Ο λεβεντόγερος Δον Κιχώτης…

Η Superleague επέστρεψε με κορυφαίες αποδόσεις και ειδικά στοιχήματα

To ποιος υπήρξε, το ποιος είναι και το τι συμβολίζει για την Αμερική ο Μπιλ Ράσελ δεν θα το πω, ούτε θα το γράψω εγώ…

Είμαι πολύ μικρός για να τον περιγράψω: μικρός σε μέγεθος, μικρός και σε ηλικία σε σχέση με τον πιο στέρεο ακρογωνιαίο λίθο στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ…

Τα είπαν και τα έγραψαν πολλοί άλλοι, μάλιστα μια πτυχή της προσωπικότητας του μας την άφησε αμανάτι ο Ρικ Πιτίνο το πρώτο κιόλας βράδυ που εμφανίσθηκε επί ελληνικής σκηνής, στον αγώνα Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στις 28 Δεκεμβρίου του 2018.

Για το αμερικάνικο μπάσκετ, ο Ράσελ είναι κάτι παραπάνω από έναν ογκόλιθο που εικονογραφεί, όσο κανείς άλλος τη δυναστεία των Σέλτικς, ίσως και ολόκληρο το ΝΒΑ…

Έντεκα πρωταθλήματα είναι αυτά, χώρια που τα δυο τα κατέκτησε με τον διπλό ρόλο του παίκτη και προπονητή, όταν τον άφησε στο πόδι του ο Ρεντ Αουερμπαχ!

Έντεκα και μάλιστα μέσα σε 13 χρόνια, τόσα πολλά δεν έχει κατακτήσει κανείς άλλος μπασκετμπολίστας στο ΝΒΑ και δίπλα του στέκεται μονάχα ο Καναδός Χένρι Ρίτσαρντ, ο οποίος έβαλε στο παλμαρέ του ισάριθμα τρόπαια του «Stanley Cup» με την ομάδα χόκεϊ των Μόντρεαλ Κανάντιενς…

Για την ακρίβεια (ο Ρίτσαρντ) έστεκε μέχρι τις 5 του περασμένου Μαρτίου, οπότε αποδήμησε εις Κύριον, σε ηλικία 84 ετών…

Ο Ράσελ πάλι τα ‘χει ξεπεράσει: στις 12 Φεβρουαρίου έκλεισε τα 86 χρόνια του, αλλά (δεν) είναι καλοστεκούμενος…

Δεν είναι διότι τα τελευταία χρόνια τον βλέπω στα Αll Star Games και στους τελικούς του ΝΒΑ να σουλατσάρει υποβασταζόμενος ή με μπαστούνι…

Αλλά συνάμα είναι διότι μπορεί ακόμα να γονατίζει, να βγάζει στεντόρεια φωνή κατά του ρατσισμού και να τα χώνει κιόλας στον πλανητάρχη.

Είναι το δίχως άλλο ένας λεβεντόγερος!

Α, για να μην το ξεχάσω: εκτός από τα έντεκα δαχτυλίδια του ΝΒΑ, ο Ράσελ έχει ακόμη στη συλλογή του δυο απανωτούς κολεγιακούς τίτλους με το Σαν Φρανσίσκο και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ το 1956 …

Αμ το άλλο; Μέσα σε δέκα τρεις μήνες, από τις 24 Μαρτίου του ’56 έως τις 13 Απριλίου του ’57 πρόλαβα να δρέψει τρία τρόπαια σε τρεις διαφορετικές διοργανώσεις: τον κολεγιακό τίτλο στο Εβανστον (με 26 πόντους και 27 ριμπάουντ στον τελικό με το Αίοβα), το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στη Μελβούρνη και το πρωτάθλημα με τους Σέλτικς, κατεβάζοντας 32 ριμπάουντ στον έβδομο τελικό κόντρα στους Χοκς, που τότε κατάλαβαν τι κελεπούρι έχασαν…

Το εννοώ αυτό διότι στο ντραφτ της προηγούμενης χρονιάς η ομάδα του Σεντ Λούις επέλεξε τον Ράσελ στο Νο 2, αλλά τον αντάλλαξε με τους Σέλτικς για να πάρει τον Εντ ΜακΚόλεϊ και τον Κλιφ Χάγκαν!

Το λες και γκάφα αυτό...

Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι εκείνος ο έβδομος τελικό, που μάλιστα θεωρείται ως ο συγκλονιστικότερος όλων των εποχών κρίθηκε στην εκπνοή της δεύτερης παράτασης (125-123) και πώς; Με την τάπα του Μπιλ Ράσελ στον Μπομπ Πετίτ!

Εάν για το ΝΒΑ ο Ράσελ είναι μια μυθική βιβλική φιγούρα, για την αμερικανική κοινωνία αποτελεί ένα μνημείο, μια ανεκτίμητη προίκα και τη φωνή της συνείδησης της!

Είναι τρόπον τινά το alter ego του Μοχάμεντ Αλι, άλλωστε υπάρχει μια ιστορία που τους συνδέει και την κρατάω κάβα για τη συνέχεια…

Τον ρατσισμό ο εμβληματικός ογκόλιθος των Σέλτικς τον γνώρισε εξ απαλών ονύχων: όταν ο πατέρας του, επιστάτης σε ένα εργοστάσιο χαρτιού στη Λουϊζιάνα, έχανε τη σειρά του στην ουρά του βενζινάδικου για να εξυπηρετηθούν οι λευκοί, όταν τον σημάδεψαν στον κρόταφο για να μείνει εκεί και να περιμένει, όταν οι αστυνομικοί έστελναν τη μάνα του να αλλάξει φόρεμα, επειδή, λέει, αυτό που φορούσε ήταν πολύ ωραίο για να το βάζει μια μαύρη!

Τον Ράσελ τον έχω συναντήσει κάμποσες φορές, αλλά πάντοτε ήμουν λαίμαργος μαζί μου…

Επίτηδες αναφέρομαι στη λαιμαργία, διότι αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε ο μεγάλος αντίπαλος του, ο Γουίλτ Τσάμπερλεν, στις 26 Μαΐου του 1999, όταν οι Σέλτικς απέσυραν για δεύτερη φορά τη φανέλα με το Νο 6…

«Ο Μπιλ είναι λαίμαργος. Πάντοτε ήταν. Ενώ έχει δέκα δάκτυλα στα δυο χέρια του, πήρε έντεκα δαχτυλίδια» είπε εκείνο το βράδυ στο Fleet Center ο «Βig Dipper», που αξιώθηκε να κατακτήσει μονάχα ένα…

Παρεμπιπτόντως η φωτογραφία στην οποία εικονίζεται ο Ράσελ να δείχνει τα έντεκα δαχτυλίδια αποτελεί μια από τις τρεις πιο σαγηνευτικές και συνάμα… ανατριχιαστικές στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού: μαζί με εκείνες του Μάκλ Φελπς με τα οκτώ χρυσά ολυμπιακά μετάλλια το 2008 στο Πεκίνο και του Μαρκ Σπιτς με τα επτά δικά του το 1972 στο Μόναχο.

Εκείνη την ίδια χρονιά μάλιστα στην Αμερική κόντεψε να ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος, καθότι το ESPN σε μια α λα G.O.A.T. κατάταξη των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών τοποθέτησε τον Ράσελ στο Νο 4 πίσω από τον Τσάμπερλεν, τον Τζόρνταν και τον Μάτζικ Τζόνσον…

Γιατί άραγε οι Σέλτικς απέσυραν δυο φορές τη φανέλα του Ράσελ; Α, ναι, αυτή είναι επίσης μια ωραία ιστορία που δηλώνει κιόλας το ποιόν του ανδρός…

Η φανέλα απεσύρθη ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 1972 στο Garden σε στενότατο κύκλο: βασικά την σήκωσε ψηλά ο Αουερμπαχ και δίπλα του βρισκόταν μόνο ο Ράσελ!

Για ποιο λόγο; Δεν γούσταρε τη δημοσιότητα και απαίτησε από τον άλλοτε προπονητή του και μετέπειτα πρόεδρο των Σέλτικς να είναι οι δυο τους, μόνοι τους στο γήπεδο…

Είκοσι επτά χρόνια αργότερα ο Αουερμπαχ, κυριευμένος από τις τύψεις συνειδήσεως του, τον υποχρέωσε να εκτεθεί δημοσίως και διοργάνωσε μια λαμπρή τελετή στις 26 Μαΐου του 1999, με παρουσιαστή τον ηθοποιό Μπιλ Κόσμπι και με την παρουσία της αφρόκρεμας του ΝΒΑ: Γουίλτ Τσάμπερλεν, Μπομπ Κούζι, Τζον Χάβλιτσεκ, Οσκαρ Ρόμπερτσον, Τζούλιους Ερβινγκ, Λάρι Μπερντ και δεν συμμαζεύεται…

Πλάκα πλάκα η ζωή του Ράσελ είναι ένα déjà vu: το εννοώ αυτό διότι δυο κορυφαίες στιγμές της καριέρας του τις βίωσε δυο φορές…

Είναι ο μόνος παίκτης που είδε τη φανέλα του να αποσύρεται δυο φορές και άλλες δυο επίσης εισήχθη στο Hall Of Fame!

