Μπορεί ο Γιάννης να γίνει ο «Τζόρνταν της σημερινής εποχής»;

• Τι θα γίνει μέσα στις τέσσερις γραμμές
• Έφτασε η ώρα του superman!

Έχοντας ήδη συμπληρώσει λίγες μέρες μακριά από το γραφείο κι έχοντας μπει πλέον στο πετσί της θερινής ανεμελιάς, δεν σας κρύβω ότι πιάνω τον εαυτό μου να ασχολείται περισσότερο από ποτέ με το κινητό (σε περίοδο διακοπών) και το συναίσθημα είναι λίγο περίεργο. Υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να πάω να κοιταχτώ σε κάποιο γιατρό, γιατί αυτό το πράγμα δεν θα ήταν φυσιολογικό. Αλλά όσο το ξανασκέφτομαι και συνειδητοποιώ ότι απέχουμε μία ανάσα από την επανέναρξη του ΝΒΑ, ηρεμώ και ξαναπέφτω με τα μούτρα, για να ρουφήξω όλες τις τελευταίες ειδήσεις του πιο ελκυστικού αθλητικού προϊόντος στον πλανήτη.

Το καλοκαίρι που βιώνουμε, άλλωστε, είναι ίσως το πιο διαφορετικό στη ζωή όλων μας. Επομένως για τους απανταχού μπασκετόφιλους και ελλείψει διεθνών διοργανώσεων και «επίσημης αγαπημένης», η καθημερινή αγωνιστική «πινελιά» από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες του κόσμου, ισοδυναμεί με κάτι σαν ένα επιπλέον χαλαρωτικό κοκτέϊλ στην παραλία, με φόντο το ηλιοβασίλεμα!

Η αλήθεια είναι ότι 150 μέρες και περισσότεροι από 4,5 μήνες, χωρίς το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου είναι τεράστιο διάστημα και σίγουρα η μεγαλύτερη περίοδος διακοπής, μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου, στην ιστορία του «μαγικού κόσμου» του αθλήματος. Τηρουμένων των αναλογιών, όμως και της ραγδαίας εξάπλωσης της πανδημίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είναι η χώρα με τα περισσότερα κρούσματα (4,5 εκατομμύρια) και θύματα (ξεπέρασαν τις 150.000) σε όλη την υφήλιο, το restart του ΝΒΑ και ο τρόπος που θα γίνει, συνιστά ένα πολύ σημαντικό κερδισμένο στοίχημα.

Η δουλειά που έχουν κάνει ο Άνταμ Σίλβερ και οι συνεργάτες του απέναντι στα «σημεία και τα τέρατα» του καιρού μας (την έξαρση του κορονοϊού ακολούθησε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόϊντ, που ξεσήκωσε την αφροαμερικανική κοινότητα και ξαναζωντάνεψε το κίνημα του “Black Lives Matter”) αλλά και η αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος στη «φούσκα» του Ορλάντο, θα αποτελέσουν μία πυξίδα για την διεξαγωγή των αθλητικών διοργανώσεων όσο διαρκεί ο «εφιάλτης» του covid-19!

H συνάντηση των 22 ομάδων σε ένα – τρόπον τινά – «ολυμπιακό χωριό στις αθλητικές εγκαταστάσεις του ESPN, δίπλα στην Disneyworld, είναι σίγουρα πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του επαγγελματικού μπάσκετ στην Αμερική, συνάμα όμως, περνάει πολλαπλά και σημαντικά μηνύματα κοινωνικού και αγωνιστικού χαρακτήρα.

Τα πρώτα δείγματα από τα τεστ που έγιναν και γίνονται καθημερινά, είναι κάτι περισσότερο από ενθαρρυντικά, καθώς κανένας από τους παίκτες που βρίσκονται στην «φούσκα», δεν έχει βρεθεί θετικός στον κορονοϊό. Από ιατρικής πλευράς, επομένως, το μέχρι στιγμής ποσοστό επιτυχίας βρίσκεται στο 100%. Το υγειονομικό πρωτόκολλο, τα μέτρα που έχουν ληφθεί αλλά και ο βαθμός πειθαρχίας όλων των εμπλεκόμενων, ξεπερνούν το επιθυμητό επίπεδο, οπότε ήδη επικρατεί συγκρατημένη αισιοδοξία ότι το πρόβλημα δεν θα περάσει στο εσωτερικό της εγκατάστασης.

