Ντόντσιτς: Most «μπασκετοαλήτης» player!

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω διαφωνήσει σε διάφορες κουβέντες που κάνω με φίλους και γνωστούς όσον αφορά τη σύγκριση μεταξύ Ντράζεν και Ντόντσιτς. Θέλετε η μπασκετοκαψούρα μου για τον αείμνηστο; Θέλετε ότι αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα ινδάλματά μου; Θέλετε ότι ο Πέτροβιτς στην εποχή του έπαιζε με μεγαθήρια του ΝΒΑ και παίκτες όπως ο Μάικλ Τζόρνταν είχαν υποκλιθεί στο μεγαλείο του;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα ποτέ ότι θα έφτανα στο σημείο να κάνω δεύτερες σκέψεις ώστε να αλλάξω άποψη. Όσο και αν με... πληγώνει. Όμως ρε φίλε, αυτός ο «μπασκετοαλήτης» είναι από... άλλο ανέκδοτο. Τώρα θα μου πείτε, «μα καλά, περίμενες το παιχνίδι με τους Κλίπερς για να το διαπιστώσεις;» Φυσικά και όχι. Η άνοδος και η πρόοδος του εξελίσσεται μέρα με την ημέρα. Παιχνίδι με το παιχνίδι. Κάθε φορά παρουσιάζεται καλύτερος. Πιο έτοιμος. Πιο αποφασισμένος. Πιο ηγέτης!

Είναι ο παίκτης που γουστάρεις να βλέπεις. Για την πληθωρική παρουσία του σε όλα τα παιχνίδια. Γι' αυτήν την μπασκετική «τσογλαναρία» που θα βγάλει στο παρκέ. Από τους λίγους που θα ξενυχτήσεις (και φυσικά δεν θα είναι ο Γιάννης επειδή έτσι και αλλιώς ξενυχτάς για να δεις τον Έλληνα σούπερ σταρ και τους Μπακς) μόνο και μόνο για να πεις «θα δω Ντόντσιτς». Ούτε Μάβερικς, ούτε τίποτα: «Θα δω Ντόντσιτς». Και αυτό ελάχιστοι παίκτες μπορούν να στο προκαλέσουν... Πολλώ δε μάλλον όταν ούτε καρφώνουν εντυπωσιακά, ούτε πηδάνε στον Θεό, ούτε τίποτα απ' όλα αυτά. Μόνο και μόνο με το μπάσκετ που ξέρουν να παίζουν!

Ο... φοβερός και τρομερός Σλοβένος ΙΣΩΣ να αποτελέσει τον καλύτερο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα που θα έχουν δει τα μάτια μας. Αν και είναι μόλις 21 ετών, έχει καταφέρει να κερδίσει τον σεβασμό ολόκληρου του ΝΒΑ. Του Λεμπρόν. Του Κάρι. Του Ουέιντ. Του Λίλαρντ. Του Σακίλ. Του Μπάρκλεϊ. Συμπαικτών και αντιπάλων. Παλιών και νέων. Θρύλων.

Και το κυριότερο όλων; Ούτε παρασύρεται, ούτε λέει μεγάλες κουβέντες, ούτε τίποτα απολύτως. Σκάει ένα χαμόγελο, αποδίδει τα εύσημα σε συμπαίκτες, προπονητικό τιμ και σταφ και ετοιμάζεται για το επόμενο παιχνίδι. Γνωρίζει ότι αποτελεί το «next big thing» του ΝΒΑ (αν και είναι ήδη «big thing» με αυτά που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει) και δεν δίνει καμία απολύτως σημασία στα όσα αποθεωτικά και διθυραμβικά λέγονται και ακούγονται για εκείνον.

Ξαναλέω. Είναι μόλις 21 ετών! Είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί αυτής της ηλικίας να διαχειριστεί αυτό που συμβαίνει γύρω από το όνομά του. Και ο Ντόντσιτς το κάνει. Και αυτό αποτελεί ένα ακόμα μυστικό της επιτυχίας του, αλλά και για όλα όσα δεν έχουμε δει ακόμα από εκείνον. Εδώ εμείς παίζουμε μπασκετάκι με τις παρέες μας και αν πετύχουμε κάποιο νικητήριο καλάθι σε μονό ή διπλό, το πανηγυρίζουμε σαν να μην υπάρχει αύριο και το συζητάμε μετά για μέρες.

