Με έσωσαν τα Κολεγιόπαιδα!

Το blog που ακολουθεί το χρωστώ στο άθλημα του μπάσκετ και μάλιστα στην πιο αγνή του έκφραση του αθλήματος στους σύγχρονους καιρούς.

Το χρωστώ επίσης στον εαυτό μου γιατί με γλύτωσε από τα χειρότερα. Φανταστείτε όλο τον μήνα Μάρτη να ασχολιόμουν καθημερινά και να ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθώ, να διαβάζω και τι μαρτύριο, να σχολιάζω ή να παίρνω θέση για όλα αυτά τα δυστοπικά που συνέβησαν και συνεχίζουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στον χώρο του ποδοσφαίρου. Στον δικό μας χώρο ποδοσφαίρου αναφέρομαι, φυσικά, όλα αυτά που διαδραματίστηκαν εντός επικράτειας.

Γιατί μόνο στην Ελλάδα όταν μιλάμε για το ποδόσφαιρο ή πιο σωστά για μπάλα , αναλωνόμαστε σε όλα αυτά που συμβαίνουν στο παρασκήνιο κι όχι στις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου.

Στο εξωτερικό αντίθετα έχοντας εδώ και χρόνια καθαρή οπτική για το άθλημα – προϊόν, έχοντας διαχωρίσει την ήρα από το στάρι είναι σε θέση να συζητάνε επί της ουσίας με τις ώρες για ποδόσφαιρο.

Γλύτωσα λοιπόν και νοιώθω πραγματικά ανακουφισμένος. Καμία ενοχή ότι στα κρίσιμα στα σοβαρά ζητήματα φυγοπόνησα. Ποια σοβαρά; Ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Έχω γράψει εδώ και χρόνια τόσα “σεντόνια”, τόσα κείμενα καταγγελτικά και οργισμένα , που με απενοχοποιούν για δέκα ζωές. Ας πάρουν την σκυτάλη οι νεότεροι.

Όχι από τα “μισά του μήνα Μάρτη” , όπως λέει ο ποιητής – στιχουργός Μάνος Ελευθερίου αλλά από την πρώτη μέρα του μήνα βυθίζομαι στον κόσμο μου . Ένα κόσμο υπέροχο, πολύχρωμο , φαντασμαγορικό , πλούσιο σε θέαμα και συγκινήσεις. Στον κόσμο του Κολεγιακού Πρωταθλήματος στον κόσμο του NCAA! Αφήνομαι χωρίς αντιστάσεις και περιστροφές στην περιδίνηση της τρέλας του Μαρτίου. Αφήνομαι στην γοητεία του MARCH MADNESS!

Ειλικρινά δεν υπάρχει άλλο αθλητικό γεγονός στον πλανήτη που να με κρατά τόσο ζωντανό. Τέσσερις και πέντε αγώνες στην σειρά , απίθανο ξενύχτι κι όταν τελειώνουν οι αναμετρήσεις να αισθάνεσαι ένα κενό μέχρι την επόμενη αγρύπνια.

Η τρέλα ξεκινά πριν από πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα από τις αρχές της δεκαετίας του ΄80. ήταν εκείνο το ιστορικό παιχνίδι στην Θεσσαλονίκη , για τον εορτασμό των “Δημητρίων” , εκδηλώσεις αφιερωμένες στον πολιούχο Άγιο Δημήτριο, στις 20 Νοεμβρίου του 1983 που άναψε την φωτιά. H παρουσία του Μάικλ Τζόρνταν στο Παλέ εναντίον του Νίκου Γκάλη.

Γνωρίζαμε για το Κολεγιακό πρωτάθλημα, για τις ομάδες , για τους σπουδαίους προπονητές; δασκάλους , όπως ο Ντιν Σμίθ αλλά ενημέρωση τακτική δεν είχαμε. Ότι μαθαίναμε ήταν από κασέτες που μας έφερναν φίλοι και γνωστοί κάθε φορά που περνούσαν στην άλλη μεριά του πλανήτη.

