Δυο επί έξι ίσον... πέντε!

Τον περασμένο Φεβρουάριο που συνάντησα τον Ταλ Μπρόντι στο Σικάγο μου είπε κάτι που το ήξερα grosso modo, αλλά όχι επακριβώς...

Τη σεζόν 1966-67 που η Μακάμπι Τελ Αβίβ αντιμετώπισε τον Αρη στο πλαίσιο του Β’ γύρου του Κυπέλλου Κυπελλούχων Ευρώπης χάθηκε στην κυριολεξία ο λογαριασμός!

Εκείνη την εποχή που ήταν συνηθισμένες οι μεγάλες διαφορές και οι ανατροπές από αγώνα σε αγώνα, οι Ισραηλινοί επιβλήθηκαν στην έδρα τους με 101-71, αλλά ο Αρης δεν τα παράτησε και κυνήγησε μέχρις εσχάτων το θαύμα, για να επιβληθεί εντέλει μόνο με 91-71.

Εκείνη την εποχή ο Μπρόντι ήταν... αέρας και ο Κώστας Παρίσης μετήλθε παντός θεμιτού και κυρίως... αθέμιτου τρόπου για να τον αναχαιτίσει, συμπεριλαμβανομένων μπουνιών, κλωτσιών, τρικλοποδιών και δεν συμμαζεύεται!

«Πρέπει να μου έκανε γύρω στα εννέα φάουλ, χωρίς να αποβληθεί» μου είπε γελώντας ο Μπρόντι, που παρεμπιπτόντως από εκεί το ματς έγινε και παραμένει πολύ καλός φίλος με τον Παρίση...

Η συνέντευξη του Μπρόντι προβλήθηκε την περασμένη Τρίτη στην εκπομπή «Pick N’ Roll» της Cosmote TV και αργά το βράδυ μου τηλεφώνησε ο Θόδωρος Ροδόπουλος που τότε αγωνιζόταν στον Αρη...

«Θα σου πω τα νούμερα με ακρίβεια. Εγώ του έκανα οκτώ και ο Παρίσης δώδεκα»!

Αυτή η παλιά, αλλά συνάμα νωπή ιστορία μου ήρθε στο μυαλό σήμερα τα ξημερώματα που επαναλήφθηκε τρόπον τινά: δώδεκα φάουλ έκανε και ο Γιάννης, αλλά έμεινε μέχρι το τέλος πάνω στο παρκέ!

Αστειεύομαι! Απλώς κάνω ένα λογοπαίγνιο, διότι ο Αντετοκούνμπο έκανε δυο φορές το έκτο φάουλ, χωρίς να πάρει την άγουσα προς τον πάγκο (των γηπέδων της «φούσκας») που μοιάζει με καθιστικό!

Έξι κι έξι δεν κάνουν δώδεκα; Καλά δεν τα μετράω;

Εκείνες τις δυο περίεργες στιγμές (στη μετάδοση) δεν τόλμησα να πω κάτι άλλο που επίσης μου ήρθε στο μυαλό: διάβολε, οι Αμερικανοί διαιτητές δεν του έδωσαν το έκτο φάουλ, αλλά στις 9 του περασμένου Σεπτεμβρίου, στη Σενζέν της Κίνας, τρεις Ευρωπαίοι συνάδελφοι τους, του τα χρέωσαν με τέτοια φούρια που έμειναν στον τραπεζικό λογαριασμό του όλον αυτό τον καιρό σαν...valeur!

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, υπενθυμίζω ότι στον υπέρ πάντων αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Τσεχία η Εθνική χρειαζόταν νίκη με διαφορά 12 πόντων, που την έπιασε στο 32ο λεπτό με δυο βολές του Κώστα Σλούκα (61-49), αλλά δεν έμελλε να την κρατήσει...

Τρία λεπτά αργότερα ο Σέρβος Γκλίσιτς, ο Λετονός Αουνκρότζερς και ο Πολωνός Λίζκα χρέωσαν τον Γιάννη με πέμπτο (επιθετικό φάουλ) και πάπαλα!

Στο τέλος του αγώνα αποτυπωνόταν το 84-77 που δεν μας ήταν αρκετό για την πρόκριση στην επόμενη φάση...

Στο Ορλάντο ο Γιάννης κόντεψε ν’ αποβληθεί δυο φορές, μάλιστα στη μία περίπτωση τη σκαπούλαρε σε μια παρόμοια (με εκείνη της Σενζέν) φάση πάνω στην κίνηση του κι ενώ ο Μάρκους Σμαρτ είχε στηθεί για να εκμεταλλευθεί τον κανονισμό που αφορά τη restricted area…

Για κάθε φάουλ που μπορεί να έκανε, αλλά δεν καταλογίσθηκε και για κάθε διαμαρτυρία των Σέλτικς, ο Γιάννης είχε έτοιμη την απάντηση του: δυο απανωτά γκολ-φάουλ με τα οποία, σε συνδυασμό με το καλάθι του Κρις Μίντλετον (113-107) σφράγισε και κλείδωσε τη... στοιχειωμένη νίκη των Μπακς..

Γιατί στοιχειωμένη; Διότι οι λεγάμενοι είχαν να δουν χαρά στα σκέλια τους (sic) από τις 4 του περασμένου Μαρτίου, όταν έριξαν στο κανναβάτσο τους Πέισερς, προτού υποστούν τρεις μαζεμένες ήττες από τους Λέικερς, τους Σανς και τους Νάγκετς!

Δεν συνέβη για πρώτη φορά, αλλά όντως σε αυτό το ματς το οποίο για πολλούς και διαφόρους λόγους έμοιαζε βγαλμένο από την ατμόσφαιρα των επικείμενων play offs (χώρια που μπορεί να αποτελεί κιόλας ένα trailer τους ενόψει των ημιτελικών ή των τελικών της Ανατολής) ο Γιάννης παρουσίασε τον εγκυκλοπαιδικό ορισμό ενός αγαπημένου αθλητικού όρου των Αμερικανών...

