Γιάννης Αντετοκούνμπο: Η απόφαση του και η κατανόηση της πραγματικότητας

Κατανοώ 100% το γεγονός το συναίσθημα της πίκρας που ένιωσαν, (όσοι το ένιωσαν) για την απόφαση του Γιάννη να μην ενισχύσει την εθνική μας ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν υπήρξαν κάποιοι που ένιωσαν και έκπληξη, επειδή πίστευαν ότι όντως θα είναι μαζί με την ομάδα, το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν πρέπει να συγχέεται η επιθυμία με την πραγματικότητα. Και αυτή έλεγε -καιρό τώρα- ότι, Γιάννη Αντετοκούνμπο στις Φιλιππίνες δεν πρόκειται να δούμε.

Πέρα από την όποια κατανόηση που δείχνει η αφεντιά μου όμως, σημαντικότερη είναι η κατανόηση της πραγματικότητας στην οποία ζούμε στον σύγχρονο αθλητισμό. Αν συνέβαινε αυτό, η κουβέντα θα ήταν μικρή ή δεν θα είχε ανοίξει καν και θα είχαμε εστιάσει στο τι μπορεί να κάνει η κανονική εθνική ομάδα και όχι η ιδανική.

• Αντετοκούνμπο: Τα καλοκαίρια του Γιάννη με την Εθνική Ελλάδος (πίνακας)

Μπορεί εμείς κάθε καλοκαίρι να ντυνόμαστε με γαλανόλευκες σημαίες, να αναπολούμε τις εποχές του Γκάλη και του Γιαννάκη, οι νεότεροι αυτές του Διαμαντίδη, του Παπαλουκά και του Σπανούλη, αλλά -ρεαλιστικά- η εθνική ομάδας μας είναι απλά μια παρωνυχίδα του παγκόσμιου μπάσκετ και σαφέστατα πολύ μικρότερο μέγεθος από τη βαριά βιομηχανία του αθλήματος που ονομάζεται ΝΒΑ. Και όχι μόνο η δικιά μας εθνική εννοείται. Όλες και πολλές φορές και η δικιά τους. Μας αρέσει ή όχι το πρωτάθλημα/σόου των Αμερικάνων, είναι στην κορυφή της δημοφιλίας των φίλων του μπάσκετ, ειδικότερα των νεαρότερων, παγκοσμίως, έχει κύκλο εργασιών που είναι έτη φωτός μακριά από τη δεύτερη αντίστοιχη διοργάνωση και προστατεύει τα υπάρχοντα του σε βαθμό που νιώθουν και τα ίδια υποχρεωμένα 100% να κάνουν το ίδιο. Αυτοί είναι αεροπλανοφόρο και εμείς βαρκάκι. Γι αυτό και τρελαινόμαστε όταν τους βάζουμε μπουρλότο, όπως στη Σαϊτάμα, αλλά αυτό δεν αλλάζει τη μεγάλη εικόνα. Όταν έρχεται η ώρα της επιλογής δεν υπάρχει καν δίλημμα και οι εθνικές ομάδες είναι χαμένες από χέρι .

Κάποια στιγμή, στα τέλη Μαϊου με αρχές Ιουνίου, άκουσα την άποψη πως "Τα πράγματα δεν είναι όπως παλαιότερα. Ο Γιάννης κρατάει τα κλειδιά πλέον στους Μπακς και αυτοί θα κάνουν ότι τους πει σε σχέση με την εθνική". Μπορεί να είμαι και ηλίθιος αλλά σκεφτόμουν, πως είναι δυνατόν οι προ διετίας πρωταθλητές, μετά από αποτυχημένη χρόνια να έχουν δώσει, μαζί με κοντά στα 250 εκατομμύρια δολάρια και τα κλειδιά της ομάδας σε έναν παίκτη, ακόμα και αν είναι ο σούπερσταρ του αθλήματος. Ακόμα και αν του έχουν δώσει όμως τα κλειδιά, αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος να σκεφτεί και ο ίδιος πρώτα τους Μπακς. Τώρα, μετά την αυτονόητη απόφαση του, καταλήγω ότι εξακολουθούμε να θεωρούμε αυτούς που έχουν χτίσει ένα τεράστιο brand... "αμερικανάκια" ενώ εμείς είμαστε, όπως πάντα, οι αετοί.

