Εθνική Ελλάδας: Μακάρι να ήμασταν Αργεντινή

Η στελέχωση της Εθνικής Ομάδας μπάσκετ, της “Επίσημης Αγαπημένης” εξελίσσεται σε μια ψιλοπεριπέτεια κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια. Άλλοτε λόγω τελικών του NBA που συμπίπτουν με τουρνουά της FIBA, άλλοτε λόγω τραυματισμών, άλλοτε λόγω μεταγραφικών προτεραιοτήτων, δεν είναι πάντα αυτονόητο, πως οι καλύτεροι 12 Έλληνες παίκτες θα είναι παρόντες.

Σε σχέση με τους “Γκαούτσος” που τράβηξαν μέχρι τα βαθιά μπασκετικά τους γεράματα την καλοκαιρινή τους συνεύρεση, το ελληνικό μπάσκετ έχει στερηθεί πολλάκις τη δική του ευκαιρία για “greek dream team” με διαφορετικά κάθε φορά αίτια. Ώριμη ηλικία με συνέπεια σωματική αδυναμία κι αυτοπροστασία, τραυματισμοί, NBA, ατζέντηδες, προπονητές και τιμωρίες είναι συνήθως οι αιτίες, κάποιες αποδεκτές, κάποιες όχι και τόσο.

Νομίζω πίσω από κάθε αιτία, μπορείτε να δείτε τουλάχιστον μια περίπτωση Έλληνα παίκτη, εκτός βέβαια από τα αθέατα περιστατικά. Η περίπτωση Μήτογλου ας πούμε, πλήγωσε πολύ και την Εθνική Ομάδα εκτός από τον ίδιο τον παίκτη, αφού λογικά θα ήταν βασικότατο μέλος της Εθνικής frontline και ο coach Ιτούδης πολύ πιο ήσυχος για τη θέση 4. Η περίπτωση Σλούκα μια εντελώς διαφορετική περίπτωση, που δημιουργεί κατά τη γνώμη μου τεράστιο θέμα στις θέσεις 1 & 2. Η αναγκαστική “σύγκρουση” Ντόρσει και Γουόκαπ δίνει μισό πλεονέκτημα αντί ολόκληρου στους νατουραλιζέ.

Η περίπτωση Γιάννη Αντετοκούνμπο και του “εθνικού γόνατος” είναι από μόνη της μια πολύ δύσκολη συνθήκη για το σχεδιασμό της Εθνικής. Μιλάμε για εντελώς διαφορετική ομάδα αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Θα μου επιτρέψετε να προσθέσω και μια ακόμα περίπτωση που ακόμα δεν βλέπω να συζητιέται και είναι η περίπτωση Παπαγιάννη.

Ο πρώην πλέον σέντερ του Παναθηναϊκού βρίσκεται στις Η.Π.Α. για προπονήσεις αλλά από όσο διαβάζω και για να διερευνήσει πιθανό ενδιαφέρον ομάδων, να του δώσουν θέση στο ρόστερ. Στατιστικά δεν είναι εύκολο να ξαναβρεί την ευκαιρία του στο ΝΒΑ αλλά αν δεν κλείσει σύντομα η παραμονή του στη Euroleague και του δοθεί η προοπτική της καλύτερης λίγκας του κόσμου, ο Σεπτέμβρης είναι δύσκολο να τον βρει στην Άπω Ανατολή. Όποια ομάδα θελήσει, να του δώσει συμβόλαιο, λογικά θα τον θέλει κοντά της στο μεγαλύτερο μέρος της off season. Πιθανότατα ο Παπαγιάννης θα μείνει Ευρώπη, οπότε η κινδυνολογία μου μπορεί να είναι απλά ανυπόστατη.

Δεν είμαι της γνώμης, πως όποιος εμφανίζεται στο αεροδρόμιο είναι “πατριώτης” κι όποιος θέτει εαυτόν εκτός είναι “προδότης”, θα ήθελα μόνο η Εθνική να είναι αυτονόητη καψούρα και ανάγκη. Κάτι σαν τους Αργεντίνους ένα πράγμα. Οφειλόταν στο πολύ ισχυρό μεταξύ τους δέσιμο; Είχε να κάνει με τη χρόνια απουσία τους από την κοινή μπασκετική πατρογονική γη και την επιθυμία να ξαναβρίσκονται; Ήταν πολύ μάγκες στην Ομοσπονδία της Αργεντινής και δημιουργούσαν το ιδανικό κλίμα; Ήταν πολύ ισχυρή η προσωπικότητα του προπονητή; Όλα τα παραπάνω μαζί; Η γαλανόλευκη της Νότιας Αμερικής πάντως άδεια δεν έμενε ποτέ στις μεγάλες διοργανώσεις, άλλοτε με μεγάλες επιτυχίες κι άλλοτε με πικρές στιγμές.

Πέρα από τη θεσπισμένη γελοιότητα να ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τους επαγγελματίες παίκτες του ποδοσφαίρου σε σχέση με αυτούς του μπάσκετ, το χειρότερο φαινόμενο είναι η αυξανόμενη επιρροή των ατζέντηδων στα των Εθνικών Ομάδων. Έχουν καεί πολλές καριέρες από τη μη προστασία νέων παικτών σε κάποια παράλογα μπασκετικά καλοκαίρια, με συμμετοχή σε τρεις προετοιμασίες (λέμε τώρα) και τρία τουρνουά Εθνικών Ομάδων, μέχρι να κλείσουν το πολυπόθητο συμβόλαιο πάνω σε μετάλλια Εφήβων και Νέων Ανδρών, πριν εμφανιστούν κατάκοποι, τραυματίες ή burnout καταστρέφοντας τελικά την καριέρα τους. Άλλοτε τα γραφεία παροτρύνουν διακριτικά ή μη τους παίκτες τους, να “ξεκουραστούν” με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τέλος υπάρχουν φοβάμαι και οι περιπτώσεις, που συγκεκριμένοι ομοσπονδιακοί προπονητές δεν είναι αρκετά “ελκυστικοί” για συγκεκριμένους παίκτες, συλλόγους και γραφεία.

Στη δική μας Εθνική Ομάδα πάντως, η παρουσία ή μη του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ακόμα και με περιορισμένη συμμετοχή, αλλάζει δραματικά τη δυναμική του συνόλου και του brand “Επίσημη Αγαπημένη” με ό, τι συνεπάγεται αυτό, για τα χρόνια που έρχονται.