Το δίλημμα του Σούπερμαν

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Οι φετινοί Μπακς μου προκαλούν διχασμό προσωπικότητας. Η μισή μου καρδιά, γιατρέ μου, βρίσκεται στο Μιλγουόκι και πανηγυρίζει κάθε νίκη και κάθε χαμόγελο του Γιάννη και του Θανάση, λες και είναι δική μου οικογένεια, αυτή η οικογένεια Ελλήνων μεταναστών που μου ζεσταίνει την ψυχή.

Εφ' όσον οι Μπακς κατακτήσουν το πρωτάθλημα, θα βγω στις στέγες και θα πανηγυρίζω. Και αν με πάρουν για παλαβό οι γείτονες, δεν θα είναι δα η πρώτη φορά. Το έχω διαπράξει ακόμα και για την Εθνική πόλο.

Η άλλη μισή μου καρδιά ξέρετε δα πού έχει αγκυροβολήσει. Βρέχει τα πόδια της στον Ειρηνικό Ωκεανό και υπολογίζει αγχωμένη τις ημερομηνίες που χωρίζουν τους τελικούς (και ημιτελικούς και προημιτελικούς) του ΝΒΑ από το Προολυμπιακό τουρνουά της Βικτόρια.

Εάν είναι να παίξει στην Εθνική ο Γιάννης, και ο Θανάσης, ας πάρει παράταση η αγωνία των Μπακς για άλλη μία χρονιά, κομμάτια να γίνει. Το Μιλγουόκι και οι Αντετοκούνμπο και το ΝΒΑ θα είναι εκεί και του χρόνου, ενώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες όχι.

Αρκεί να μας έρθει στην Εθνική αισιόδοξος και πεισμωμένος ο δις MVP του ΝΒΑ και όχι ταλαιπωρημένος και γεμάτος τραύματα…

Οι ενδελεχείς υπολογισμοί μου λένε ότι ο Γιάννης (και ο Θανάσης) προλαβαίνουν το Προολυμπιακό χωρίς άγχος εάν οι Μπακς σκοντάψουν στον πρώτο ή (όπως πέρυσι) στον δεύτερο γύρο.

Αν πάλι φτάσουν (όπως πρόπερσι) ένα βήμα παραπέρα και αποκλειστούν εκεί, η καταληκτική ημερομηνία των Ανατολικών τελικών είναι η 6^η Ιουλίου και οι ανελέητες μάχες θα συμπέσουν με τα Προολυμπιακά τουρνουά.

Το πρώτο παιχνίδι της Εθνικής στη Βικτώρια έχει προγραμματιστεί για τις 29 Iουνίου. Σε ακραία περίπτωση, ο Πιτίνο θα μπορούσε να περιμένει τον Γιάννη ακόμα και μέχρι τις 3 Ιουλίου, που θα γίνει το πρώτο (από τα μάξιμουμ δύο) νοκ-άουτ παιχνίδια της.

Δεν τρέχει τίποτε, αν ηττηθεί στην πρεμιέρα από τον Καναδά, αρκεί να νικήσει τους Κινέζους δύο μέρες αργότερα. Θέλω να πιστεύω ότι αυτούς θα τους καταφέρει ακόμα και χωρίς τον Γιάννη.

Χωρίς ανάσα; Ναι, χωρίς ανάσα, ή σχεδόν – αλλά έτσι κι αλλιώς ο προγραμματισμός του Γιάννη είναι να παίζει μπάσκετ αδιάκοπα μέχρι μέσα Ιουλίου.

Χωρίς προετοιμασία; Ναι, χωρίς προετοιμασία, αλλά με συμπαίκτες τους οποίους γνωρίζει καλά, με προπονητή παγκόσμιας κλάσης και χωρίς την ανάγκη υπερατλαντικού ταξιδιού ενδιάμεσα.