Για τον Λούκα Ντόντσιτς που μιλάει όλος ο κόσμος για εκείνον, είναι απλά «μια νίκη χάρη στους συμπαίκτες μου και το ιατρικό επιτελείο». Μην ξεχνάτε ότι έπαιξε στο Game 4 ύστερα από διάστρεμμα και η συμμετοχή του ήταν αμφίβολη μέχρι και την τελευταία στιγμή. Που να ήταν και υγιής δηλαδή. Αν συνεχίσει να πατάει γερά στα πόδια του, αναμφίβολα θα κατακτήσει το παγκόσμιο μπάσκετ στο μέλλον. Γιατί κακά τα ψέμματα. Ναι μεν τα μπασκετικά προσόντα, το ταλέντο, το μπασκετικό IQ και η δουλειά που ρίχνει κάποιος ώστε να γίνεται καλύτερος μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ είναι άκρως απαραίτητα για μια μεγάλη καριέρα αλλά αν δεν συνδυάζονται με τη σωστή νοοτροπία, ίσως να είναι... άχρηστα στο τέλος.

Ο «Magic Luka», εκτός απ' όλα αυτά, έχει και τη στόφα του ηγέτη. Όχι μόνο δεν φοβάται να πάρει πάνω την τελευταία επίθεση, αλλά είναι εκείνος που θα ζητήσει τη μπάλα για να «εκτελέσει». Αν ευστοχήσει ή αστοχήσει είναι μια άλλη ιστορία. Κάποια θα τα βάλει, κάποια θα τα χάσει. Όμως κάπως έτσι γεννιούνται οι μεγάλοι ηγέτες για τις ομάδες τους. Ξεχνάει κανείς την μεγάλη και διαχρονική ατάκα του Μάικλ Τζόρνταν ο οποίος είχε πει ότι «έχω χάσει πάνω από 9000 σουτ στην καριέρα μου. Έχω χάσει πάνω από 300 παιχνίδια. Είκοσι έξι φορές με εμπιστεύτηκαν να πάρω το τελευταίο σουτ και το έχασα. Έχω αποτύχει ξανά και ξανά στη ζωή μου. Και γι' αυτό πέτυχα...»

Σας προλαβαίνω. Δεν κάνω καμία σύγκριση. Δεν τίθεται ούτε μία στο εκατομμύριο. Απλά θέλω να τονίσω την νοοτροπία που έχει «καλλιεργήσει» ή θέλει να «καλλιεργήσει» ο Ντόντσιτς ώστε να γράψει το δικό του όνομα με χρυσά γράμματα στην ιστορία του ΝΒΑ. Από εκείνον εξαρτώνται όλα και απ' ότι φαίνεται τα θεμέλια που έχει βάλει είναι στιβαρά... Αν μη τι άλλο, θεωρώ ότι την επόμενη σεζόν θα είναι ανάμεσα στους τρεις υποψήφιους για το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στο ΝΒΑ. Και φέτος θα μπορούσε να ήταν αντί του Χάρντεν...

Στη σειρά με τους Κλίπερς, οι Μάβερικς παραμένουν το αουτσάιντερ. Παρά την ισοφάριση της σειράς σε 2-2. Βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε δύο σημαντικούς παράγοντες. Από τη μία ο Πορζίνγκις δεν αγωνίστηκε λόγω προβλήματος στο γόνατο. Ακόμα και έτσι, οι Μάβερικς έφτασαν στην τελική επικράτηση, με τον Λούκα Ντόντσιτς να παίρνει την κατάσταση ολοκληρωτικά πάνω του.

Από την άλλη οι Κλίπερς ακόμα περιμένουν την... εμφάνιση του Πολ Τζορτζ στη σειρά. Ε, πόσο ακόμα θα είναι τόσο τραγικός; Στα τρία τελευταία ματς της σειράς έχει συνολικά 34 πόντους με 10/47 σουτ, εκ των οποίων 4/25 τρίποντα. Θα συνεχίσει να παίζει τόσο χάλια; Για πόσο ακόμα ο Λέοναρντ θα παίζει για... δύο;

Το καλύτερο για τα εναπομείναντα ματς της σειράς θα ήταν να παίξει κανονικά ο Κρίσταπς ​Πορζίνγκις έχοντας ξεπεράσει το πρόβλημα στο γόνατο και ο Πολ Τζορτζ να αποδώσει ανάλογα του ονόματός του και των δυνατοτήτων του. Άραγε ο Λούκα Ντόντσιτς μας έχει φυλάξει το καλύτερο για το τέλος;