To «πανηγύρι των ζουρλών» θα γίνει φέτος στο Μπρούκλιν!

• Που έμπλεξε ο Νας!
• Πως ένας... πρόσθιος χιαστός γράφει ιστορία!
• Που να μην είχε θητεύσει και στον επιτελείο του “Pop”!
• Τρεις μπάλες στην επίθεση, μηδενική διάθεση στην άμυνα!

Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε βρεθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες και έχει βιώσει από κοντά τον τρόπο λειτουργίας των οργανισμών του ΝΒΑ και την ιεραρχία που υπάρχει όσον αφορά την λήψη των σημαντικών αποφάσεων, από προσωπική εμπειρία, όμως, θα σας πω ότι πάνω απ' όλους είναι ο επικεφαλής του αγωνιστικού τμήματος (president of basketball operations), ακολουθεί ο general manager και μετά έρχεται ο προπονητής!

Καμία σχέση δηλαδή με το τι ισχύει στην Ευρώπη, που οι μετεγγραφές γίνονται σύμφωνα με τα «θέλω» των προπονητών, με τους γενικούς διευθυντές να λειτουργούν περισσότερο ως συνδετικοί κρίκοι μεταξύ αγωνιστικού τμήματος και διοίκησης και λιγότερο να αποφασίζουν – από μόνοι τους – για την απόκτηση παικτών.

Που έμπλεξε ο Νας!

Στην περίπτωση των Μπρούκλιν Νετς, πραγματικά δεν θα ήθελα να είμαι στην θέση του Στιβ Νας. Ενός σπουδαίου μπασκετμπολίστα (o μοναδικός μη Αμερικανός με back2back MVP μαζί με τον Γιάννη), που «τρύπησε το ταβάνι του» με τα δύο διαδοχικά βραβεία του πολυτιμότερου παίκτη (2005 & 2006) με την φανέλα των Φίνιξ Σανς και ο οποίος ήταν πάντα φωνή της λογικής και χαμηλών τόνων σαν αθλητής.

Και που σαν προπονητής, επέλεξε να πέσει κατευθείαν στα βαθιά αναλαμβάνοντας τον περασμένο Σεπτέμβριο την δεύτερη τη τάξει ομάδα της Νέας Υόρκης, ποντάροντας στην καλή σχέση που οικοδόμησε με τον Κέβιν Ντουράντ, από την κοινή τους θητεία στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, των οποίων διετέλεσε σύμβουλος για 4 χρόνια (2015-2019).

Ας μη μακρυγορούμε άλλο με τους προλόγους, όμως και ας μπούμε απευθείας στο ψητό. Στην περίπτωση των Νετς, η απόκτηση του KD (δεν έπαιξε καθόλου πέρυσι λόγω τραυματισμού) και του Καϊρί Ίρβινγκ ήταν «θείο δώρο». Όχι μόνο γιατί είναι δύο από τους πιο χαρισματικούς επιθετικούς και κορυφαίους σκόρερς του πρωταθλήματος (μαζί με τον Κάρι και τον Χάρντεν), αλλά γιατί το ρόστερ τους ήταν δομημένο με τέτοιο τρόπο, που αυτομάτως η ομάδα έμπαινε στην συζήτηση για την διεκδίκηση της πρωτιάς στην Ανατολη και φάνταζε ως η πιο λαμπερη αλλά και ουσιαστική απειλή για τους πρωταθλητές Λέικερς.

Με τον Ντινγουίντι στον άσο, τον σουτέρ Τζο Χάρις και τον rim protector Τζάρετ Άλεν, η πεντάδα του Μπρούκλιν ήταν διαστημική και τα πρώτα δείγματα κόντρα στους Ουόριορς και τους Σέλτικς, προκάλεσαν σοκ και δέος! Από τον πάγκο ερχόταν ο Κάρις Λεβέρτ, ο Ταουρέιν Πρινς, ο Μπρους Μπράουν, ο Λουάου-Καμπαρό, ο Σάμετ και ο ΝτιΆντρε Τζόρνταν, ενώ κανείς δεν μπορούσε να υποτιμήσει τον έμπειρο Τζεφ Γκριν και την ικανότητά του να προσφέρει πολλά σε λίγο χρόνο συμμετοχής.

Κοινώς, το υλικό που είχε στα χέρια του ο “rookie” Καναδός coach ήταν έτοιμο να προσπεράσει άμεσα το Μαϊάμι, το Μιλγουόκι, τη Βοστώνη και τη Φιλαντέλφια και να παλέψει για να φέρει το πρωτάθλημα στην Ανατολή.

Πως ένας... πρόσθιος χιαστός γράφει ιστορία!

Όλα άλλαξαν όμως, με τον τραυματισμό του Ντινγουίντι, ο οποίος χτύπησε στο γόνατο και δύσκολα θα επιστρέψει στην εφετινή σεζόν. Ο general manager του οργανισμού, Σον Μαρκς, βγήκε στην αγορά και μοιραία ξανάπεσε πάνω στον Χάρντεν, ο οποίος πάνω που έδειχνε να ηρεμεί (μετά το «ναύαγιο» του αιτήματος μετακίνησης που έκανε στους Ρόκετς), βρήκε πρόσφορο έδαφος και το... τερμάτισε!

Κάπως έτσι πυροδοτήθηκε η «βόμβα» που έστειλε τον «Μούσια» στο «Μεγάλο Μήλο», αφήνοντας άναυδη όλη την κοινωνία του ΝΒΑ και διαταράσσοντας τους συσχετισμούς του εφετινού πρωταθλήματος.

