Ομάδα στο παρκέ και όχι στα χαρτιά

Αναγνωρίζοντας στο 100% το δικαίωμα στην ξεκούραση (αλλά ακόμα και απλά στην επιλογή) αυτών που δεν θέλουν να ακολουθήσουν την εθνική ομάδα των ανδρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο και χωρίς απολύτως καμία διάθεση να μοιράζω… αναθέματα και να απαιτώ πιστοποιητικά εθνικοφροσύνης, μέσω του αθλητισμού, νιώθω μια χαρά και με αυτούς που θα κληθούν να πάνε στις Φιλιππίνες, μέσα από τη δεξαμενή των 22 παικτών που είναι στην προεπιλογή του Ιτούδη. Είναι ασφαλώς καθαρά υποκειμενικό, αλλά υπάρχουν κάποια δεδομένα που δεν μπορούν να αγνοηθούν. Όπως ότι δεν μπορεί να σου λείψει κάποιος που όχι δεν μπορεί, αλλά δεν θέλει να είναι κάπου, αλλά και ότι αυτοί που καλούνται να μπουν στα παπούτσια των απόντων δεν πρέπει να κρίνονται με βάση κάποιο (ασαφές) «ποιοτικόμετρο» αλλά πρώτα με τη διάθεση που έχουν να προσφέρουν. Άλλωστε για να είναι ανάμεσα στους 22 τα βασικά ποιοτικά χαρακτηριστικά υπάρχουν και απομένει να κουμπώσουν στην ομάδα, που είναι αυτή –και με τα δώδεκα στελέχη της- που θα κληθεί να δώσει τις μάχες και να παλέψει σκληρά να τις κερδίσει, στην Ασία.

Εννοείται ότι θα ήθελα πολύ να είναι και ο Γιάννης σε αυτή την προσπάθεια. Όποιος λέει κάτι διαφορετικό, οφείλει να εξεταστεί πνευματικά. Αλλά η αλήθεια (μου) είναι ότι εδώ και καιρό έχω φτιάξει στο κεφάλι μου την εθνική χωρίς αυτόν. Όπως αποδεικνύεται και από τις (λογικότατες) αποφάσεις Σλούκα και Καλάθη, αλλά και αρκετών άλλων παικτών άλλων χωρών η νέα πραγματικότητα στο μπάσκετ είναι κυνική. Μην λέμε τα ίδια. Οι πολλοί αγώνες, όταν έρχονται μάλιστα να προστεθούν στα πολλά χρόνια που υπάρχουν στην πλάτη ενός αθλητή είναι αποτρεπτικός παράγοντας. Το που, πόσο και γιατί θέλει (ή δεν θέλει) να ρισκάρει κάποιος είναι δικά του υπόθεση, όσο μπινελίκι και αν πέφτει στα social media. Οι παίκτες έχουν πολλά περισσότερα να σκεφτούν και να προστατεύσουν. Το ίδιο ισχύει και με τον Γιάννη που δεν είναι μεν στην κατηγορία των «ηλικιωμένων» (αθλητικά πάντα), αλλά από την στιγμή της αποτυχίας των Μπάκς στο τελευταίο πρωτάθλημα και την αλλαγή προπονητή, είχα την απορία πως θα γίνει η ανασύνταξη για τα «ελάφια» με τον ηγέτη τους να λείπει, ένα σημαντικό χρονικά και κομβικό τεχνικά, διάστημα από την προετοιμασία. Από τη στιγμή που ακολούθησε και η επέμβαση στο γόνατο, ομολογώ ότι αν δω τον Γιάννη στο Παγκόσμιο Κύπελλο, πέρα από τεράστια ικανοποίηση θα είναι ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Και, όχι δεν θα κρίνω από αυτό ούτε την αγάπη του για την ομάδα, ούτε για την Ελλάδα.

