Και του ‘κανε ένα...step back, μούρλια!

Κάνε μας τη χάρη ρε συ Λούκα!

Κάν’ τη μας, please, γιατί δεν πάει άλλο και με τη φόρα που έχεις πάρει, κοντεύει η ώρα που θα τερματίσεις το μπάσκετ!

Βιάζομαι, ναι, άλλωστε όπως είπε και ο Σακίλ Ο’ Νιλ, «τα έχω ξαναδεί αυτά»!

Κομματάκι αυστηρός και άδικος μου φάνηκε ο λεγάμενος, διότι, διάβολε, αυτά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα...

Δεν έχω να προσθέσω ή να αφαιρέσω κάτι απ’ όλα όσα έχουν δει ήδη το φως της δημοσιότητος από χθες τη νύχτα που ολόκληρος ο μπάσκετικός πλανήτης έκλινε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στον Ντόντσιτς.

Το έκλινε υπό το κράτος της έκστασης που κυρίευσε τους πάντες στη θέα του ανδραγαθήματος που διέπραξε το «Young Phenom» από τη Λιουμπλιάνα...

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ντόντσιτς σαγηνεύει και μαγεύει το φιλοθεάμον κοινό, ίσως όμως είναι η πρώτη που το κατατρόμαξε!

Έγραψα και τις προάλλες εδώ το κάτι τις μου γι αυτό το παιδαρέλι που δεν το βάζει ο νους μας τι μπορεί να καταφέρει.

Ισως δεν το χωράει ακόμη μήτε ο δικός του ο νους, που προφανώς είναι πηγμένος μετά την εμπειρία και την τριβή του στα ζόρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ...

Δεν φτάνει μονάχα το άπειρο ταλέντο με το οποίο είναι προικισμένος, παίζει ασφαλώς το ρόλο και το γεγονός ότι εκπαιδεύθηκε –έστω και για μικρό χρονικό διάστημα- εντεύθεν του Ατλαντικού στην πίεση και σε καταστάσεις (που οι Αμερικανοί αποκαλούν) «down the stretch» και σε ματς χωρίς αύριο...

Γι’ αυτό δεν ίδρωσε το αυτί του, ούτε κιότεψε, όταν έκανε airball και στο καπάκι μπουμπούνισε το μέχρι τούδε σουτ της ζωής του!

Ωρες ώρες η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά με την πάρτη του. Ο τύπος μοιάζει σαν να κατέβηκε από άλλον πλανήτη!

Δεν είναι μονάχα ταλεντάρα, αλλά το λέει και η καρδιά του...

Δεν είναι απλά θαρραλέος και θρασύς, αλλά παίζει με άγνοια κινδύνου και με ολική αναισθησία, αντιμετωπίζοντας τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ, σαν να ‘ναι παικτάκια της σειράς!

Δεν είναι απλά ατρόμητος, αλλά... αλήτης και «σκληρός καρ@@@ης», όπως τον βάφτισε πρώτος ο ΛεΜπρόν Τζέιμς και τον αποκάλεσε ξανά πριν από λίγες ώρες ο Ζακ ΛαΒίν.

Δεν είναι απλά ο Ντόντσιτς, αλλά κάποιος που βάζει κάθε μέρα το όνομα του (όπως και ο Γιάννης) στην ίδια πρόταση με τα ιερά τέρατα του ΝΒΑ...

Θα ήταν άστοχο να επιχειρήσω να συγκρίνω τον έναν με τον άλλον: έτερον εκάτερον σε ό,τι αφορά τις θέσεις, τους ρόλους, τα αθλητικά προσόντα και πάει λέγοντας...

Εδώ απλώς θα κάνω ένα ρεζουμέ αυτών που είπαν τις προάλλες ο Ντουέιν Γουέιντ και ο Πολ Πιρς...

Ο Γιάννης είναι ο MVP της σεζόν, ο ΛεΜπρόν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου και ο Λούκα ο πιο ταλαντούχος απ’ όλους!

Στα 36 του ο ΛεΜπρόν παλεύει για να πάρει το τέταρτο δαχτυλίδι του...

Στα 26 του ο Γιάννης παλεύει για να παίξει στους τελικούς και να διεκδικήσει το πρώτο πρωτάθλημα του...

Στα 21 του ο Λούκα παλεύει για να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει μανούλες να κλαίνε!

Στο τέλος της ημέρας πάντως αποδεικνύεται ξεκάθαρα και περίτρανα, αυτό που υποψιαζόμασταν ότι θα συμβεί όταν άρχισε η απόβαση των «international players» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού...

