Εθνική: Αφήστε τον Γιάννη και κάντε focus σε Μήτογλου, Ρογκαβόπουλο και Γουόκαπ

• Πιο ευπρόσδεκτος από ποτέ ο χαμηλός πήχης
• Ας ξεχάσουμε για λίγο τον Γιάννη, μέχρι να υπάρξει λόγος για να τον θυμηθούμε
• Τρεις προσθήκες μη μετρήσιμες αλλά πολλά υποσχόμενες

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά λίγο οι εκλογές και λίγο οι καύσωνες και οι φωτιές, όχι απλά ξεπεράσαμε την μέση της διαδρομής στο εφετινό καλοκαίρι, αλλά πλέον μετράμε και αντίστροφα για την επιστροφή του «κάθε κατεργάρη στον πάγκο» του, όπως άκουγα συχνά-πυκνά στα παιδικά μου χρόνια, από τα μέσα Αυγούστου και μετά...

Στα δικά μας, τα μπασκετικά δρώμενα, η off season είχε μέχρι στιγμής συναρπαστική εξέλιξη. Ο Βεζένκοβ μας χαιρέτησε για το ΝΒΑ και την Καλιφόρνια (Σακραμέντο Κινγκς), ο Μήτογλου δικαιώθηκε στο CAS κι έχοντας εκτίσει την ποινή του, επιστρέφει στα παρκέ για την Εθνική ομάδα και τον Παναθηναϊκό, ενώ ο Σλούκας (και ο Γιαννακόπουλος που τίναξε την μπάνκα στον αέρα) έκανε την έκπληξη και προστέθηκε στην μακρά λίστα των παικτών, που από το ένα «αιώνιο» μεταπήδησε στο άλλο, ανάβοντας λίγο περισσότερο το φυτίλι της αντιπαλότητας ανάμεσα σε «ερυθρόλευκους» και «πράσινους»!

Στο ενδιάμεσο, το Gazzetta αποκάλυψε ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο υπεβλήθη σε αρθροσκόπηση (μετά από ταξίδι-αστραπή στη Νέα Υόρκη), εξέλιξη που έθεσε εν αμφιβόλω την συμμετοχή του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ στην πορεία μάθαμε ότι ο Ντόρσεϊ, ο Καλάθης, ο Κασελάκης ακολούθησαν τον νεοαποκτηθέντα αρχηχό του «τριφυλλιού» και ο καθένας για τους λόγους τους, έθεσε εαυτόν εκτός αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Σαν πολλά και ηχηρά δεν έγιναν μέσα σε σχεδόν 1,5 μήνα, χωρίς καν ακόμη να έχουμε μπει στο ετήσιο μπασκετικό καλοκαιρινό mood, που απορρέει από την εκάστοτε διεθνή υποχρέωση της «επίσημης αγαπημένης»;

Κοινώς, ενώ φέτος στο Gazzetta τρέξαμε πολύ πιο γρήγορα τις διαδικασίες για να είμαστε συνεπείς στο σπουδαίο ραντεβού της «γαλανόλευκης» στην Μανίλα, όλα δείχνουν ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, οι απουσίες και το θολό τοπίο γύρω από τον “Greek Freak” έχουν προκαλέσει ένα σχετικό «μούδιασμα» γύρω από την 5η διαδοχική ελληνική σε Μουντομπάσκετ και την 3η επί ασιατικού εδάφους (το 2006 στην Ιαπωνία και το 2019 στην Κίνα).

Πιο ευπρόσδεκτος από ποτέ ο χαμηλός πήχης

Ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, βέβαια – πρωτίστως, λόγω και της ιδιότητας του οπαδού της Εθνικής ομάδας και δευτερευόντως από την σκοπιά του δημοσιογράφου – οφείλω να σας πω ότι η εφετινή συγκυρία και το αναγκαστικό χαμήλωμα του πήχη και των προσδοκιών, νομίζω ότι μας ταιριάζουν γάντι.