Δεν ξέρω το μέγεθος της επιθυμίας του Γιάννη να παίξει με την εθνική, με την οποία δεν έχει πάρει και μεγάλες χαρές. Αφού όμως λένε όλοι γύρω του ότι είναι μεγάλη θα δεχθώ αυτό. Αλλά και μικρή να ήταν δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν λέω ότι πρέπει να νιώσετε το ίδιο αλλά θα επαναλάβω ότι οποιαδήποτε προσπάθεια με την φανέλα της εθνικής μας δεν είναι η προσπάθεια για να πάρουμε την Πόλη. Είναι ένας αγώνας, ένα τουρνουά, ένα ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα. Οι νικητές ή οι χαμένοι είναι αυτοί που πάνε εκεί για να παλέψουν. Όλοι οι άλλοι κανουμε χάζι πίνοντας καμιά μπύρα (καλοκαίρι γαρ) και εκφράζοντας την περισπούδαστη άποψη μας.

Αυτό που λέω λοιπόν είναι ότι δεν τρέχει και τίποτα που θα λείπει ο Γιάννης. Αν θα ήθελα να τον δω με τα γαλανόλευκα; Εννοείται! Γενικά θέλω να βλέπω τον υπέροχο παίκτη Γιάννη να αγωνίζεται. Άλλο αυτό και άλλο να διαβάζω και να ακούω απόψεις για την ανάγκη απολογίας, περίπου όποιου ασχολείται με το μπάσκετ στη χώρα, για το ότι θα απουσιάσει από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ναι σέβομαι κάθε άποψη, αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόσο ακραίες είναι οι αντιδράσεις για κάτι -εντέλει- πολύ λογικό.

"Φταίνε όλοι" που δεν θα πάει στο Φιλιππίνες. Ηρεμήστε ρε σεις! Ακόμα και αν δεν υπήρχε το θέμα του γόνατος και απλά ήθελε να ξεκουραστεί για να οδηγήσει τους Μπακς εκεί που θέλουν και αυτοί και ο ίδιος είναι απόλυτα λογικό. Δεν θα υποστηρίξω για τον Γιάννη κάτι διαφορετικό, απ'ότι για τον Σλούκα, τον Καλάθη και παλαιότερα τον Διαμαντίδη. Ο αθλητισμός έχει γίνει κυνικά επαγγελματικός και δεν μπορείς από τη μια για την ομάδα σου να ζητάς φουλ επαγγελματίες, να παίζουν στα "κόκκινα" ολόκληρη σεζόν και από την άλλη για την εθνική (τους ίδιους) βαριά ρομαντικούς. Μάλιστα ειδικά για τον Γιάννη πρέπει κάποια στιγμή να βγάλουμε (όσοι σκέφτονται έτσι) από το μυαλό μας ότι μας έχει κάποια παραπάνω υποχρέωση από τους υπόλοιπους διεθνείς γιατί του δώσαμε ελληνικό διαβατήριο. "Και πολύ αργήσαμε" είναι η απάντηση! Δικιά μας ήταν η υποχρέωση. Η οποία δεν αφορά μόνο αυτόν, που τρέξαμε να προλάβουμε μην μας τον αρπάξουν οι Νιγηριανοί, αλλά όλα τα παιδιά σαν κι αυτόν που γεννήθηκαν στην Ελλάδα, ήταν και είναι "αόρατα" επειδή δεν έχουν το ίδιο ταλέντο, σε κάτι "εμπορικό".

Πάμε παρακάτω λοιπόν γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η εθνική ομάδα χτίζεται (όσο καιρό γίνεται αυτό) για το Παγκόσμιο, για να διεκδικήσει ότι καλύτερο μπορεί, χωρίς τον Γιάννη, γιατί όλοι το γνώριζαν κατά 90%. Όσοι ήθελαν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους μπορούν τώρα να ζητάνε εξηγήσεις και απολογίες. Αυτοί που συνεχίζουν και γουστάρουν και πράγματα να αποδείξουν έχουν. Αυτοί με τους προπονητές τους θα το παλέψουν, αν καταφέρουν μέχρι τότε να γίνουν ακόμα περισσότερο ομάδα. Το ίδιο διάστημα εμείς ακόμα τη μπυρίτσα μας θα πίνουμε.