Εθνική ομάδα: Το «σύνδρομο» του προολυμπιακού και η ανάγκη συνειδητοποίησης!

Η δική μας μοναδική προηγούμενη εμπειρία χρονολογείται πίσω στο μακρινό 2008. Τότε που και πάλι (μέσα Ιούλιου αυτή την φορά) φιλοξενήσαμε ένα πιο βατό προολυμπιακό τουρνουά με τρία εισιτήρια πρόκρισης και με 21 μέρες διαφορά (από 20/07 στις 10/08), ριχτήκαμε στην μάχη του Πεκίνου!

Η Ελλάδα ξεκίνησε με δύο ήττες στα τρία πρώτα ματς (χάσαμε από την Ισπανία, νικήσαμε την Γερμανία και ηττηθήκαμε από τους Αμερικανούς), αλλά το ευκολότερο σύστημα διεξαγωγής εκείνης της διοργάνωσης (με 2 ομίλους των 6 ομάδων και τις 4 πρώτες από κάθε group να προκρίνονται στα προημιτελικά) και τα πολύ βατά εμπόδια της Αγκόλας και της Κίνας, μας έδωσαν την ευκαιρία να προκριθούμε στην 8άδα.

• Εθνική Ελλάδας: Η 12άδα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Από τις ομάδες που πήραν την πρόκριση μέσω προολυμπιακού τουρνουά, όμως, καμία δεν κατάφερε να διεκδικήσει μετάλλιο, με την «επίσημη αγαπημένη» να τερματίζει στην καλύτερη θέση (5η), την Κροατία να παίρνει την 6η θέση και την Γερμανία να κατατάσσεται 10η!

Το ίδιο ίσχυσε πάνω κάτω και στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο (2021), όπου η Σλοβενία μπήκε μεν στην 4άδα (αλλά έχασε το χάλκινο μετάλλιο από την Αυστραλία), ενώ η Ιταλία (5η), η Γερμανία (8η) και η Τσεχία (9η), έμειναν μακριά από τον βασικό τους στόχο.

H μοναδική ομάδα που κατόρθωσε να κατακτήσει μετάλλιο (αργυρό), παίρνοντας το ολυμπιακό εισιτήριο μέσα από προολυμπιακό τουρνουά, ήταν η Σερβία το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, με την μόνη διαφορά ότι οι αγώνες στην Βραζιλία άρχισαν 28 μέρες μετά την διαδικασία πρόκρισης.

Για να μην μακρηγορούμε, όμως και για να επανέλθουμε στα δικά μας, η Εθνική μας φορμαρίστηκε κι έπαιξε εντυπωσιακό κι αποτελεσματικό μπάσκετ στο τετραήμερο 3-7 Ιουλίου, εξασφαλίζοντας την επιστροφή της στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός του κόσμου μετά από 16 χρόνια και βρίσκοντας έναν πολύ καλό ρυθμό, ίσως γιατί η προετοιμασία ήταν πολύ ελαφριά και δεν είχε μεγάλη διάρκεια! Και αυτό ήταν λογικό από την άποψη ότι όλοι οι διεθνείς προέρχονταν από μία σεζόν μεγάλης επιβάρυνσης.

Ακολούθησε ένα τριήμερο ρεπό μίνι διακοπών και εν συνεχεία το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα επέστρεψε στο γήπεδο, ώστε να μπει σταδιακά σε μία φάση αγωνιστικής επαναφοράς εν μέσω πρωτοφανούς καύσωνα. Αν σε όλα τα παραπάνω, προσθέσουμε τους τραυματισμούς του Λαρεντζάκη, του Καλάθη και του Κώστα Αντετοκούνμπο, αλλά και τον σαφώς μικρότερο χρόνο που είχαν φέτος (19 μέρες) οι ομάδες που «σφράγισαν» την πρόκρισή τους μέσω των προολυμπιακών τουρνουά, αντιλαμβάνεστε γιατί η Ελλάδα, το Πουέρτο Ρίκο, η Βραζιλία και η Ισπανία, θεωρητικά θα ριχθούν από μειονεκτική θέση στην μάχη της 1ης φάσης στην Λιλ.

Σε ό,τι αφορά την εικόνα της ελληνικής ομάδας, αυτό φάνηκε αρχικά στο φιλικό παιχνίδι της Πυλαίας με το Πουέρτο Ρίκο, στο οποίο ανεξάρτητα με το αν στο τέλος νικήσαμε (67-65), λίγο οι απουσίες (Καλάθης, Λάρι και “Greek Freak”) και λίγο η έλλειψη αυτοματισμών στην επίθεση, κατέβασαν αισθητά το επίπεδό μας σε σχέση με το πρόσωπο που παρουσιάσαμε στους αγώνες του Σταδίου «Ειρήνης και Φιλίας»!

Η «προσγείωση», όμως, ήταν αισθητά εντονότερη, μετά την πρώτη ήττα του εφετινού καλοκαιριού (αλλά και της θητείας του Βασίλη Σπανούλη στον πάγκο της Εθνικής μετά από 10 σερί νίκες) και μάλιστα με το βαρύ 94-72 από την δευτεραθλήτρια κόσμου, Σερβία!

Προσωπικά, για να σας πω και την «μαύρη μου αλήθεια», δεν περίμενα σε καμία περίπτωση κάτι καλύτερο από την χθεσινή εικόνα των διεθνών και θα σας εξηγήσω το γιατί.

