Ολυμπιακοί Αγώνες, Εθνική μπάσκετ: Ήταν πολύ δύσκολο να πάρουμε κάτι περισσότερο, μόνο περηφάνια για την προσπάθεια!

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται με απολογισμό μόλις μία νίκη και τρεις ήττες επί γαλλικού εδάφους (και 4/4 στο προολυμπιακό τουρνουά), το τέλος του εφετινού ταξιδιού είναι από τα ελάχιστα της τελευταίας 15ετίας (από το 2009 και μετά), που σε γενικές γραμμές, δεν προκάλεσε ούτε ανάθεμα, ούτε πικρία, ούτε απογοήτευση, ούτε απόδοση ευθυνών!

Η αγαπημένη ομάδα όλων των Ελλήνων, αν και «λαβωμένη» από απουσίες, ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στα δύο μεγάλα ραντεβού του καλοκαιριού και μετά την επιστροφή στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 χρόνια, όρθωσε ανάστημα απέναντι σε υπέρτερους αντιπάλους και παλεύοντας και τα τέσσερα ματς σε Λιλ και Παρίσι, έπεσε ηρωικά (63-76) στην 4η περίοδο του προημιτελικού με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία.

Κάπως έτσι ένα ακόμη καλοκαίρι, το 15ο στην σειρά μετά την τελευταία μεγάλη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ (χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket του 2009) πέρασε στην ιστορία, αφήνοντας, όμως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μία σαφώς πιο αισιόδοξη παρακαταθήκη για το μέλλον της «γαλανόλευκης».

Αν και είναι ακόμη πολύ νωρίς να μιλήσουμε για την επόμενη μεγάλη υποχρέωση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στην Κύπρο (το Eurobasket του 2025), την πρόκριση στην οποία θα κληθούμε να εξασφαλίσουμε στην διάρκεια της επόμενης σεζόν, η τεχνογνωσία, η τεχνική καθοδήγηση και η σωστή αξιοποίηση των παικτών μας (σε συνδυασμό με το μέγεθος του Γιάννη Αντετοκούνμπο) αποτελούν τα στοιχεία που μας κάνουν να βλέπουμε μισογεμάτο το ποτήρι της «επόμενης μέρας»!

Όσο δυσοίωνες και αν είναι, την δεδομένη στιγμή, οι προβλέψεις για την απουσία παικτών-κλειδιά από τα γήπεδα της «Μεγαλονήσου». Με τον Βασίλη Σπανούλη και το staff του να παίρνουν άριστα στην προετοιμασία της ομάδας σε όλα τα επίπεδα, λοιπόν, με αποκορύφωμα την εξαιρετική αμυντική τακτική με την οποία μπήκαμε στο ματς και αιφνιδιάσαμε την «νασιοναλμανσαφτ», πάμε να δουμε πως και γιατί το ματς ξέφυγε από τα χέρια μας και ουσιαστικά από τα τέλη της 3ης περιόδου, άρχισε γέρνει ολοένα και περισσότερο προς την πλευρά της ομάδας του Γκόρντον Χέμπερτ.

Κατ' αρχάς, έχοντας απέναντι μας την δεύτερη ισχυρότερη ομάδα του τουρνουά (προσωπική άποψη αλλά και με βάση τα νούμερα της στατιστικής), ήταν ξεκάθαρο ότι για να την απειλήσουμε, έπρεπε να κάνουμε ένα τεράστιο ματς στην επίθεση και ταυτόχρονα να αντέξουμε στην άμυνα, απέναντι σε ένα σύνολο με μεγαλύτερα και πιο αθλητικά κορμιά.

Κοινώς, αν θεωρήσουμε δεδομένους τους 20+ πόντους του “Greek Freak”, για να έχουμε τύχη, θα έπρεπε να βρούμε τουλάχιστον τρεις ακόμη επιθετικούς πόλους που θα μας έδιναν μίνιμουμ 45 πόντους. Με απώτερο στόχο να προσεγγίσουμε τους 70-75, στους οποίους φιλοδοξούσαμε να «κατεβάσουμε» μία ομάδα που στην φάση των ομίλων σκόραρε 89,3 ανά παιχνίδι!

Το ξεκίνημά μας σε επίπεδο τακτικής πήρε άριστα, τόσο στο κομμάτι του σχεδιασμού όσο και σε εκείνο της εκτέλεσης. Παίζοντας με αλλαγές στα μαρκαρίσματα και με τους παίκτες μας να κάνουν συνεχή σπριντ για να καλύψουν χώρους και να προλάβουν τους πιο γρήγορους κι ευκίνητους αντιπάλους μας, η ελληνική ομάδα πέτυχε να μπερδέψει την Γερμανία, προκαλώντας τον τον Σρέντερ (με δύο παίκτες πάνω του) να διώξει γρήγορα την μπάλα από τα χέρια του.