Ο Ράσελ εντάχθηκε για πρώτη φορά στο περιλάλητο μουσείο του Σπρίνγκφιλντ το 1975, αλλά αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση, ισχυριζόμενος ότι «δεν αξίζω να είμαι ο πρώτος μαύρος παίκτης που θα εισαχθεί στο Hall Of Fame, υπάρχουν άλλοι που άξιζαν αυτή την τιμή πριν από εμένα».

Τότε ο «Mr 11 Rings» εννοούσε τον Τσακ Κούπερ που υπήρξε ο πρώτος Αφροαμερικανός ο οποίος επελέγη στο ντραφτ του ΝΒΑ το 1950, αγωνίσθηκε επί έξι σεζόν στο ΝΒΑ (τις πρώτες τέσσερις με τους Σέλτικς) και έφυγε από τη ζωή το 1984.

Ο Κούπερ εντάχθηκε μετά θάνατον, το 2019 και μόνο τότε ο Ράσελ αισθάνθηκε ότι θα μπορούσε να παραλάβει το δαχτυλίδι που απονέμεται στα μέλη του Hall Of Fame. Ελόγου του δεν το είχε πάρει ώστε να μπορεί να το πετάξει σε ένα ποτάμι (όπως έκανε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον ρατσισμό, ο Μοχάμεντ Αλι με το ολυμπιακό μετάλλιο που είχε κατακτήσει το 1960) και νιώθοντας πλέον ότι ξαλάφρωσε η ψυχή του δέχθηκε το δαχτυλίδι με καθυστέρηση 44 ετών!

Στις 15 Νοεμβρίου του 2019 οι εκπρόσωποι του Hall Of Fame του το απένειμαν σε μια ιδιωτική σεμνή τελετή σε στενό κύκλο στον οποίο παρεισέφρησαν, με δική του πρόσκληση ο Αλόνσο Μούρνινγκ, ο Μπιλ Γουόλτον και η Αν Μέιερς …

Τον Ράσελ τον συνάντησα από κοντά για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1986 στην εξέδρα Τύπου του «Palacio de deportes» της Μαδρίτης, όπου αυτός και ο Μπόμπι Νάιτ σχολίαζαν τους αγώνες της Εθνικής ομάδας των ΗΠΑ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα…

Με δισταγμό του ζήτησα να βγάλουμε μια φωτογραφία και δεν αρνήθηκε. Μου έφτανε αυτή η φωτογραφία, δεν του ζήτησα αυτόγραφο, διότι τότε είναι βέβαιο πως θα έτρωγα χυλόπιτα!

Σοβαρολογώ, διότι ο Ράσελ δεν έδινε τσάμπα αυτόγραφα. «Στα ντουζένια μου ζήταγα 300.000 δολάρια απ’ όποιον ενδιαφερόταν να έχει την υπογραφή μου» εξήγησε γελώντας μετά από 13 χρόνια εν Αθήναις, σε μια κουβέντα που παρέπεμπε στην παρεμφερή στάση ζωής του Ισπανού συγγραφέα Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν…

Κατά το «πυρ, γυνή και θάλασσα», ο Ράσελ σιχαίνεται τέσσερα πράγματα: το ποτό, το κάπνισμα, τα αυτόγραφα και το όνομα του Τσάμπερλεν, τον οποίο κάποτε άφησε έξω από τη λίστα των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών!

Τι έκανε ο Ράσελ στην Αθήνα; Εδώ σε θέλω μάστορα…

Ο θρύλος των Σέλτικς επελέγη από το ΝΒΑ και έσκασε μύτη στα μέρη μας ως guest star στην κλήρωση του 13^ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, το οποίο είχε αναλάβει η Ελλάδα. Είχα αναλάβει τότε την ευθύνη του Γραφείου Τύπου της διοργάνωσης και με αυτή την ιδιότητα, χώρια η έμφυτη δημοσιογραφική διαστροφή μου, τον χρεώθηκα με 108 από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Αθήνα.

