Ρίκι Ρούμπιο: Βοήθησε τους άλλους μα παραμέλησε τον εαυτό του (vid)

• Το γράμμα του Ρούμπιο στο «Players' Tribune»
• Το πρόβλημα της ψυχικής υγείας στο ΝΒΑ

Ο Ρίκι Ρούμπιο έδωσε μία υπόσχεση στη μητέρα του. Ξέρετε, από εκείνες που πρέπει να τηρηθούν. Μία τελευταία υπόσχεση πριν το τραγικό τέλος. Θα έκανε τα πάντα για να βοηθήσει όποιον το έχει ανάγκη. Στην πορεία, έχασε το δρόμο. Και ξέχασε ότι πρέπει να βοηθήσει τον εαυτό του.

Η απόφασή του να πάψει την επαγγελματική του δραστηριότητά (χωρίς να είναι γνωστό το διάστημα) έπεσε σαν... κεραυνός. Όπως θα είχε ακουστεί στα αυτιά του η είδηση πως η μητέρα του έπρεπε να τα.. βάλει με έναν εχθρό που είναι σχεδόν ανίκητος.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2012. Η μητέρα του πάσχει από καρκίνο στους πνεύμονες. ο Ρούμπιο ξέρει ότι η μητέρα του είναι κάτι σαν υπερήρωας. Θα νικήσει. Και το έκανε.

Βρισκόμαστε στο 2016. Η Τόνα Βίβες έχει διαγνωσθεί εκ νέου με το ίδιο... θηρίο. Δεν άντεξε να το πατάξει για δεύτερη φορά. Και ο Ρούμπιο αντικρίζει το αδύνατο: Η μητέρα του «φεύγει».

Ο ίδιος έχει παραδεχτεί πως εκείνα τα τέσσερα χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα στη ζωή του.

Το 2019, λίγο πριν σηκώσει το παγκόσμιο Κύπελλο, με τη Familia της Ισπανίας, σηκώνει το δάκτυλό του στον ουρανό. Και δείχνει τη μητέρα του. Την υπερηρωϊδα του, η οποία βλέπει από τον ουρανό.

Το γράμμα του Ρούμπιο στο «Players' Tribune»

Τότε ο Ρούμπιο είχε γράψει ένα συγκλονιστικό γράμμα στην ιστοσελίδα «The Players' Tribune». Και ένα κομμάτι ανέφερε τα παρακάτω: «Μετά από μερικές ώρες φτάσαμε στον προορισμό μας: την κλινική Mayo, στο Ρότσεστερ. Περιμέναμε σε ένα μικρό δωμάτιο για να εισέλθει ο γιατρός. Δεν ήταν μια νέα κατάσταση για εμάς αφού τρία χρόνια νωρίτερα η μητέρα μου είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Ξεκίνησε στους πνεύμονες το 2012. Το αντιμετωπίσαμε θετικά. Ήξερα ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει.

Έπρεπε να πιστέψω. Αυτή είναι η μαμά μου. Ο υπερήρωάς μου. Είχα δει να μεγαλώνει και να στηρίζει μια οικογένεια. Και νίκησε τον καρκίνο. Όπως θα έλεγε ο πατέρας μου, «Όλοι τον νκιήσαμε. Σαν οικογένεια». Τώρα ήμασταν πίσω σε νοσοκομείο. Ο γιατρός ήρθε, και πριν πει το οτιδήποτε, γνωρίζαμε. Μπορούσαμε να το δούμε στο πρόσωπό του. Ήταν η ίδια εμφάνιση που είχε ο γιατρός στη Βαρκελώνη το 2012, όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε για πρώτη φορά. Αυτή τη φορά ο γιατρός είπε ότι ο καρκίνος επέστρεψε και εξαπλώθηκε γρήγορα. Σφίξαμε το χέρι της μαμάς. Αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί.

