Εθνική: Χωρίς τον Γιάννη έχει το κίνητρο εκείνης του ’90, χωρίς τον Γκάλη!

• Ο Γκάλης εκτοξεύει την έμπνευση για το εθνόσημο!
• «Καλώς» δεν ήταν παρών ο Γιάννης!
• Πάμε σαν το πρώτο Μουντομπάσκετ χωρίς Γκάλη!

Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι μετά την απομάκρυνση από τον «τόπο του εγκλήματος», οι «γκάνγκστερ» σπάνια εμφανίζονται δημοσίως! Στην περίπτωση του μεγαλύτερου στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ κι εκείνου που – με την Εθνική ομάδα του ’87 – έφεραν την επανάσταση στον αθλητισμό της χώρας μας και συνέβαλαν στην αλλαγή της νοοτροπίας στην κοινωνία μας, κάθε φορά που αποφασίζει να δώσει το παρών σε γήπεδο και ειδικότερα όταν η παρουσία του συνδέεται με την «επίσημη αγαπημένη», συνιστά γεγονός πρώτου μεγέθους.

Από την παραπάνω άποψη αλλά και από πολλές ακόμη επιπλέον (ο Νικ άλλωστε είναι ένας και μοναδικός), η απόφαση της ομοσπονδίας να βραβεύσει τον Γκάλη, αποσύροντας την «γαλανόλευκη» με το νο4 στην οροφή του ΟΑΚΑ, ήταν από μόνη της ιστορική!

Όχι μόνο γιατί αποκατέστησε μία αδικία που κρατάει σχεδόν τρεις δεκαετίες (από τότε που ως παίκτης του Παναθηναϊκού σταμάτησε άδοξα το μπάσκετ) και οφείλεται σε μικρότητες και εγωισμούς της προηγούμενης διοίκησης Βασιλακόπουλου προς τον άνθρωπο που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα, αλλά κυρίως γιατί μετά – από δεν ξέρω κι εγώ πόσο – καιρό, έφερε τον «Θεό» της πορτοκαλί μπάλας δίπλα στην Εθνική ομάδα όλων των Ελλήνων!

Ο Γκάλης εκτοξεύει την έμπνευση για το εθνόσημο!

Όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ τις επετειακές εκδηλώσεις που κατά καιρούς διοργανώθηκαν για τον άθλο στο Ευρωμπάσκετ του 1987, δεν μπορώ να φέρω στη μνήμη μου την φιγούρα του Νικ, που θα είχε τους λόγους του (αλλά ενδεχομένως και τις παραξενιές του) για να είναι απών.

Κάπως έτσι, πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια χωρίς ο οργανισμός της Εθνικής ομάδας να αξιοποιήσει την κληρονομιά του Νίκου Γκάλη.

Κάπως έτσι, γενιές και γενιές ήρθαν, πρόσφεραν, έφεραν διακρίσεις κι επιτυχίες κι έφυγαν χωρίς να έχουν εισπράξει ούτε ένα ψήγμα της έξτρα έμπνευσης, που θα έδινε στην εκάστοτε προσπάθεια των διεθνών, μία συμβολική επίσκεψη του Νικ και μία ομιλία (όπως έστω το χθεσινό «ζντό») σε μία προπόνηση ή σε έναν αγώνα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αύρα εθνικής συγκίνησης και περηφάνιας που επικρατούσε στην ελληνική αποστολή, ανήμερα του νικηφόρου νοκ-άουτ αγώνα με την Λιθουανία για την πρόκριση στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ, το 2017 στην Πόλη.

Χωρίς ενδεχομένως να τον έχουν συναντήσει ποτέ, τα περισσότερα παιδιά της Εθνικής είχαν παρακολουθήσει την τελετή εισαγωγής του στο Hall of Fame, που είχε γίνει το προηγούμενο βράδυ στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης και μπήκαν στο παρκέ του “Sinan Erdem” «τρώγοντας σίδερα» και πετυχαίνοντας μία σπουδαία νίκη.

Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Γκάλης είχε «μιλήσει» στην καρδιά τους και τους είχε βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό! Όπως «μιλάει» όλα αυτά τα χρόνια στις καρδιές όλων μας, κάθε φορά που έρχονται στη μνήμη μας τα αδιανόητα κατορθώματά του, που ακούμε τον ήχο του “Final Countdown” ή βλέπουμε highlights της μυθικής καριέρας του.

