Κι όμως μπορούν κάλλιστα να την... ξαναπατήσουν!

• Τα λεφτά του ΝΒΑ, η αλαζονεία και η έλλειψη σεβασμού στο παιχνίδι!
• Ερασιτεχνική προετοιμασία κι ασόβαρη μπασκετική προσέγγιση
• Η Γαλλία διέγνωσε το "πρόβλημα" κι έκανε το αυτονόητο!

Αν ασχοληθούμε μόνο με τους τύπους, θα μείνουμε σε αυτό που λέει η στατιστική και τα νούμερα και κατά έναν τρόπο θα αντιμετωπίσουμε το θέμα με μίας μορφής... στρουθοκαμηλισμού! Τι θέλω να πω; Ότι το ξεκίνημα των Αμερικανών με το... αριστερό στο Τόκιο, συνιστά μόλις την πρώτη ήττα τους, μετά από 24 συνεχόμενες νίκες και 17 χρόνια, σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων.

Υπ' αυτό το πρίσμα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν έγινε και τίποτε, με την έννοια ότι η ήττα, που ήρθε στο πλαίσιο ενός ομίλου, μπορεί να διορθωθεί στην συνέχεια.

Η ουσία του πράγματος, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Κι αυτό γιατί η εικόνα της χώρας που διαθέτει μακράν την μεγαλύτερη ποιότητα και τα περισσότερα αθλητικά προσόντα, αδικεί ολοένα και περισσότερο την παράδοσή της, αντιμετωπίζει με ασέβεια τον υπόλοιπο μπασκετικό κόσμο και το κυριότερο δείχνει να μην μαθαίνει από τα παθήματά της. Οι 4 ήττες της στα 6 τελευταία παιχνίδια, από την ήττα στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και μετά, μόνο τυχαίες δεν μπορεί να θεωρηθούν.

Τα λεφτά του ΝΒΑ, η αλαζονεία και η έλλειψη σεβασμού στο παιχνίδι!

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ την ήττα (76-83) της Εθνικής Αμερικής από την Γαλλία ως ένα καταστροφικό αποτέλεσμα, γιατί πρώτον δεν είναι και δεύτερον οι παίκτες του Γκρέγκ Πόποβιτς, ήταν εμφανές ότι δεν έχουν αποκτήσει χημεία, με τις δύο από τις τρεις τελευταίες προσθήκες (Μίντλετον και Μπούκερ ήταν ωσεί παρόντες) να μην ξέρουν που πατούν και που βρίσκονται και να δείχνουν έντονα επηρεασμένοι από την υπεπροσπάθεια των τελικών του ΝΒΑ και τα συνεχή ταξίδια.

Θέλω επίσης να υπογραμμίσω ότι παρά το αρνητικό αποτέλεσμα στην πρεμιέρα, θεωρώ την Team USA ως το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Όχι μόνο λόγω της αδιαμφισβήτητης υπεροχής σε ταλέντο, που την χαρακτηρίζει σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες ομάδες, αλλά κυρίως επειδή η «γκέλα» σ' αυτή την διοργάνωση, ήρθε νωρίς και είναι σίγουρο ότι θα την πεισμώσει και θα την βοηθήσει να ανασυνταχθεί.

Η μεγαλύτερή μου ένστασή σχετικά με την εικόνα που παρουσιάζουν οι «απόγονοι» (ιεροσυλία αλλά τέλος πάντων) της άχαστης Dream Team του 1992, έχει να κάνει με την κάκιστη νοοτροπία με την οποία έχουν «εμποτιστεί» οι σημερινοί NBAers. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό, το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό οφείλεται στον απόλυτο έλεγχο που ασκούν οι παίκτες πάνω στην μηχανή που παράγει λεφτά και λέγεται ΝΒΑ και στην συνεχώς αυξανόμενη αλαζονεία που τους χαρακτηρίζει, ως προς την αντιμετώπιση του παιχνιδιού.

Δεν γίνεται ο «άλλος πλανήτης» του μπάσκετ να έχει επί τρεις σερί σεζόν Ευρωπαίο MVP (πέρυσι και πρόπερσι Έλληνα και φέτος Σέρβο), να έχει Ευρωπαίο τον τελευταίο MVP των τελικών (Γιάννης Αντετοκούνμπο) και φυσικά να έχει τον Λούκα Ντόντσιτς ως τον πλέον ανερχόμενο superstar και ακόμη να αντιμετωπίζει τις διεθνείς υποχρεώσεις του, ως ένα ταξιδάκι επιδείξεων, "προσβάλλοντας" – με τον τρόπο που προσεγγίζει και προετοιμάζεται για τα τουρνουά των Εθνικών ομάδων – τόσο έντονα το ταλέντο των παικτών του και συνολικά της λίγκας.

