Εθνική Ελλάδας: Τον Καναδά υπολογίζαμε, τους Αυστραλούς πρέπει να «φοβόμαστε»!

• Δεν υπάρχει εύκολο ματς για την Ελλάδα
• Η Αυστραλία δείχνει ισάξια αν όχι καλύτερη του Καναδά!
• Η επίδραση των Γκιντι και Λαντέιλ
• Οι 68 πόντοι ρακέτας στην αμερικανική frontline

Έντεκα μέρες μας χωρίζουν από την πολυαναμενόμενη ολυμπιακή πρεμιέρα της Εθνικής μας με αντίπαλο τον Καναδά (27/07, 22.00) στο “Stade Pierre Mauroy” της Λιλ και ανήμερα του τελευταίου προγραμματισμένου τεστ προετοιμασίας με το Πουέρτο Ρίκο (ενδέχεται να γίνει ένα ακόμη στο Βελιγράδι με την Σερβία, αλλά ακόμη δεν έχει οριστικοποιηθεί), τα πράγματα μοιάζουν αρκετά ξεκάθαρα για τον Βασίλη Σπανούλη και τους παίκτες του.

Για την ακρίβεια δεν χρειάζεται πολλή συζήτηση για να συμφωνήσουμε όλοι ότι ο δρόμος για μία διάκριση στην επιστροφή της «επίσημης αγαπημένης» σε ολυμπιακό τουρνουά (μετά από 16 χρόνια), είναι στρωμένος από αγκάθια και πολλές κακοτοπιές.

Κοινώς, όσο εντυπωσιακή – σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια – συνεπής κι ελπιδοφόρα ήταν η αγωνιστική εικόνα της ελληνικής ομάδας στο προολυμπιακό τουρνουά του ΣΕΦ, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο δύσκολο είναι το έργο των διεθνών στην Γαλλία, όπου τα περιθώρια λάθους είναι ελάχιστα.

Δεν υπάρχει εύκολο ματς για την Ελλάδα

Κι αυτό γιατί με εξαίρεση την Ισπανία με την οποία βρισκόμαστε στον ίδιο όμιλο, καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει τόσο δύσκολη αποστολή στην 1η φάση των αγώνων, από την άποψη ότι τόσο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όσο και η «φούρια ρόχα» δεν θα δώσουν κανένα παιχνίδι που να ανήκει στην κατηγορία των βατών και στο οποίο θα είναι το λογικό φαβορί.

Το group μας (A), βλέπετε, δεν έχει ούτε Νότιο Σουδάν, ούτε Ιαπωνία, όπως τα αντίστοιχα των Γερμανών και των Γάλλων (group B) ή των Σέρβων (group C), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η δυναμικότητα της Αυστραλίας για παράδειγμα, μπορεί να συγκριθεί με εκείνη της Βραζιλίας ή του Πουέρτο Ρίκο.

Με άλλα λόγια, λοιπόν, η «γαλανόλευκη», που απόψε (16/07, 18.30) στην Πυλαία, θα παραταχθεί χωρίς Γιάννη Αντετοκούνμπο, Καλάθη και Λαρεντζάκη απέναντι στην παρέα του Ζοζέ Αλβαράδο, καλείται να παρουσίασε τον καλύτερο δυνατό εαυτό της γιατί σε κανένα από τα τρία ματς που θα δώσει δεν θα είναι το φαβορί.

Και επιπροσθέτως με τόσο μικρές αποστάσεις ανάμεσα στις τέσσερις ομάδες του ομίλου μας και με τις ισορροπίες να διαφοροποιούνται από αγώνα σε αγώνα, ακόμη και η μία νίκη στους τρεις αγώνες, είναι πιθανό να μην φτάνει για την πρόκριση μέσω της 3ης θέσης (θα περάσουν οι δύο καλύτεροι τρίτοι), αν ταυτόχρονα δεν μας ευνοήσουν οι διαφορές και το goal average!

