Η εξήγηση για το “no Giannis, no problem” των Μπακς!

• Πως το Μιλγουόκι έχασε το momentum της regular season

Γι' αυτό το ΝΒΑ είναι πραγματική απόλαυση! Γιατί βλέπεις τους καλύτερους αθλητές του κόσμου, ευχαριστιέσαι θέαμα (στα playofffs και τακτική) και ίντριγκα (με τις εκάστοτε αντιπαλότητες που προκύπτουν σε ατομικό κι ομαδικό επίπεδο), αλλά κυρίως γιατί όταν τελειώνει το ματς, αρχίζει ένα «ατελείωτο» postgame που σε πάει μέχρι το επόμενο παιχνίδι! Για την ακρίβεια έχεις τόσα πολλά να συζητήσεις και να σχολιάσεις, την ίδια ώρα που τροφοδοτείσαι με συνεχείς πληροφορίες και δηλώσεις των πρωταγωνιστών, που νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε ένα διαρκές μπασκετικό party!

Ευτυχώς δηλαδή που το Game 4 που παρακολουθήσαμε από την Cosmote TV άρχισε νωρίς, γιατί με την παράταση και το «τρίτο ημίχρονο», η ώρα κάποια στιγμή είχε φτάσει 3 το πρωί και ακόμη βρισκόμουν απορροφημένος στο κινητό και ρουφούσα τις αναρτήσεις των Woj όλου του κόσμου! Σκεφτείτε το τζάμπολ να ήταν προγραμματισμένο για την μιάμιση τα ξημερώματα... Ούτε στις 6 δεν θα έκλεινε το μάτι!

Ας μπούμε, όμως, στο ψητό και ας επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε όλα τα «ανεξήγητα» που συνέβησαν στο 4ο παιχνίδι της σειράς (118-115) των Μπακς με τους Χιτ, που είχε ίσως το μεγαλύτερο σασπένς απ' όλα τα προηγούμενα.

Με όλα τα προγνωστικά να είναι εναντίον τους (και όχι άδικα) και με τον καλύτερο παίκτη τους να ξεπερνάει τον πόνο και να κάνει «όργια» (19π. & 4ρ. με 8/10 σουτ) σε μόλις 11 λεπτά συμμετοχής, θα 'λεγε κανείς ότι ο νέος τραυματισμός του στο ξεκίνημα της 2ης περιόδου (στον δεξιό αστράγαλο που είχε γυρίσει και στο Game 3), θα ήταν ταφόπλακα για τις ελπίδες των «ελαφιών να αναστρέψουν την εις βάρος τους κατάσταση.

Μέχρι εκείνο το σημείο, ο Γιάννης ήταν μία ομάδα μόνος του (είχε 8/10 σουτ και οι συμπαίκτες του 5/17 εντός πεδιάς), ήταν ο μόνος που είχε ευστοχήσει πίσω από τα 7,25 (1/1) και σου έδινε την εντύπωση ότι θα άφηνε και την ψυχή του στο γήπεδο, σκοράροντας ακόμη και 50 πόντους αν χρειαζόταν! Ο Κρις Μίντλετον και ο Μπρουκ Λόπεζ πελαγοδρομούσαν δίχως κατεύθυνση, ενώ τα 0/8 τρίποντα που είχε συνολικά το υπόλοιπο Μιλγουόκι σε όλο το πρώτο δωδεκάλεπτο, ήταν ο χειρότερος δυνατός οιωνός για τη συνέχεια.

Πως οι Μπακς «έσπασαν το ρόδι» χωρίς τον MVP!

Και ξαφνικά έρχεται η κακιά στιγμή, που δεν ήταν και τόσο τυχαία, γιατί αν προσέξετε, σε όλες τις φάσεις που ο Αντετοκούνμπο επιχειρεί διείσδυση, τα πόδια των παικτών που εμπλέκονται στο μαρκάρισμα απλώνονται για να συναντηθούν με τα δικά του και να τον σταματήσουν ακόμη με φάουλ. Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα καλάθια που έχει πετύχει στο «ζωγραφιστό» έχουν επιτευχθεί με πόνο!

Ο Γιάννης, λοιπόν, πάει στα αποδυτήρια κουτσαίνοντας, οι δύο ομάδες συνεχίζουν να πηγαίνουν πόντο-πόντο μέχρι την ανάπαυλα και μόλις γίνεται γνωστή η οριστική απουσία του από τη συνέχεια του αγώνα, αρχίζει το γλέντι στο twitter αλλά και στις στοιχηματικές για το σχεδόν βέβαιο «σκούπισμα» των «ελαφιών» από την ομάδα του Έρικ Σπόλστρα.

