Εθνική Ελλάδας: Η ισχύς εν τη ενώσει και όπου μας βγάλει

• Ενωμένοι μπορούν να πετύχουν πολλά

Οσο πιο ψηλά βρίσκεται τόσο πιο απότομα πέφτεις. Πριν δύο μήνες όλοι oi μπασκετόφιλοι και μη, στην Ελλάδα κουβεντιάζαμε για το πόσο μακριά θα φτάσει η εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Βγάζαμε διασταυρώσεις και είχαμε φτάσει σε σημείο να ψάχνουμε ποιον θα αντιμετωπίσουμε στα προημιτελικά κλπ.

Αμ' δεν είναι έτσι το μπάσκετ. Γιατί μέσα σε δύο μήνες πολλά μπορούν να αλλάξουν όταν εμπλέκονται επαγγελματίες αθλητές. Ξαφνικά εκεί που ήταν γνωστή μία απουσία, αυτή του Σλούκα, προέκυψαν δύο ακόμη (Καλάθης, Ντόρσεϊ) και βλέπουμε. Διότι ο μεγαλύτερος θησαυρός μας ταλαιπωρείται από ενοχλήσεις στο γόνατο. Και κάπως έτσι προσγειωθήκαμε ανώμαλα και αγχωνόμαστε για το αν θα επικρατήσουμε της Νέας Ζηλανδίας.

• Λιόλιος: «Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θέλει να παίξει πάρα πολύ στο Παγκόσμιο Κύπελλο»

Πριν μπω στην ουσία της σκέψης μου να εκφράσω την άποψή μου σχετικά με τις απουσίες. Οι παίκτες είναι επαγγελματίες, Σλούκας και Καλάθης δεν έχουν λείψει κανένα καλοκαίρι και δικαιούνται ξεκούρασης. Επιθυμούν να φροντίσουν το σώμα τους ενόψει της απαιτητικής σεζόν που ακολουθεί. Απλά στο δικό μου μυαλό ο Σλούκας φρόντισε να το επικοινωνήσει με τον σωστό τρόπο και στο σωστό χρόνο. Ο Ντόρσεϊ γενικά δεν είναι παίκτης που δένεται με ομάδα είτε είναι σύλλογος είτε εθνική. Μόνο με το ΝΒΑ έχει λόξα. Δεν μπορούμε να τον βάλουμε στην ίδια ζυγαριά με τους Σλούκα και Καλάθη.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όπως ανέφερε ο Βαγγέλης Λιόλιος νωρίτερα θέλει ξεκάθαρα να αγωνιστεί. Το θέμα είναι αν μπορεί. Ο Αντετοκούνμπο είναι κάτι πολύ μεγάλο ως μέγεθος και δικαιούται ξεχωριστής συμπεριφοράς. Οσο αυτή βέβαια δεν αλλοιώνει την έννοια της ομάδας. Νομίζω πως οι Μπακς θα αποφασίσουν σε συνεννόηση με τον ίδιο και απλά θα ενημερωθούν οι ιθύνοντες της Εθνικής Ελλάδας. Και είναι απόλυτα λογικό.

Ενωμένοι μπορούν να πετύχουν πολλά

Μία παροιμία αναφέρει, «αν θες να πας κάπου γρήγορα, πήγαινε μόνος. Αν θες να πας κάπου μακριά, πήγαινε με άλλους». Η Εθνική θέλει να πάει μακριά και δεν εννοώ την χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει από τη Μανίλα αλλά μακριά στη διοργάνωση.

Η μία λύση είναι να κάτσουμε και να κλαίμε τη μοίρα μας που υπάρχουν απουσίες. Να αναθεματίσουμε την τύχη που πας έκανε τέτοιο χουνέρι και να δημιουργήσουμε αυτομάτως την τέλεια δικαιολογία, το τέλειο άλλοθι σε περίπτωση αποτυχίας. Αυτό το τελευταίο ειδικά μπορεί να… ποτίσει το μυαλό εξαιρετικά γρήγορα.

Το άλλο σενάριο είναι να προχωρήσουμε ενωμένοι και να δούμε 12 ανθρώπους και άλλους τόσους περίπου στο σταφ να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και όπου βγει. Λες και υπάρχει κάποιο συμβόλαιο πως αν ταξίδευε πλήρης η εθνική θα έπαιρνε σίγουρα και διάκριση.

Υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από την περσινή Ισπανία στο Eurobasket. Πήγε σε Γεωργία και Γερμανία με στόχο να μπει «οκτάδα» και φόρεσε το χρυσό μετάλλιο στο στήθος. Τραυματίστηκε ο Γιουλ τελευταία στιγμή και ο αντικαταστάτης του ο Ντίαθ ήταν από τους πιο κομβικούς παίκτες του τουρνουά.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει αν είσαι ενωμένος και πας με ομαδικό πνεύμα. Αντιθέτως ξέρεις τι θα προκύψει αν στα υπάρχοντα προβλήματα, προστεθεί μίρλα, μιζέρια και διάθεση να ρίξουμε ευθύνες σε όλους πέραν του εαυτού μας.

Προτείνω λοιπόν να ηρεμήσουμε, να ασχοληθούμε με τους παρόντες και να διασκεδάσουμε όσο περισσότερο μπορούμε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι μπουν στο αεροπλάνο για τις Φιλιππίνες θα πάνε για να αφήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν. Και σε ικανότητες και σε προσπάθεια. Ολοι μαζί και στην έκπληξη μίας επιτυχίας, όλοι μαζί και στο απευκταίο σενάριο της αποτυχίας.

ΥΓ: Σεβόμενος τους συναδέλφους μου δεν θα διαβάσετε από μένα ρεπορτάζ σχετικά με τραυματισμούς στην Εθνική Ελλάδας. Για οικογενειακούς λόγους...