒΑ (και μάλιστα έκανε πλάκα γι’ αυτό στον Αντώνη Φώτση) δεν έκρυψε τότε τη μεταστροφή του.

Για να πω την αμαρτία μου, τους Πίστονς τους συμπαθούσα από παλιά για έναν λόγο: μου άνοιξαν την πόρτα του ΝΒΑ!

Μάιος του ’90. Είμαι φαντάρος. Η μάλλον αεροπόρος. Του…κολεγίου δηλαδή! Μετά τη βασική εκπαίδευση στην Τρίπολη και το πέρασμα από το Τατόι, καταμεσής του… «Βρόμικου 89», των Ειδικών δικαστηρίων και των απανωτών εκλογών, παίρνω μετάθεση στο ΑΣΑΕΔ: στο Ανώτατο Συμβούλιο Αθλητισμού Ενόπλων Δυνάμεων, με έδρα το κτίριο στην αρχή της οδού Ερατοσθένους, λίγο πιο πάνω από το Καλλιμάρμαρο.

Σκάει τρομερό ταξίδι στο Μπόρντεν του Καναδά, μέσα στη στρατιωτική βάση, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και ο συνταγματάρχης, καλή του ώρα, που ήταν διευθυντής του γραφείου, αποφασίζει να πάω κι εγώ για να στέλνω ανταποκρίσεις με το φαξ και να ενημερώνω το κοινό.

Αμερική; Πας καλά; Wow! Ημουν 27 χρονών και την είχα δει μόνο από την τηλεόραση. Πέταξα τη σκούφια μου και ακολούθησα τον Ψαθά, τον Ανδριόπουλο, τον Χάντζο, τον Τσιγέρογλου και τους υπόλοιπους δρομείς…

Το Μπόρντεν είναι κοντά στο Νιαγάρα και που λέει ο λόγος, ένα τσιγάρο δρόμος από το Ντιτρόιτ. Σιγά που θα μου γλίτωναν οι Πίστονς! Ήταν κιόλας οι πρωταθλητές της περασμένης σεζόν χώρια που έμελλε να πετύχουν το repeat και στην πρεμιέρα των play offs, στις 8 Μαΐου, υποδέχονταν τους Νικς…

Πήρα μια 24ωρη άδεια εξόδου από το στρατόπεδο, χωρίς να δώσω αναφορά πού θα πήγαινα (αν με έπιαναν θα με περνούσαν από στρατοδικείο το δίχως άλλο) και χωρίς να ξέρω κανέναν εκεί, διαπίστευση, εγώ, η άγνοια κινδύνου και η λαχτάρα μου (κι οι τρεις μαζί) ροβολήσαμε κατά Αuburn Hills μεριά. Άλλαξα δυο λεωφορεία, βρήκα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, κατάφερα να πάρω διαπίστευση και όλα τα υπόλοιπα είναι… ιστορία: απόλαυσα τον πρώτο δια ζώσης αγώνα ΝΒΑ της ζωής μου, ψώνισα μια μπλούζα και ένα σακ βουαγιάζ των Πίστονς που τα έχω ακόμα και πόζαρα κιόλας σαν τον κονιόρδο δίπλα στον Αϊζάια Τόμας!

Δεν θα συγχωρήσω, ωστόσο, ποτέ τον Τζόε Ντούμαρς που μας έβγαλε κουνημένη τη φωτογραφία μέσα στα αποδυτήρια!

Αυτό του το είπα, όχι στις 15 Ιανουαρίου του 2013 που τον συνάντησα στο Λονδίνο (με αφορμή τον αγώνα Πίστονς-Νικς), αλλά τον Αύγουστο του 1994 στο Τορόντο, όταν ο λεγάμενος βρέθηκε απέναντι στην Εθνική, στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος…

Μέλος της Dream Team 2, δυο χρόνια μετά την πρεμιέρα του θιάσου του ΝΒΑ στη σκηνή της Βαρκελώνης. Τον είχα ρωτήσει τότε εάν θεωρούσε πως είναι δίκαιο να αγωνίζονται οι παίκτες του ΝΒΑ στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ και ως εκ τούτου να διαλύουν τους αντιπάλους τους και μου είχε πει το εξής...

