Εκεί που τελειώνει η λογική κι αρχίζει η παράνοια: Bucks... out!

• Το «όνειρο» του Μπουντενχόλτζερ και η «καθίζηση» του Γιάννη!
• Δεν έτυχε, απέτυχε!

Η βραδιά μπορώ να πω ότι ξεκίνησε ικανοποιητικά με το Μιλγουόκι να μπαίνει ορεξάτο περισσότερο στην επίθεση και να είναι σταθερά μπροστά στο σκορ από +7 έως και +10 πόντους σε όλο το πρώτο μέρος. Ο Γιάννης δεν ήταν καλός στα πρώτα 24 λεπτά του παιχνιδιού (7π., 8ρ. & 5ασ. με 3/8 βολές και 2/8 σουτ) και αυτό είχε να κάνει με τρεις παράγοντες.

Πρώτον, με το ότι στο πρώτο 5λεπτο γύρισε άτσαλα το πόδι του (σε μία φάση που οι διαιτητές, ατυχώς, χρέωσαν φάουλ στον Ντράγκιτς θεωρώντας τον υπεύθυνο για την πτώση) και προς στιγμήν ο πάγκος των «ελαφιών»... πάγωσε! Ευτυχώς, το χτύπημα δεν ήταν σοβαρό.

Δεύτερον με το ότι η ομάδα του, για μία ακόμη φορά δεν μπόρεσε να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο και να του δώσει την ευκαιρία για εύκολους πόντους στο transition και τρίτον με το γεγονός ότι αναλώθηκε (και πάλι) σε αχρείαστα τρίποντα (χωρίς συμπαίκτη του στη ρακέτα για διεκδίκηση του ριμπάουντ), τα οποία ήταν απελπιστικά άστοχα (0/4 στο 1ο ημίχρονο και με 0/7 συνολικά)!

Το αστείο της υπόθεσης, ήταν ότι βλέποντας τον να επιμένει στο μακρινό σουτ, οι σχολιαστές του TNT άρχισαν να τον παίρνουν στο... ψιλό! «Αν συνεχίσει να παίρνει αυτά τα τρίποντα, που δεν έχουν καμία λογική, ο coach Σπόλστρα θα του στείλει μία λιμουζίνα για να τον πηγαίνει όπου θέλει!», έλεγαν συνεχώς χαριτολογώντας, μη μπορώντας να πιστέψουν ότι ο "Greek Freak" πέφτει στην παγίδα των Χιτ, που τον έπαιζαν under στην περιφέρεια, βάζοντάς του το τυράκι στην φάκα.

Παρ' αυτά, η καλή επιθετική απόδοση των Λόπεζ και Μίντλετον (συνηθίζουν να τα βάζουν όταν η μπάλα δεν «καίει»), το boost του ΝτιΒιτσέντζο και η καλή ομαδική άμυνα που δεν επέτρεψε στο Μαϊάμι να βρει ρυθμό και να εκτελέσει από την περιφέρεια, διατηρούσε τους πρωτοπόρους στην κανονική περίοδο μπροστά στο σκορ και επέτρεπε μία αισιοδοξία για το δεύτερο μισό.

Αυτή η αισιοδοξία, μπορώ να πω ότι έγινε σχεδόν βεβαιότητα, λόγω του «ξυπνήματος» του MVP της περυσινής κανονικής περιόδου στην 3η περίοδο. Ο Αντετοκούνμπο σταμάτησε να «πυροβολεί» ασκόπως πίσω από τα 7,25 κι άρχισε να πηγαίνει μέχρι μέσα, για να κερδίζει φάουλ (στο 3ο δωδεκάλεπτο είχε 4/4 βολές) ή να σκοράρει κοντά στο καλάθι, όπου δύσκολα μπορεί κάποιος να τον σταματήσει.

Μέχρι τότε, πραγματικά ούτε μου περνούσε από το μυαλό το ενδεχόμενο μίας 3ης διαδοχικής ήττας και ενός σκορ (0-3), που δεν έχει ανατραπεί ποτέ στην ιστορία των playoffs του ΝΒΑ (σε 139 περιπτώσεις) και θα έφερνε την ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ, στο χείλος του αποκλεισμού και του «σκουπίσματος»!

