Ολυμπιακοί Αγώνες Εθνική Ελλάδας: Νίκη βγαλμένη από τα καλύτερά μας χρόνια

• Παιχνίδι αδιανόητα υψηλής έντασης
• Γιατί ο Σπανούλης ξεκίνησε Μήτογλου αντί Παπαγιάννη
• Η άμυνα που εξουδετέρωσε τον Γκίντεϊ
• Γουόκαπ, Μήτογλου και όποιος έμπαινε… έδινε

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν έχουν καμία σχέση με τα Eurobasket, τα Mundobasket που λέγαμε και εμείς οι παλιοί. Αυτό φαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις εκάστοτε διοργανώσεις οι Αμερικανοί. Οι Teams USA των Ολυμπιακών Αγώνων δεν συγκρίνονται με αυτές των Παγκοσμίων Κυπέλλων.

Γιατί ξεκινάω έτσι; Για να αναδείξω το τεράστιο βάρος που κουβαλάνε οι αναμετρήσεις για χάρη των πέντε ολυμπιακών κύκλων. Ένα βάρος πρωτόγνωρο για τους διεθνείς με εξαίρεση τον Βασίλη Σπανούλη. Μόνο που αυτός πλέον καθοδηγεί από τον πάγκο.

Δεν ξέρω αν η νίκη της Ελλάδας επί της Αυστραλίας θα μας δώσει την πρόκριση στην προημιτελική φάση του τουρνουά. Αυτό θα το μάθουμε τα μεσάνυχτα. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως τη θεωρώ πολύ σημαντική. Γιατί ήταν απαιτητική. Γιατί έδειξε πως μπορούμε. Γιατί έδειξε πως επιστρέφουμε στο κορυφαίο επίπεδο.

Όπως είχε πει κι ο Σπανούλης πριν το τζάμπολ «πρέπει να κάνουμε μία μεγάλη νίκη για να αλλάξουν τα πράγματα που συμβαίνουν εδώ και 15 χρόνια». Την κάναμε λοιπόν, ανεξαρτήτως της έκβασης του αγώνα μεταξύ Σερβίας και Νοτίου Σουδάν.

Παιχνίδι αδιανόητα υψηλής έντασης

Σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει εύκολο παιχνίδι, δεν υπάρχει το περιθώριο να μην ξοδέψεις σε κάθε κατοχή όλα τα ίχνη ενέργειας που υπάρχουν. Ο τρόπος παιχνιδιού της Αυστραλίας είναι εξαντλητικός αφού τρέχουν πανικόβλητοι σε άμυνα και επίθεση. Ακόμη και καλάθι να δεχτούν, κάνουν γρήγορη επαναφορά και με δύο πάσες έχουν εκτελέσει προσπάθεια στην άλλη πλευρά.

Ομάδα γρήγορη, με μέγεθος, που πιέζει ασφυκτικά πάνω στην μπάλα και με πολλά κορμιά έτοιμα να ρίξουν μπασκετικό ξύλο. Για αυτό και όσο έκλεινε ο χρόνος του παιχνιδιού, μας πλησίαζαν. Κουραστήκαμε αρκετά, σχεδόν εξαντληθήκαμε. Όμως όταν το σώμα κουράστηκε, το μυαλό δούλεψε και βρήκαμε δύο ελεύθερα σουτ τριών πόντων. Μα πιο πολύ βρήκαμε δύο αμυντικά ριμπάουντ που μας έδωσαν τελικά τη νίκη.

Γιατί ο Σπανούλης ξεκίνησε Μήτογλου αντί Παπαγιάννη

Σημασία δεν έχει ποιος ξεκινάει ένα παιχνίδι βασικός, αλλά ποιος βρίσκεται στο παρκέ όταν ακουστεί η κόρνα της λήξης. Κλισέ, αλλά ισχύει. Για πρώτη φορά ο Βασίλης Σπανούλης άλλαξε την αρχική του πεντάδα επιλέγοντας τον Μήτογλου αντί του Παπαγιάννη.

Γιατί το έκανε αυτό; Προφανώς και δεν μπορώ να ξέρω γιατί δεν είμαι στη Λιλ να αλιεύσω λεπτομέρειες ωστόσο εικάζω πως ήθελε τον Αντετοκούνμπο στο «5» και όχι στο «4». Ήθελε τον Γιάννη στη θέση του σέντερ για να πάει πάνω στον Λαντέιλ και κυρίως… για να πάει ο Λαντέιλ πάνω στον Γιάννη. Προφανώς ήθελε να «σημαδέψει» και να φθείρει με κούραση και φάουλ τον Αυστραλό σέντερ.

Επίσης δεν ξέρω, αλλά ίσως και να ήθελε να… κερδίσει τον Μήτογλου. Στο μπάσκετ υπάρχουν παίκτες που τους αρέσει να έρχονται από τον πάγκο, βοηθούν περισσότερο. Υπάρχουν άλλοι που δεν τους βολεύει. Ίσως ο Μήτογλου να ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Και αν κρίνω από το πόσο καλός ήταν (ειδικά επιθετικά), ο Σπανούλης δικαιώθηκε για την επιλογή του.