Κι αυτό, δυστυχώς, είναι ένα φαινόμενο για το οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτε ούτε ο πιο σεβάσμιος προπονητής του ΝΒΑ, που δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγκρίνει τον τρόπο που παίζει στο παρκέ η ομάδα που κοουτσάρει, αλλά ούτε η USA Basketball, που έχει την διάθεση να ασχοληθεί σοβαρά με το πρόγραμμα και το έκανε στο παρελθόν, μετά το στραπάτσο της Εθνικής Αμερικής το 2006 από την Ελλάδα (όλως τυχαίως και πάλι στην Σαϊτάμα).

Ερασιτεχνική προετοιμασία κι ασόβαρη μπασκετική προσέγγιση

Το ότι οι Αμερικανοί παραμένουν ασόβαροι ως προς την προσέγγιση ή δεν μαθαίνουν από τα παθήματά τους, φάνηκε από τον πολύ μικρό χρόνο που αφιέρωσαν στην προετοιμασία τους, από την εικόνα που παρουσίασαν στα φιλικά αλλά και από το γεγονός ότι στήριξαν σε μεγάλο βαθμό την προσπάθειά τους, σε τρεις παίκτες που έπαιξαν στους εφετινούς τελικούς του ΝΒΑ και ενσωματώθηκαν με την αποστολή απευθείας στην ιαπωνική πρωτεύουσα, ένα μόλις εικοσιτετράωρο μετά την ολοκλήρωση της postseason και λίγες ώρες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων!

Όλα τα παραπάνω, λίγο-πολύ τα ξέραμε και τα βλέπαμε παρακολουθώντας τις τρεις φιλικές αναμετρήσεις που έδωσαν οι Αμερικανοί στο Λας Βέγκας (δύο ήττες από Νιγηρία και Αυστραλία και δύσκολη νίκη επί της Ισπανίας). Αυτό που διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, όμως, βλέποντας ολόκληρο το παιχνίδι με την Γαλλία, είναι ότι οι αστέρες των Ηνωμένων Πολιτειών αντιμετωπίζουν ολοένα και περισσότερο τα διεθνή παιχνίδια λες και παίζουν μονά ή διπλά επίδειξης στα φημισμένα ανοιχτά γήπεδα του Rucker Parc, στην Νέα Υόρκη.

Μιλάμε για μία ομάδα που λίγο να πιέσει στην άμυνα, βάζοντας τα χέρια της στην φωτιά, θα ξεχυθεί στον αιφνιδιασμό και θα χαθεί η μπάλα. Μιλάμε για μία ομάδα που αν θέλει να βάλει ένταση, είναι ικανή να εκτινάξει τον ρυθμό σε ταχύτητες που δύσκολα μπορεί αντίπαλος να πιάσει! Μιλάμε για ένα σύνολο παικτών, που αν ο καθένας ξεχωριστά, μπει στην διαδικασία να παίξει ένας εναντίον ενός και να πάει μέχρι μέσα, είναι αδύνατον να κερδίσει με λιγότερους από 15 πόντους διαφορά...

Αντ' αυτού, είδαμε μία ομάδα που έβγαλε βία 4-5 αιφνιδιασμούς σε όλο το ματς (όσο έτρεχε ήταν μπροστά στο σκορ), αναλώθηκε σε ατομικές ενέργειες, βεβιασμένα τρίποντα (31,2% με 10/32) και τραβηγμένα midrange (36% εντός πεδιάς με 25/69 σουτ) και το κυριότερο για ένα σύνολο παικτών, που ελάχιστα πάτησε το «ζωγραφιστό» και ηττήθηκε κατά κράτος στην μάχη της ρακέτας!

Μιλάμε επίσης, για τον κορυφαίο εν ενεργεία σκόρερ του παγκοσμίου μπάσκετ, Κέβιν Ντουράντ (10π. με 4/12 σουτ), τον “μπόμπερ”, Ντέιμιαν Λίλαρντ (11π. με 3/10 σουτ), τον Ντέβιν Μπούκερ (4π. με 1/6 σουτ) και τον Κρις Μίντλετον (0π. σε 5'27") με τις 40άρες στους τελικούς και φυσικά τον Τέϊτουμ (9π. με 3/9 σουτ) και τον Λαβίν (8π. με 3/6 σουτ) με τις 60άρες και τις 50άρες αντίστοιχα στην κανονική περίοδο του ΝΒΑ! Και αμέσως μετά έρχεται ο Αντεμπάγιο (12π. & 10ρ.) του super-max συμβολαίου με το Μαϊάμι και φυσικά ο κορυφαίος αμυντικός guard, Τζρου Χόλιντεϊ, ο οποίος ήταν η εξαίρεση και ο μοναδικός διασωθείς (18π., 7ρ. & 4ασ.) από το ναυάγιο των Αμερικανών.