Η επαφή αποκαταστάθηκε λίγα χρόνια μετά όταν τυχαία ένα βράδυ στην Ιταλία όπου ζούσα τότε ανακάλυψα ότι το Sportitalia μεταδίδει σε μαγνητοσκόπηση την τελική φάση του Μαρτίου όλους τους αγώνες με καθυστέρηση φυσικά 24 ωρών.

Εκεί έδεσε το γλυκό, εκεί ξεκίνησε η ζούρλα! Κι από τότε ο έρωτας έγινε σχέση κι η σχέση γάμος!

Είναι αδύνατον να παρακολουθείς μπάσκετ από την δεκαετία του 70, να έχουν γίνει τα χέρια σου μαύρα από την επαφή με την σπυριάρα μπάλα στα ανοιχτά γήπεδα, να έχεις ξεποδαριαστεί , να έχεις ξαχαρβαλωθεί για να υπηρετήσεις τον γρήγορο ρυθμό του πάνω – κάτω και να μην λατρεύεις το Κολεγιακό Μπάσκετ. Το μόνο που συνδέει το παρελθόν με το σήμερα. Το μόνο που κρατά ζωντανό το μπάσκετ που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε , το αληθινό μπάσκετ!

Το μπάσκετ με συνεχή ρυθμό 20 λεπτών για κάθε ημίχρονο , το μπάσκετ της τακτικής, της ομαδικότητας , το μπάσκετ του μια συν μια στις βολές ώστε ο ρυθμός να παραμένει υψηλός με το παιχνίδι να μην σταματά ποτέ , το μπάσκετ που αρνείται κατηγορηματικά τον αυτοσκοπό του τρίποντου, ( που είσαι μεγάλε Πόποβιτς;;;) , το μπάσκετ του ντραιβ ρε φίλε! Του ντραιβ!!! Βλέπεις επιτέλους ακόμα παίκτες να ακουμπούν την μπάλα στο καλάθι! Αυτή την ανορθογραφία στο μπάσιμο με την μπάλα να επιστρέφει έξω στο τρίποντο ε ναι στο Κολεγιακό ΕΥΤΥΧΩΣ δεν θα την δεις.

Αυτό το μπάσκετ της μιας αναπνοής , του πάθους και της έντασης με κράτησε ζωντανό και φέτος. Με έσωσαν τα Κολεγιόπαιδα για να λέμε τα πράματα με το όνομα τους. Φέτος μάλιστα που συνέβησαν πράματα και θάματα στην κυριολεξία. Αυτό που είδαμε , αυτό που ζήσαμε στην τελική φάση του Τρελού Μάρτη ενδεχομένως να μην το ξαναδούμε! Το άλλο...”αρρωστάκι” με το Κολεγιακό και μέγας στατιστικολόγος ο Δημήτρης Καρύδας ορκιζόταν πως αυτά που έγιναν φέτος δεν πρόκειται να ξανασυμβούν!

Η προιστορία πάντως τον δικαιώνει! Έξω από τον δεύτερο γύρο το DUKE στην μετα – Σιζιέφσκι εποχή , έξω το Κάνσας του Μπίλ Σέλφ ο περσινός νικητής του τροπαίου, έξω κι ο άλλος περσινός φιναλίστ το North Carolina , με τον ίδιο κορμό , ομάδα έτοιμη για τίτλο. Έχοντας μάλιστα και τον Μπλακ υγιή , το παίκτη που στερήθηκε πέρσι στα ημιτελικά και για πολλούς ήταν μια από τις αιτίες που στέρησαν από την ομάδα το τρόπαιο. Αλλά η σφαγή δεν έχει σταματημό. Στο καναβάτσο το Χιούστον, το Κεντάκι, η Βιρτζίνια , το Τέξας που για πολλούς ήταν φαβορί, το Γκοτζάνγκα προπέρσινος φιναλίστ αλλά και το Μπέιλορ του Σκοτ Ντριου ο προπέρσινος νικητής. Κάπου χαμένη στου δρόμου τα μισά πριν την τελική φάση η Βιλανόβα του Τζέι Ράιτ και επιστροφή στο σπίτι για το Μίτσιγκαν Στέιτ στο πρώτο μόλις παιχνίδι του δευτέρου γύρου, μια από τα ίδια για την ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις στην διοργάνωση το UCLA!