Μέχρι εδώ όλα καλά και όλα ανθηρά, που λέει κι ένας δημοφιλής γραφικός στο instagram. Οι χθεσινές δηλώσεις του Νεοζηλανδού βετεράνου διεθνούς παίκτη και «αφεντικού» των Νετς, όμως, έριξαν φως στην υπόθεση και κατέδειξαν ότι η ανταλλαγή δεν βασίστηκε σε κανένα πλάνο, αλλά προχώρησε από την στιγμή ο Ίρβινγκ, ο Ντουράντ και ο Νας απάντησαν καταφατικά σε ερώτηση αν θέλουν τον MVP του 2018! Ειδικότερα ο πρώτος μέχρι χθες ήταν άφαντος και υποτίθεται ότι εδώ και μία εβδομάδα, κανείς δεν ήξερε που ήταν... Αλλά για τον Χάρντεν τον βρήκαν!

Που να μην είχε θητεύσει και στον επιτελείο του “Pop”!

Δηλαδή, ο πρώην assistant του Γκρεγκ Πόποβιτς στο Σαν Αντόνιο (2013-2016) και πρωταθλητής με τους Σπερς (2005), αποφάσισε ότι ο πλέον κακομαθημένος NBAer, που με τα τερτίπια του «έδιωξε» από το Χιούστον τους Χάουαρντ, Πολ και Ουέστμπρουκ και «ξεφτίλισε» τους Ρόκετς (του είχαν δώσει μέχρι και τα κλειδιά του “μαγαζιού”), ήταν το κομμάτι που έλλειπε για την δημιουργία ενός πανίσχυρου “Big Three”.

Αυτά συμβαίνουν μόνο σε οργανισμούς, που ανήκουν σε δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες με παντελή άγνοια γύρω από το μπάσκετ (το ίδιο συνέβη και στο Σακραμέντο του Ινδού, Βιβέκ Ραναντίβ, με τον Ντίβατς να προσπερνάει τον Ντόντσιτς), όπως στην περίπτωση των Νετς και του Ταϊβανέζου Τζότζεφ Τσάι, που περνάει τον χρόνο του μεταξύ της πατρίδας του, του Χονγκ-Κονγκ και που και που πετάγεται και μέχρι τη Νέα Υόρκη για να συνδυάσει τις δουλειές και με κανένα παιχνίδι...

Η «καυτή πατάτα», λοιπόν, πλέον βρίσκεται στα χέρια του Στιβ Νας, που εν μέσω πανδημίας και των έκτακτων μέτρων για τον covid-19, πρέπει να μάθει πότε θα επιστρέψει στις προπονήσεις ο Ίρβινγκ (τον οποίο κράζει όλο το ΝΒΑ για το party στο οποίο εμφανίζεται χωρίς μάσκα), να ενσωματώσει τον υπέρβαρο και εκτός φόρμας Χάρντεν στο rotation και παράλληλα να μην ανακόψει τον φρενήρη ρυθμό που έχει βρει εδώ και καιρό ο Ντουράντ.

Τρεις μπάλες στην επίθεση, μηδενική διάθεση στην άμυνα!

Σε όλα τα παραπάνω, υπολογίστε ότι ο καθένας τους θέλει τουλάχιστον μία μπάλα για τον εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να επανασχεδιαστεί και το αμυντικό πλάνο... Γιατί καλή η “super team” και η ευχέρεια στο σκοράρισμα, αλλά τα πρωταθλήματα κερδίζονται από την μάχη στα μετόπισθεν. Και στην περίπτωση του Μπρούκλιν, οι παίκτες που μπορούν να την «υπηρετήσουν», είναι από ελάχιστοι έως κανένας.

Θα μου πείτε και εύλογα τι σε νοιάζει εσένα αν οι Νετς βάζουν μισό καλάθι περισσότερο απ' όσα δέχονται... Και η αλήθεια είναι ότι με τέτοια ποιότητα μπορούν να το κάνουν, κερδίζοντας τα περισσότερα ματς από την επίθεση. Η προηγούμενη έκδοση των “Big Three”, όμως, στο Όκλαντ, μας δίδαξε ότι τρεις σπουδαίοι σκόρερ μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά μόνο αν δεν θέλουν και οι τρεις την μπάλα στα χέρια (κάτι που δεν συμβαίνει στην περίπτωση αυτή και συνέβη με τους 2 από τους 3 των Ουόριορς, οι οποίοι έπαιρναν τα σουτ κυρίως μέσα από κίνηση χωρίς τη μπάλα).

Εν κατακλείδι, το Μπρούκλιν ρίσκαρε πολύ και αντάλλαξε πολύτιμα κομμάτια από το παζλ για να στρέψει πάνω του τα φώτα του άκρως ελκυστικού μπάσκετ, το οποίο εγγυώνται οι τρεις σούπερ ταλαντούχοι αστέρες του και αγνόησε όλα τα υπόλοιπα. Όταν θα σφίξουν τα γάλατα όμως και κάποιος από τους τρεις θα πρέπει να θυσιαστεί, για να παίξει η ομάδα άμυνα, τότε θα αρχίσει το «πανηγύρι των ζουρλών». Ο Ίρβινγκ και ο Χάρντεν έχουν αποδείξει ότι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να τινάξουν μία ομάδα στον αέρα. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν στο διάβα τους παρασύρουν και τον Ντουράντ...

Υγ.: Το μπάσκετ μου έχει διδάξει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι οι μεγάλες επιτυχίες στήνονται πάνω στον καταμερισμό και την αποδοχή των ρόλων, στο χαμήλωμα του «εγώ», στην αμυντική δέσμευση και την επιθετική χημεία. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά τίποτε από τα παραπάνω δεν βλέπω πιθανό να εφαρμοστεί στο Μπρούκλιν...