Ο αόρατος Γιάννης και ο νόμος της «ομερτά»

Τα σενάρια περί απουσίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Παγκόσμιο Κύπελλο άρχισαν να κυκλοφορούν περί τα τέλη Ιουνίου –όταν μαθεύτηκε ότι ο Έλληνας σταρ πέρασε την πόρτα του χειρουργείου- και δικαιώθηκαν στις 11 Αυγούστου, δηλαδή 40-50 μέρες αργότερα. Μεσολαβούν πλέον ακριβώς δύο εβδομάδες προετοιμασίας μέχρι το πρώτο ματς της Εθνικής στη Μανίλα.Την ίδια μέρα της αναμέτρησης με την Ιορδανία, θα συμπληρωθεί τετράμηνο από το τελευταίο φετινό ματς του Γιάννη στο ΝΒΑ.

Όσοι ελπίζαμε ότι ο πρόωρος αποκλεισμός των Μιλγουόκι Μπακς στα πλέι-οφ πολλαπλασίαζε τις πιθανότητες συμμετοχής του Γιάννη στο Μουντομπάσκετ διαψευστήκαμε οικτρά. Το πρόβλημα στο γόνατο του Γιάννη είναι υπαρκτό και χρόνιο, με αφετηρία ίσως εκείνον τον φριχτό τραυματισμό του στην Ατλάντα στα πλέι-οφ του 2021. Συχνά απαιτείται ξεκούραση, ενώ η φετινή θεραπεία περιλάμβανε -απρογραμμάτιστα- και αρθροσκόπηση για καθαρισμό. Τα παραπάνω δεν σηκώνουν αμφισβήτηση, όπως δεν αμφισβητείται και η επιθυμία του Γιάννη για συμμετοχή στο Μουντομπάσκετ. Εάν ο ίδιος το θεωρούσε mission impossible, θα είχε ζητήσει εξαίρεση εξαρχής.

Τα συνωμοσιολογικά σενάρια που αποτελούν το εθνικό μας σπορ δεν αντέχουν σε καμία διερεύνηση. Ο Γιάννης χάνει το Παγκόσμιο επειδή είναι τραυματίας και ανέτοιμος. Θα καθόταν άπραγος στα πιτς εάν στις 26 Αυγούστου ξεκινούσαν οι τελικοί του ΝΒΑ; Ασφαλώς όχι. Χρήσιμο είναι να θυμόμαστε, είτε μας ενοχλεί είτε όχι, ότι εν έτει 2023 ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι μέγεθος πολύ μεγαλύτερο από την Εθνική Ελλάδας και ότι μπροστά στο ΝΒΑ των κολοσσιαίων συμβολαίων οι διοργανώσεις της FIBA παραμένουν παρωνυχίδα.

Όταν το γόνατο του Γιάννη πονάει, υποφέρει όχι η «επίσημη αγαπημένη», όπου θυμίζω ότι η συμμετοχή είναι εθελοντική και άμισθη, αλλά οι Μιλγουόκι Μπακς. Και μαζί με αυτούς ολόκληρο το ΝΒΑ. Μελετήστε τη φετινή σύνθεση της ομάδας των ΗΠΑ (αλλά και του Καναδά), ακουμπήστε στη ζυγαριά και τις απουσίες των Γιόκιτς, Γουεμπανιάμα, Σαμπόνις κ.α., και θα καταλήξετε στο ίδιο συμπέρασμα. Η είδηση δεν είναι η απουσία των σούπερ σταρ του ΝΒΑ από το Μουντομπάσκετ 2023, αλλά η μαζική παρουσία τους στο Ευρωμπάσκετ 2022.

Ουδείς στην Εθνική έπεσε από τα σύννεφα διαβάζοντας το σημερινό ανακοινωθέν του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ήδη χθες στο ΟΑΚΑ οι πάντες και τ’ αδέλφια τους προετοίμαζαν το έδαφος για το μαντάτο. Ο Δημήτρης Ιτούδης δήλωνε ότι η ενημέρωση από το Αμέρικα αναμενόταν μέσα στο επόμενο διήμερο, ενώ η ΕΟΚ αρκέστηκε να αναδημοσιεύσει την ανάρτηση του Γιάννη σε τόνους ουδέτερους και παλ, λες και μιλούσε για τον 19o παίκτη της ομάδας: «Τα νέα δεν ήταν τα επιθυμητά από την τελική ιατρική γνωμάτευση για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος δεν θα μπορέσει να ενισχύσει την προσπάθεια της Εθνικής Ανδρών στο Παγκόσμιο κύπελλο. Ο Γιάννης ακολούθησε εντατικό ατομικό πρόγραμμα αποθεραπείας το προηγούμενο διάστημα με στόχο να προλάβει τη διοργάνωση, όμως οι τελευταίες εξετάσεις έδειξαν ότι δεν θα είναι έγκαιρα σε κατάσταση αγωνιστικής ετοιμότητας». Ακόμα και το δελτίο τύπου για την αποχώρηση του Αγραβάνη πιο αιχμηρό και λιγότερο ουδέτερο ήταν. Εύκολο θύμα, θα πείτε, αυτός. Άσχετα αν ευθύνεται ο ίδιος σε σημαντικό βαθμό για τη ρήξη.