Η κλήρωση πραγματοποιήθηκε στις 3 Νοεμβρίου του ’97 στο Μέγαρο Μουσικής, ενώ την επόμενη ημέρα ο Ράσελ παρακάθισε σε μια ιστορική συνέντευξη Τύπου στην οποία μαγνήτισε το δημοσιογραφικό σινάφι και τα όσα έκανε και είπε μένουν αιχμάλωτα στη μνήμη μου…

Είχε τρελά κέφια εκείνο το πρωί ο Ράσελ…

Πρώτα απ’ όλα δεν άφηνε κανέναν σε ησυχία. Ρώτησε την Τζούλη Βελισσαράτου, που είχε αναλάβει τη διερμηνεία, εάν θα μπορούσε να μεταφράσει από γερμανικά, ολλανδικά ή ρωσικά και την πανικόβαλε…

Ύστερα, ενόσω απαντούσε στις ερωτήσεις, άλλαζε μόνος του τις κασέτες στα δημοσιογραφικά μαγνητοφωνάκια που είχαν αφεθεί πάνω στο τραπέζι του πάνελ και τα έκανε κιόλας να αναβοσβήνουν!

Γελούσε διαρκώς, ούτε κωμωδία να έβλεπε δεν θα χαχάνιζε τόσο. Πείραζε τους πάντες, ενώ λαμπύριζε το δαχτυλίδι που φορά πάντοτε και το θεωρεί ως το πιο ανεκτίμητο απ’ όλα: εκείνο του πρωταθλήματος της σεζόν 1968-69 στην οποία θριάμβευσε ως παίκτης και ως προπονητής.

Δεν θα ξεχάσω παρεμπιπτόντως, μια ατάκα που μου είπε ο τότε φρέσκος προπονητής της Εθνικής, Παναγιώτης Γιαννάκης: «Εάν ένας Έλληνας έλεγε και έκανε όλα αυτά, θα του κρεμάγαμε κουδούνια και θα τον λέγαμε γραφικό και καραγκιόζη»!

Πες το ψέματα, ρε Δράκε!

Σε εκείνη τη συνέντευξη ο Ράσελ είχε πει τις κάλτσες του. Τα πάντα όλα! Ιδού ένα μικρό σταχυολόγημα…

• Ήμουν ένα Δον Κιχώτης που πολεμούσε διαρκώς με τους ανεμόμυλους! Ήξερα ότι τα βραβεία, οι έπαινοι και οι διακρίσεις δίνονταν με πολιτική σκοπιμότητα και αποφάσισα ότι δεν με νοιάζουν καθόλου. Τα βραβεία δεν μπορούν να νικήσουν τα γεγονότα. Γεγονότα είναι οι νίκες και τα πρωταθλήματα και γι’ αυτά πάλευα κάθε βράδυ και έδινα τον καλύτερο εαυτό μου.

• Δεν θα άλλαζα τίποτε στη ζωή μου, εάν ξαναγεννιόμουν. Έχω μια ερωτική σχέση με το μπάσκετ και οι Σέλτικς είναι η ζωή μου όλη…

• Από το 1970 και πέρα το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει προοδεύσει πολύ, τουλάχιστον 30% με 40%.

• Όταν πρωτόπαιξα στους τελικούς του ΝΒΑ ήμουν ο μοναδικός μαύρος ανάμεσα σε ένα σωρό λευκούς παίκτες, Τώρα ψάχνεις με το κιάλι να βρεις λευκούς παίκτες. Και άλλη μια διαφορά: ως ρούκι έπαιρνα 25.000 δολάρια τον χρόνο που τώρα οι παίκτες το έχουν για μεροκάματο.

• Bλέποντας εικόνες από το ΝΒΑ της εποχής μου σκέπτομαι ότι μοιάζει με το τωρινό WNBA!

• Ημουν φίλος με τον πατέρα του Τζόρνταν και του είπα ότι πρέπει να είναι υπερήφανος όχι γιατί γέννησε τον καλύτερο παίκτη της σύγχρονης εποχής, αλλά διότι έβγαλε έναν υπέροχο άνθρωπο.

• Όχι (ένα σκέτο «No», η απάντηση του στην ερώτηση εάν έχει δει κάποιον παίκτη που να του μοιάζει).