Ακόμα και χωρίς αυτόν όμως, η εθνική ομάδα είναι αυτή που θα κάτσω να δω εκείνες τις ημέρες, όπως έκανα και στα παράθυρα των (διαφόρων) προκριματικών στο «τουρλουμπούκι» που έφτιαξαν η Euroleague (κυρίως) και η FIBA. Και την είδα και την χάρηκα σε αρκετές περιπτώσεις και μια χαρά πέρασα. Αλλά αυτό δεν είναι υποχρέωση για κανέναν. Σου αρέσει βλέπεις. Αν όχι πας για μπάνιο ή ποτό. Θεωρώ μάλιστα ότι παραέχει γίνει κουβέντα για το ποιος θα πάει και ποιος όχι στο Παγκόσμιο, χωρίς να υπάρχει στην ουσία μπασκετική βάση, παρά μόνο οπαδική στενοκεφαλιά για παίκτες και προπονητή. Αστειότητες.

Το θέμα, σε τελική ανάλυση, είναι ένα και μοναδικό. Με αυτά τα μεγάλη, μικρά, έμπειρα ή διψασμένα παιδιά, που θα είναι παρόντα, ο Ιτούδης να φτιάξει τη συνταγή που θα φέρει τουλάχιστον ένα στοιχείο. Τη μάχη για το καλύτερο με το…μαχαίρι στα δόντια. Ως εραστής της άμυνας και βλέποντας αυτό το χαρακτηριστικά στις «μικρές» εθνικές μας ομάδες αυτό το καλοκαίρι, ναι, θα ήθελα είναι αυτός ο δρόμος και της μεγάλης εθνικής. Το γεγονός μάλιστα ότι πέφτει ο μέσος όρος ηλικίας και οι… πριμαντόνες γίνονται λιγότερες, αφήνει περισσότερο χώρο στην «εργατιά». Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω πως όσοι θα είναι στην δωδεκάδα δεν έχουν ποιότητα. Αλίμονο! Ποιότητα είχαν όμως και οι δώδεκα του Ιτούδη με τη Φενέρ στα play-offs κόντρα στον Ολυμπιακό, αλλά χρειάστηκε να γίνουν «αντάρτες» για να διεκδικήσουν πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που τους έδωσαν τα προγνωστικά. Βλέποντας λοιπόν ανάμεσα στους 22 της προεπιλογής πολλούς παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά, καθώς και έμπειρους που μπορούν να τους «τραβήξουν» δεν έχω λόγο να είμαι απαισιόδοξος. Αντίθετα πιστεύω ότι μπορεί να προκύψει ενδιαφέρουσα συνταγή. Για το αποτέλεσμα θα βλέπουμε, αγώνα με αγώνα.

Αν υπάρχει κάτι με το οποίο φορτώνεται η εθνική ομάδα των ανδρών κοντά 15 χρόνια τώρα είναι οι εικόνες του ένδοξου παρελθόντος και (εξ αυτών) η απαίτηση για επιτυχία, η οποία μεταφράζεται σε απαίτηση για μετάλλιο. Με αποτέλεσμα ακόμα και τα καλά πλασαρίσματα να μην εκτιμώνται όσο πρέπει, αλλά και οι αποτυχίες (που είναι αρκετές αυτό το διάστημα) να θεωρούνται από πολλούς «εθνική καταστροφή». Το θέμα είναι ότι το μπάσκετ έχει αλλάξει, έχει φέρει αρκετές νέες δυνάμεις στο προσκήνιο, αλλά και οι απουσίες λόγω κόπωσης μεταβάλουν τα δεδομένα μέσα μια διοργάνωση. Αυτό που δεν θα αλλάξει ποτέ σαν ζητούμενο είναι η επιθυμία να παίξεις, να παλέψεις και να διεκδικήσεις μέχρι τέλους όποια πιθανότητα έχεις. Όχι με τη…φουστανέλα και το γιαταγάνι, αλλά μέσα από σύστημα, σχέδιο και σαφή στόχευση. Αυτό το γκρουπ παικτών, από το οποίο θα προκύψει και η ομάδα για το Παγκόσμιο έχει τα χαρακτηριστικά να μας δώσει την «μάχη» που ζητάμε. Αν θέλει κάποιος να σταθεί στα ποσοστά και στο ταλέντο, ελεύθερα να το κάνει. Αλλά όταν καίει η μπάλα έχουμε δει και άλλες φορές, ότι σου λείπει αυτό που πρέπει να πάρεις μέσα στο παρκέ και όχι αυτό που γράφουν τα χαρτιά.