Ίσως η ΕΟΚ φοβήθηκε ότι θα αναγκαζόταν να ανακοινώσει η ίδια την αποχώρηση του Αντετοκούνμπο και ανακουφίστηκε μόλις τον είδε στα social media ντυμένο με τα μπλε της Εθνικής ομάδας. Διότι στο γήπεδο δεν τον είδε ποτέ. Ο Γιάννης έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για το φιάσκο, όχι επί της ουσίας, αλλά σε επικοινωνιακό επίπεδο. Στις δυόμιση εβδομάδες από την πρώτη συγκέντρωση της Εθνικής μέχρι σήμερα, ο 28χρονος σούπερ σταρ δεν βρήκε ποτέ τον δρόμο για το ΟΑΚΑ και φέρθηκε σαν να μην αισθανόταν στέλεχος της ομάδας. Άλλες χρονιές τον βλέπαμε να στέκεται στο πλευρό των συμπαικτών του, να προπονείται μαζί τους, να κάνει τις θεραπείες του στα πέριξ, να μετέχει στις φωτογραφίσεις και στις άλλες εκδηλώσεις, και φυσικά να ενημερώνει το ιατρικό επιτελείο για τα ιατρικά θέματα που ανέκαθεν αντιμετώπιζε.

Φέτος, τίποτε και πουθενά. Ούτε στις προπονήσεις ούτε στα φιλικά. Ούτε για την ουσία ούτε για το θεαθήναι. Ούτε καν για το χατίρι του Γκάλη και του Ντόντσιτς! Μέχρι σήμερα, ουδείς στα ενδότερα της Εθνικής –με πιθανή εξαίρεση τον Θανάση- γνωρίζει με σιγουριά πού ακριβώς βρισκόταν ο Γιάννης αυτές τις 18 ημέρες (πόσο μάλλον τις προηγούμενες) σε ό,τι έχει να κάνει με το πρόγραμμα θεραπείας που ακολουθούσε. Δεν μιλάω για τις υπόλοιπες υποχρεώσεις του, οι οποίες ήταν, είναι και θα είναι αναπόσπαστο μέρος του παιχνιδιού. Ο δε Ιτούδης εκτόξευε τη μπάλα στην κερκίδα, πότε επιδέξια και πότε αδέξια. «Ρωτήστε τους γιατρούς», ήταν η μόνιμη επωδός του. Τους Αμερικανους εννοούσε προφανώς, διότι οι δικοί μας μάθαιναν τα νέα από τις εφημερίδες.

Αγαπώ πολύ τον Γιάννη και την οικογένειά του και θεωρώ τους Αντετοκούνμπο ζωντανό φάρο για την κοινωνία μας και πανίσχυρα σύμβολα ενάντια στον ρατσισμό και τον νεοφασισμό, με προσφορά που ξεπερνάει κατά πολύ τις τέσσερις γραμμές στο παρκέ. Αυτό ωστόσο δεν τους φέρνει στο απυρόβλητο ούτε τους εξαιρεί από την κριτική. Ο Γιάννης έπραξε το σωστό σε ό,τι αφορά την καριέρα και την υγεία του, αλλά χειρίστηκε λανθασμένα το ζήτημα και βγαίνει ζημιωμένος από τη μεγαλύτερη εικόνα.

Η διαρκής απουσία του δημιούργησε δυσανεξία και εκνευρισμό στα αποδυτήρια της ομάδας, δικαιολογημένα νομίζω, χωρίς να υπολογίζεται στην εξίσωση το αγωνιστικό πρόβλημα που προκαλείται από την απουσία του ή το μπάχαλο που θα προέκυπτε εάν το «όχι» της 11ης Αυγούστου ήταν «ναι» ή και «ίσως». Σήμερα και μόνο σήμερα έδωσε ο Γιάννης το δικαίωμα να τον θεωρήσουμε μέλος της Εθνικής του 2023. Μέχρι τώρα δεν μας είχε προσφέρει καμία ένδειξη ορατή διά γυμνού οφθαλμού, πέρα από τη δήλωση του μεγάλου αδελφού Θανάση ότι «ο Γιάννης δεν κοιμάται τις νύχτες». Εγώ δεν είχα καμία ανάγκη να δω αποδείξεις με τα μάτια μου, δεν μου πέφτει και λόγος αν θέλετε, αλλά η ομάδα είχε και παραείχε.

Πρόκειται, φυσικά, για Βατερλώ της Ομοσπονδίας.Είναι αδιανόητο να μην υπάρχει η παραμικρή επικοινωνία με το λαμπρό αστέρι της ομάδας μέχρι την τελική ευθεία πριν το τζάμπολ της διοργάνωσης. Τα προηγούμενα χρόνια χτίστηκε μία σχέση καλής συνεργασίας και συνεννόησης με τους Μπακς, με κορωνίδα την παρουσία του Τζος Οπενχάιμερ στο προπονητικό τιμ του 2022. Υπάρχουν άνθρωποι που κόπιασαν πολύ για να συμμαζέψουν τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους οι γελοιότητες του Τσαγκρώνη το 2017. Ωστόσο, η μεγαλομανής διοίκηση Λιόλιου έκοψε τον ομφάλιο λώρο με το Μιλγουόκι, καταδικάζοντας την Εθνική σε ένα καλοκαίρι αβεβαιότητας και απαισιοδοξίας.