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι οι εκφράσεις του προσώπου του και η γλώσσα του σώματος, πρόδιδαν ότι ο ηγέτης των «ελαφιών», δεν αισθανόταν στο 100%! Ακόμη και όταν σκόραρε, δεν ενθουσιαζόταν σχεδόν καθόλου και φαινόταν κάπως σαν να σφίγγει τα δόντια ή σαν να θέλει να κρύψει κάποια ενόχληση που ενδεχομένως να τον ταλαιπωρούσε στον αστράγαλό του. Πάντως με 10 δικούς του πόντους (4 από βολές και 6 από το ζωγραφιστό) και 2 ασίστ, η διαφορά διατηρήθηκε σε διψήφια νούμερα κι έφτασε στην ανώτατή της τιμή, το +14 (87-73) 1'04" πριν από το break για την 4η περίοδο.

Με άλλα λόγια, η παρουσία του στο παρκέ, όχι μόνο κράτησε τους Μπακς στην θέση του οδηγού, αλλά λίγο πριν την τελική ευθεία, τους βοήθησε να αυξήσουν και το προβάδισμά τους! Είναι χαρακτηριστικό ότι στα 3 λεπτά που ο Γιάννης αποσύρθηκε για να πάρει ανάσες, το Μαϊάμι πέρασε μπροστά με 66-67, ενώ από την στιγμή που Μάϊκ Μπουντενχόλτζερ τον επανέφερε στο παρκέ, η ομάδα «έτρεξε» ένα σερί 11-4!

Το «όνειρο» του Μπουντενχόλτζερ και η «καθίζηση» του Γιάννη!

Και φτάνουμε στην 4η περίοδο, όπου με δικό του alley-oop κάρφωμα και ασίστ στον ΝτιΒιτσέντζο, το Μιλγουόκι περνάει για τελευταία φορά με διψήφιο αριθμό πόντων (91-80), ακριβώς πριν αρχίσει η αντεπίθεση των Χιτ! Το μεγάλο κι εύλογο ερώτημα που τίθεται σε εκείνο το κομβικό σημείο, είναι τι όνειρο βλέπει ο coach Bud, που στο πιο κρίσιμο ματς της σεζόν, λειτουργεί όπως σε όλα τα ματς και βγάζει τον πολυτιμότερο παίκτη του, για ένα δίλεπτο ξεκούρασης!

«Όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος», λέει η λαϊκή ρήση και φυσικά κανείς δεν μπορεί να ξέρει καλύτερα από το «αφεντικό» της ομάδας. Στο μέτρο που μας επιτρέπεται η κριτική, όμως, η συγκεκριμένη απόφαση στην δεδομένη χρονική στιγμή κρίνεται κάτι περισσότερο από ατυχής και ολέθρια υπό την έννοια ότι δείχνει στοιχειώδη έλλειψη αντίληψης σχετικά με το momentum του αγώνα.

Η ομάδα σου είναι μπροστά και θέλει τη νίκη για να μείνει ζωντανή στην σειρά (χάνει με 0-2 στις νίκες) και την ώρα που όλος ο κόσμος βλέπει ότι ο αντίπαλος πλησιάζει επικίνδυνα (ένα κλειστό ματς πάντα ευνοεί την ομάδα που δεν έχει τίποτε να χάσει), πράττεις λες και είναι ένα ματς σαν όλα τ' άλλα: βγάζεις τον καλύτερό σου παίκτη, που χάνει τον ρυθμό του και ουσιαστικά βάζεις τρικλοποδιά στον εαυτό σου!

Και να πεις κανείς ότι δεν έχει βγει δευτερόλεπτο και πρέπει να ξεκουραστεί να το καταλάβω. Στο Game 3, όμως, είχε συνολικά την μικρότερη συμμετοχή από τους αγώνες της σειράς με 35 λεπτά, οπότε πραγματικά δυσκολεύομαι τρομερά να καταλάβω την ψύχωση που έχει ο συγκεκριμένος οργανισμός με το λεγόμενο "minutes restriction" του ηγέτη του! Να την βράσω την συντήρηση αν δεν είναι στο παρκέ όταν τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ...

