Εθνική: Το που πάμε, είναι συνάρτηση του ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι αντίπαλοι

Ο όρος Mundobasket ηχεί ακόμη στα αυτιά μου ως ένα «μαγικό ραντεβού». Από την εποχή που ήμουν παιδάκι 11 χρονών, βρισκόμουν στην κατασκήνωση και θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει εκστασιαστεί, βλέποντας τον Γκάλη να φορτώνει το καλάθι του Παναμά με 53 πόντους στο πρώτο και ιστορικό παιχνίδι της «γαλανόλευκης» σε Παγκόσμιο Κύπελλο (1986).

Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι και η ανύπαρκτη τότε – ως μπασκετικό μέγεθος – Εθνική Ελλάδας, έκανε ταχύτατα άλματα προόδου, πάτησε δύο φορές στην κορυφή της Ευρώπης (κι άλλες στο δεύτερο και το τρίτο σκαλί του βαθρου), ενώ έφτασε στο σημείο να διεκδικήσει και εκείνη του κόσμου (2006), κατακτώντας τελικά την 2η θέση.

• Ο πλήρης οδηγός για το Mundobasket 2023

Στα 37 χρόνια που έχουν περάσει από εκείνο τον Ιούνιο του 1986, η ελληνική ομάδα έχει εξελιχθεί σε μία υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο μπασκετικό στερέωμα, έχει αποκτήσει κορυφαίο πρεσβευτή και πρωταθλητή στο ΝΒΑ (Γιάννης Αντετοκούνμπο) και παρ' ότι η απόσταση από τις τελευταίες επιτυχίες/διακρίσεις της ολοένα και μεγαλώνει (έχει φτάσει τα 14 χρόνια από το χάλκινο μετάλλιο στο Eurobasket της Πολωνίας), η συνέπεια που επιδεικνύει σε τελική φάση World Cup (παρούσα στις 8 από τις 9 τελευταίες διοργανώσεις) συνιστά από μόνη της ένα παράσημο. Τι να πουν δηλαδή η Αργεντινή, η Τουρκία και η Κροατία (οι δύο πρώτες θα τέθηκαν και εκτός Ολυμπιακών Αγώνων), που θα παρακολουθήσουν από την τηλεόραση τους αγώνες;

Κάπως έτσι, ο υπογράφων ετοιμάζεται να καλύψει το 6ο Mundobasket της δημοσιογραφικής του διαδρομής και να επισκεφτεί για 4η φορά την ασιατική ήπειρο για χάρη της «επίσημης αγαπημένης».

Η εφετινή περιπέτεια, βέβαια και τα προβλήματα που αντιμετώπισε ο Δημήτρης Ιτούδης πριν αλλά και κατά την διάρκεια της προετοιμασίας (το ελληνικό ρόστερ θα παραταχθεί με το 50% των παικτών που έπαιξαν πέρυσι στο Eurobasket), δεν μας επιτρέπει να ταξιδέψουμε με προσδοκίες για μία σπουδαία προσδοκία.

Η απουσία του τραυματία “Greek Freak”, των τριών βασικών περιφερειακών παικτών (Σλούκας, Καλάθης και Ντόρσεϊ επικαλέστηκαν ανάγκη ξεκούρασης και προσωπικούς λόγους αντίστοιχα) και επιπροσθέτως δύο διεθνών που πέρυσι έδειξαν ότι μπορούν να προσφέρουν (ο Αγραβάνης αλλά και ο επίσης τραυματίας Κώστας Αντετοκούνμπο πριν τραυματιστεί), ανάγκασαν τον ομοσπονδιακό τεχνικό να παρουσίασει μία εντελώς καινουρια ομάδα.

Ένα σύνολο με αδυναμίες (ειδικότερα απέναντι στους βασικότερους αντιπάλους μας), χαμηλότερο ταβάνι από τις προηγούμενες συμμετοχές αλλά ταυτόχρονα άγνοια κινδύνου και σύμμαχο την βατή διαδρομή μέχρι τον πρώτο και βασικό της στόχο, που δεν μπορεί να είναι άλλος από την είσοδο στην οκτάδα.

Τα αγωνιστικά πεπραγμένα των έξι φιλικών (ξεκίνημα με 2 σερί νίκες επί της Σλοβενίας και εν συνεχεία τέσσερις διαδοχικές ήττες, δύο στα σημεία από Σερβία και Ιταλία και ισάριθμες καθαρές από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Γερμανία) που αποτελούν το μοναδικό μπούσουλα που έχουμε έως τώρα για τις αρετές και τα μειονεκτήματά μας και σε συνδυασμό με την κατάσταση των πρώτων 3+2 αντιπάλων μας, νομίζω ότι καθιστούν ρεαλιστική την πρώτη στόχευση της ελληνικής ομάδας στο τουρνουά.