Μιλάμε ότι τα περισσότερα μεγάλα Κολέγια αποχαιρέτησαν από τον τον δεύτερο γύρο όταν ακόμα στην μάχη βρίσκονται 32 διεκδικητές Στους 16 να έχουν περάσει Κολέγια που κανείς δεν περίμενε ότι θα είχαν προκριθεί με αποτέλεσμα στην Elite Eight φάση να φιγουράρουν Κολέγια όπως το Creighton από την Νεμπράσκα , η μεγάλη έκπληξη μαζί με το Princeton του Νιου Τζέρσει , το FAU Δημόσιο Κολέγιο από την Φλόριντα, το San Diego St το Kansas St , το Μαιάμι και ο μοναδικός εκπρόσωπος των φαβορί το Κονέκτικατ του Νταν Χάρλει αδελφός του Μπόμπι Χάρλει σπουδαίου παίκτης των Ντιουκς.

Στο final four του Χιούστον απολαύσαμε δυο πολύ συναρπαστικούς ημιτελικούς ανάμεσα στο San Diego St και FAU που κρίθηκε στον πόντο με νικητή τον πρώτο και τα Χάσκις του Κονέκτικάτ να κερδίζουν με 13 πόντους διαφορά το Μαιάμι του Τζιμ Λαράνγκα αναμέτρηση που κρίθηκε στα τελευταία λεπτά του δεύτερου μέρους.

Στον μεγάλο τελικό μπροστά σε 72.000 θεατές το Κονέκτικατ απλά επιβεβαίωσε ότι ήταν το μεγάλο φαβορί κερδίζοντας το Sant Diego St με διαφορά 17 πόντων φτάνοντας έτσι τους 5 τίτλους στην γενική κατάταξη, ιδιο νούμερο με DUKE και Indiana!

Έχοντας μάλιστα κερδίσει στα τελευταία 9 παιχνίδια όλους τους αντιπάλους με μικρότερη διαφορά αυτή των 13 πόντων!

Οι τέσσερις τελευταίοι για τα Χάσκις τίτλοι είναι από το 2004 και μετά. Ένα Κολέγιο από το οποίο έχουν αποφοιτήσει μεγάλα ονόματα όπως οι Kemba Walker, Eneka Okafor και Ray Allen αλλά και για τους παλιούς τους μυημένους ο Rod Sellers καμία σχέση με τον Brad Sellers που πέρασε από τον Άρη, ο οποίος έκανε ένα πέρασμα από το μέρη μας το 92-93 παίζοντας στην ΑΕΚ και μετά για ένα χρόνο στον Απόλλωνα Πάτρας.

Είχαμε και ελληνικές συμμετοχές. Πρωταθλητής με το Κονέκτικατ ο Απόστολος Ρούμογλου αλλά και ο Φίλιππος Γκόγκος στο ρόστερ του Μαιάμι! Μακάρι αυτά τα παιδιά να εκπληρώσουν τα όνειρα τους και να γράψουν ιστορία . Το σίγουρο είναι ότι από το ρόστερ των νικητών Χάσκις παίκτες όπως ο Νιούτον, Σανόκο , Χόκινς και Καλκατέρα σίγουρα θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.

Η αυλαία έπεσε, το ωραιότερο πρωτάθλημα μπάσκετ πέρασε στην ιστορία και ο ερχόμενος τρελός Μάρτης μοιάζει μακρινός. Μέχρι τότε οφείλουμε να περιμένουμε , να ζούμε με τις αναμνήσεις των ωραίων στιγμών επιστρέφοντας στην δική μας ζοφερή πραγματικότητα. Γνωρίζετε κανένα καλό ψυχολόγο να μου προτείνετε;