Δεν έτυχε, απέτυχε!

Μέχρι να επιστρέψει ο Αντετοκούνμπο (έμεινε στον πάγκο για 1'50"), οι παίκτες του Έρικ Σπόλστρα είχαν πλησιάσει στον πόντο (93-92, τρέχοντας ένα σερί 2-12), είχαν αναστρέψει πλήρως τους συσχετισμούς και αν εξαιρέσουμε την τελευταία του αναλαμπή Γιάννη, που με δικό του κάρφωμα έκανε το 99-98, οι επιλογές στα τελευταία 4'41", ήταν η πλήρης απομυθοποίηση των πιθανοτήτων των Μπακς απέναντι στους Χιτ! Όπως τουλάχιστον τους βλέπουμε στην «φούσκα» του Ορλάντο...

Μπορεί να αποχώρησε κουτσαίνοντας, στην συνέντευξη Τύπου όμως ρωτήθηκε σχετικά με τον αστράγαλό του αλλά και τον χρόνο συμμετοχής του. Ξέρετε ποια ήταν η απάντησή του; «Αισθανόμουν τελεία και σίγουρα θα μπορούσα να παίξω περισσότερο!», σχολίασε λακωνικά ο 25χρονος Έλληνας διεθνής forward, ο οποίος στη συνέχεια δεν δίστασε να δηλώσει ότι πιστεύει στο θαύμα του 4/4 και σε μία πρόκριση, που καμία ομάδα δεν έχει πετύχει στο παρελθόν.

Το ότι αυτοί οι Μπακς δεν έχουν καμία πιθανότητα διεκδίκησης όχι μόνο του πρωταθλήματος, αλλά και της επιστροφής στους τελικούς της Ανατολής, πιστεύω ότι δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της συγκυρίας που προκάλεσε η πανδημία και θέλει το πρωτάθλημα να κρίνεται σε άδεια γήπεδα, χωρίς να έχει αξία το πλεονέκτημα έδρας για το οποίο πάλεψαν στην κανονική περίοδο.

Όταν χάνεις πέντε φορές σε έξι ματς από τον ίδιο αντίπαλο, όταν μετράς 9 ήττες σε 16 αγώνες από την επανέναρξη της σεζόν, όταν ο προπονητής σου εκτίθεται για 2η συνεχή χρονιά στα playoffs και δεν «μαθαίνει» από τα λάθη του και όταν ο general manager αποτυγχάνει να αξιοποιήσει σωστά το «λαχείο» που ακούει στο όνομα Γιάννης Αντετοκούνμπο, τότε νομίζω ότι η αποτυχία χτυπάει την πόρτα σου και ο χρόνος μετράει αντίστροφα...

Έστω κι αν ο "Greek Freak" παραείναι ευγενικός με όλους και προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος μέχρι το τέλος και να πει όλα τα σωστά πράγματα. Η πληθωρική του παρουσία, σε όλα τα επίπεδα, μάλλον ωραιοποίησε την μεγάλη εικόνα στο Μιλγουόκι, υπερτίμησε το supporting-cast και παρέσυρε πολύ κόσμο. Bucks... out!

Υγ.1: Το γεγονός ότι πριν το Game 4 θα παραλάβει το αγαλματίδιο του back2back MVP αλλά και η περηφάνια του Γιάννη, πιστεύω ότι θα είναι οι λόγοι για τους οποίους θα αποφευχθεί το "sweep".

Υγ.2: Για να μιλήσουμε λίγο για την τρομερή ομάδα που έχει φτιάξει ο Σπόλστρα, περάν του Μπάτλερ (πέτυχε περισσότερους πόντους από τους Μπακς στην 4η περίοδο) και του Ντράγκιτς, μεγάλη μνεία αξίζει ο Μπαμ Αντεμπάγιο, ο οποίος εξελίσσεται σε «πολυεργαλείο» πρώτου μεγέθους, αλλά και ο Τζέϊ Κράουντερ, που εκτός του ότι δυσκολεύει πολύ τον Γιάννη στις διεισδύσεις, σουτάρει με 40% στα τρίποντα (12/30) και είναι ένας από τους καταλύτες της σειράς.