Τα κίνητρα πίσω από αυτούς τους ένθεν κακείθεν χειρισμούς καλύπτονται από κάποιου είδους «ομερτά», αλλά υποψιάζομαι ότι έχουν να κάνουν με την εμπορική και διαφημιστική εκμετάλλευση της εικόνας του Greek Freak, όχι μόνο φέτος αλλά και το προηγούμενο καλοκαίρι. Προσωπικά δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Γιάννης στράβωσε άσχημα με την ΕΟΚ και πρακτικά αρνήθηκε να συμπορευτεί μαζί της. Ειδάλλως δεν χωράει στο καλούπι της λογικής η αλλαγή στη συμπεριφορά του.

Ο Γιάννης θα έπαιζε στο Μουντομπάσκετ εάν οι Αμερικανοί γιατροί του άναβαν πράσινο φως, αλλά η παρουσία του θα περιοριζόταν στα απολύτως απαραίτητα, εντός και κυρίως εκτός γηπέδου. Ο Βαγγέλης Λιόλιος οφείλει εξηγήσεις για τη στάση που τήρησε η ΕΟΚ και για την οφθαλμοφανή ρήξη με το σύγχρονο τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τις δώσει ποτέ. Ίσως κάποια μέρα ανοίξει ο ίδιος ο Γιάννης το στόμα του για να μας εξηγήσει τι ήταν αυτό το κωμικοτραγικό που ζήσαμε φέτος.

Η Εθνική αποδυναμώνεται σε καθοριστικό βαθμό ελλείψει Γιάννη στη Μανίλα, αλλά τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να καταστρώσει το αγωνιστικό πλάνο της από το μηδέν, με σκισμένο το μπλοκάκι των πρώτων 18 ημερών. Δεν συμμερίζομαι τον πεσσιμισμό που βασιλεύει εκεί έξω, ούτε την απαξίωση της ομάδας που θα πάει στη Μανίλα, αλλά αυτά θα τα πούμε αναλυτικά στις δύο εβδομάδες που υπολείπονται. Στο κάτω κάτω, αυτούς έχουμε και σ' όποιον αρέσουμε. Για τους άλλους, δεν θα μπορέσουμε. Ας αλλάξουν κανάλι να δουν πρωινάδικα εκείνες τις μέρες. Ή το φεστιβάλ χουλιγκανισμού της ασπρόμαυρης μπάλας.

Κλείνοντας, επισημαίνω ότι η κατακλείδα του αποχαιρετιστήριου μηνύματος του Γιάννη Αντετοκούνμπο δίνει ραντεβού όχι στο Παρίσι, αλλά στο Προολυμπιακό τουρνουά, από όπου θα κριθεί πιθανότατα η πρόκριση της Εθνικής μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ελπίζω ότι θα εξοικονομηθεί αρκετό χρήμα για να διοργανωθεί εδώ ένας από τους τέσσερις προκριματικούς Ομίλους, αφού η έδρα μπορεί να κάνει τη διαφορά. Τρέχα γύρευε βέβαια τι ομάδα θα κατεβάσουμε στα τέλη Ιουνίου του 2024, μέσα στην τούρλα των πλέι-οφ του ΝΒΑ και των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων.

Θυμίζω ότι πριν από τρία χρόνια, με τον Ρικ Πιτίνο προπονητή, η Εθνική έφτασε ένα βήμα μακριά από την πρόκριση στο Τόκιο (απέναντι μάλιστα στη βατή Τσεχία), με μία ομαδα που δεν είχε Γιάννη, Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου και Θανάση, αλλά πήγε στον Καναδά με Χρυσικόπουλο, Γιαννόπουλο, Καββαδά, Κατσίβελη, Κασελάκη, Ρογκαβόπουλο, Κωστάκη Αντετοκούνμπο. Ποιοι από τους παλιούς έπαιξαν στη Βικτόρια; Μόνο οι Καλάθης και Σλούκας, οι δύο που μέχρι φέτος δεν είχαν λείψει ποτέ από κοντά μας!

Κάτι μου λέει ότι το καλοκαίρι του 2024 θα αποτελέσει το κύκνειο άσμα όχι μόνο για τη γενιά των 33άρηδων της Εθνικής, αλλά και για τον ίδιο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος θα κλείσει τα 30 του χρόνια στις 6 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Εκτός αν το τραγούδησε ήδη αυτό το άσμα, το ηρωικό και πένθιμο, πέρυσι, κάτω από το τείχος του Βερολίνου! Διότι τα καταπονημένα πόδια του ίδια θα είναι και του χρόνου...