Από το 1996 και μετά (στο ολυμπιακό τουρνουά της Ατλάντα) που θυμάμαι τον εαυτό μου να καλύπτω ρεπορταζιακά τις προσπάθειες της ανδρών, δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα καλοκαίρι που δεν πετάγαμε στα σύννεφα και δεν ονειρευόμαστε μετάλλιο στο στήθος των διεθνών. Βλέπετε, ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από τα δύο διαδοχικά σε Eurobasket (χρυσό το 1987 και αργυρό το 1989) αλλά και από την 4η θέση στον κόσμο (1994 στον Καναδά) και την Ευρώπη (το 1993 στην Γερμανία και το 1995 στην Αθήνα).

Αν ο καταποντισμός στο Πανευρωπαϊκό του 1999 (16η θέση), ο αποκλεισμός από την 8άδα το 2001 στην Τουρκία (9η θέση) και οι απουσίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες (2000) και το Παγκόσμιο (2002), αποτέλεσαν 4ετή αγωνιστική «κοιλιά» που δεν είχαμε συνηθίσει, πως μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την «ξηρασία» των 14 χρόνων χωρίς μετάλλιο που διανύουμε από το 2009 και μετά;

Πολλώ δε μάλλον, όταν είχε προηγηθεί μία 5ετία (2004-2009) με τρία μετάλλια και Mundobasket και Eurobasket αλλά και δύο φορές την 5η θέση σε διαδοχικά ολυμπιακά τουρνουά (το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο)...

Δεν σας κρύβω, λοιπόν, ότι ενδόμυχα νιώθω μία παράξενη και ανεξήγητη θετική ενέργεια για την ομάδα που θα παρατάξουμε σε 32 μέρες από τώρα στην επιβλητική και παραθαλάσσια “Mall of Asia Arena”. Ανεξαρτήτως της παρουσίας ή της απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο...

Ας ξεχάσουμε για λίγο τον Γιάννη, μέχρι να υπάρξει λόγος για να τον θυμηθούμε

Το ρεπορτάζ γύρω από το status του 28χρονου Έλληνα διεθνούς superstar των Μπακς αναφέρει, ότι από πλευράς του θα γίνει η κάθε δυνατή προσπάθεια για να τεθεί στην διάθεσή του Δημήτρη Ιτούδη.

Ο ηγέτης των «ελαφιών» έχει ξεκινήσει ατομικό πρόγραμμα, το οποίο και θα συνεχίσει για αρκετό διάστημα ακόμη, ωστόσο, στο ΟΑΚΑ δεν πρόκειται να εμφανιστεί πριν την 28η Ιούλη, οπότε και αρχίζει το μάξιμουμ διάστημα των 4 εβδομάδων που οι κανονισμοί του ΝΒΑ ορίζουν, ότι οι παίκτες της λίγκας επιτρέπεται να προπονηθούν πριν εμφανιστούν σε επίσημο αγώνα.

Όπως και να έχουν τα πράγματα, μην ελπίζετε ότι o Giannis υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί σε κάποιο από τα 6 φιλικά παιχνίδια της Ελλάδας και για καλό και για κακό λάβετε υπ' όψιν ότι το Μιλγουόκι δεν θα είναι και πολύ χαρούμενο αν τον δει να πατάει το παρκέ του γηπέδου της Μανίλα.

• Εθνική: Να αποσαφηνιστεί το status του Γιάννη για να ξέρουμε πού πάμε

Οπότε για την ώρα, είναι προτιμότερο να τα στηριζόμαστε στα υπόλοιπα δυνατά χαρτιά του ομοσπονδιακού προπονητή κι αν κάποια στιγμή μας κάτσει και ο παικταράς μας, τότε καλώς να έρθει και να μας απογειώσει...

