Τα τσιγάρα του Χατζή!

Χθες που μιλούσα με έναν φίλο μου περί ανέμων και υδάτων μου είπε κάτι το οποίο με παρακίνησε να γράψω αυτό το κείμενο…

Ανήκει λέει στη γενιά που μεγάλωσε με τον Βινς Κάρτερ!

Πάει να πει του ρίχνω δυο γενιές και καμιά εικοσαριά χρόνια: όχι του Κάρτερ, αλλά του φίλου μου!

Του Κάρτερ του ρίχνω 14 χρόνια, αλλά ελόγου του πάλι ρίχνει μια δεκαετία στον μακροβιότερο παίκτη στα χρονικά του ΝΒΑ!

Αυτό είναι όντως ένα ανεκτίμητο παράσημο: είτε επειδή το έλεγε η καρδιά του και άντεχαν τα κότσια του, είτε λόγω ματαιοδοξίας, ο τύπος άφησε το αποτύπωμα του σε τέσσερις διαφορετικές δεκαετίες!

Δεν το λες μικρό, ούτε και ευκαταφρόνητο αυτό το επίτευγμα, έστω κι αν η διαδρομή του δεν επιστέφθηκε με έναν τίτλο, ούτε καν με μια συμμετοχή σε τελικούς του ΝΒΑ, διάβολε…

Σε μια σειρά τελικών της Ανατολής αξιώθηκε να παίξει (το 2010 με το Ορλάντο απέναντι στους Σέλτικς) και πολύ του ήταν!

Βρισκόταν πάντοτε ο δόλιος στη σωστή ομάδα, αλλά τη λάθος στιγμή!

Οι Ράπτορς θα αργούσαν πολύ να στεφθούν πρωταθλητές, των Νετς είχε περάσει η μπογιά τους, οι Γκρίζλις, οι Κινγκς και οι Χοκς βρίσκονταν σε ύφεση, οι Σανς είναι οι… Σανς…

Και στο Ντάλας δεν του ‘κατσε η ρουφιάνα η τύχη, διότι πήγε εκεί (και ξανασυναντήθηκε με τον Τζέισον Κιντ), ενώ είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει η σαμπάνια με την οποία λούστηκαν οι Μάβερικς έξι μήνες νωρίτερα!

Bad luck!

Ο φίλος μου λοιπόν είναι, λέει της γενιάς του Κάρτερ.

Οι λίγο μεγαλύτεροι ανήκουν στη γενιά του Ντομινίκ Γουίλκινς…

Εγώ πάλι οριοθετώ τον εαυτό μου στη γενιά του Τζούλιους Ερβινγκ και νιώθω ευγνώμων στον θεό και στην τύχη που με αξίωσαν να συναντήσω και τους τρεις, να τους μιλήσω, να φωτογραφηθώ μαζί τους και να νιώσω ότι ταξίδεψα πάνω στα φτερά της γοητείας και της φαντασμαγορίας τους…

Τα τυχερά του επαγγέλματος, το δίχως άλλο!

Ο «Air Canada» δεν πήρε κανένα πρωτάθλημα...

Ο «Zoid» καρτέραγε μέχρι τα 36 του και βολεύτηκε σηκώνοντας την κούπα με τον Παναθηναϊκό στο Παρίσι…

Ο «Dr J» είχε στεφθεί δυο φορές πρωταθλητής στο ΑΒΑ, αλλά έπρεπε ο Χάρολντ Κατζ να κάνει (όπως λέει ο αστικός μύθος) μια αντιπαραβολή στατιστικών στο κομπιούτερ για να διαπιστώσει τι έλειπε από τους Σίξερς…

Έλειπαν οι 24.5 πόντοι, τα 15.3 ριμπάουντ και οι δυο τάπες του συχωρεμένου του Μόουζες Μαλόουν: τον τράβηξε από το Χιούστον, τον κουβάλησε στη Φιλαδέλφεια, τον έβαλε δίπλα στον Ερβινγκ και χάλασαν τη μόστρα των Λέικερς και των Σέλτικς…

Οι γενιές στις οποίες αναφέρθηκα παραπάνω προσδιορίζονται με κριτήριο όχι τους τίτλους ή το ποιος ήταν το είδωλο της εποχής, αλλά το θέαμα που πρόσφερε εις έκαστος εξ αυτών: το θέαμα με αιχμή του δόρατος τα καρφώματα τους, κάποια εκ των οποίων παραμένουν ιστορικά, ανεπανάληπτα και ανεξίτηλα χαραγμένα στη συλλογική μνήμη…

Ο Κάρτερ θα ‘χει να το λέει, εμείς θα ‘χουμε να το θυμόμαστε και ο φουκαράς ο Φρεντερίκ Βάις θα έχει να το βλέπει τρομαγμένος στους εφιάλτες του. Ποιο; Το «le dunk de la mort» όπως αποκάλεσαν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι το κάρφωμα του στον αγώνα ΗΠΑ-Γαλλία στις 25 Σεπτεμβρίου του 2000…

Το κάρφωμα του θανάτου!

