Ολυμπιακοί Αγώνες 2024, Εθνική Ελλάδας: Ελλάς, μπορείς, μπορείς να προκριθείς!

• Οι λόγοι της αισιοδοξίας
• Η νοοτροπία στις ατάκες των Σπανούλη και Παπανικολάου
• Η Εθνική θα ορίσει από μόνη τη μοίρα της

Η αλήθεια είναι ότι μετά το τέλος του αγώνα της Εθνικής μας ομάδας κόντρα στον Καναδά, η γεύση που έμεινε στα χείλη όλων ήταν «γλυκόπικρη». Από τη μία ικανοποίηση για το γεγονός ότι δεν τα παράτησε ποτέ και ότι μπόρεσε να επιστρέψει από το -16 και από το -12 τρία λεπτά πριν από το τέλος, ενώ από την άλλη ένα μεγάλο «γαμώτο» γιατί έφτασε τόσο κοντά αλλά κάποιες μικρολεπτομέρειες στα τελευταία (ουσιαστικά) δευτερόλεπτα, της στέρησαν την ολοκληρωτική ανατροπή.

Και επειδή εμένα μου αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, θεωρώ ότι πρέπει να κρατήσουμε τον χαρακτήρα που έδειξε η Εθνική. Και ξέρετε, δεν ήταν πολύ εύκολο. Αφενός ο Καναδάς δεν είναι μια ομάδα την οποία μπορεί να κερδίσει ο οποιοσδήποτε έχοντας όλα τα φόντα να φτάσει έως τη διεκδίκηση του χρυσού μεταλλίου και αφετέρου η Ελλάδα έπρεπε να παραμείνει ήρεμη και ψύχραιμη από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από τους διαιτητές.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Ο Καναδάς έπαιξε μπασκετικό ξύλο και από τη στιγμή που οι τρεις διαιτητές «άφηναν» τις φάσεις, δεν ήταν εύκολο για τους παίκτες της Ελλάδας να κρατήσουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους. Όμως το έκαναν. Τους βγάζω το καπέλο. Όχι μόνο δεν ασχολήθηκαν οι παίκτες αλλά κοίταζαν την επόμενη φάση. Την επόμενη κατοχή. Γι' αυτό και μπόρεσαν να «ροκανίσουν» τη διαφορά και ένα ματς το οποίο έμοιαζε να ξεφεύγει, έφτασαν στο σημείο να το κάνουν διεκδικήσιμο έως και τα τελευταία δευτερόλεπτα.

Αν μη τι άλλο έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε εάν κοιτάξαμε στα μάτια την ομάδα των 10 NBAers και τους κάναμε να «σκιαχτούν» στο τέλος. Και δεν μιλάμε για NBAers της... σειράς αλλά για παίκτες με πρωταγωνιστικό ρόλο στις ομάδες τους. Θεωρώ ότι έχουμε και επιπλέον λόγους να αισιοδοξούμε βάζοντας κάτω τα δεδομένα του συγκεκριμένου αγώνα.

Οι λόγοι της αισιοδοξίας

Πρώτον: Φτάσαμε κοντά στην ολική ανατροπή όταν ο Τόμας Γουόκαπ είχε -25 όσο βρισκόταν στο παρκέ και ο Νικ Καλάθης -5. Επίσης μέτρησαν συνολικά 2/11 σουτ! Ε, όταν τα δύο βασικά γκαρντ της ομάδας είναι σε τόσο κακή βραδιά αλλά παρόλα αυτά η Εθνική έχασε στις λεπτομέρειες, ποιος ο λόγος για να μην υπάρχει αισιοδοξία;

Δεύτερον: Φτάσαμε κοντά στην ολική ανατροπή όταν τα πέντε γκαρντ που αγωνίστηκαν απέναντι στον Καναδά (Γουόκαπ, Λαρεντζάκης, Τολιόπουλος, Καλάθης, Καλαϊτζάκης) είχαν συνολικά 20 από τους 79 πόντους με 5/26 σουτ εντός παιδιάς.

Τρίτον: Φτάσαμε κοντά στην ολική ανατροπή όταν είχαμε μόλις 28% στα τρίποντα με 9/32 σουτ έξω από τα 6.75 μέτρα.