Γι’ αυτό, λοιπόν, η χθεσινή εκδήλωση δεν γινόταν να χαθεί με τίποτε. Έστω κι αν ο περισσότερος κόσμος δεν άκουσε την φωνή του. Η παρουσία του και μόνο, πολλώ δε μάλλον η συγκίνησή του και το βλέμμα του όσο η τιμημένη φανέλα του ανέβαινε στον «ουρανό» του γηπέδου (στο οποίο δεν έπαιξε ποτέ αλλά φέρει το όνομά του), εφτανε και περίσσευε για να προκαλέσει ανατριχίλα! Να φέρει δάκρυα στα μάτια, να προκαλέσει εθνική υπερηφάνεια και καθολικό θαυμασμό και φυσικά να δώσει έξτρα κίνητρο στην εφετινή προσπάθεια της Εθνικής ομάδας.

Εξάλλου, οι αυθεντικοί «γκάνγκστερ» δεν πολυμιλάνε. Όταν… «σπάνε», όμως, κλαίει μαζί τους και όλο το σύμπαν (εν προκειμένω «όλη η Ελλάδα») και τότε συνήθως, μόνο όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν.

«Καλώς» δεν ήταν παρών ο Γιάννης!

Με βάση όλα τα όσα διεμείφθησαν, χθες, στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων αλλά και όσα έχουν συμβεί το εφετινό καλοκαίρι σχετικά με την συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Παγκόσμιο Κύπελλο, θεωρώ «σωστή» και «δικαιολογημένη» την απουσία του “Greek Freak” από το γήπεδο και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Όσο και αν ο περισσότερος κόσμος θα πέταγε την σκούφια του να δει την πρώτη επίσημη συνάντηση δύο «θρύλων» (συναντήθηκαν πρόπερσι στην Βουλιαγμένη με πρωτοβουλία των Δημήτρη Παπανικολάου και Παπαλουκά), αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί από την στιγμή που ο ηγέτης των Μπακς δεν έχει ακόμη καν εμφανιστεί φέτος στο camp της Εθνικής και ακόμη (!), δεν υπάρχει ενημέρωση για το status της παρουσίας του στην προετοιμασία της ομάδας για το World Cup.

Από τις 20 του περασμένου Ιουλίου, όταν το όνομα του εγχειρισμένου πρωταθλητή και MVP των τελικών του ΝΒΑ (2021) συμπεριελήφθη στο προσκλητήριο του Δημήτρη Ιτούδη, ο Γιάννης όχι απλά δεν έχει δώσει το παρών σε κάποια προπόνηση, αλλά από την πλευρά της ΕΟΚ δεν υπάρχει η παραμικρή ουσιαστική πληροφόρηση για το που είναι, τι κάνει, πόσο χρόνο χρειάζεται, πότε και αν θα ενσωματωθεί… Πέραν των αναρτήσεων του ιδίου στα social, στις οποίες κάνει αποθεραπεία φορώντας την γαλανόλευκη, ουδέν!

Γιατί μην μου πείτε ότι η παραπομπή των δημοσιογράφων που ρωτούν, στο ιατρικό τιμ και στον επικεφαλής του, συνιστά ενημέρωση! Λες και ο γιατρός είναι σε θέση να σηκώνει συνέχεια το τηλέφωνο του και να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις των απανταχού ρεπόρτερ…

Ενημέρωση υπάρχει όταν βγάζεις ένα ιατρικό δελτίο Τύπου ή οργανώνεις μία συνέντευξη Τύπου στην οποία ο γιατρός της ομάδας, Ζακ Μελάγιες (ενδεχομένως μαζί με τον προπονητή, τον gm και τον διοικητικό υπεύθυνο Εθνικών ομάδων), είναι εξουσιοδοτημένος να μιλήσει για το σημαντικό αυτό ζήτημα και να εξηγήσει σε όλους ποιο είναι το πλάνο.

Το ότι ο Γιάννης «θέλει να παίξει και το παλεύει», το ξέρουμε, το ακούσαμε από τον πρόεδρο Βαγγέλη Λιόλιο και τον coach Δημήτρη Ιτούδη και το έχουμε εμπεδώσει όλοι! Επιπλέον ενημέρωση – έξι μέρες μετά την media day και με τα δύο πρώτα φιλικά ματς της προετοιμασίας να έχουν ήδη δοθεί – θα έχουμε;

Μετά από όλα τα παραπάνω, λοιπόν, όσο και να το ήθελε ο ίδιος ο Αντετοκούνμπο, δεν θα μπορούσε έτσι απλά να εμφανιστεί (στο γήπεδό ήταν η μητέρα του και όλα τα αδέλφια του) για να τιμήσει τον Γκάλη.

Μία ενδεχόμενη παρουσία του θα προκαλούσε τεράστιο ενδιαφέρον και πολλά ερωτηματικά, που σε έναν βαθμό θα επισκίαζε την τελετή και την προσπάθεια των συμπαικτών του στο δεύτερο νικηφόρο φιλικό με την Σλοβενία (88-77) και αυτό θα ήταν άδικο. Οπότε αν τι σκέφτηκε έτσι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ορθώς απουσίασε.

