Σημαιοφόροι είναι όλοι όσοι πάνε στο Παρίσι!

• Ο Τεντόγλου, η Στεφανίδη και τα μαρμαρένια αλώνια των social media
• Τα «κριτήρια», οι «μαρμάρινες πλάκες» και η ευελιξία της ΕΟΕ

Η κάθε τέσσερα χρόνια επαναλαμβανόμενη κουβέντα για τον/τη σημαιοφόρο της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι τόσο αναμενόμενη όπως τα ρεπορτάζ “άδεια η Αθήνα τον Δεκαπενταύγουστο, δείτε εικόνες από την Πανεπιστημίου”. Ότι και να λέμε, όσοι κουραζόμαστε από αυτή, θα συνεχίσει να γίνεται, όπως και τα παραπάνω ρεπορτάζ. Συνήθως θα είναι έντονη και με ακραία σοσιαλμιντιακή καφρίλα, εκτός αν υπάρχουν περιπτώσεις που η επιλογή του/της σημαιοφόρου είναι τόσο ευδιάκριτη και αυτονόητη, ώστε να ακυρώνει τον μεγάλο όγκο των ενστάσεων. Για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες δυστυχώς δεν είμαστε τόσο τυχεροί. Και αν στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο φαίνεται πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, δεν είναι απλά τα πράγματα όσον αφορά την επιλογή της σημαιοφόρου.

Αρχικά να πούμε πως αν και είμαστε μπροστά σε απόφαση για Γιάννη και Μαρία Σάκκαρη, μιλάμε ακόμα για φήμες καθώς η απόφαση θα ανακοινωθεί την Τρίτη (αύριο) μετά την ολομέλεια της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Οι πληροφορίες (αρχικά τουλάχιστον) ήταν αντικρουόμενες σε σημείο που να πιστέψει κάποιος, ότι ή γράφονται ευσεβείς πόθοι για να πιεστεί η ΕΟΕ, ή κάποιοι μέσα σε αυτή μεταφέρει κάνουν πλάκα στα ΜME ή έχουν δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Αύριο λοιπόν θα μάθουμε και μετά μπορούμε να φωνάζουμε όσο θέλουμε. Βέβαια αν η απόφαση είναι διαφορετική από αυτή που... ΔΕΝ επιθυμούμε θα λέμε πως η πίεση της κοινής γνώμης, έπαιξε ρόλο. Ναι, γιατί γενικά οι “επαναστάσεις” των social media έχουν αλλάξει πολλά σε αυτή τη χώρα.

Ο Τεντόγλου, η Στεφανίδη και τα μαρμαρένια αλώνια των social media

Να έχουμε λοιπόν εμπιστοσύνη στην ΕΟΕ ότι πήρε μια σοφή και δίκαιη απόφαση; Εξαρτάται από το τι εννοεί ο καθένας “σοφό” και “δίκαιο”. Και σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για κρίση η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενική. Και αυτό το δέχομαι όταν οι διαφορετικές απόψεις αφορούν το αθλητικό υπόβαθρο της κάθε “υποψηφιότητας”. Αλλά από τη στιγμή που έπεσε στο τραπέζι το όνομα της Σάκκαρη η κουβέντα πήγε σε άλλο δρόμο και το κάθε “στρατόπεδο” των αντιμαχομένων παρατάξεων στα μαρμαρένια αλώνια των social media, υπερασπίζεται μια επιλογή με κομματικά (ούτε καν πολιτικά) κριτήρια και με την όποια ιδεοληψία κουβαλάει. Δεν το κάνουν όλοι αυτό, αλλά γίνεται σε μεγάλο βαθμό. Είναι σαφές πως αν αν δεν υπήρχε εξωαθλητικό υπόβαθρο στην περίπτωση της Σάκκαρη, δεν θα υπήρχαν αυτές οι αντιδράσεις. Είναι όμως το ίδιο σίγουρο πως αν αυτό το υπόβαθρο αφορούσε σχέσεις με κόμμα της αντιπολίτευσης θα...φώναζε η άλλη πλευρά. Αντε βγάλε άκρη...

Όσο με αφορά από τη στιγμή που ο Μίλτος Τεντόγλου αρνήθηκε, καθώς θα είναι σε προετοιμασία και αφού -όπως φαίνεται- ισχύει το ίδιο με την Κατερίνα Στεφανίδη, τους δύο δηλαδή που στα μάτια μου ήταν στην κορυφή της λίστας, από εκεί και πέρα πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κουβέντα για οποιονδήποτε άλλον και άλλη, αθλητή και αθλήτρια. Μιλώντας πάντα για τον εαυτό μου δεν υπάρχει κάτι που με “χαλάει” σε οποιαδήποτε απόφαση. Αν αυτό συμβαίνει με κάποιον ή κάποια από αυτούς που θα έπρεπε να κρατήσουν τη σημαία και θεωρούν οι ίδιοι ότι στερήθηκαν αυτή την τιμή με δόλιο τρόπο, θα τους ακούσω με προσοχή αν το πουν δημόσια, όπως έχουν δικαίωμα να κάνουν.

Τα «κριτήρια», οι «μαρμάρινες πλάκες» και η ευελιξία της ΕΟΕ

Στην κουβέντα που γίνεται για τα “κριτήρια” επιλογής του/της σημαιοφόρου οι περισσότεροι αναφέρονται σε κάτι που δεν γνωρίζουν. Αυτά τα “κριτήρια” δεν είναι γραμμένα σε... μαρμάρινες πλάκες, όπως αφήνουν κάποιοι να εννοηθεί. Δεν υπάρχουν καν γραμμένα για να τα λέμε όλα. Είναι καθαρά εθιμοτυπικά. Αυτό δίνει μια ευελιξία στην ΕΟΕ, αρκεί (αυτή) να μην την ξεχειλώσει όπως στην τελευταία λαμπαδηδρομία, όπου πολιτικοί, celebrities και δημιοσιογράφοι μπορεί και να ήταν περισσότεροι από τους αθλητές που κουβάλησαν τη φλόγα. Άρα αυτοί που επικαλούνται τα “κριτήρια” ας γνωρίζουν ότι δεν μιλάμε για τους νόμους του Δράκοντα.

Χωρίς να γίνομαι δικηγόρος και απολογητής κανενός, χωρίς να θέλω να κάνω διπλωματική καριέρα γράφω αυτό που πιστεύω. Και αυτό είναι πως κάθε ένας και μία από τους αθλητές και τις αθλήτριες που εκπροσωπούν τη χώρα μας (όπως και κάθε άλλη) στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην ουσία φέρει την ελληνική σημαία. Είναι σημαιοφόρος! Είτε πάρει μετάλλιο, είτε μπει σε τελικό, είτε όχι. Και μακάρι κάποια στιγμή η ΔΟΕ να αποφάσιζε ότι και τη σημαία, όπως συμβαίνει και με την πινακίδα με το όνομα της χώρας, θα τη σηκώνει ένας εθελοντής. Να ξεμπερδεύουμε με την κουβέντα της τετραετίας και οι αθλητές μας να χαίρονται αυτή τη μοναδική στιγμή της παρέλασης χωρίς να θεωρούν ότι έχουν “κλέψει” ή τους έχουν στερήσει κάτι. Δεν ξέρω αν το ίδιο... πανηγύρι της αντιπαράθεσης συμβαίνει και σε άλλες χώρες αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα υπέροχο ραντεβού και σε αυτό θα έπρεπε να εστιάζουμε.