Υπήρξε ένας εμφατικός κιόλας, clutch player!

Θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια τους δημοσιογράφους στον πρόλογο των άρθρων τους για τους (κλειστούς και αμφίρροπους) αγώνες του ΝΒΑ, να επιδαψιλεύουν τα εύσημα στον πρωταγωνιστή και εκείνον ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο με το σκοράρισμα του στην τελευταία περίοδο και όχι σώνει και καλά τον πρώτο σκόρερ: ενίοτε παρατηρείται ταυτοπροσωπία, αλλά χθες ο Αντετοκούνμπο ήταν απ’ όλα...

Τρεις σε συσκευασία ενός!

Και πρώτος σκόρερ (απέχοντας μάλιστα τρεις ασίστ από το triple double figure) και πρωταγωνιστής σε όλο το ματς και κυρίως ο clutch player με τους 16 πόντους που πέτυχε στην τελευταία περίοδο...

Τότε που, όπως έλεγε ο συχωρεμένος ο Μάκης Δενδρινός, έσφιξαν τα γάλατα!

Εκείνη την ώρα που έσφιξαν τα γάλατα, η αγελάδα του Γιάννη είχε πλούσια τα ελέη στα μαστάρια της και ούτως ειπείν, οι Μπακς την άρμεξαν για τα καλά και συν τοις άλλοις κράτησαν και κάβα και για αύριο το βράδυ...

Ναι θα τους χρειαστεί αυτή, αύριο το βράδυ που θα αλαλιάσουν κυνηγώντας per mare, per terram τα... νομιστεράκια στο micro ball του Ντ’ Αντόνι!

Δεν χρειαζόταν το ματς με τους Σέλτικς για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι οι Μπακς και πολύ καλή ομάδα διαθέτουν και σοβαρές πιθανότητες να διανύσουν όλο το δρόμο έχουν...

Ως εδώ και μη παρέκει όμως!

Για να ανοίξει αυτή η κουβέντα θα πρέπει να περάσουν δυόμισι μήνες στη φούσκα...

Πολλώ δε μάλλον, για να κριθεί αυτή η υπόθεση, θα πρέπει να παίξουν τουλάχιστον άλλους τριάντα αγώνες, συμπεριλαμβανομένων των επτά που απομένουν στην κανονική περίοδο και εκείνων σε τέσσερις γύρους play offs...

Kαιρός και οδηγός μέχρι τότε, άμποτε να τα καταφέρουν...

Οι αρετές τους είναι πολλές και ευδιάκριτες. Εάν μάλιστα καμουφλάρουν κάποιες αδυναμίες τους (στο κάτω κάτω καμιά ομάδα δεν είναι τέλεια, άτρωτη και άπαικτη), τότε ασφαλώς μπορούν ν’ ανέβουν στο θρόνο...

Εκτιμώ ότι το ζήτημα που πρέπει να διαχειρισθούν οι Μπακς δεν είναι τόσο το αγωνιστικό, αλλά το ψυχολογικό, το πνευματικό, το συναισθηματικό και το υποστηρικτικό/συντροφικό.

Ασφαλώς η τύχη τους εξαρτάται και από το αν ο Γιάννης βάζει ή χάνει τα τρίποντα και τις βολές, το αν οι αντίπαλοι θα τον κρατήσουν έξω από τη ρακέτα και το πώς θα σουτάρουν οι αντίπαλοι τους απ’ έξω, ώστε να εκτροχιάσουν το... τριαξονικό φορτηγό του Μιλγουόκι, όπως ανέλυσε το ESPN.

Η τύχη τους όμως έχει να κάνει πρωτίστως με αυτά που τους κόστισαν στους περυσινούς τελικούς της Ανατολής, κόντρα στους Ράπτορς, απέναντι στους οποίους προηγήθηκαν με 2-0, προτού ηττηθούν στον τρίτο αγώνα (μετά από δυο παρατάσεις) και χάσουν και τους υπόλοιπους τρεις...

Πόσο θα αξιοποιήσουν την περυσινή τραυματική εμπειρία;

Πόσο δυνατοί και ατσαλωμένοι θα παρουσιασθούν στο μυαλό και στην καρδιά;

Πόσο χαρακτήρα θα δείξουν εάν μια σειρά στραβώσει στην αρχή;

Kαι ασφαλώς, πόσο καλά θα δουλέψει το supporting cast του Γιάννη;

Ο Τζόρνταν είχε τον Πίπεν. Ο ΛεΜπρόν παλαιότερα τον Γουέιντ, ύστερα τον Ιρβινγκ και τώρα τον Ντέιβις. Ο Λέοναρντ, τον Τζορτζ. Άλλες ομάδες πήραν το πρωτάθλημα διότι ανεξαρτήτως των Big-2 ή των Big-3 διέθεταν μια πλειάδα από κλασάτους και μπαρουτοκαπνισμένους παίκτες...

Ο Γιάννης; Ο Μίντλετον και ο Μπλέντσο δεν είναι του πεταματού, αλλά όταν σφίγγουν τα γάλατα, τότε θα μετρήσει το step up που πρέπει να κάνουν σε σχέση με την περυσινή σεζόν ώστε ο βασιλιάς να μη μείνει γυμνός!

Ο Γιάννης είναι όντως ο Μπάτμαν του ΝΒΑ, άρα χρειάζεται τον Ρόμπιν του σε διαρκή επιφυλακή και επαγρύπνηση, αλλιώς κινδυνεύει να του πει κάποιος «που πας ρε Καραμήτρο»!