H εντελώς αντίθετη εξέλιξη έχει εξήγηση, όμως, έστω κι αν επετεύχθη στις λεπτομέρειες και με την βοήθεια της τύχης. Οι σημαντικότεροι παράγοντες είναι οι εξής τρεις κι έχουν να κάνουν πρώτον, με μία φυσιολογική χαλάρωση του Μαϊάμι που επήλθε μετά την εξουδετέρωση του νο1 κινδύνου των αντιπάλων και την οποία παραδέχτηκε ο Μπάτλερ. Δεύτερον, με την ξαφνική αλλαγή στον τρόπο παιχνιδιού των Μπακς (σε σχέση με το πως επιτίθενται όταν ο ηγέτης τους είναι στο παρκέ), που είναι λογικό να μπέρδεψε και να αποπροσανατόλισε το αμυντικό πλάνο των Χιτ, που άλλωστε είχαν και το μαξιλαράκι του 0-3!

Και τρίτον με τον εγωισμό των υπολοίπων που εκτινάχτηκε, βλέποντας τον αγαπημένο τους συμπαίκτη (τους συνεχάρη ένας προς έναν στα αποδυτήρια) να φεύγει και πάλι πληγωμένος αλλά και με τις ευκαιρίες που προέκυψαν από το “Giannis out”.

Το κεφάλαιο Μίντλετον

Στο σημείο αυτό, θέλω να κάνω μία ιδιαίτερη αναφορά στον Κρις Μίντλετον, που με τους 21 (από τους συνολικά 36 πόντους του) που πέτυχε στην 3η περίοδο, κράτησε ζωντανή την ομάδα του και παρ' ότι εξαφανίστηκε στην 4η (0/6 σουτ), πέτυχε τους επτά από τους εννέα τελευταίους πόντους του Μιλγουόκι και κατ' ουσίαν υπέγραψε φαρδιά-πλατιά το τελικό 118-115 στην παράταση.

Επειδή από το 2013, όταν και μετακόμισε στα «ελάφια» (μετά την “rookie” χρονιά του στο Ντιτρόιτ) παρακολουθώ πολύ στενά και από κοντά τους Μπακς, ο 29χρονος forward από το Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας, είναι ένας παίκτης που ξεπετάχτηκε κι έφτασε να πληρωθεί με max contract (178 εκατομμύρια δολάρια για πέντε χρόνια), επειδή ουσιαστικά εξελίχθηκε ως το alter ego του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Είναι ένα ήσυχο παιδί χαμηλών τόνων, που δεν έχει μεγάλο «εγώ» και από πλευράς χαρακτήρα, ταίριαξε αμέσως με την νοοτροπία του οργανισμού, αλλά το σημαντικότερο απ' όλα είναι ότι συνειδητοποίησε γρήγορα την εκτόξευση που θα παρουσίαζε η καριέρα του, δίπλα στον “Greek Freak”. Όντας δεινός σουτέρ και πολύ καλός σκόρερ από μέση και μακρινή απόσταση, ο απόφοιτος του Texas A&M, «τρύπησε κυριολεκτικά το ταβάνι του», επειδή κατάφερε να αξιοποιήσει τις προοδευτικά ολοένα και αυξανόμενες εκτελεστικές ευκαιρίες που του έδινε η ταχύρρυθμη ανάπτυξη στο παιχνίδι του Έλληνα συμπαίκτη του.

Η καλή «χημεία» που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, τα υψηλά νούμερα (υψηλότερα της πραγματικής του αξίας) του δεύτερου «βιολιού» της ομαδας, σε συνδυασμό με την θετική εισήγηση του Μάϊκ Μπουντενχόλτζερ (του αρέσει να παίζει με μακρινούς σουτέρ), εκτιμώ παραπλάνησε το front-office της και το οδήγησε σε ένα ακόμη λάθος (το πρώτο ήταν η επέκταση στον Μπλέντσο). Το max contract για έναν παίκτη της αξίας του Μίντλετον (τον θεωρώ πολύ υπερτιμημένο για ομάδα με βλέψεις πρωταθλητισμού) και η θυσία του Μπρόγκντον (τον άφησαν να πάει στους Πέϊσερς), θεωρώ ότι ήταν η αρχή του τέλους για την προοπτική αυτής της ομάδας και πιστεύω ότι αυτό θα αποδειχθεί εν ευθέτω χρόνω.