«Ε, με την ίδια λογική-μου είπε-και στην κολύμβηση θα έπρεπε να απαγορεύεται η συμμετοχή των Ανατολικογερμανίδων»!

Πάλι καλά, θα μπορούσε να πει κάτι… χειρότερο, σαν αυτό που είχε απαντήσει ο αρχιπροπονητής της ομάδας της Ανατολικής Γερμανίας μεσούντος του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος υγρού στίβου το 1986 στη Μαδρίτη…

Τον είχαν ρωτήσει τότε για ποιο λόγο οι κολυμβήτριες της ομάδας έχουν βραχνή φωνή (με σαφές υπονοούμενο για το ντοπάρισμα τους) και χωρίς να κρύβει την ενόχληση τους, αλλά χωρίς κιόλας να χάνει το χιούμορ του είχε δώσει την εξής απάντηση…

«Ξέρετε, εδώ τις φέραμε εδώ για να κολυμπήσουν και όχι για να τραγουδήσουν!

Τούτου δοθέντος και οι Πίστονς στα τέλη των 80s κατέβαιναν στο γήπεδο για να νικήσουν και να πάρουν το πρωτάθλημα, όχι για να παραστήσουν τις όσιες παρθένες!

Οι «Jordan Rules» σημάδεψαν μια εποχή, θεμελίωσαν μια δυναστεία και αποτελούν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία του ΝΒΑ: όπως το «Celtic Mystique» των Σέλτικς, το showtime των Λέικερς, η τριγωνική επίθεση των Μπουλς, το pick n’ roll των Τζαζ, το «seven seconds or less» των Σανς, οριζόντιο (κατά πως το έλεγε ο Τρινκιέρι) παιχνίδι των Μάβερικς, το small ball των Χιτ, το ορμητικό και επαναστατικό στιλ των Γουόριορς και πάει λέγοντας…

Τον συχωρεμένο (από τις 9 Μαίου του 2009) αρχιτέκτονα των Πίστονς, Τσακ Ντέιλι τον συνάντησα για πρώτη φορά το 1990 στο Ντιτρόιτ και τον αντάμωσα ξανά το 1991 στη Ρώμη, όπου βρέθηκε (μαζί με τον Λένι Γουίλκενς) για να παρακολουθήσει το Eurobasket ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων της Βαρκελώνης…

Ατύχησα και πάλι διότι η φωτογραφία που κάποιος μας τράβηξε μαζί με τον Στράτο Κωσταλά δεν είναι πολύ καλή. Αντιθέτως η συνέντευξη μας υπήρξε εξαιρετική!

Μέσα στη φούρια του, είχε προλάβει τότε να μου πει μερικές κουβέντες για την περιβόητη «94 feet defense» (άμυνα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου) και τους «Jordan Rules» που ακόμη ήταν πολύ νωποί…

«Ο κόσμος πίστευε ότι ήμασταν βρόμικοι στο παιχνίδι μας, αλλά δεν θέλαμε αυτό. Εκείνο που επιδιώκαμε ήταν να κάνουμε συνεχώς επαφές και να είμαστε πολύ δυνατοί και σκληροί στο παιχνίδι μας. Η λογική μας ήταν ότι ή κάνεις ένα δυνατό φάουλ ή δεν το κάνεις καθόλου»!

Εδώ οφείλω να επισημάνω ότι αυτή τη λογική είχε λανσάρει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ο τότε προπονητής των Τζαζ, Φρανκ Λέιντεν, λέγοντας το εξής: «Μην κάνεις φάουλ για το φάουλ, αλλά ρίξ’ του μια να σε νιώσει και να σε πονέσει. Αν είναι να κάνεις… αδερφίστικο φάουλ, άσ’ το να πάει στο διάολο»!

Αυτό το δόγμα, αλλά σε πολύ πιο εξελιγμένη και …φιλοσοφημένη μορφή ενστερνίσθηκε και επέβαλε ο Ντέιλι δημιουργώντας τη.. συμμορία των «Bad Boys».

