Άιβερσον για Κόμπι: «Θα κλάψουμε ακόμα πολύ, αλλά θα χαμογελάμε σαν μαλ@κ#ς όταν σε θυμόμαστε»

Εδώ και επτά μήνες, ο Κόμπι Μπράιαντ λείπει από αυτόν τον κόσμο, αλλά η απώλειά του δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ. Εδώ και επτά μήνες, όλοι μιλούν ακόμα για εκείνον και θυμούνται την μία, μοναδική στιγμή μαζί του, μετά την άλλη.

Έτσι και ο Άλεν Άιβερσον, ο οποίος, μία ημέρα μετά τις 23 Αυγούστου, που ο «Black Mamba» θα «έκλεινε» τα 42 του χρόνια, αποφάσισε να μιλήσει για το «βάρος» που κουβαλάει μέσα του.

Να εκμυστηρευτεί έστω και για λίγο πως είναι η ζωή, χωρίς τον καλό του φίλο μαζί, με τον οποίο κάποτε έδιναν επικές «μάχες» στα παρκέ του ΝΒΑ.

Να αποκαλύψει στον κόσμο την βραδιά που είχαν βγει στο Λος Άντζελες και ο ίδιος ήθελε να πάει σε κλαμπ, ενώ ο Κόμπι τού απάντησε με μια... φυσικότητα πως θα πήγαινε αξημέρωτα στο γήπεδο.

Να δείξει ακόμα μια πτυχή του μεγαλείου του «δεύτερου κορυφαίου όλων των εποχών».

Ο «The Answer» σε ένα γράμμα από καρδιάς στο «The Players' Tribune» για τον «ήρωά» του...

«Αγαπητέ Κόμπι,

Αυτό θα είναι δύσκολο. Αλλά θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Όλοι εκκενώστε το χώρο για μένα και τον Κόμπι.

Φύγετε από το ζωγραφιστό για τον Τσακ και τον Κόμπι, για μια τελευταία φορά.

Κόμπι Μπιν Μπράιαντ...

Φίλε μου,

Την πρώτη φορά που σε είδα να αντιμετωπίζεις τον Μαύρο Ιησού (MJ), ήσουν 18 χρονών, και ήξερα ότι θα ήσουν ένας killer. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι θα γινόσουν ένας "θρύλος" του αθλήματος. Έβαλες ζόρικα στον Μάικ εκείνη την βραδιά. Κανένας φόβος απολύτως. Ήξερα πως ήσουν "σκύλος". Αλλά όταν σε είδα να είσαι έτσι απέναντι στον Μαύρο Ιησού;

Ήξερα πως είχες το ίδιο, αδερφικό πνεύμα.

Μπορεί να μεγαλώσαμε σε διαφορετικές συνθήκες, αλλά όταν σε είδα στο παρκέ και πόσο δύσκολα έβαζες, ήξερα πως είχαμε μεγαλώσει με την ίδια νοοτροπία. Δεν ήμουν ψηλός, αλλά στο μυαλό μου, θα ήμουν ένας "γίγαντας" κάθε βράδυ εκεί έξω. Ήσουν 1.98 και μπορούσες να σκοράρεις και στον ύπνο σου. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Προσπαθούσες να είσαι ο καλύτερος που τα κατάφερε ποτέ.

Όλοι λένε πως "θέλω να γίνω αυτό". Αλλά δεν είναι όλοι πρόθυμοι να θυσιάσουν ό,τι χρειάζεται, για να το κάνουν.

Θυμάσαι που ήρθα στο L.A. για πρώτη φορά στην rookie χρονιά μας; Με πήρες από το ξενοδοχείο και πήγαμε να φάμε και με ρώτησες τι θα έκανα αργότερα.

Σού είπα ότι θα πήγαινα σε κλαμπ. Ήμασταν στο L.A.! Θα πάω στο κλαμπ, Κόμπι, έλα τώρα!

Και τι είπες; "Πάω πίσω στο γήπεδο".

Είσαι πιθανώς ο μόνος τύπος στην ιστορία του αθλήματος που το πέπλο μυστηρίου δεν ήταν υπερβολικό. Ο Mamba δεν ήταν μύθος! Ήταν κάτι καλύτερο. Μία, δύο, τρεις το πρωί, ξέραμε που ήσουν.

Εγώ κι εσύ, κάθε φορά που βγαίναμε στο παρκέ, πηγαίναμε σε πόλεμο. Αλλά δεν ήταν εχθρότητα. Ποτέ δεν υπήρχε κόντρα. Ήταν κάτι σαν αθλητές βαρέων βαρών, που ήθελαν να τσακίσουν ο ένας τον άλλον. Και μετά, με την κόρνα της λήξης, υπήρχε μόνο αγάπη και σεβασμός. Το μεγαλείο χρειάζεται παρέα και χρειαζόμασταν ο ένας τον άλλον. Ο Μάικ χρειαζόταν τον Πρινς, όπως ο Πρινς τον Μάικ. Ο Τάισον χρειαζόταν τον Χόλιφιλντ, όπως ο Χόλιφιλντ τον Τάισον.