Η δυνατότητα των παικτών να περάσουν κοινωνικά μηνύματα (στο πίσω μέρος της φανέλας τους) σε μία εποχή που οι αγώνες θα έχουν την μεγαλύτερη τηλεοπτική κάλυψη και ενδεχομένως και τηλεθέαση (λόγω της απουσίας του θεατών αλλά και του «περιορισμού» μεγάλης μερίδας του κόσμου στο σπίτι), αυξάνει τον δείκτη της κοινωνικής «ευθύνης» των ομάδων και των παικτών, που σε όλο αυτό το διάστημα θα λειτουργήσουν και ως πρεσβευτές ιδεών και απόψεων.

Τι θα γίνει μέσα στις τέσσερις γραμμές

Το κομμάτι του μπάσκετ είναι ίσως αυτό που κρύβει τις περισσότερες δυσκολίες, όσον αφορά την λογική της προσέγγισης, πολύ απλά επειδή δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ασφάλεια το πως θα παρουσιαστούν αγωνιστικά οι μεγάλοι αστέρες της λίγκας και αντιστοίχως πόσο θα επηρεάσουν τις ομάδες τους.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι αποστάσεις των ομάδων θα μικρύνουν λόγω της έλλειψης του πλεονεκτήματος της έδρας και εκτιμώ ότι το ουδέτερο έδαφος και η απουσία των φιλάθλων, θα αυξήσουν τις πιθανότητες των εκπλήξεων. Προσθέστε το μπάσκετ σκοπιμότητας που θα παιχθεί, υπολογίστε και τον παράγοντα τραυματισμοί (όσοι έχουν τους λιγότερους, θα έχουν πλεονέκτημα) και έχετε όλη την εξίσωση που θα σας δώσει το εφετινό δαχτυλίδι!

Τι εννοώ; Ότι για παράδειγμα, το όλο σκηνικό ευνοεί και με το παραπάνω την τύχη ομάδων με αμυντικογενή προσανατολισμό, περιφερειακή ευστοχία και διψασμένους παίκτες, σαν τους Μπόστον Σέλτικς και τους Μαϊάμι Χιτ στην Ανατολή και τους Ντάλας Μάβερικς με τους Ντένβερ Νάγκετς στην Δύση.

Και οι τέσσερις αυτές ομάδες, θα είχαν πολύ λιγότερη τύχη αν τα playoffs διεξάγονταν όπως μέχρι πέρυσι, σε αντίθεση με φέτος που δεν έχουν τίποτε να χάσουν και θεωρητικά μπορούν να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου και να διεκδικήσουν ακόμη και τον τίτλο.

Κοινώς, νιώθω ότι η συγκυρία της «φούσκας» αφαιρεί πόντους από τα λεγόμενα φαβορί: τους Μπακς από την ανατολική και τους Λέϊκερς με τους Κλίπερς από την δυτική περιφέρεια. Μιλώντας για το Μιλγουόκι, πιστεύω ότι τα δείγματα από τους δύο φιλικούς αγώνες με τους Σπερς και τους Κινγκς, ήταν πολύ θετικά τόσο στο αμυντικό όσο και στο επιθετικό κομμάτι. Όχι και τόσο στο τελευταίο ματς με τους Πέλικανς, στο οποίο πάντως ο coach Bud φάνηκε να μην καίγεται για το αποτέλεσμα και να ασχολείται περισσότερο με τις δοκιμές σχημάτων.

Τα επτά εναπομείναντα ματς της κανονικής περιόδου και ειδικότερα τα δύο πρώτα με τους Κέλτες και τους Ρόκετς, θα αποτελέσουν σημαντικά τεστ και θα βοηθήσουν την ομάδα του Μπούντενχόλτζερ να ανακτήσει σταδιακά την φόρμα της, έτσι ώστε μετά τις 15 Αυγούστου (όταν αρχίζουν τα playoffs) να πατάει καλύτερα.

Ο 2^ος γύρος, άλλωστε και η πιθανή διασταύρωση με το Μαϊάμι ή την Βοστώνη, θα καθορίσει εν πολλοίς, το αν τα «ελάφια» μπορούν κατ’ αρχήν να φτάσουν μέχρι τους τελικούς (μετά από 49 χρόνια) και εν συνεχεία να διεκδικήσουν το τρόπαιο.

Από την άλλη πλευρά, οι δύο ομάδες του Λος Άντζελες συγκεντρώνουν τον καλύτερο συνδυασμό βάθους και ποιότητας στην Δύση και στα χαρτιά φαίνεται δύσκολο να μην κονταροχτυπηθούν για μία θέση στους τελικούς. Το δέλεαρ είναι μεγάλο για τον ΛεΜπρόν (ίσως να έχει την τελευταία πραγματικά μεγάλη ευκαιρία του) και τον Λέοναρντ, οι οποίοι είναι οι δύο παίκτες που κυνηγούν το πρωτάθλημα με τρίτη διαφορετική ομάδα.