Θα θέλει ο Γιάννης να παίξει; Ασφαλώς θα θέλει, αρκεί να είναι υγιής, αφού οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν όνειρο ζωής για έναν αθλητή και η αγάπη του ίδιου για την Εθνική ομάδα της πατρίδας του αδιαπραγμάτευτη.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι από κείνους που θα προγραμματίσουν εξαρχής σκασιαρχείο για να αποφύγουν την ταλαιπωρία. Πόσο μάλλον ο Θανάσης, που παιζει ελάχιστα και διψάει για μπάσκετ.

Οι τελικοί του ΝΒΑ έχουν προγραμματιστεί για τις 8-22 Ιουλίου και θα ολοκληρωθούν την ώρα που θα ανάβει η Φλόγα στο Τόκιο.

Εάν οι υπόλοιποι διεθνείς πάρουν το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς τον Γιάννη, ένεκα των ανειλημμένων του υποχρεώσεων, ο «Greek Freak» θα πάρει το αεροπλάνο, θα διασχίσει τον Ειρηνικό και θα πάει να τους συναντήσει απ’ ευθείας στο Ολυμπιακό Χωριό, όπως μπορεί να κάνουν και κάποιοι άλλοι αστέρες τις ίδιες μέρες, Αμερικανοί και μη.

Τι λέτε, δεν θα περιμένουν οι Ισπανοί τον Μαρκ Γκασόλ μέχρι την τελευταία στιγμή, αν αυτός παίζει στους τελικούς με τους Λέικερς; Ή μήπως θα ξεγράψουν οι Γάλλοι αβασάνιστα τον Μπατούμ των Κλίπερς και τον Φουρνιέ των Σέλτικς; Αντέχουν οι Αργεντινοί να πάνε στο Τόκιο χωρίς τον Καμπάτσο των Νάγκετς;

Των Σέρβων, που -όπως εμείς- έχουν να περάσουν από Προολυμπιακό τουρνουά, ούτε ψύλλος στον κόρφο τους με Γιόκιτς, Μπογκντάνοβιτς, Μπιέλιτσα.

Τα ίδια οι Κροάτες με τον άλλο Μπογκντάνοβιτς, οι Σλοβένοι με τον Ντόντσιτς, οι Λιθουανοί με τους Σαμπόνις, Βαλανσιούνας, οι Γερμανοί με Σρέντερ, οι Τούρκοι με Κορκμάζ, Ιλιάσοβα, οι Ιταλοί με Γκαλινάρι και κάμποσοι άλλοι.

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ευρώπης (και όχι μόνο αυτής), Ομοσπονδίες μπάσκετ και απλοί φίλαθλοι ξορκίζουν τη μακροημέρευση των αστέρων τους στα πλέι-οφ του ΝΒΑ.

Ακόμα και τον Καναδά πιάνει αυτός ο κανόνας, αφού οι περισσότεροι παίκτες του αγωνίζονται στα σαλόνια, με πρώτο τον Τζαμάλ Μάρεϊ, που όμως σακατεύτηκε.

Οι πιο άτυχες Εθνικές ομάδες θα χάσουν το Ολυμπιακό εισιτήριο επειδή τα αστέρια τους έχουν την «κακή» τύχη να αγωνίζονται σε διεκδικήτριες του τίτλου στο ΝΒΑ.

Μπορεί να ανήκουμε και ελόγου μας σε αυτή τη συνομοταξία. Χάθηκε να έπαιζε ο Γιάννης στους Σικάγο Μπουλς, όπως ο Σατοράνσκι και ο Μάρκανεν;

Τότε βέβαια οι Μπουλς θα ήταν ομαδάρα και όχι τροφή για τα κανόνια. Οι Μιλγουόκι Μπακς ήταν περίγελος του ΝΒΑ πριν φτάσει στο Ουισκόνσιν για να αλλάξει τη μοίρα τους το ατάιστο και σχεδόν ατροφικό παιδάκι από τα Σεπόλια.