Όλοι χρειάζονται αυτόν τον άνθρωπο που θα πει "Είσαι μάγκας, ε; Τότε, είμαι κι εγώ".

Και φίλε μου, ήσουν μάγκας! Ήσουν ο πιο σκληρός που είδα ποτέ σε αυτό το παιχνίδι. Ο πιο ψυχρός serial killer που είδα ποτέ. Ο πιο άγριος ανταγωνιστής που είδα ποτέ. Θυμάμαι που άκουγα την ιστορία που πήγαινες σε εκτός έδρας και παρακολουθούσες τα highlights μου, που είχα σκοράρει 35 πόντους κόντρα στους Νικς στο "Garden" την πρώτη μας χρονιά και νευρίασες τόσο πολύ, που διέλυσες το δωμάτιο του ξενοδοχείου και άρχισες να με ψάχνεις, λες και ήσουν στην CIA.

"ΦΕΡΤΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΤΟΥ A.I.". Είμαι σίγουρος ότι έκανες έτσι. Μελετώντας πως οι μεγάλοι λευκοί καρχαρίες κυνηγούν φώκιες στον Ειρηνικό Ωκεανό και τα λοιπά.

Αυτό που αγαπώ σε αυτή την ιστορία, είναι η αλήθεια. Αυτή ήταν απλά η σχέση μας. Δύο τύποι, να ωθούν ο ένας τον άλλον στην σπουδαιότητα. Την επόμενη φορά που ήρθες στην Φιλαντέλφεια, χωνόσουν στην δουλειά μου. Κάθε πρώτο βήμα που έκανες, έπρεπε να κάνω 100. Ήσουν 1.98 και ήθελες να με μαρκάρεις. Ήθελες την πρόκληση. Ήθελες να μου δείξεις ότι ήσουν ο σκληρότερος καρ@#$ης που έπαιξε ποτέ σε αυτό το άθλημα.

Και δεν ήθελα ΚΑΝΕΝΑ κομμάτι του Κόμπι Μπράιαντ στην άλλη πλευρά του παρκέ!

Διάολε, όχι!

Δεν σε σταματάω. Κανένας δεν σε σταματάει. Ήσουν ο ΚΟΜΠΙ και θα έκανες ό,τι ακριβώς ήθελες να κάνεις εκεί έξω, επειδή ήσουν ελεύθερος σκοπευτής, δολοφόνος, ένας ψυχρός δολοφόνος... Και τώρα σου μιλάω σε παρελθοντικό χρόνο και ακόμα συγκινούμαι με αυτό.

Ακόμα δεν μοιάζει αληθινό. Ήσουν ο φίλος μου.

Στους τελικούς του 2001, αντιμετωπίζαμε ο ένας τον άλλον σαν μαχητές. Δεν είχε να κάνει με κόντρα ή μίσος - αυτό δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποτέ κάποιοι. Δεν ήταν από μίσος. Ήταν θαυμασμός. Αγάπη.

Δεν μπορώ να σου πω πόσες πολλές φωτογραφίες έχω δει με σένα και μένα, στην γραμμή των βολών, να λέμε τις βλακείες μας και απλά να χαμογελάμε.

Φίλε, ποιος στο καλό χάνει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ του ΝΒΑ, ενώ έχει κατά μέσο όρο 33 πόντους;

Πώς στο καλό έχεις κατά μέσο όρο 35, έτσι απλά;

Γιατί έπρεπε να το κάνεις αυτό;;

Έπρεπε να το κάνεις, γιατί είσαι εσύ. Επειδή είσαι ο Κόμπι Μπιν Μπράιαντ. Επειδή είσαι ένας τίμιος γίγαντας. Πιθανώς με κοιτούσες να κάνω το κομμάτι μου στο "Sports Center" κάθε βράδυ. "Έβαλες 41, ε; Θα βάλω 43. Να δούμε αν θα σου αρέσει, Τσακ".

Πάντα είχα αυτοπεποίθηση. Ήξερα τι μπορώ να κάνω. Ήμουν σκόρερ. Ήμουν νικητής. Το έκανα με τον τρόπο μου. Νίκησα σε κάποια παιχνίδια. Αλλά εσύ ήσουν πρωταθλητής! Πήρες δαχτυλίδια. Πήρες ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ. Ήσουν αγαπητός σε όλο τον κόσμο! Ήσουν αγαπητός μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Η μεγαλύτερή κόρη μου αγαπούσε τον Κόμπι Μπράιαντ. Ήθελε πάντα ο μπαμπάς της να νικάει, μην με παρεξηγείς, αλλά ήθελε να "ξεσπάσει" και ο Κόμπι, επίσης.