Κακά τα ψέματα, με δεδομένο ότι το εμπόδιο της Αμερικής μοιάζει ανυπέρβλητο, η «αναχαίτιση» της Ιορδανίας στην πρεμιέρα του 3ου ομίλου και της Νέας Ζηλανδίας στο κλείσιμο της 1ης φάσης, λογικά θα πρέπει να μας προβληματίσει από ελάχιστα έως καθόλου (αν δεν πάμε στους “16” θα έχουμε αποτύχει παταγωδώς), ενώ οι «μάχες» με δύο εκ των Λιθουανίας («κατεβαίνει με σοβαρές απώλειες), Μαυροβουνίου και Μεξικού, που θα ακολουθήσουν, αποτελούν «τελικούς» που η Ελλάδα έχει την εμπειρία, το υλικό και την καθοδήγηση για να τους κερδίσει. Χωρίς αυτο, βέβαια, να θεωρείται δεδομένο ή αδιαπραγμάτευτο.

Αν, όμως, τα καταφέρουμε (κάτι που είναι μέσα στις δυνατότητές μας), τότε πιστεύω ότι τηρουμένων των αναλογιών θα είμαστε πετυχημένοι και για πρώτη φορά μετά 12 χρόνια (και το συναπάντημα με τους ανώτερους Γάλλους στο Eurobasket του 2011), θα μπούμε στην διαδικασία του «χιαστί» χωρίς την πίεση και το βάρος ενός μεγάλου «πρέπει». Η πιθανότερή μας αντίπαλος (Σερβία ή Ιταλία) στον – λογικά – πρώτο προημιτελικό της 5ης Σεπτέμβρη θα έχει πολύ μεγαλύτερο άγχος, γιατί έχει βάλει πιο ψηλά τον πήχη από μας.

Θα ήθελα πολύ να δω την αμυντικογενή ομάδα μας να ρίχνεται στην μάχη της οκτάδας, πλήρως απελευθερωμένη από κάθε λογής «πρέπει»! Στοιχηματίζω ότι αν φτάσουμε μέχρι εκεί, έχοντας ρεκόρ 4-1, οι πιθανότητές μας θα είναι μεγαλύτερες από εκείνες που θα είχαμε αν το συγκεκριμένο ματς γινόταν στο πλαίσιο των ομίλων.

Χωρίς αμφιβολία, πάντως, αν με το εφετινό ρόστερ που στερείται σταθερής επιθετικής απειλής, δεν διαθέτει συνέπεια στο περιφερειακό σκορ (ξεχωρίζει ο 22χρονος Ρογκαβόπουλος) και δεν έχει μεγάλο βάθος μέσα στην ρακέτα (ο Μήτογλου αποτελεί ευχάριστη έκπληξη, αλλά έχει να παίξει 1,5 χρόνο σε επίσημο παιχνίδι και κανείς δεν ξέρει πόση διάρκεια θα έχει στο τουρνουά), η Εθνική ομάδα επιστρέψει στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου μετά από 17 χρόνια (και το αργυρό μετάλλιο του 2006 στην Ιαπωνία) και διεκδικήσει την 5η θέση (υπό προϋποθέσεις θα δώσει το 2ο ολυμπιακό εισιτήριο), τότε νομίζω ότι θα έχει «τρυπήσει» το ταβάνι της.

Ο,τιδήποτε περισσότερο (δηλαδή πρόκριση στα ημιτελικά) θα ισοδυναμεί με ευχάριστη «βόμβα μεγατόνων», από την άποψη ότι – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – θα μας στείλει απευθείας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού (θα επιστρέψουμε μετά από 16 χρόνια στην μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού), αποφεύγοντας την διαδικασία του προολυμπιακού τουρνουά.

Αρκεί στο άλλο bracket, να μην πέσει «θύμα» έκπληξης τόσο η Γαλλία και ο Καναδάς (και δευτερευόντως η Αυστραλία) και στην 4άδα περάσουν τόσο η Ισπανία, όσο και η Γερμανία (η ολυμπιακή πρόκριση θα πάει στις δύο πρώτες χώρες της ευρωπαϊκής ζώνης).

Όλα τα παραπάνω αφορούν κατά κύριο λόγο στους «προπονητές» των δημοσιογραφικών θεωρείων και του καναπέ, που κατά βάση είμαστε από φίλαθλοι έως οπαδοί της «επίσημης αγαπημένης»! Οι προπονητές και οι παίκτες της Εθνικής ομάδας είναι απολύτως απαραίτητο να έχουν πολύ «κοντινή όραση» και να κοιτούν το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Μόνο και με αυτό το mindset «χτίζονται» οι επιτυχημένες πορείες.

Καλό «ταξίδι» να έχουμε όλοι και θα τα ξαναπούμε από την Μανίλα πλέον...