Πως το Μιλγουόκι έχασε το momentum της regular season

Κλείνοντας, θέλω να σταθώ στους λόγους που οι πρωτοπόροι στην κανονική περίοδο δεν θυμίζουν σε τίποτε το σύνολο, που στην προ κορονοϊού εποχή, βρισκόταν κάποια στιγμή σε ρυθμό για να πιάσει τις 70 νίκες, ενώ κέρδιζε τους αντιπάλους του με την μεγαλύτερη μέση διαφορά σε όλο το πρωτάθλημα! Το ερώτημα που τίθεται εύλογα είναι πως μέσα σε 4,5 μήνες, το Μιλγουόκι μεταμορφώθηκε σε μία ομάδα 50 νικών, που θα ξεπερνάει εμπόδια τύπου Ορλάντο, αλλά θα δυσκολεύεται σφόδρα απέναντι σε ποιοτικές ομάδες τύπου Χιτ, Σέλτικς, Μάβερικς και Ρόκετς!

Να αρχίσουμε από τον MVP της περυσινής σεζόν. Μέχρι τον Μάρτιο, ο Αντετοκούνμπο έκανε την τεράστια διαφορά επειδή βρισκόταν σε συνεχή κίνηση. Ήταν ο πρώτος σκόρερ του NBA στον αιφνιδιασμό, αλλά κινούνταν πολύ και στο μισό γήπεδο χωρίς την μπάλα, δεχόμενος πάσες μέσα στο ζωγραφιστό. Ο Γιάννης της «φούσκας» είναι πιο στατικός από ποτέ και περνάει τον περισσότερο χρόνο του στην περιφέρεια.

Οι πολύ καλές επιστροφές και η αποτελεσματική transition άμυνα των Χιτ, έχουν μειώσει τις ευκαιρίες του για παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο, ενώ το τείχος των ψηλών, δυνατών κι αθλητικών παικτών που έχει υψώσει ο Σπόλστρα μπροστά του, έχει ελαχιστοποιήσει τις επισκέψεις του στην ρακέτα και έχει δυσκολέψει και τις πάσες του και την εύρεση του ελεύθερου συμπαίκτη. Το ότι μετράει 4/20 τρίποντα (20%) στην σειρά δεν είναι τυχαίο και οφείλεται στην συνειδητή απόφαση των αντιπάλων να του δώσουν το μακρινό σουτ.

Όσον αφορά τον χρόνο συμμετοχής του, τα είπαμε και στο προηγούμενο blog. Δεν γίνεται να του κάνεις συντήρηση όλη τη σεζόν για να είναι φρέσκος στην postseason και όταν έρχεται η ώρα και είσαι με την πλάτη στον τοίχο, να κοιτάς πάλι πως να τον ξεκουράσεις! Τι νόημα έχει όλη αυτή η τακτική αν δεν παίζει ποτέ σαράντα ή και περισσότερα λεπτά;

Σε ομαδικό επίπεδο, οι Μπακς έχουν βγάλει τους αντιπάλους τους από την ρακέτα, αλλά δεν δείχνουν τον ίδιο ζήλο στην περιφερειακή άμυνα, με αποτέλεσμα να έχουν «καεί» από διαφορετικούς παίκτες σε καθένα από τα τρία πρώτα ματς (Χίροου και Κράουντερ στον 1ο, Ολίνικ στο 2ο και Κράουντερ στο 3ο).

Οι ελπίδες τους να ισοφαρίσουν την σειρά, είναι κατά την γνώμη μου ελάχιστες έως μηδαμινές, περισσότερο λόγω της πιθανής απουσίας του superstar τους στο Game 5 (09/01, 01.30, Cosmote Sport 4), αλλά και γιατί απέναντι τους έχουν μία ομάδα θα έχει προσαρμοστεί τακτικά και έχει αποδείξει ικανή να φτάσει μέχρι τους τελικούς.

Χωρίς τον Αντετοκούνμπο άλλωστε, το Μιλγουόκι είναι μία ομάδα που θα πάλευε για τα playoffs. Αυτό που συζητιέται ευρέως στους κύκλους του ΝΒΑ, μετά τις μέτριες εμφανίσεις των «ελαφιών» στην «φούσκα», είναι μήπως πλέον είναι πολύ υπερτιμημένο ακόμη και με τον Γιάννη στο παρκέ! Ο χρόνος θα δείξει...