Ιδού grosso modo το σκεπτικό του στην υπόθεση με τους Μπουλς: «Ο Τζόρνταν μπορούσε να σε πληγώσει και από αριστερά και από δεξιά. Μπορούσε να σε πληγώσει ακόμη κι αν στεκόταν στον πάγκο που πουλάνε τα χοτ ντογκ! Θέλαμε να περιορίσουμε την οπτική και την κίνηση του, σε όποιο σημείο κι αν είχε την μπάλα. Ενας βασικός κανόνας στην τακτική μας ήταν να τον τσεκάρουμε και να τον… τσακώνουμε κάθε φορά που περνούσε δίπλα από έναν αμυντικό μας, ώστε να υποφέρει και να βασανίζεται για να κάνει αυτό που ήθελε. Εάν έφτανε στην baseline έπρεπε να τον καταρρίψουμε και να μην τον αφήσουμε να σηκωθεί από το έδαφος. Τον ακολουθούσαμε ακόμη και στην τουαλέτα»!

Χάρη σε αυτή την αμυντική τακτική, οι Πίστονς έγιναν ο κακός δαίμονας των Μπουλς και του Τζόρνταν μέχρι να αλλάξουν τα κόζα, τη σεζόν 1990-91.

Εκείνο το στιλ των…παλιάνθρωπων του ΝΒΑ προκαλούσε πόνο! Προκαλούσε επίσης και αντιδράσεις, μάλιστα το FBI είχε διατάξει έρευνα για τις προειδοποιήσεις και τις απειλές που δεχόταν μέσω ταχυδρομείου ο Ντέιλι. Σε μια από αυτές τις επιστολές μάλιστα, μετά από έναν αγώνα των Πίστονς με τους Καβαλίερς, κάποιος του έγραψε ότι «ο Θεός με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι εσύ έχεις κυριευθεί από τον σατανά, περισσότερο από τους παίκτες σου»!

Είχε προηγηθεί εκείνο το ματς στο οποίο μια αγκωνιά του Ρίκι Μαχόρν προκάλεσε εγκεφαλική διάσειση στον Μαρκ Πράις, ενώ ο Μπιλ Λαϊμπίρ είχε καταχεριάσει τον Μπραντ Ντόχερτι!

Τα κατοπινά χρόνια, θέλοντας και μη, τους Πίστονς τους έβρισκα διαρκώς μπροστά μου, λες και με καταδίωκαν. Η, λες και τους καταδίωκα εγώ…

Το 1990 ο τζένεραλ μάνατζερ τους, Τζακ ΜακΚλόσκι, περιβόητος «Trader Jack», βρέθηκε στην Αθήνα και παρακολούθησε τον αγώνα Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ αναζητώντας λαβράκια στα πέριξ…

Τον Οκτώβριο του 1996 είδαμε όλοι μας φάντη μπαστούνι τον (τετράκις πρωταθλητή και μάλιστα με τρεις διαφορετικές ομάδες) Τζον Σάλεϊ να σκάει μύτη στα μέρη μας, για να φορέσει τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Προς γενική κατάπληξη-και για να τον… εκθέσει- ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς τον έβαλε στην πεντάδα του εκτός έδρας αγώνα με την Μπαρτσελόνα, με το που κατέβηκε από το αεροπλάνο, ενώ λίγες μέρες αργότερα προσγειώθηκε με ελικόπτερο στο ΟΑΚΑ για να προλάβει τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ! Παρεμπιπτόντως ο Σάλεϊ ήταν εκείνος που προσέδωσε στον Ντέιλι το παρατσούκλι «Daddy Rich», εντυπωσιασμένος από τα ωραία κοστούμια και το πολύ κομψό ντύσιμο του πατερούλη τους…

Τον Απρίλιο του 1999 στο Σεντ Πίτερσμπουργκ της Φλόριντα, στο πρώτο Final 4 του NCAA που παρακολούθησα, είδα τα όργια του Rip Χάμιλτον ο οποίος μετά από πέντε χρόνια οδήγησε τους Πίστονς στην κατάκτηση του τρίτου τίτλου τους…

Τον Mάρτιο του 2007 στη Λευκωσία, στο περιθώριο του FIBA Eurocup All-Star Day πέτυχα τον διαβόητο «Baddest Bad Boy» Ρίκι Μαχόρν και απαθανατίσαμε εκείνη τη συνάντηση μας παρέα με τον Γιώργο Παπαδάκο και τον συνάδελφο Γιώργο Αδαμόπουλο, χώρια που θυμηθήκαμε κιόλας τους αγώνες του με τη Μεσατζέρο Ρόμα κόντρα στον Παναθηναϊκό...