Το ΝΒΑ θα έπαυε να αποτελεί γκέτο και οι Αμερικανοί δεν θα κορδώνονταν πια πως το μπάσκετ είναι αποκλειστικά και μόνο το δικό τους παιχνίδι.

Σαν το μπέιζμπολ ή το...φυστικοβούτυρο ένα πράγμα, που τα θεωρούν περιουσία τους!

Ακόμη κι αν δεν τον περίμεναν πέρυσι, η άγνοια δεν συγχωρείται. Βασικά δεν συγχωρείται η περιφρόνηση ή η αίσθηση ότι τάχα αυτός ο νεοσσός δεν μπορεί ακόμη να μετρηθεί με τα αφεντικά της λίγκας.

Κάτω από ένα μήνυμα που ανάρτησα χθες το βράδυ στο Facebook και στο οποίο έγραφα «Το τερμάτισε ο...αλήτης ο Ντόντσιτς», είδα να γίνεται αναφορά σε πλείστους όσους «Αγίους» του παγκοσμίου μπάσκετ: άλλος έγραψε ότι ξεπέρασε κιόλας τον Ντράζεν, άλλος ότι είναι η επηυξημένη και βελτιωμένη έκδοση του Λάρι Μπερντ, άλλος ότι ανήμερα τα γενέθλια του Κόμπε Μπράιαντ έλαβε την επουράνια θεία φώτιση και την ευλογία του...

Τα αφήνω στην άκρη όλα αυτά, ο καθένας έχει δικαίωμα να τον βάζει σε μια διαδικασία προσομοίωσης και ξα του...

Ο Ντόντσιτς δεν είναι από άλλο ανέκδοτο. Είναι ένα ανέκδοτο μόνος του: ανέκδοτο όχι με την έννοια της πλάκας, αλλά κάτι που δεν είχε εκδοθεί πριν!

Εάν μάλιστα φροντίσει καλύτερα το κορμί του, προσέξει τη διατροφή του και (όπως μαρτυρούν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ) τακτοποιήσει την εξωγηπεδική ζωή του, τότε δεν αποκλείεται να δούμε κάτι που δεν...

Που δεν... και ο νοών νοείτω!

Δεν θα ‘θελα να βρίσκομαι με τίποτε στην άβολη θέση των παικτών που γίνονται πόστερ στο κάδρο σε τέτοιες περιπτώσεις: του κάθε Κρεγκ Ιλο, του κάθε Μπράιον Ράσελ, του κάθε Ρέτζι Τζάκσον, που είδε χθες ο καψερός το μειράκιον να εξακοντίζει αυτό το ιοβόλο σουτ...

Και τι σουτ; Μιλάμε για το αγλάισμα της τεχνικής, όπως το περιέγραψε σε μια ανάρτηση του στο Facebook, ο άλλοτε παίκτης του Ηρακλείου και νυν προπονητής του ΟΦΗ, Βασίλης Ράλλης...

1.Αγκώνας. 2.Καρπός δεξιού χεριού. 3. Δείκτης δεξιού χεριού. 4.Τοποθέτηση αριστερού χεριού. 5.Βλέμμα στον στόχο και όχι στην μπάλα.

Μια φωτογραφία, ένα σεμινάριο για σουτ!

Ουδέν αληθέστερον τούτου: δεν επρόκειτο απλώς για ένα νικητήριο σουτ στην εκπνοή, αλλά για σωστή τέχνη και για σκέτη επιστήμη.

Αυτό!

Το νικητήριο σουτ του Λούκα κόντρα στους Κλίπερς πόρρω απέχει από το να θεωρηθεί τυχερό και να χαρακτηρισθεί σαν μια φωτοβολίδα...

Το μελετά, το προετοιμάζει, το σχεδιάζει, έχει ρυθμίσει κάθε λεπτομέρεια στη σκέψη, στη μηχανική, στην εκτέλεση και στην εντολή που ασυναίσθητα δίνει το μυαλό στο χέρι και κυρίως στο πόδι του!

Όχι δεν κάνω λάθος, το λέω και το εννοώ για το πόδι...

Θυμάμαι αξέχαστα αυτό που μου είχε πει πριν από καμιά τριανταπενταριά χρόνια (όταν ακόμη το τρίποντο ήταν φρέσκο στην Ελλάδα) ο Παναγιώτης Γιαννάκης...

«Το καλό σουτ δεν βγαίνει από τα χέρια, αλλά από τα πόδια»!