Όσο, όμως, η υπόθεση δεν ξεκαθαρίζει και το τοπίο γύρω από το status της συμμετοχής του παραμένει θολό, τόσο θα αυξάνονται τα ερωτηματικά και ευλόγως η δημοσιογραφική «ανησυχία» με φόντο μία προσπάθεια,, που σε πρώτη φάση παρουσιάζει ενθαρρυντικά στοιχεία και δείχνει να «κερδίζει πόντους», μέσα από την ενότητα και την ομοψυχία που προκαλούν οι πολλές εφετινές απουσίες.

Πάμε σαν το πρώτο Μουντομπάσκετ χωρίς Γκάλη!

Αν και ακόμη είναι νωρίς για συμπεράσματα, με σκάρτες δύο εβδομάδες προπονήσεων, η αγωνιστική εικόνα στα δύο νικηφόρα τέστ απέναντι στην παρέα του Ντόντσιτς, παραπέμπει σε ένα σύνολο παικτών που καταθέτει τεράστια διάθεση και δίψα για ένα θετικό αποτέλεσμα. Με δεδομένες την εμπειρία και την ποιότητα των παικτών, τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» ενός καταξιωμένου προπονητή, όπως ο Δημήτρης Ιτούδης για την δημιουργία μίας ομάδας με μαχητικό χαρακτήρα που θα παλεύει όλα τα ματς.

Δεν ξέρω τι λένε οι παλαιότεροι, αλλά προσωπικά, το εφετινό καλοκαίρι με την διαφαινόμενη απουσία του Γιάννη, μου θυμίζει εν πολλοίς εκείνο του 1990 που η Εθνική ταξίδεψε χωρίς τον Γκάλη στην Αργεντινή για το Μουντομπάσκετ.

Ο Νικ χτύπησε στον φιλικό αγώνα με την Τσεχοσλοβακία για το τουρνουά «Ακρόπολις» και η Ελλάδα ταξίδεψε στην χώρα του τανγκό χωρίς τον πρώτο σκόρερ της προηγούμενης διοργάνωσης στην Ισπανία (μ.ο. 33,7π.), όπου πήραμε την 10η θέση (1986). Η 6η που καταλάβαμε με την ολοκλήρωση των αγώνων (με Γιαννάκη, Φάνη, Φασούλα και τον «νεοσύλλεκτο» τότε, Γαλακτερό, να βγάζουν μάτια), ισοδυναμούσε με ένα μικρό θαύμα και ουσιαστικά επιβράβευσε το έξτρα κίνητρο που έβγαλαν όλα τα παιδιά για να καλύψουν το κενό του Γκάλη.

Δεν ξέρω πως θα παρουσιαστούμε στην συνέχεια, αλλά ο βασικός κορμός της Εθνικής, όπως φάνηκε από τις επιλογές του Ιτούδη στα δύο πρωτα φιλικά (Γουόκαπ, Λούντζης, Λαρεντζάκης στα guard, Παπανικολάου, Θανάσης Αντετοκούνμπο, Ρογκαβόπουλος στους forward και Μήτογλου και Παπαγιάννης στους ψηλούς) με την προσθήκη του υγιούς Παπαπέτρου, συνιστά μία πολύ ενδιαφέρουσα 9άδα που δείχνει ότι θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι της.

Από τους υπόλοιπους, την πιο θετική εντύπωση μου άφησε ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, που έβγαλε τρομερή ενέργεια και είχε πολλά συν στα 8 λεπτά που έπαιξε, ενώ από την 12άδα δύσκολα πιστεύω ότι μπορεί να λείπει ο Αγραβάνης, που έχει το μέγεθος για επιθετικές και αμυντικές λύσεις.

Υγ.1: Για τον Γουόκαπ, λίγο ή πολύ όλοι ξέραμε τι θα προσέδιδε στο παιχνίδι της Εθνικής ομάδας και αν κάτι μας εκπλήσσει θετικά, αυτό έχει να κάνει με τον βαθμό της προσαρμογής του. Για τον Μήτογλου και τον Λούντζη, όμως, που είναι μακράν οι ευχάριστες εκπλήξεις των δύο πρώτων φιλικών, κανείς δεν μπορούσε να περιμένει τόσο πολλά υποσχόμενη απόδοση.

Υγ.2: Στην περίπτωση του πρώτου φαίνεται ξεκάθαρα το πόσο σκληρά και με συνέπεια δούλεψε στο διάστημα της απουσίας του λόγω τιμωρίας και σε εκείνη του δεύτερου, νομίζω ότι την διαφορά κάνει η αυτοπεποίθηση και η ψυχολογία που του δίνει η εμπιστοσύνη του προπονητή και η απουσία άλλων λύσεων σε συνδυασμό με την πλαισίωσή του από πολλούς συμπαίκτες του στον Ολυμπιακό, με τους οποίους συνεννοείται με κλειστά μάτια.