Η άμυνα που εξουδετέρωσε τον Γκίντεϊ

Η τακτική στο μπάσκετ έχει άπειρες λεπτομέρειες. Δεν είναι πετάμε ένα «έπαιξε άμυνα με αλλαγές» και καθαρίζουμε. Μου έκανε εντύπωση η άμυνα πάνω στον Τζος Γκίντεϊ. Ο περιφερειακός των Μπουλς προερχόταν από δύο καλά ματς και ο Σπανούλης ήθελε να τον εξουδετερώσει. Και το κατάφερε.

Φυσικά ρίχνοντας τον Κώστα Παπανικολάου πάνω του, αλλά αυτό δεν είναι είδηση. Ετσι κι αλλιώς ο αρχηγός της Εθνικής, λατρεύει τέτοιες αποστολές. Η λεπτομέρεια ήταν πως στον συγκεκριμένο παίκτη γίνονταν αλλαγές στο πρώτο σκριν που δεχόταν και ο παίκτης που άλλαζε έπαιζε αρκετά επιθετικά με αποτέλεσμα να μην του δίνει χώρο και χρόνο σκέψης. Ο Γκίντεϊ τελείωσε με 2/8 σουτ, 6 ασίστ, αλλά και 5 λάθη!

Η άμυνα που επέλεξε ο Σπανούλης με τους συνεργάτες του έπιασε τόπο, του αφαίρεσε τις αποφάσεις, του αφαίρεσε την εκτέλεση και σίγουρα τον εκνεύρισε οδηγώντας τον προς το φινάλε του ματς σε κακές επιλογές αφού δεν είχε βρει ρυθμό μέχρι τότε.

Γουόκαπ, Μήτογλου και όποιος έμπαινε… έδινε

Επειδή η Ελλάδα νίκησε την Αυστραλία δε θα βαφτίσουμε το ψάρι, κρέας. Η συγκεκριμένη ομάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα στο «πέντε εναντίον πέντε». Ακόμη και σήμερα σκόραρε 77 πόντους ενώ είχε 50 στο ημίχρονο. Και στα τρία παιχνίδια έμεινε κάτω από τους 80.

Για αυτό το λόγο οφείλει να ψάξει για άλλες λύσεις. Όπως για παράδειγμα να τρέξει περισσότερο στον αιφνιδιασμό και να βρει lay up όπως έκανε στο πρώτο ημίχρονο. Ή να είναι πιο εύστοχη από μέση και μακρινή απόσταση. Για αυτό βέβαια χρειάζονται περισσότεροι παίκτες από τους τρεις που είχαμε δει στα δύο πρώτα ματς και αναφέρομαι στους Αντετοκούνμπο, Παπανικολάου, Τολιόπουλο.

Μία ειδοποιός διαφορά λοιπόν ήταν πως βρήκε πρωταγωνιστές στην μπροστινή πλευρά του παρκέ στα πρόσωπα των Μήτογλου και Γουόκαπ. Ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού βρήκε ψυχολογία μόλις ευστόχησε και η κίνησή του μακριά από την μπάλα πολλές φορές του πρόσφερε ένα ελεύθερο σουτ.

Ο γκαρντ του Ολυμπιακού προερχόταν από δύο άσχημα παιχνίδια, αλλά έχει το χάρισμα να… ξεχνάει γρήγορα και να προχωρά. Μπήκε και πήρε τα σουτ του, σουτ που του έδωσε απλόχερα η αντίπαλη άμυνα. Κάποια έβαλε, κάποια τα έχασε όμως επέμενε και δικαιώθηκε. Ο Γουόκαπ βοήθησε πάρα πολύ την Εθνική Ελλάδας και δεν ξέρω τι να σκεφτόταν άραγε ο Παναγιώτης Φασούλας όταν έβλεπε το ματς.

Μη μείνω μόνο σε αυτούς τους δύο. Δεν υπήρχε παίκτης που να περνούσε στο παρκέ και να μην έπαιζε στα… κόκκινα. Ο Παπαγιάννης και ο Καλαϊτζάκης έκαναν εκπληκτική δουλειά στην άμυνα, ο Τολιόπουλος για μία ακόμη φορά έπαιξε λες κι έχει 100 συμμετοχές με την γαλανόλευκη. Ο Καλάθης με κάκωση στα πλευρά που εμποδίζει ακόμη και τη σωστή αναπνοή, ήταν αυτός που απαιτούσε η δυσκολία και η κρισιμότητα της αναμέτρησης.

Και φυσικά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο «Greek Freak» πραγματοποιεί εκπληκτικό τουρνουά. Δεν τον έχω δει πιο «πεινασμένο» σε διοργάνωση εθνικής ομάδας. Βρίσκεται παντού, κάνει τα πάντα, παίρνει τη μπάλα στα δύσκολα και τη δίνει στον ελεύθερο συμπαίκτη του αν κρίνει πως έτσι πρέπει.

ΥΓ: Μερικές λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Μόλις ολοκληρώθηκε το ματς με την Ισπανία μου καρφώθηκε το καλάθι που δεχτήκαμε από τον Ντίαθ σε νεκρό χρόνο. Ενα καλάθι χωρίς λόγο. Αν το είχαμε αποφύγει τώρα θα είχαμε προκριθεί και θα είχαμε αφήσει τους Βραζιλιάνους να περιμένουν το Σερβία – Ν. Σουδάν.

ΥΓ 2: Αρχηγάρα Παπανικολάου μοίρασε πόνο