Τέταρτον: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα πετύχει (ή εν πάση περιπτώσει μπορεί να πετύχει) και πάλι 30+ πόντους στα επόμενα ματς. Οπότε εκτός του εξαιρετικού (σε αυτό το ματς) Κώστα Παπανικολάου, εάν βγουν μπροστά και τα γκαρντ, μπορούμε να ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον της Εθνικής μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η νοοτροπία στις ατάκες των Σπανούλη και Παπανικολάου

Α! Μιας και ανέφερα τον Κώστα Παπανικολάου. Να έχει πραγματοποιήσει τρομερό ματς, να είναι μαζί με τον Αντετοκούνμπο οι καλύτεροι της ελληνικής ομάδας, να έχει αφήσει και τα «συκώτια» του στο παρκέ και στο τέλος να παίρνει την ευθύνη για ένα τακτικό λάθος απέναντι στον Σέι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ το οποίο έδωσε στον Καναδό σταρ τη δυνατότητα να επαναφέρει το +4 για την ομάδα του στα 42 δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, προσωπικά του βγάζω του καπέλο. Δεν τον ένοιαξαν τα 10 καλά και ούτε κάθισε να μιλήσει γι' αυτό, αλλά σκεφτόταν το ένα λάθος. Μπράβο του. Γι' αυτό και είναι ο αρχηγός της Εθνικής.

Από εκεί και πέρα. Αυτό το ματς τελείωσε. Ανήκει ήδη στο παρελθόν και όπως συνηθίζεται να λέγεται «όποιος ζει στο παρελθόν χάνει το παρόν και το μέλλον». Αν μη τι άλλο ο Βασίλης Σπανούλης είναι μπαρουτοκαπνισμένος (ως παίκτης) από τέτοιες καταστάσεις. Τις έχει ζήσει και γνωρίζει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει ως ομοσπονδιακός (πλέον) προπονητής. Κρατάω τη δήλωση που έκανε μετά το τέλος του αγώνα.

«Θα περάσουμε γιατί πραγματικά το αξίζουμε» ήταν η χαρακτηριστική του ατάκα. Όταν το πιστεύει ο τεχνικός ηγέτης, τότε το πιστεύει και όλη η ομάδα. Ακόμα και αν (λέμε τώρα) δεν το πίστευαν κάποιοι, όταν ακούν τον προπονητή τους να το λέει ανοικτά, αυτομάτως αλλάζουν το «τσιπάκι» και λένε μέσα τους «το 'χουμε». Τελεία και παύλα.

Η Εθνική θα ορίσει από μόνη τη μοίρα της

Και εγώ πιστεύω (πλέον) ότι η Εθνική μπορεί (ή αν προτιμάτε έχει όλα τα φόντα για) να προκριθεί. Δεν πρόκειται να το παίξω μάγκας. Πριν από το τζάμπολ των Ολυμπιακών Αγώνων δεν είχα την ίδια πίστη έχοντας κρίνει συνολικά τις ομάδες από τα φιλικά προετοιμασίας, τα Προολυμπιακά τουρνουά και σε γενικές γραμμές την εικόνα που είχαν παρουσιάσει. Πόνταρα από 0/3 έως 1/2 στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Τον Καναδά τον θεωρούσα ανίκητο. Χάσαμε, αλλά θα μπορούσαμε σίγουρα να νικήσουμε εκεί που έφτασε το ματς. Την Αυστραλία την έχει φοβηθεί το μάτι μου και θεωρώ ότι ίσως να είναι η καλύτερη ομάδα του ομίλου μας. Μόνο η Ισπανία δεν είναι η ίδια ομάδα όπως τα προηγούμενα χρόνια αλλά μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος με τους Ίβηρες; Αφήστε που είναι και ο κακός μας δαίμονας έχοντας χάσει η Εθνική Ελλάδας τα οκτώ από τα τελευταία 10 μεταξύ τους παιχνίδια.

Βέβαια ακόμα τα πάντα είναι ανοικτά. Τίποτα δεν τελείωσε από το πρώτο ματς. Θεωρώ ότι η Εθνική έχει μπροστά της δύο «τελικούς» τους οποίους πρέπει να χτυπήσει (και θα χτυπήσει) στα ίσια. Η καλή Εθνική μπορεί να χαμογελάει και να αισιοδοξεί. Και αν απέναντι στον Καναδά χάσαμε την ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε για μια λάθος άμυνα, ένα βιαστικό σουτ, μια λάθος επιλογή και δη τη στιγμή που πολλοί παίκτες δεν είναι βρεθεί στη μέρα τους, τότε ποιος ο λόγος να μην αισιοδοξούμε για τη συνέχεια;

Η Εθνική μας είναι ομάδα από το «πάνω ράφι» των Ολυμπιακών Αγώνων και μπορεί να ορίσει τη μοίρα της στα δύο επόμενα ματς. Στην τελική να σας πω κάτι; Πόσοι έχουν Γιάννη Αντετοκούνμπο; Να ξέρουμε και τι λέμε...