Επομένως, αν θεωρητικά ο πρώτος αγώνας με την ομάδα του Τζόρντι Φερνάντεθ, που πέρυσι έβγαλε μάτια στις Φιλιππίνες (στέρησε το χάλκινο μετάλλιο από τους Αμερικανούς στον μικρό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου), λογίζεται ως ο πιο δύσκολος, από την άποψη ότι φέτος, οι Καναδοί έχουν δίπλα στον Σέι Γκίλτζιους Αλεξάντερ και τον περυσινό κορμό, τον Τζαμάλ Μάρεϊ των Νάγκετς, τον Τρέι Λάϊλς των Κινγκς και τον Άντριου Νέμπχαρντ των Πέισερς, η αποστολή μας δεν φαίνεται να είναι σε καμία περίπτωση πιο εύκολη ούτε στα άλλα δύο ματς που ακολουθούν.

Η Αυστραλία δείχνει ισάξια αν όχι καλύτερη του Καναδά!

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μάλιστα, ο αγώνας της 3ης αγωνιστικής με τα «καγκουρό» (02/08, 14.30) μοιάζει εξίσου δύσκολος (αν όχι δυσκολότερος) από εκείνον της πρεμιέρας, σε αντίθεση με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την κρατούσα άποψη!

Δεν ξέρω πόσοι από σας είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν την χθεσινή φιλική αναμέτρηση στο Άμπου Ντάμπι κόντρα στην Εθνική Αμερικής (92-98), αλλά όσοι τα κατάφεραν και μέχρι πρότινος πίστευαν ότι οι «μπούμερς» είναι του χεριού μας, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ανασκουμπώθηκαν!

Ο Αμερικανός Μπράϊαν Γκούρτζιαν, ο οποίος επέστρεψε το 2020 στην θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού (μετά την πρώτη θητεία του, από το 2001 έως το 2008) και οδήγησε την Αυστραλία στο χάλκινο μετάλλιο του Τόκιο (2021) και στην 10η θέση πέρυσι στο Μουντομπάσκετ, είναι εμφανές ότι έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.

Ο 70χρονος τεχνικός έχει δώσει τα κλειδιά της ομάδας σε δύο παίκτες που πέρυσι έπαιξαν λιγότερο του αναμενόμενου στο ΝΒΑ και ο συνδυασμός της ποιότητάς τους αλλά και της δίψας που έχουν να περάσουν χρόνο στο παρκέ για να δείξουν ότι αξίζουν καλύτερης μεταχείρισης, αποδεικνύεται ευεργετικός για την ομάδα του.

Η επίδραση των Γκιντι και Λαντέιλ

Ο λόγος τον 21χρονο υψηλόσωμος (2,04) point guard και με ήδη τρία χρόνια καριέρας στον «μαγικό κόσμο», Τζος Γκίντι, που πρόσφατα δόθηκε από τους Θάντερ στους Μπουλς και τον πρώην μετεγγραφικό στόχο του Ολυμπιακού και νυν 28χρονο σέντερ (2,11) των Ρόκετς, Τζοκ Λαντέϊλ.

Οι δύο παίκτες που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Μελβούρνη, είναι οι καλύτεροι δημιουργοί της Αυστραλίας και το pick'n'roll που εφαρμόζουν αποτελεί τον κύριο εκφραστή της πολύ αποτελεσματικής της επίθεσης.

Ο πρώτος (κόντρα στην Dream Team είχε 18 πόντους, 8 ριμπάουντ και 7 ασίστ) συνήθως παίρνει το pick και αν δεν φτάσει στο lay up, βρίσκει με μεγάλη ευκολία τον δεύτερο που κόβει στο καλάθι και είτε σκοράρει με ευκολία, είτε δημιουργεί ανισορροπία στην άμυνα και προσφέρει εύκολο καλάθι στον συμπαίκτη του που «κόβει» από την weak side ή την base line.

Αν ο ξανθομάλλης ψηλός (τελείωσε με 20 πόντους, 7 ριμπάουντ και 6 ασίστ με 9/12 σουτ) κόψει προς τα έξω και πάρει την μπάλα στο ύψος της γραμμής του φάουλ, είναι εξίσου επικίνδυνος με το μακρινό του σουτ, όσο και με την δημιουργία κοντά στο καλάθι.

