Ολυμπιακοί Αγώνες 2024: Μήπως ο ΛεΜπρόν είναι ανώτερος του Τζόρνταν;

Σε μια από τις απολαυστικές αθλητικές συζητήσεις με τον αείμνηστο Γιάννη Διακογιάννη, του είχα ζητήσει την άποψή του για το ποιος είναι ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, έστω και αν αυτό είναι σε τελική ανάλυση αδόκιμο, αφού κάθε εποχή και οι συνθήκες αυτής είναι εντελώς διαφορετικές.

«Ο Πελέ, για την διάρκειά του» είχε πει χωρίς να το σκεφτεί καθόλου ο κύριος Γιάννης, ο οποίος λάτρευε και τον Γιόχαν Κρόιφ, υποκλίνονταν σε Φέρεντς Πούσκας και Μισέλ Πλατινί, μεταξύ άλλων, και παραδεχόταν το αστείρευτο ταλέντο του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, έστω και αν τον… χαλούσε η εξωγηπεδική ζωή του Αργεντινού και η επιμονή του να κάνει, επί της ουσίας, κακό στον εαυτό του.

Παρακολουθώντας έμπλεος ενθουσιασμού και σεβασμού το σόου του ΛεΜπρόν Τζέιμς στην εμφατική νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών κόντρα στην Σερβία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, έκανα την παρακάτω… ιερόσυλη ερώτηση στον εαυτό μου: «Μήπως ο τύπος είναι ανώτερος και από τον Μάικλ Τζόρνταν;».

Και σας το λέει ένας τύπος που μεγάλωσε ξενυχτώντας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες για να δει τον «MJ», τον Μάτζικ Τζόνσον (η μεγάλη αδυναμία) και τον Λάρι Μπερντ τις φοβερές δεκαετίες του ’80 και του ’90, όπου το ΝΒΑ γιγαντώθηκε και πήγε σε άλλη διάσταση, χάρη πρωτίστως στους τρεις προαναφερθέντες κύριους.

Αρχικά, με την κόντρα των Λος Άντζελες Λέικερς του «Showtime» και του τεράστιου χαμόγελου του Μάτζικ με τους Μπόστον Σέλτικς του χαρισματικού χωριατόπαιδου από την Ιντιάνα, Και, στη συνέχεια, με την σκυτάλη που πήραν οι Σικάγο Μπουλς του μπασκετμπολίστα που, πέραν πάσης αμφιβολίας, εκτόξευσε το άθλημα σε άλλο επίπεδο, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού και κατ’ επέκταση σε όλο τον πλανήτη.

Οι ασύλληπτες ενέργειες του «MJ», οι αέρινες κινήσεις του, τα winning shoots και πάνω απ’ όλα η προσωπικότητά του αποτέλεσαν οδηγό για παίκτες όπως ο Τζέιμς, ο οποίος δεν θέλει να μπει στην αιώνια και ατέρμονη συζήτηση για τον απόλυτο GOAT των παρκέ και ξεκαθαρίζει ότι είναι κάτω από τον Τζόρνταν. Είναι όμως;

Ο Μάικλ (συγνώμη για την οικειότητα, αλλά αυτούς τους ήρωες τους νιώθω δικούς μου ανθρώπους), κατέκτησε έξι πρωταθλήματα μέσα σε οκτώ χρόνια, όντας MVP και στους έξι τελικούς. Αναδείχθηκε MVP σε πέντε σεζόν του ΝΒΑ, «σταμάτησε» στους 32.292 πόντους και διέλυσε πολλά και διαφορετικά ρεκόρ στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Συν τοις άλλοις, με την εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών κατέκτησε δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, το 1984 στο Λος Άντζελες όταν η ομάδα αποτελούνταν ακόμα από παίκτες των πανεπιστημίων και οκτώ χρόνια αργότερα στην Βαρκελώνη, με την πρώτη και μοναδική, αυθεντική «Dream Team».

Η τωρινή ομάδα που ξεκίνησε «φουριόζα» στο Λιλ διαλύοντας την δευτεραθλήτρια κόσμου Σερβία δεν φέρει πλέον αυτό το (πολύ βαρύ) όνομα, αλλά είναι πλουσιότατη σε ταλέντο. Και, αυτή την στιγμή τουλάχιστον, δεν φαίνεται να υπάρχει στο ορίζοντα ομάδα που να μπορέσει να την κοιτάξει στα μάτια.

Ηγέτης της, εντός και εκτός γηπέδου, ένας 39χρονος υπέρ – αθλητής που θα μπορούσε να κάνει μπάνια σε κάποια παραλία της Καλιφόρνια, αλλά προτιμά να χύνει ποτάμια ιδρώτα, να συγκινείται ακούγοντας τον εθνικό ύμνο της χώρας του, να «σκυλιάζει» για κάθε μπάλα και να αγγίζει το τριπλ νταμπλ στο πρώτο του παιχνίδι, σε 27 λεπτά συμμετοχής.

Ποιος, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς των τεσσάρων πρωταθλημάτων στο ΝΒΑ (MVP και στους τέσσερις τελικούς) με τρεις διαφορετικές ομάδες (έχει την σημασία του αυτό…), των τεσσάρων βραβείων MVP της σεζόν, των 40.474 πόντων (πρώτος στην ιστορία του πρωταθλήματος), των τριών ολυμπιακών μεταλλίων (δύο χρυσά, ένα χάλκινο) και του ενός παγκοσμίου πρωταθλήματος με το εθνόσημο στο στήθος.

Ο «Μιχαλάκης» αποχώρησε για δύο χρόνια από το μπάσκετ λόγω του θανάτου του πατέρα του και ασχολήθηκε με το μπέιζμπολ, επέστρεψε θριαμβευτικά, αλλά δεν τα παράτησε όταν πέτυχε το καλάθι – τίτλος για τους Μπουλς, επιλέγοντας μετά από τρία χρόνια να παίξει άλλη μια διετία στην ομάδα της ιδιοκτησίας του (Ουάσινγκτον Ουίζαρντς), πάντα με πάνω από είκοσι πόντους, αλλά χωρίς την ίδια λάμψη.

Αποσύρθηκε σε ηλικία σαράντα ετών, ηλικία στην οποία θα φτάσει στα τέλη Δεκεμβρίου ένας Τζέιμς που παίζει ασταμάτητα στο ΝΒΑ από τα 19 του, φωνάζοντας πάντα «παρών» και όντας απόλυτος πρωταγωνιστής ακόμα και στα (μπασκετικά) γεράματά του.

Στα χρόνια της δόξας του, ο Τζόρνταν ήταν το μεγάλο αφεντικό και πήρε έξι δαχτυλίδια. Ο ΛεΜπρόν έχει λιγότερα, αλλά αναμφίβολα είχε μεγαλύτερη διάρκεια και συνέπεια, πάντα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της χώρας και, με την άδεια του πρόωρα και τόσο αδικοχαμένου Κόμπι Μπράιαντ, είναι ο μοναδικός που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τον Μάικλ. Ή μήπως και από.. λίγο πιο πάνω;