Αν υπολογίσουμε ότι από τα 22 παιδιά που κλήθηκαν και εν δυνάμει αποτελούν μέρος της προετοιμασίας, ο Λαρεντζάκης με τον Λούντζη στα guards, ο Παπανικολάου και ο Παπαπέτρου στο “3”, ο Θανάσης Αντετοκούνμπο με τον Αγραβάνη στο “4” και ο Παπαγιάννης με τον Κώστα Αντετοκούνμπο στο “5”, αποτελούν τους οκτώ που (αν δεν συμβεί κάτι απρόοπτο) μοιάζουν να έχουν καπαρωμένη την θέση τους στην 12άδα (ήταν άλλωστε και στο περσινό ρόστερ του Eurobasket), το δικό μου βλέμμα στρέφεται σε τρία νέα πρόσωπα που όλα δείχνουν ότι θα έχουν σημαντικό ρόλο.

Τρεις προσθήκες μη μετρήσιμες αλλά πολλά υποσχόμενες

Ο λόγος για τον Τόμας Γουόκαπ, τον Ντίνο Μήτογλου και τον Νίκο Ρογκαβόπουλο. Ο πρώτος, εκτός από ένα παιδί με πληθωρική αγωνιστική παρουσία μέσα στο παρκέ, αποτελεί έναν παίκτη που έλλειπε από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Ευγνώμων για την ευκαιρία που του δίνεται, με περίσσιο πάθος μέσα στις τέσσερις γραμμές και με όλα τα χαρακτηριστικά του εξαιρετικού συμπαίκτη, αποτελεί μία προσθήκη την αξία της οποίας ίσως να μην είμαστε ακόμη σε θέση να μετρήσουμε. Γιατί να μεν διαθέτει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται μία Εθνική ομάδα, αλλά ακόμη δεν έχουμε κανένα δείγμα γραφής του...

Ο δεύτερος αποτελεί το μέγεθος που μας έλλειψε πέρσι στο “4”, συνδυάζοντας το παιχνίδι της ρακέτας με το περιφερειακό σουτ και ο οποίος αν λείψει ο τελικά ο Γιάννης, θα είναι τυχερός από την άποψη ότι θα βρίσκεται μίνιμουμ 20 λεπτά στο παρκέ.

Ο ίδιος σίγουρα θα βοηθηθεί τα μάλλα από την αγωνιστική δράση που του έλλειπε και το ερώτημα που τίθεται είναι το πόσο επηρεασμένος θα παρουσιαστεί από την αγωνιστική απραξία αλλά και πόσο η σκληρή δουλειά που έκανε στην διάρκεια της αποχής, θα βγει άμεσα και στο γήπεδο... Αν σκεφτούμε ότι ελάχιστοι τον υπολόγιζαν για το Παγκόσμιο, η δίψα του για μπάσκετ μόνο θετικό προαίσθημα προκαλεί...

• Εθνική Ελλάδας: Η ισχύς εν τη ενώσει και όπου μας βγάλει

Ο τρίτος θεωρώ ότι έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά, από την άποψη ότι οι παραστάσεις που απέκτησε φέτος στο τουρκικό πρωτάθλημα (1ος σκόρερ και ριμπάουντερ στην Μερκεζεφέντι με μ.ο. 15,5π. & 6,1ρ. σε 32,5') και η αγωνιστική πρόοδος που σημείωσε δεν του έδωσαν τυχαία «προαγωγή» στην Euroleague (Μπασκόνια).

Σε συνδυασμό και με τις απουσίες στα guards, ο Δημήτρης Ιτούδης (τον είδε καλύτερα από τον καθένα στην Τουρκία) προσανατολίζεται να του δώσει χρόνο και στο “2” (σε ψηλά σχήματα που θα έχουν στόχο να πιέσουν και να κρύψουν το οπτικό πεδίο των αντιπάλων) και ο 22χρονος διεθνής forward δείχνει πιο ώριμος από ποτέ για να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Αν η Εθνική μας πάρει το 3/3 από τους τρεις προαναφερθέντες, τότε νομίζω ότι η εικόνα που θα παρουσιάσει στο εφετινό καλοκαίρι θα είναι τουλάχιστον ελκυστική και εύπεπτη. Το αν ταυτόχρονα θα χαρούμε και με το αποτέλεσμα, αυτό κανείς δεν μπορεί να το προεξοφλήσει τόσο πρόωρα και σίγουρα θα εξαρτηθεί από πολλούς – αστάθμητους – ακόμη παράγοντες...