Εθνική Ελλάδας: Το ξύλο - μακάρι να - βγήκε από τον παράδεισο

Η μία άποψη λέει πως ένα τέτοιο τεστ πριν από το επίσημο ραντεβού στη Λιλ ήταν απόλυτα χρήσιμο για την εθνική μας ομάδα, προκειμένου να φύγουν οριστικά οι διεθνείς μας από το “περιβάλλον” του προολυμπιακού τουρνουά και να μπουν στο...δωμάτιο με τα πραγματικά μεγάλα παιδιά που θα συναντήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όχι δεν ήταν μικρή υπόθεση αυτό που πέτυχαν, για να καταφέρουν να κάνουν το ταξίδι και μάλιστα με τον (απόλυτα πειστικό) τρόπο που το πέτυχαν, αλλά αυτή...ήταν μια άλλη υπόθεση.

Η άλλη άποψη, μετά το τέλος του ζόρικου φιλικού με τη Σερβία, λέει πως το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα βρίσκεται στην ταχύτητα όπου δεν πλησιάζουν καν (κοιτάζοντας...προς τα κάτω) ομάδες όπως η χθεσινή της αντίπαλος, σίγουρα οι ΗΠΑ και η Γερμανία, πιθανότατα και ο Καναδάς (αν δεν μπαίνει θέμα...αναρχίας και αφέλειας στο παιχνίδι του), ίσως και η (όχι και πολλή ζεστή γενικά) Γαλλία. Mε την Αυστραλία να θέλει να βρει χώρο ανάμεσα τους και στο βάθρο.

Δεν θεωρώ πως η παραπάνω διαπίστωση είναι υποτιμητική για την ομάδα μας. Η ανάγνωση του ρόστερ, άρα και των επιλογών των προπονητών των δύο χθεσινών αντιπάλων λέει όλη την αλήθεια. Και δεν αρκεί η απουσία του Καλάθη για να γεφυρώσει το χάσμα των +20 πόντων της τελικής διαφοράς. Απαιτείται κάτι παραπάνω από το 150% της προσπάθειας και η ιδανική συγκυρία για να καταφέρεις να κοντράρεις τους Σέρβους στην ημέρα που δεν θα είναι αυτοί καλοί, για να πάρεις κάτι από ένα παιχνίδι, όπως είναι αυτή τη στιγμή η κατάσταση. Και όπως είδαμε και σε αυτό το φιλικό και θα ζήσουμε και στη Λιλ κανένας δεν είναι διατεθειμένος να χαρίσει τίποτα. Ειδικά όταν στις τάξεις σου έχεις έναν από τους κορυφαίους του ΝΒΑ, επάνω σε αυτόν θα στοχεύσουν οι ΝΒΑers που θα βρεθούν απέναντί του για να του χαλάσουν το παιχνίδι και το μυαλό, γνωρίζοντας ότι έτσι ρίχνουν τον βασικό πυλώνα της εθνικής μας ομάδας. Γιατί όσο και αν δεν θέλει ο Σπανούλης η ομάδα να είναι (μόνο) ο Γιάννης, μερικά πράγματα απλά...δεν γίνονται αλλιώς. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και “επικοινωνιακά”.