Στην επιστροφή, ο πατέρας μου δεν είπε καμία ιστορία. Εκείνο το βράδυ έμαθα κάτι για το διαμέρισμά μου. Οι τοίχοι ήταν λεπτοί. Άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε τη νύχτα. Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ούτε και εγώ. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω με λόγια. Αισθανόμουν τόσο αδύναμος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ήταν να κάνω τη μητέρα μου να αισθάνεται καλύτερα. Και δεν ήξερα πώς. Ήμουν τόσο χαμένος. Την επόμενη μέρα δεν ήθελα να είμαι κοντά σε γήπεδο μπάσκετ.Ένα κομμάτι μου έσπασε εκείνο το βράδυ. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Αυτή είναι η μαμά μου».

Αυτή η απώλεια δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό του. Τέσσερα χρόνια αργότερα και ενώ ο Ρούμπιο ήταν με τη δεύτερη οικογένειά του, την Εθνική Ισπανίας, πήρε μία απόφαση που σόκαρε τον κόσμο.

«Αποφάσισα να σταματήσω την επαγγελματική μου καριέρα για να ασχοληθώ με την ψυχική μου υγεία. Θέλω να ευχαριστήσω την Ισπανική Ομοσπονδία για όλη τη βοήθεια που έχω λάβει και για την κατανόηση της απόφασής μου. Σήμερα η "ρόχα" έχει νόημα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.Σας ευχαριστώ. Θα ήθελα να σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μου με σκοπό να αντιμετωπίσω αυτές τις στιγμές και να είμαι έτοιμος να δώσω περισσότερες πληροφορίες, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή», ήταν τα λόγια του, τα οποία τον θέτουν εκτός από το επικείμενο Παγκόσμιο Κύπελλο. Η μικρότερη δυνατή απώλεια, αν συγκρίνουμε μία αθλητική διοργάνωση με μία ζωή. Τη δική του.

Το πρόβλημα της ψυχικής υγείας στο ΝΒΑ

Με το πρόβλημα της ψυχικής υγείας να αποτελεί και πάλι θέμα συζήτησης. Και μία τρανή απόδειξη ότι οι αθλητές είναι άνθρωποι. Και μπορούν να λυγίσουν, μολονότι η ζωή τους ή τουλάχιστον αυτή που αντικρίζουμε οι απλοί παρατηρητές, μοιάζει χαρισάμενη.

Το... τέρας είναι εδώ. Και δεν κάνει διακρίσεις. Και η ανακοίνωση του Ρούμπιο ήρθε να (μας) το θυμίσει, με τον πιο σκληρό τρόπο. Με την (προσωρινή) απόσυρση. Την παράδοση. Την άρνηση να κάνει αυτό που κάποτε τον γέμιζε με χαρά, το μπάσκετ.

Ο Ρούμπιο δεν είναι ο πρώτος. Ούτε και ο τελευταίος. Πριν απ' αυτόν είχαν παραδεχτεί το... βασανισμό της ψυχής τους ο Κέβιν Λαβ. Ο ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν. Ο Ντελόντε Γουέστ. Ο Λάρι Σάντερς.

Κάποιοι έλαβαν την πίεση στην άκρη. Και συνέχισαν. Άλλοι δεν τα κατάφεραν. Και διαλύθηκαν, σωματικά και πνευματικά.

Ο Ρούμπιο θέλησε να κρατήσει τη μνήμη της μητέρας του ζωντανή, δημιουργώντας ένα ίδρυμα για την καταπολέμηση του καρκίνου στους πνεύμονες. Προκειμένου να βοηθήσει όσους χρειάζονται μία χείρα και δεν μπορούν να τη βρουν αλλού.

Πλέον, είναι η σειρά του Ρίκι να αναζητήσει συμβουλή. Βοήθεια. Και λύση. Και αφού δεν μπορεί να τη βρει στο μπάσκετμπολ, θα πρέπει να την αναζητήσει στον ίδιο. Στην ψυχή του.

«Ξέρουμε ο ένας τον άλλον για τόσα χρόνια και ξέρεις τι σκέφτομαι για εσένα. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Σε αγαπάω τόσο πολύ Ρίκι Ρούμπιο. Είμαστε μαζί σου. Βάστα γερά», είναι το μήνυμα του πρώην συμπαίκτη του Χοσέ Καλντερόν.

Λίγες λέξεις, όλη η ουσία. Κράτα γερά Ρίκι, όλα θα πάνε καλά...