Εκείνη την εποχή που ήταν ακόμη ψάρακλας στο ΝΒΑ ο Κάρτερ σύρθηκε έκων άκων και στην αγωνιώδη σκυταλοδρομία των Jordanesques! Ανήκε σε εκείνη την ολιγομελή λίστα των παικτών από την οποία αναζήταγε ο Στερν τον εκλεκτό για να πάρει το δαχτυλίδι του ακατονόμαστου! Ο μακαρίτης κομισάριος του ΝΒΑ αφουγκραζόταν την ανάγκη του κόσμου για προσκυνήσει μπροστά σε ένα καινούργιο είδωλο, με δελφίνους της εποχής ως επί το πλείστον και λόγω θέσης, τον Βινς Κάρτερ, τον Αλεν Αίβερσον, τον Γκραντ Χιλ και τον Τρέισι ΜακΓκρέιντι…

Αλλά, ως γνωστόν, τα σνίκερς του Τζόρνταν (που παρεμπιπτόντως, τα αγοράζουν και οι Ρεπουμπλικάνοι) ήταν πολύ μεγάλα και ο καθένας θα έπλεε μέσα τους…

Τέτοιες μέρες πριν από 25 χρόνια ο Κάρτερ μας συστήθηκε για πρώτη φορά, αλλά, για να πω την αμαρτία μου, δεν τον θυμάμαι και πολύ…

Κανείς δεν τον θυμάται, σε κανέναν δεν έκανε εντύπωση και η εικόνα εκείνων των ημερών (του Ιουλίου του ’95 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων) ήταν κάτι σαν… ο Χατζής θα τον στέλνει να του παίρνει τσιγάρα!

Δεν κάπνιζε βεβαίως ο Νίκος, αλλά μπορούσε να στείλει τον Βινς για τα θελήματα!

Στον αγώνα της 18ης Ιουλίου του 1995 στο ΟΑΚΑ (Ελλάδα-ΗΠΑ 98-78) ο Κάρτερ έμεινε 18 λεπτά πάνω στο παρκέ και δεν κατάφερε να το… ματώσει, έχοντας 0/3 δίποντα και 0/3 τρίποντα, ενώ ο Καλαματιανός γκαρντ έβαλε 17.

Εκείνη η αμερικανική ομάδα κατρακύλησε στην έβδομη θέση, με σούπερ σταρ τον Στεφόν Μάρμπερι, αλλά του Κάρτερ (με μέσο όρο 6π. και 4ρ.) πίσω είχε η αχλάδα την ουρά…

Ρίζωσε μάλιστα αυτή η αχλάδα και έβγαζε απίδια μέχρι τον περασμένο Μάρτιο!

Οκτώ χρόνια αργότερα (11 Οκτωβρίου 2003) ο Δημήτρης Παπανικολάου συνάντησε ξανά τον Κάρτερ με την ευκαιρία του αγώνα του Παναθηναϊκού με τους Ράπτορς και θυμήθηκαν το πρώτο αντάμωμα τους στο ΟΑΚΑ…

Συνομήλικοι είναι: ο Κάρτερ γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1977 και ο Παπανικολάου δώδεκα ημέρες αργότερα, στις 7 Φεβρουαρίου…

Απλώς ενώ ο Φον Δημητράκης τα παράτησε το 2011, η Vinsanity βάστηξε άλλα εννέα χρόνια!

Α, μιας και το ‘φερε η κουβέντα, η αθάνατη ελληνική ψυχή έδωσε ρέστα σε εκείνο τον αγώνα επίδειξης στο Air Canada Centre: από τους 18.000 θεατές, οι 11.000 ήταν Έλληνες οι οποίοι τραγούδησαν σε στάση προσοχής και με πολλή συγκίνηση τον εθνικό ύμνο, αλλά στο καπάκι γιούχαραν άγρια τον Κάρτερ!

Και λίγο αργότερα, μόλις στο τέταρτο λεπτό, άρχισαν να φωνάζουν «it’s over» όταν με γκολ-φάουλ του Νίκου Χατζηβρέττα ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 7-4!

Έγινε και άλλη μια πλάκα αργότερα. Εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη κι ενώ το σκορ ήταν 100-76, στο γήπεδο έπεσε σκοτάδι λόγω βλάβης στο ηλεκτρικό σύστημα. O Ζέλικο Ομπράντοβιτς και ο Κέβιν Ο’ Νιλ συμφώνησαν ότι δεν υπήρχε λόγος να συνεχισθεί το ματς και τότε ο (σεσημασμένος για το χιούμορ του) Παπανικολάου γύρισε και είπε…

«Κρίμα ρε γαμώ το, πέσανε τα φώτα πάνω που το γυρίζαμε»!!!