Πρώτον, γιατί παίζαμε με μία από τις ισχυρότερες ομάδες του κόσμου – αν όχι την 2η ισχυρότερη μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες (άσχετα αν οι Σέρβοι ηττήθηκαν με 105-79 στο φιλικό του Άμπου Ντάμπι), που φέτος ενισχύθηκε με τις προσθήκες του 3 φορές MVP του ΝΒΑ, Νίκολα Γιόκιτς και του Βασίλιε Μίτσιτς, οι οποίοι δεν έπαιξαν πέρυσι στις Φιλιππίνες.

Το ότι ο Πέσιτς έχει στην διάθεσή του έξι κορμιά άνω των 2,08, δύο εξαιρετικούς guard (Μπογκντάνοβιτς και Μίτσιτς), τον ψηλό με την πιο πληθωρική κι επιδραστική παρουσία στο παιχνίδι στην ιστορία του παγκοσμίου μπάσκετ (Γιόκιτς) και παρ’ αυτά, οι παίκτες που βγάζουν μάτια μέχρι στιγμής είναι ο Αβράμοβιτς στην περιφέρεια και ο Πετρούσεφ μέσα στην ρακέτα, τα λέει όλα για την δυναμική τους.

Δεύτερον, γιατί η παρουσία του απόντα χθες, Καλάθη (πέραν της δημιουργικής και αμυντικής του συνεισφοράς), δεν απελευθερώνει απλά τον Γουόκαπ σε ρόλο 2ου guard, αλλά εξασφαλίζει ότι ο Γιάννης θα πάρει πάντα την μπάλα όταν έχει mismatch σε πέντε εναντίον πέντε καταστάσεις και όταν έχει πάρει τα βήματα στο ανοιχτό γήπεδο.

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τα λιγότερα ελεύθερα σουτ που βρίσκουμε όταν ο Νικ δεν είναι στο παρκέ, αλλά και με την διαφορά μεγέθους κόντρα στους Σέρβους (είχε σοβαρή επίδραση στην άμυνα) και την έλλειψη ρυθμού (ο Αντετοκούνμπο προσπάθησε πολλές φορές να επιτεθεί μόνος του εναντίον όλων), μας στέρησαν πολλά από τα πλεονεκτήματα που παρουσιάσαμε στο προολυμπιακό τουρνουά.

Κοινώς, δυστυχώς η ελληνική ομάδα δείχνει αρκετά πίσω από πλευράς αγωνιστικής ετοιμότητας, σε σχέση με την αντίστοιχη των δύο εκ των τριών αντιπάλων μας στο πλαίσιο του 1ου ομίλου των Ολυμπιακών Αγώνων. Τόσο ο Καναδάς, που πάντως έχει λιγότερη ομοιογένεια από την Αυστραλία, όσο και τα «καγκουρό» μοιάζουν τουλάχιστον δύο ταχύτητες πάνω από μας και βάσει της έως τώρα εικόνας τους, θα πρέπει να κάνουμε το τέλειο παιχνίδι μας για να τους απειλήσουμε.

Θεωρητικά, λοιπόν, το ματς το οποίο πρέπει να «κυκλώσουμε» είναι το 2ο στην σειρά που θα δώσουμε κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2022, Ισπανία (9η πέρυσι στο Παγκόσμιο Κύπελλο), που δείχνει πιο βατή και πιο κοντά στα δικά μας standards.

Αν σταθούμε με αξιοπρέπεια στην πρεμιέρα του Σαββάτου (27/07, 22.00) με τον Καναδά και νικήσουμε την «φούρια ρόχα», τότε η αυτοπεποίθηση που θα μας προσδώσει η πρώτη νίκη, ίσως να μας δώσει την ευκαιρία να πιέσουμε τους «μπούμερς» και να διεκδικήσουμε το δεύτερο ροζ φύλλο αγώνα, που θα μας στείλει και με την βούλα στα προημιτελικά και θα σφραγίσει το εισιτήριό μας για το Παρίσι.

Ωστόσο, υπό φυσιολογικές συνθήκες και απόντος δεύτερου ισχυρού πόλου ποιότητας και κυριαρχίας (μετά τον Γιάννη και απόντος του Σλούκα), η Ελλάδα δεν έχει το υλικό για να μπεί σφήνα στο group των έξι ομάδων (Αμερική, Σερβία, Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία και Αυστραλία), που κατά την γνώμη μου θα παλέψουν για τις τρεις θέσεις του βάθρου!

Η επιστροφή της στην «ελίτ» του παγκοσμίου μπάσκετ ήταν αυτή καθεαυτή η επιτυχία του καλοκαιριού για το ελληνικό μπάσκετ κι ένα πρώτο βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Ο,τιδήποτε περισσότερο (είσοδος στην 8άδα) θα αποτελέσει αξιοσημείωτη υπέρβαση, ενώ το σενάριο της διεκδίκησης μεταλλίου (δηλαδή πρόκρισης στα ημιτελικά), θα είναι εφάμιλλο μίας ευχάριστης έκπληξης μεγατόνων!

Υγ.: Η επιλογή του Νίκου Χουγκάζ (2,08) αντί του Μιχάλη Λούντζη (1,98) έγινε στην λογική της επιθυμίας του "Kill Bill" να έχει ένα ακόμη ψηλό κορμί στην διάθεσή του, καθώς επίσης και με γνώμονα ότι δεν ήθελε να «κόψει» έναν guard (Μωραϊτης) που ήταν στην 12άδα του προολυμπιακού, άσχετα αν ο Μπραχαμιώτης διεθνής point guard με την τριετή θητεία στον Ολυμπιακό, έχει και περισσότερες παραστάσεις από τον guard του «τριφυλλιού» αλλά και είχε ανεβάσει στροφές στις τελευταίες προπονήσεις.