Κάπως έτσι, η ενέργεια και η αποτελεσματικότητα που παρουσιάσαμε στα μετόπισθεν, έδωσε αυτοπεποίθηση μπροστά. Με αυτά και με εκείνα, η εξαιρετική δημιουργία της 1ης περιόδου (7 ασίστ και μόλις 1 λάθος), οι καλές συνεργασίες και οι πόντοι στο transition, μας έφεραν πολύ γρήγορα στο +12 και (18-6 στο 6') και σε ενεργητικό 18 πόντων, χωρίς καν να έχουμε πάρει προσπάθεια πίσω από τα 6,75!

Το ότι μία ομάδα με την ποιότητα των παγκόσμιων πρωταθλητών, όμως, μετά βίας σκόραρε διψήφιο αριθμό πόντων στην 1η περίοδο, έμοιαζε λίγο «παρά φύσιν» και ήταν θέμα χρόνου να αλλάξει! Τα έξι επιθετικά ριμπάουντ που είχαν πάρει οι αντίπαλοί μας στην 1η περίοδο ήταν ένα σαφές δείγμα, το οποίο δεν είχαν καταφέρει να «κεφαλαιοποιήσουν», λόγω του 26,3% με το οποίο σούταραν εντός πεδιάς (5/19 σουτ παρακαλώ). Τόσο τεράστια ήταν η αμυντική προσπάθεια της Ελλάδας!

Ωστόσο, γνωρίζοντας τις ικανότητες και την εμπειρία των κορυφαίων παικτών των αντιπάλων μας στο υψηλότερο επίπεδο, οι προσαρμογές ήταν θέμα χρόνου να φέρουν την ισορροπία στο παιχνίδι. Ο περιορισμός του Γιάννη σε μόλις ένα καλάθι στην 2η περίοδο και η έλλειψη επιθετικής βοήθειας από τους υπόλοιπους διεθνείς (8-32 ήταν οι πόντοι από τον πάγκο) ήταν το ένα σημείο που έκανε την διαφορά.

Το δεύτερο ήταν η απόλυτη κυριαρχία των Γερμανών στις προσωπικές μονομαχίες σε άμυνα κι επίθεση, με τα αδέρφια Βάγκνερ να κάνουν την διαφορά και το τρίτο είχε να κάνει με τα ριμπάουντ και την αξιοποίηση των περισσοτέρων mismatch από τον εκπληκτικό και αλάνθαστο Ντένις Σρέντερ, που τελείωσε το ματς με 13 πόντους, 8 ασίστ και μόλις ένα λάθος.

Ήταν ξεκάθαρο ότι από την στιγμή που η Γερμανία πήγε στα αποδυτήρια, έχοντας εξανεμίσει εξ' ολοκλήρου το ελληνικό προβάδισμα, θα έχει σαφέστατα τον πρώτο λόγο για την πρόκριση.

Η 3η περίοδος έμελλε να βάλει «ταφόπετρα» στα ελληνικά όνειρα για πρόκριση στα ημιτελικά, όχι όμως λόγω της άμυνας, που τουλάχιστον μέχρι το 26ο λεπτό (με 50 πόντους παθητικό) «τσάκιζε κόκκαλα»!

Η απώλεια του ελέγχου του ματς, ήρθε ξεκάθαρα μέσα από τις επιθετικές επιλογές και τα συνολικά 11 λάθη του 2ου μέρους, σε συνδυασμό με την έλλειψη επιθετικής στήριξης στον σταθερό πυλώνα του Αντετοκούνμπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 24ο λεπτό και μετά, οπότε και προηγηθήκαμε με 47-42 μέχρι και το -9 στο 31ο λεπτό (52-61), είχαμε μόλις 1/5 σουτ και 5 λάθη.

Το παιχνίδι ξέφυγε οριστικά από τα χέρια μας, μετά την τελευταία μας αναλαμπή και την μείωση του σκορ σε 56-61 και χάθηκε ξεκάθαρα από την επίθεση, τα λάθη και την ολιγωρία της ελληνικής frontline, απέναντι στα γερμανικά «δέντρα».

Είναι αλήθεια ότι με 63 πόντους, αρνητική αναλογία ασίστ (12)-λαθών(15) και χαώδη υστέρηση των τριών ψηλών μας στα ριμπάουντ (7 έναντι 21), ήταν πολύ δύσκολο να ζητήσουμε ή να πάρουμε κάτι περισσότερο.

Ειδικότερα με έναν αντίπαλο, που μαζί με τον Καναδά, είναι κατά την γνώμη μου οι δύο μοναδικές ομάδες που μπορούν να βάλουν δύσκολα στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν ανταμώσουν στον τελικό!

Η δήλωση του Νοβίτσκι περί της πληρέστερης Γερμανίας όλων των εποχών, «μιλάει» από μόνη της για την αξία της αντιπάλου μας!