Δεν είχε άδικο, αλίμονο εάν αμφισβητούσα κοτζάμ «Δράκο», απλώς το σουτ του Ντόντιστς αποδεικνύει και κάτι άλλο που το ξέρουν πολύ καλά –και το έχουν αναγάγει σε επιστήμη- ο Τζέιμς Χάρντεν, ο Βασίλης Σπανούλης και άλλοι ομότεχνοι τους, ενώ το πραγματεύεται πλέον επιτυχώς και ο Τζέισον Τέιτουμ...

Το καλό τρίποντο βγαίνει από το step back!

Όντως το μαρτυράνε όλοι οι ιεροφάντες αυτής της τέχνης, η οποία δεν είναι θνήσκουσα, όπως άλλες, αλλά ολοζώντανη, χώρια που όσο περνάει ο καιρός θεριεύει κιόλας...

Eπ’ αυτού του θέματος με το οποίο είχα σκοπό να καταπιαστώ κάποια στιγμή με πρόλαβε χθες ο (πρώην επικεφαλής του τομέα ανάλυσης των Σαν Αντόνιο Σπερς και καθηγητής πανεπιστημίου) Κερκ Γκόλντσμπερι με ένα πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο του στο ESPN , αλλά χαλάλι του, διότι ελόγου του το βλέπει να συμβαίνει μπροστά του και μάλιστα διαρκώς και αδιαλείπτως...

Δεν θα τον αντιγράψω, ούτε θα κλέψω τη δουλειά του, που είναι όντως πολύ ενδιαφέρουσα, ειδικότερα εκεί όπου γράφει ότι σύμφωνα με τα δεδομένα, οι πιθανότητες του Λούκα να το βάλει δεν ξεπερνούσαν σε ποσοστό το 26.9%!

Και το ‘βαλε ο καρ@@@ης!

Η το άλλο; Ο Αμερικανός αναλυτής σχολιάζει ότι με τέτοια σουτ ο Λούκα Ντόντσιτς, ο Ντέιμιαν Λίλαρντ, οΤζέιμς Χάρντεν και ο Στεφ Κάρι δεν ξεπαστρεύουν μόνο τις άμυνες, αλλά και τη συμβατική και παγιωμένη μπασκετική σοφία!

Ο Γκόλντσμπερι γράφει ότι τα σουτ με step back δεν είναι απλά της μόδας, αλλά εξελίχθηκαν και συνιστούν το κυρίαρχο επιθετικό όπλο της σύγχρονης εποχής.

Σωστό...

Γιατί όμως; Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η τεχνική εξελίχθηκε σε τέχνη;

Απευθύνθηκα στον προπονητή Χρήστο Μαρμαρινό που μελετά πολύ τα analytics του μπάσκετ και έχω τυφλή εμπιστοσύνη στην άποψη του, την οποία καταθέτω ευθύς αμέσως. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

>> «Το step back γεννήθηκε και εξαπλώθηκε την τελευταία δεκαετία για τον απλούστατο λόγο ότι η μόνη κίνηση που δίνει σε έναν παίκτη ελεύθερο χώρο είναι αυτή προς τα πίσω. Ακόμη και το «Βάλ’ το αγόρι μου» στον ημιτελικό της Εθνικής με τη Γαλλία, το 2005 στο Βελιγράδι από αυτή την ανάγκη προέκυψε, απλώς εκεί είχαμε πάσα, ενώ τώρα μιλάμε για σουτ».

>> «Από τη στιγμή που οι ομάδες στελεχώνονται από αθλητικούς παίκτες και τα μεγάλα κορμιά περιορίζουν τους διαδρόμους και τις ευκαιρίες των γκαρντ για διεισδύσεις μέσα στη ρακέτα και ουσιαστικά μικραίνουν το γήπεδο, το step back τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν ένα βήμα πίσω και να εκτελέσουν από μεγαλύτερη απόσταση, αλλά με μικρότερη πίεση. Ουσιαστικά δηλαδή αυτή η τεχνική είναι προϊόν της ανάγκης της επίθεσης να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις που θέτει η άμυνα και γι αυτό εξαπλώθηκε και έγινε λατρεία».

>> «Αυτό ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Σπανούλη (ΣΣ: την οποία ο Μαρμαρινός γνωρίζει από πρώτο χέρι λόγω της πολύχρονης θητείας του στον Ολυμπιακό). Επειδή ο Βασίλης δεν είναι ψηλός και σουτάρει από χαμηλά, προσηλυτίσθηκε στο step back που του προσφέρει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στην εκτέλεση και στο σκοράρισμα. Διαθέτει σταθερό χέρι, είναι δυνατός, δεν επηρεάζεται από τη μακρινή απόσταση και βολεύεται να σουτάρει κατ’ αυτόν τον τρόπο».