Στην τηλεοπτική μετάδοση του χθεσινού αγώνα με τους Νετς, όπου ο Γιάνναρος πέτυχε 49 πόντους και ταυτόχρονα έφαγε ζωντανό όποιον έβρισκε μπροστά του στην άμυνα, ο Τζεφ Βαν Γκάντι είπε ότι η απόκτησή του «ήταν ένα από τα κορυφαία ντραφτ πικ στην ιστορία του ΝΒΑ».

Υπενθυμίζω ότι 14 ομάδες προσπέρασαν τον πιτσιρικά με το στριφνό ονοματεπώνυμο, αλλά οι Μιλγουόκι Μπακς, του Τζον Χάμοντ τότε, πόνταραν με θάρρος και παρρησία τα ρέστα τους πάνω του.

Ήταν, θα μου πείτε, συνηθισμένοι στις γκάφες και στα γιουχαΐσματα. Ναι, αλλά η Ιστορία γράφεται με αρετή, τόλμη, οξυδέρκεια και πολύ διάβασμα.

Eίναι φαβορί οι Μπακς για να φτάσουν ως τους τελικούς του ΝΒΑ; Σε καμία περίπτωση. Υπολογίσιμο αουτσάιντερ ναι, φαβορί όχι.

Η ομάδα βρίσκεται σε κάποιου είδους αναδόμηση και υστερεί εμφανώς σε έναν τομέα που -θεωρητικά τουλάχιστον- της ανέβαζε τις μετοχές τα προηγούμενα χρόνια: το λεγόμενο “veteran leadership” των εφεδρικών της.

Πίσω από τον βασικό πυρήνα δεν υπάρχει πια η πηγή πείρας και τεχνογνωσίας μονάδων όπως ο Κάιλ Κόρβερ, ο Ουές Μάθιους, o Tζορτζ Χιλ, ο Ερσάν Ιλιάσοβα, ο Ρόμπιν Λόπεζ, ο Μάρβιν Ουίλιαμς, ακόμα και ο Μίροτιτς.

Η φετινή ομάδα είναι πιο νεανική και έχει λιγότερο μπαρούτι στο πετσί της (αν και το πρόβλημα μετριάστηκε με την απόκτηση του Πι Τζέι Τάκερ και του Τζεφ Τιγκ), ενώ μοιάζει και πιο ευάλωτη σε πιθανούς τραυματισμούς.

Παράλληλα, έχει να αντιμετωπίσει ισχυρότερους ανταγωνιστές στο από δω μισό του χάρτη, σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.

Οι “big three” των Νετς θα παίρνουν κεφάλια στα πλέι-οφ, οι Σίξερς έγιναν επιτέλους ομάδα και μοιάζουν υγιείς, οι Σέλτικς δεν θα είναι εύκολη λεία για κανέναν, το Μαϊάμι δεν χρειάζεται άλλο επιχείρημα μετά την περυσινή του πορεία. Ακόμα οι «πεμπτοέκτοι» σαν τους Νικς και τους Χοκς φαίνονται σκληρά καρύδια.

Για όλα αυτά, όμως, θα έχουμε πολλές ευκαιρίες να συζητήσουμε και να μελετήσουμε στις εβδομάδες που έρχονται.

Το παρόν σημείωμα ξεκινούσε στα χαρτιά ως ανάλυση των φετινών Μπακς, αλλά λοξοδρόμησε, όπως συνήθως συμβαίνει όταν μου ανοίγει κάποιος (ή κανένας απολύτως) κουβέντα για την «επίσημη αγαπημένη». Όλα κι όλα, προτεραιότητα έχει ο έρωτας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

* Ο μήνας που τρέφει τους έντεκα

* "Είμαστε Ευρωπαίοι και πάμε για το Ευρωπαϊκό"

* Από δω και κάτω έχει δράκους

* Πεντακόσιες μέρες με το φάντασμα του Πιτίνο