Δεν περιμέναμε το φιλικό με τη Σερβία για να καταλάβουμε ότι το ολυμπιακό ραντεβού είναι μια πάρα πολύ ζόρικη υπόθεση. Θα ξεπεράσω ως μια παραδοσιακή εκδήλωση γραφικής υπεραισιοδοξίας τα όσα έχουν ακουστεί και γραφτεί μέχρι και για...μετάλλιο επειδή (λέει) αν η εθνική μας περάσει στα προημιτελικά από αυτό τον όμιλο, θα έχει πιο εύκολο δρόμο στη συνέχεια, επειδή (πάλι...λέει) μετά έχουμε κλήρωση. Όχι δεν θα έχει (εύκολο δρόμο) γιατί αν περάσει ως τρίτη θα πέσει πάνω σε πρώτο ομίλου (ΗΠΑ, Σερβία, Γαλλία, Γερμανία οι βασικές υποψήφιες) και αν το πετύχει ως δεύτερη θα ζευγαρώσει είτε με πρώτο (αυτόν με τη χαμηλότερη κατάταξη βάσει των σχετικών κριτηρίων) είτε με δεύτερο. Δεν μπαίνουν όλοι με όλους “χύμα” στην κληρωτίδα, οπότε είναι περίπου...κουκιά μετρημένα ποιον θα πετύχεις αν δεν γίνουν “πράγματα και θάματα” στους άλλους ομίλους. Μόνο που τώρα δεν είναι παγκόσμιο πρωτάθλημα και όλοι έρχονται “αρματωμένοι” γιατί βλέπουν με άλλο μάτι τους Ολυμπιακούς. Αυτό το... μάτι που γυάλιζε δηλαδή, του Λεμπρόν στο φιλικό κόντρα στους Γερμανούς, όπου το μπάσκετ και από τις δύο πλευρές ήταν σε επίπεδο... “είμαι συνέχεια όρθιος με αυτά που βλέπω”.

Δεν είμαστε κοντά σε αυτά τα στάνταρ και καλό είναι να το γνωρίζουμε. Αλλά αυτό δεν αφορά τον Σπανούλη και την ομάδα του. Το ξέρουν πολύ καλά. Για εμάς μιλάω. Που δεν είναι ανάγκη -βέβαια- να είμαστε πεσιμιστές. Αν κάτι πρέπει να ζητάμε είναι αυτό που θέλει και ο ομοσπονδιακός τεχνικός. Την προσπάθεια, την πίστη στο πλάνο, την προσήλωση στην άμυνα και την άρνηση να παραδοθείς. Πράγματα που δεν είδε κόντρα στη Σερβία και ήταν φανερό και στις δηλώσεις του πως αυτό τον πείραξε. Το να χάσεις από τους Σέρβους γίνεται και μάλιστα με διαφορά. Το να υποχωρείς σταδιακά μέσα στο παιχνίδι και να παραχωρείς έδαφος χωρίς να παλέψεις, να διστάζεις επειδή σου διαλύουν το μυαλό, είναι πράγματα που ο κόουτς δεν θέλει για την ομάδα που οδηγεί. Και όλα αυτά θα κληθεί να αντιμετωπίσει και στη Λιλ.

Αλλά κάθε τουρνούα είναι μια άλλη υπόθεση. Συν τοις άλλοι οι Σέρβοι είναι πάντα αγριεμένοι απέναντί μας γιατί θέλουν να είναι “αφεντικό” και να μας το δείχνουν και τα υπόλοιπα περί...φιλίας και ορθοδοξίας είναι ένα αφήγημα που δεν αφορά τις διαθέσεις τους στο παρκέ. Η δικιά μας ευχή είναι το “ξύλο” που έφαγαν οι διεθνείς μας το βράδυ της Δευτέρας να είναι πραγματικά διδακτικό για τη συνέχεια και να τους βγάλει οριστικά από τους χορούς και τα πανηγύρια του προολυμπιακού και να τους βάλει στον... παράδεισο του Ολυμπιακού τουρνούα, όπου -όμως- σε κάθε γωνία θα παραμονεύει η κόλαση αν δεν είσαι όσο σκληρός πρέπει. Γιατί ναι μεν η συμμετοχή στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη είναι από μόνη της ένα μετάλλιο, αρκεί να μην επιστρέψεις να γίνει τραυματική εμπειρία. Να σημειώσουμε μάλιστα πως, αυτοί οι αγώνες που έρχονται δεν αφορούν μόνο το παρόν της εθνικής ομάδας, αλλά και μια βάση για ένα μέλλον με προοπτική, ανεξάρτητα από το πόσοι (και ποιοι) από τους παίκτες που πάνε στη Λιλ (και μακάρι στο Παρίσι) θα είναι και αύριο σε αυτή.