Αρχή με το… «Όνειρο»!

• Λεζάντα νο1
• Λεζάντα νο2

Ο αθλητισμός είναι πολιτισμός. Κάπως έτσι μας το είπαν, κάπως έτσι προσπάθησαν να μας το μάθουν. Τελικά, δεν χρειάζονται μαθήματα και υποδείξεις. Υπάρχουν οι εικόνες και εκεί βρίσκονται όλα! Τα λόγια που ξεπηδούν από το κάδρο είναι πιο δυνατά απ’ αυτά που περνά το μυαλό στο χαρτί. Βέβαια, και τα τελευταία, οι σκέψεις, εικόνες είναι. Για σκεφτείτε το. Το ερέθισμα που λαμβάνει ο εγκέφαλος «σκάβει» το μετείκασμα της εικόνας. Όσο πιο έντονο το αρχικό ερέθισμα, τόσο πιο έντονο και το «μετά» που αφήνει. Οτιδήποτε γράφουμε περνά μέσα από το καθορισμένο/ακαθόριστο σχήμα, τα χρώματα, τα νέφη και τις εκλάμψεις. Υπάρχουν στιγμές που ξέρεις ότι είναι έντονες, ότι θα γρατζουνίσουν τον χώρο και τον χρόνο και θα μείνουν στην αποθηκευτική μνήμη του ματιού. Ο αθλητισμός μας έχει δώσει -και θα μας δώσει- άφθονες αξέχαστες αποτυπώσεις. Αυτές θα επιλέγουμε -για όσο αντέξουμε και όσο μας επιτρέπει το χάος της μνήμης μας- και πάνω σε αυτές θα στήνουμε πανέμορφες ιστορίες. Η ιστορία των σπορ μας έχει δώσει γεγονότα που έμειναν για πάντα, καταστάσεις που δεν υποχωρούν μπροστά στη δύναμη της εξέλιξης. Ευτυχώς υπήρξαν οι άνθρωποι, οι φωτογράφοι, που κατέγραψαν τις μοναδικές εντυπώσεις. Στο Gazzetta, λοιπόν, θα λέμε την ιστορία της εντύπωσης με δύο μεγάλες κειμενολεζάντες. Η αρχή γίνεται με το… «Όνειρο»!

Λεζάντα νο1

Αν η πλατεία ήταν γεμάτη, όπως έβλεπε και απ’ αυτήν κρατιόταν ο Σαββόπουλος, τότε οι κερκίδες ήταν πάντα γεμάτες. Όλοι ήθελαν να δουν την «Dream Team», όλοι! Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992, στη Βαρκελώνη, ανήκουν σε αυτό το σύνολο, κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Ακόμη και οι αντίπαλοι παίκτες τοποθετούνταν σε αυτούς που επιθυμούσαν να απαθανατίσουν το δέος. Και να η ομάδα! Να πατά το βάθρο με τον αριθμό «1». Για όλους ήταν αναπόφευκτο. Στη μεγαλύτερη σκηνή του κόσμου, τους Ο.Α, δεν υπήρχε χώρος για άλλους. Η ελίτ των παικτών ΝΒΑ είχε φτάσει στην Ισπανία με έναν σκοπό: να κατακτήσει την κορυφή. Και το έκανε με στιλ, δύναμη, αποφασιστικότητα! Η «Dream Team» δεν άφησε καμία άλλη σκέψη να «πετάξει», μόνο αυτή της παράδοσης στο μεγαλείο της. Οι θεατές έχουν σηκωθεί και χειροκροτούν. Φωτογραφικές μηχανές περασμένες στον λαιμό και το χέρι στο κουμπί για τα «κλικ». Οι πρωταγωνιστές χαμογελούν, υψώνουν τις γροθιές, είναι χαλαροί και ο Πίπεν ετοιμάζεται να κάνει το τελευταίο βήμα. Το μπλε, άσπρο, κόκκινο και τα αστέρια απλώνονται και δείχνουν τη διάθεση και την ανωτερότητά τους. Σε λίγα λεπτά το χρυσό θα καλύψει, για λίγο, τα χρώματα και τα ντυσίματα εκείνου του καλοκαιριού, τότε στη Βαρκελώνη.

Λεζάντα νο2

Δεν φαίνονται όλοι. Εκτός κάδρου οι Μάτζικ, Λέτνερ. Ο Ρόμπινσον ετοιμάζεται να απελευθερώσει κραυγή λυτρωτική. Ο Γιούιν χαλαρός γιατί παρά ήταν εύκολο. Ο Μπερντ τήρησε την υπόσχεσή του (επιστροφή στο νο1 για τις ΗΠΑ) και σκέφτεται το μετά. Ο Πίπεν με την τσίχλα στο στόμα και την αλαζονεία στην τσέπη ετοιμάζεται να ανέβει. Ο Τζόρνταν χαμογελά όπως πρέπει για τους φακούς και η σημαία του ανήκει, άσε που καλύπτει και το σήμα της εταιρείας ένδυσης της ομάδας. Ο Ντρέξλερ ήρεμος και ευδιάθετος. Ο Μαλόουν θέλει να μεγαλώσει το σώμα του τεντώνοντας τα χέρια ενώ σκέφτεται το ήξερα ότι θα καταφέρναμε. Ο Στόκτον χαμογελά σαν πιτσιρικάς. Ο Μάλιν ετοιμάζεται να στριμωχτεί ανάμεσα σε δύο και ο Μπάρκλεϊ αφού τα έχει πει και κάνει όλα, σηκώνει τις γροθιές του. Και το κοινό από πίσω; Αυτοί που κρατάνε φωτογραφικές μηχανές ρυθμίζουν την εστίαση του φακού. Ένας με κιάλια κοιτά, ψάχνει πού θα τα στρέψει. Στον Τζόρνταν, στον Μπερντ, στον Μάτζικ που είναι εκτός πλάνου; Υπάρχουν και δύο θεατές που δεν κοιτούν στο βάθρο. Ο ένας έχει γυρισμένη την πλάτη και ο άλλος έχει σκύψει λίγο το κεφάλι και συζητούν. Τι; Ποιος ξέρει; Ή μάλλον ξέρουμε: Τι ήταν αυτό που ζήσαμε ρε φίλε; Είδαμε την Dream Team!