Όσο για τον "στρατηγό", Γκρεγκ Πόποβιτς των πέντε δαχτυλιδιών με τους Σαν Αντόνιο Σπερς, η εικόνα του στον πάγκο, ανήμπορου να επιβληθεί στους παίκτες του και να επιδράσει στο παιχνίδι, προκαλούσε θλίψη.

Με όλα τα παραπάνω, επιχειρώ να καταδείξω ότι οι Αμερικανοί αδικούν τους εαυτούς τους και αν δεν αλλάξουν μυαλά, είναι πιθανό να την ξαναπατήσουν επί ιαπωνικού εδάφους. Τολμώ να πω ότι η Αυστραλία και η Ισπανία είναι ίσως λίγο ισχυρότερες και πιο επικίνδυνες από την Γαλλία, χωρίς φυσικά να έχω την παραμικρή διάθεση να μειώσω την επιτυχία των “τρικολόρ”.

Η Γαλλία διέγνωσε το "πρόβλημα" κι έκανε το αυτονόητο!

Η ομάδα του Βενσάν Κολέ, με πλεονέκτημα τους πέντε εν ενεργεία παικτες του ΝΒΑ (Φουρνιέ, Γκομπέρ, Μπατούμ, Λουάου-Καμπαρό και ο Ντιλικινά που δεν έπαιξε) και τους συνολικά οκτώ με παραστάσεις από τα αμερικανικά παρκέ (Ντε Κολό, Γιαμπουσελέ και Πουαριέ), δεν άργησε να διαπιστώσει την "αρρωστημένη" (μπασκετικά) νοοτροπία των αντιπάλων της σε άμυνα κι επίθεση και πολύ σωστά μετέφερε το παιχνίδι μέσα στην ρακέτα. Είτε αξιοποιώντας την κυριαρχία του Γκομπέρ (βοήθησαν σημαντικά και ο Φαλ με τον Πουαριέ), είτε σημαδεύοντας την αμερικανική άμυνα με διεισδύσεις.

Το ότι η τριταθλήτρια κόσμου επικράτησε της Αμερικής με μόλις 30% στο τρίποντο αλλά 60% στο δίποντο, δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στη νίκη της με τον Εβάν Φουρνιέ (28π. & 4ρ.) να κάνει μεγαλύτερη εμφάνιση ακόμη και από την προηγούμενη μεγάλη επιτυχία επί των Αμερικανών (22π. & 4ασ.), πριν από δύο χρόνια στην Κίνα στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Υγ.1: Πολύ θετικές οι πρώτες εντυπώσεις από τον Μουσταφά Φαλ του Ολυμπιακού. Ο 29χρονος νεοαποκτηθείς Γάλλος σέντερ των ερυθρολεύκων, έχει προσπεράσει τον Πουαριέ στο rotation του Κολέ και είναι η πρώτη αλλαγή του Γκομπέρ. Στα 11'19” που χρησιμοποιήθηκε σκόραρε 7 πόντους με 5/6 βολές και 1/2 δίποντα και μάζεψε 4 ριμπάουντ, ενώ το μεγάλο κορμί του απέτρεπε τα ποσταρίσματα των αντιπάλων μέσα στην ρακέτα. Στα συν του, η αξιοπρόσεκτη ικανότητά του στην δημιουργία (για το ύψος του), καθώς δύο φορές μετά από post-up που έφερε βοήθεια, «έσπασε» την μπάλα στην γωνία της αδύναμης πλευράς για ελεύθερο τρίποντο.

Υγ.2: Φοβερό ματς έγινε νωρίς το πρωί Ελλάδας ανάμεσα στην Ιταλία και την Γερμανία, με τους «ατζούρι» να επιστρέφουν από το -12 και χάρη στο τρίο Γκαλινάρι-Φοντέκιο-Τόνουτ (56π.), έτρεξαν ένα σερί 12-0 στα τελευταία 4'41” κι επικράτησαν με 92-82. Ο Ρομέο Σακέτι έχει φτιάξει ένα σύνολο που παίζει με τρομερή ταχύτητα στην πάσα και την ανάπτυξη, ξέρει να αξιοποιεί τα πλεονεκτήματά του, έχει σπουδαίο επιθετικό ταλέντο και μοιάζει ως η καλύτερη ομάδα που έχει παρουσιάσει το ιταλικό μπάσκετ από το 2004 και μετά.

Υγ.3: Η Αυστραλία, δεν σας κρύβω ότι με εντυπωσίασε στις δύο φιλικές νίκες επί της Αμερικής και της Αργεντινής επί αμερικανικού εδάφους και η ευκολότερη του αναμενόμενη νίκη (84-67) επί της πολύ αθλητικής Νιγηρίας στην πρεμιέρα, δείχνει ότι θα διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο. Προσωπικά πιστεύω ότι θα πάρει το πρώτο ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία της, αλλά ακόμη είναι νωρίς για διθυραμβικά σχόλια.