Έφτασε η ώρα του superman!

Βλέποντας τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στα δύο φιλικά που έπαιξε στο Ορλάντο είναι πλέον εύκολο για τον καθένα να καταλάβει ότι δεν έχει αντίπαλο, όχι μόνο στο ένας εναντίον ενός με το 95% των παικτών του ΝΒΑ, αλλά ίσως και με το 70% των περιπτώσεων σε “double-team”! To back-to-back βραβείο του MVP στην κανονική περίοδο (το πρώτο στην ιστορία για Ευρωπαίο και το δεύτερο για μη Αμερικανό παίκτη μετά τον Στιβ Νας), μοιάζει ήδη… κεκτημένο, ενώ πολύ πιθανή φαίνεται και η βράβευσή του – για πρώτη φορά – ως αμυντικού της χρονιάς.

Κοινώς, ο “Greek Freak” δεν παίζεται σε ατομικό επίπεδο και είναι μακράν ο παίκτης που θα κυριαρχήσει στον «άλλον πλανήτη» του μπάσκετ, για την επόμενη δεκαετία. Αρκούν, όμως, όλα τα παραπάνω για να στεφθούν οι Μπακς πρωταθλητές και ο ίδιος να βάλει στο κεφάλι του το στέμμα του «βασιλιά»;

Νομίζω πως όχι! Για να πάει ο εφετινός τίτλος στο Μιλγουόκι, δεν απαιτείται απλά το μεγαλύτερο “step-up” στην έως τώρα καριέρα του Γιάννη… Χρειάζεται η συνδρομή του supporting-cast της ομάδας. Δηλαδή η υπέρβαση παικτών, που μέχρι τώρα δεν έχουν αποδείξει ότι μπορούν να σηκώσουν μέχρι τέλους, τόσο βαριές ευθύνες. Αν τα καταφέρουν, τότε ίσως να βγουν αληθινές οι «προφητείες» όλων όσοι υποστήριξαν ότι ο Αντετοκούνμπο θα είναι αυτός που θα πλησιάσει τον μεγάλο Μάϊκλ Τζόρνταν. Ο ίδιος το θέλει όσο τίποτε άλλο! Και στο Ορλάντο θα έχει την μπάλα στα χέρια του… Η συνέχεια επί της οθόνης…

Υγ.1: Το να σχολιάζει κάποιος τον εκάστοτε κομπλεξικό, που κάθε φορά που ο Γιάννης αναφέρεται στις δυσκολίες των παιδικών του χρόνων (σ.σ.: αν μιλήσει για ρατσισμό, μπορεί να γράψει βιβλίο), βγάζει στην επιφάνεια τα απωθημένα του, νομίζω ότι πλέον, περισσότερο του δίνει αξία και λιγότερο καταδεικνύει το πρόβλημα.

Υγ.2: Το αν ο “Greek Freak” τιμάει την πατρίδα του, κάτι που έχει φανεί περίτρανα όλα αυτά τα χρόνια στο ΝΒΑ (όπου έχει εξελιχθεί σε μεγαλύτερο πρεσβευτή της χώρας μας παγκοσμίως), δεν σημαίνει ότι δεν δύναται να μιλήσει για το αυτονόητο που έχει να κάνει με το σεβαστό ποσοστό των Ελλήνων, το οποίο δεν απορρίπτει τις φυλετικές διακρίσεις.

Υγ.3: Για να το ελαφρύνουμε λιγάκι, πόσο λίγο ξέρουν τον Γιάννη όσοι πίστεψαν ότι πέρασε την καραντίνα μόνο με γυμναστική και χωρίς να ακουμπήσει μπάλα;

Υγ.4: Το κομμάτι των τραυματισμών που θα προκύψουν, δεν είναι καθόλου αμελητέο. Μετά από τόσους μήνες αγωνιστικής απραξίας, οι ομάδες που θα στερηθούν τους λιγότερους (αριθμητικά και ποιοτικά) παίκτες, θα έχουν ένα σημαντικό αβαντάζ, που σε αντίθεση με άλλες χρονιές, ίσως να αλλάξει και τις αρχικές ισορροπίες.

Δείτε ΕΔΩ το αφιέρωμα του gazzetta.gr για την επιστροφή του ΝΒΑ!