Οι 68 πόντοι ρακέτας στην αμερικανική frontline

Κόντρα στην γεμάτη frontline του Στιβ Κερ, οι Αυστραλοί σκόραραν συνολικά 68 πόντους μέσα στο «ζωγραφιστό» (απέναντι σε Ντέιβις, Εμπίντ και Αντεμπάγιο) και για ένα μεγάλο διάστημα φαινόταν να πιάνουν συνεχώς στον ύπνο την αμερικανική άμυνα με τα συνεχή του κοψίματα προς το καλάθι και την εξαιρετική κίνηση χωρίς την μπάλα.

Σε γενικές γραμμές, τα «καγκουρό» παίζουν πολύ physical στην άμυνα και επιδιώκουν το κλέψιμο για να βγουν στο transition (έκλεψαν 8 φορές την μπάλα), αλλά το κυριότερο όπλο τους, είναι η γρήγορη κυκλοφορία και οι συνεργασίες που έχουν στο πέντε εναντίον πέντε.

Στην εύρεση της «χημείας» και την απόκτηση ομοιογένειας βοηθά το γεγονός ότι το rotation απαρτίζεται από κατά βάση 8 + 1 παίκτες με ενεργή θητεία στο ΝΒΑ. Ο λόγος για τον Ντάϊσον Ντάνιελς των Πέλικανς, τον Πάτι Μιλς των Μαϊάμι Χιτ, τον Ντάντε Έξουμ των Μάβερικς, τον Τζος Γκριν των Χόρνετς, τον Τζο Ίνγλες των Τίμπεργουλβς και τον Ντουόπ Ρεθ των Τρέιλ Μπλέιζερς, που μαζί με τους δύο προαναφερθέντες συνθέτουν την βασική οκτάδα στην οποία στηρίζεται ο coach Γκούρτζιαν.

Ο Μάθιου Ντελαβεντόβα έπαιξε συνολικά 9 χρόνια σε Κλίβελαντ, Μιλγουόκι και Σακραμέντο και κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2016 με τους Καβς), ενώ το ότι οι οι τρεις εναπομείναντες του ρόστερ δεν έχουν εμπειρία από τον «άλλο πλανήτη», δεν σημαίνει ότι είναι διακοσμητικοί.

Το αντίθετο, ο βασικός power forward, Νικ Κέι (31χρ., 2,06) και οι αναπληρωματικοί ψηλοί, Γουίλ Μάγκνεϊ (26χρ., 2,08) και Τζακ Μακβέϊ (28χρ., 2,03) είναι εξαιρετικά υπολογίσιμοι και αυτό φαίνεται από την συνολική προσφορά που είχαν και οι τρεις μαζί στο χθεσινό παιχνίδι (24π. & 7ρ. με 11/21 σουτ).

Συμπερασματικά, η Αυστραλία θα μπορούσε να πω ότι μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις έως και με τρόμαξε! Την κατατάσσω στο ίδιο επίπεδο με τον Καναδά, από την άποψη της αυξημένης έντασης και του υψηλού ρυθμού που χαρακτηρίζει το παιχνίδι της, με αποτέλεσμα να θεωρώ ότι το παιχνίδι της 2ης αγωνιστικής κόντρα στην την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία, ίσως να είναι το πιο βατό για την ελληνική ομάδα και εκείνο στο οποίο θα πρέπει να σημαδέψει κατά κύριο λόγο ο Βασίλης Σπανούλης και οι συνεργάτες του για τη νίκη που σε πρώτη φάση χρειαζόμαστε για να τερματίσουμε τουλάχιστον τρίτοι!

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βάλουμε δύσκολα στις άλλες δύο αντιπάλους μας, απλά πιστεύω ότι ο βαθμός δυσκολίας του πρώτου και του τρίτου ματς, ίσως είναι μεγαλύτερος από ότι νομίζουμε...