Τα παιδιά μου μού την "έπεφταν" και μού έλεγαν πως θέλουν τα Adidas του Κόμπι, μόλις έβγαιναν! Φορούσαν το Νο8 και το Νο24, επειδή ήσουν ένας από τους ήρωές τους! Και για να είμαι ειλικρινής, ήσουν κι ο δικός μου ήρωας, επίσης! Παρόλο που ήσουν νεότερος από μένα, σε θαύμαζα, επειδή θυσίασες τόσα πολλά, έδωσες τόσα πολλά σε αυτό το άθλημα.

Κάθε φορά που κάποιος με ρωτάει "Ποιος είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών";

Δεν θα σου πω βλακείες. Ο MJ ήταν πάντα ο Νο1. Ξέρω πως θα πεις το ίδιο. Ο Μαύρος Ιησούς, αυτός είναι ο G.O.A.T.

Αλλά το Νο2;

Ο Νο2 πάντα θα λέω ότι είναι ο Κόμπι Μπράιαντ.

Κανένας δεν ήταν πιο σκληρός από σένα. Κανένας δεν με έβγαζε έτσι εκτός ελέγχου. Είμαστε συνδεδεμένοι για πάντα σε αυτό το παιχνίδι - σε αυτή τη ζωή.

Απλά εύχομαι να είχαμε περισσότερο χρόνο μαζί.

Είναι αστείο, δεν ξέρω αν ποτέ στο είπα αυτό, αλλά μία από τις αγαπημένες μου αναμνήσεις ήταν όταν ήρθα στο L.A. να σε δω, που απέσυραν το Νο8 και το Νο24. Ποιος στο καλό είναι τόσο κουλ για τόσο καιρό που τού αποσύρουν ΔΥΟ διαφορετικούς αριθμούς; Δεν θα μπορούσα να χάσω αυτή τη στιγμή για τίποτα στον κόσμο. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το τρελό; Όλοι στο "Staples Center" μού φερόντουσαν λες και είχαμε πάρει μαζί αυτά τα δαχτυλίδια το 2001. Οι security μου δημιουργούσαν πρόβλημα, ενώ προσπαθούσα να κατέβω στο παρκέ. "Όλοι νικήσατε, Λος Άντζελες!".

Προσπαθώ να φτάσω στο παρκέ να σε συγχαρώ. Και οι security με κοιτούν λες και είμαι τρελός. Χαχαχα, όλοι νικήσατε! Όλοι έχετε δαχτυλίδια!

Όταν επιτέλους έφτασα στο παρκέ, σε πήρα αγκαλιά κι εσύ κρατούσες τη μικρή σου κόρη στα χέρια... Αυτή ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ήμουν απλά χαρούμενος που ήμουν εκεί. Ήμουν χαρούμενος που ήμουν μέρος αυτής της κληρονομιάς του Κόμπι Μπιν Μπράιαντ.

Πού πήγε ο χρόνος, φίλε; Αυτό το πρώτο ταξίδι στο Λος Άντζελες μοιάζει λες και ήταν χθες. Ήμασταν απλά παιδιά, με όλο το μέλλον μπροστά μας.

"Τι θα κάνεις αργότερα;"

"Θα πάω στο κλαμπ"

"Εγώ πάω πίσω στο γήπεδο"

Ποτέ δεν θα το ξεχάσω αυτό.

Δεν είσαι πια σε αυτή τη Γη, αλλά δεν έχεις φύγει, επίσης. Λες απλά το όνομα "Κόμπι Μπράιαντ" και οι αναμνήσεις έρχονται πίσω μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Μπορώ και σε βλέπω να δείχνεις με το δάχτυλό σου ψηλά στον ουρανό, να φεύγεις από το παρκέ, αφού έχεις "ρίξει" 81 στους Ράπτορς.

Μπορώ και σε βλέπω να πηδάς ψηλά στον αέρα, όπως ο MJ, αφότου κατέκτησες τον τίτλο σου.

Μπορώ και σε βλέπω να στέκεσαι εκεί, δίπλα σε μένα στην γραμμή των βολών, να χαμογελάς, χωρίς να λες τίποτα, απλά να με κοιτάς. "Αρχίζουμε, Τσακ".

Αυτές οι αναμνήσεις δεν πρόκειται να πάνε πουθενά.

Και ναι, θα κλάψουμε.

Θα κλάψουμε κάποιες φορές ακόμα, όταν θα θυμόμαστε πως στα αλήθεια έφυγες.

Αλλά θα χαμογελάμε σαν μαλ@κ#ς, όταν θα σκεφτόμαστε αυτές τις αναμνήσεις.

Δεν ξέρω αλήθεια πως υποτίθεται ότι πρέπει να κλείσω ένα γράμμα σαν αυτό. Δεν ξέρω αλήθεια πως να πω αντίο σε έναν θρύλο του ΝΒΑ, έναν πατέρα, έναν σύζυγο, ένα φίλο. Δεν έχω τις λέξεις, αλήθεια.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι... Σε αγαπάω, αδερφέ.

Με εκτίμηση,

Τσακ».