Τότε που κανείς δεν πίστευε

• Λεζάντα νο1
• Λεζάντα νο2

Το «όνειρο» είχε εκραγεί και οι ήλιοι πύκνωναν. Ένας, δύο, τρεις, αναρίθμητοι, μα πάντα δεμένοι με αστρικά νήματα. Η μεγάλη εικόνα έφτιαχνε εικόνες που σχεδόν αμέσως τις απορροφούσε. Και στο δικό μας άλμα στον χρόνο κάτι τέτοιο θα δείτε-διαβάσετε. Η φωτογραφία που «μεταφράζουμε» σήμερα είναι κομμάτι μιας άλλης, πιο μεγάλης, ανεξίτηλης, λαμπρής και δυναστικής. Το έτος μηδέν -το 1992- και το πρώτο που προσπάθησε να μην «καεί» απ’ αυτό. Στα παιχνίδια του χώρου, του χρόνου, των θρύλων και των ανθρώπων υπήρχε πάντα θέση για τους Έλληνες. Αιώνιοι αμφισβητίες, πεισματάρηδες, γενναίοι συλλογικά, ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Μην αγνοείς την ομάδα με τα γαλανόλευκα, θα τη μάθεις για πάντα! Μην την υποτιμάς, θα σε χτυπήσει άσχημα. Μην την κοροϊδεύεις, θα σε πληγώσει με την ίδια την ειρωνεία σου. Μη τη θεωρείς δεδομένη, θα σου χαλάσει τη σιγουριά και τη βεβαιότητα του ανώτερου. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η παγκόσμια διαδρομή των παικταράδων του ΝΒΑ που για ένα διάστημα κάπως συμπορεύτηκε με τη δική μας. Από το 1994 έως το 2006 χρειάστηκαν μερικά χαμόγελα, λίγα πούρα, το σταθερό της τετράδας, η τέλεια στιγμή και αυτή η φωτογραφία. Ας επιστρέψουμε στα ξενύχτια μας (σ.σ αξημέρωτα παρακολουθούσαμε τους αγώνες του Μουντομπάσκετ 1994, στον Καναδά) και ας θυμηθούμε αυτό που έμεινε για πάντα αποτυπωμένο.

Λεζάντα νο1

Τότε δεν πιστεύαμε ότι μπορούμε. Κανείς δεν το πίστευε. Όχι μόνο για μας, αλλά για κάθε χώρα που θα αντιμετώπιζε τις ΗΠΑ στο μπάσκετ. Τότε κοιτάγαμε και θαυμάζαμε. Αυτό. Όλοι μας. Όλοι όσοι βρίσκονταν στα μεγάλα μπασκετικά τουρνουά. Υπερβολικός σεβασμός; Ναι. Ατολμία; Σίγουρα. Άγνοια των ικανοτήτων (μας); Φυσικά. Αιχμαλωσία από το δέος της μοναδικής «Dream Team»; Οπωσδήποτε! Άρα, το ΗΠΑ 14 – Ελλάδα 17 ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Τόσο μικρό, τόσο ασθενικό, μα και τόσο επίμονο. Εκείνη τη βραδιά, εκτός από τους Αμερικάνους, κανείς δεν είπε «ε, και;». Ο φωτογράφος που πάτησε το κουμπί για να απαθανατίσει τη στιγμή είχε λόγο που το έκανε. Η προκλητική, αλαζονική, στα όρια της βλασφημίας, ανείπωτη σκέψη ήταν ρε λες; Οι παίκτες, της εθνικής μας, αν μπορούσαν θα σταματούσαν και θα έριχναν μια ματιά στον φωτεινό πίνακα. Ο Φασούλας μπορεί και να το έκανε. Κι αν κάτω από το σκορ έγραφε πρώτο ημίχρονο, η ελπίδα και τα όνειρα γεννιούνται από ένα ξαφνικό προσπέρασμα. Το χρονόμετρο λέει «11:16» και αν η παιγνιώδης διάθεση εκφράστηκε στο γνωστό «λήξτε το, λήξτε το», υπήρχε και η κρυμμένη, η ντροπαλή, προσδοκία του «μπορούμε… σε κάποια χρόνια». Ε, 12 χρόνια μετά ξεπρόβαλλε.

Λεζάντα νο2

Οι θεατές που βρίσκονται πίσω από τη ρακέτα της Ελλάδας παρακολουθούν βαριεστημένα. Όχι όλοι, αλλά αρκετοί απ’ αυτούς. Έχουν προβλέψει τον νικητή, αλλά θέλουν να δουν τους αστέρες του ΝΒΑ. Φυσικά θα υπάρχουν και Έλληνες, αλλά σε αυτό το στιγμιότυπο δεν φαίνονται. Το παιχνίδι προχωρά. Ο διαιτητής (μάλλον ο Γιούγκενμπραντ) με τη σφυρίχτρα στο στόμα ακολουθεί τους παίκτες. Ο πάντα σίγουρος Παναγιώτης Γιαννάκης ντριμπλάρει και ο Μαρκ Πράις πάει να τον πιέσει. Ο Παναγιώτης Φασούλας (η μισή του πλάτη φαίνεται) περιμένει και ίσως ετοιμάζεται να ανέβει για να δώσει σκριν. Ο έλληνας σέντερ έκανε το καλύτερό του τουρνουά στον Καναδά και δεν άφησε κανέναν να τον αμφισβητήσει, εντός και εκτός γηπέδου. Στο κέντρο της φωτογραφίας δυο χαλαροί τύποι. Ο Λάρι Τζόνσον και ο Φάνης Χριστοδούλου. Κι αν φαίνονται μόνο άνετοι, την ίδια στιγμή είναι έτοιμοι για όλα. Ο Φάνης θα μπορούσε να ναι στο ΝΒΑ. Τέτοια ταλέντα σπάνια βγαίνουν. Ανάμεσα στα πόδια του Φασούλα φαίνονται δύο άλλα και τα… ανθρώπινα στο παρκέ σταματάνε εδώ. Ο φωτογράφος, για λίγα δευτερόλεπτα, έχει εστιάσει στον φωτεινό πίνακα. Έχει εγκλωβίσει το 14-17 και έχει «συνομιλήσει» με τις αντιδράσεις όλων των ελλήνων φιλάθλων. Το χρονόμετρο δείχνει 25 δευτερόλεπτα και όσα ακολούθησαν και έγιναν λεπτά, ώρες, «σκέπασαν» αυτή την αποτυπωμένη στιγμή. Δεν πειράζει, το πρώτο βήμα είχε γίνει.