Εθνική μπάσκετ: Και νίκησαν και ξεθάρρεψαν

• Η Ελλάδα έπαιρνε όσα της έδινε η Ιορδανία

Νίκες όπως αυτή της Ελλάδας επί της Ιορδανίας προσφέρουν περισσότερο ανακούφιση παρά χαρά. Αναφέρομαι φυσικά για τους πρωταγωνιστές οι οποίοι κλήθηκαν να διαχειριστούν και την ξαφνική απουσία του Ντίνου Μήτογλου. Είναι πολύ διαφορετικό να χάνεις έναν τόσο κομβικό παίκτη ακόμη και 4-5 μέρες πριν ξεκινήσει ένα τουρνουά, παρά 24 ώρες πριν το εναρκτήριο τζάμπολ.

Κακά τα ψέματα, το αν θα καταφέρει να κρύψει η Ελλάδα την απουσία του διεθνή φόργουορντ των «πράσινων» είναι κάτι που θα μας το απαντήσει ο χρόνος, η διάρκεια και όχι μία νίκη επί της Ιορδανίας.

• Εθνική μπάσκετ: Η αποκάλυψη Ιτούδη για τον πίνακα στα αποδυτήρια με το κενό του Μήτογλου

Ενα βασικό θέμα είναι να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και από που ξεκινήσαμε. Η Ελλάδα είτε με Μήτογλου είτε χωρίς Μήτογλου ήρθε στη Μανίλα έχοντας κυκλώσει δύο ματς. Μπορεί σε κάποιους να φαντάζει υποτιμητικό το γεγονός πως υπάρχει αμφιβολία για το αν η κόρνα της λήξης των αγώνων με Ιορδανία και Νέα Ζηλανδία θα μας βρει νικητές, αλλά δεν είναι. Ρεαλισμός ονομάζεται.

Συνεπώς είναι σημαντικό πως στο ένα κυκλωμένο παιχνίδι μπήκε το «τσεκ» δίπλα του. Αυτή η νίκη επί των Ιορδανών ήρθε με τρόπο που πρόσφερε και άλλα όμορφα πράγματα στον Ιτούδη. Για παράδειγμα η ομάδα πιέστηκε, αγχώθηκε, αλλά ανταποκρίθηκε περίφημα. Αναφέρομαι στο τέλος της τρίτης περιόδου όταν και οι αντίπαλοι εκμεταλλεύτηκαν την έλλειψη ενέργειας στην άμυνα με αποτέλεσμα να βλέπουν «βαρέλι» το καλάθι.

Δεν είδα πανικό, δεν είδα εντάσεις. Είδα καθαρό μυαλό και φυσικά τους Λαρεντζάκη και Παπαπέτρου να βγαίνουν μπροστά και να προλαβαίνουν τα χειρότερα που ενδεχομένως θα ακολουθούσαν. Είδα τον Γουόκαπ να αισθάνεσαι άνετα σα να έπαιζε για καιρό με αυτούς τους συμπαίκτες.

Επίσης η πρεμιέρα πρόσφερε μία ισχυρή ένεση αυτοπεποίθησης σε παιδιά που την είχαν μεγάλη ανάγκη. Και στην απαραίτητη δόση. Για τον Χατζηδάκη και τον Ρογκαβόπουλο ήταν το ντεμπούτο τους σε μία τόσο σπουδαία διοργάνωση. Από την τηλεόραση έβλεπαν Μουντομπάσκετ και ονειρεύονταν. Δεν με απασχολεί αν οι πολλές απουσίες τους έδωσαν την ευκαιρία, με ενδιαφέρει πως είναι εδώ.

Αυτά τα παιδιά ήθελαν ένα καλό πρώτο παιχνίδι για να τους φύγει το άγχος. Οσα ματς κι αν έχει παίξει κάποιος νομίζω πως η πρεμιέρα ενός Μουντομπάσκετ κρύβει πάντα εσωτερική πίεση. Ο Χατζηδάκης μπήκε γρήγορα στο ματς, πιο γρήγορα κι από όσο ο ίδιος φανταζόταν λόγω των δύο γρήγορων φάουλ του Παπαγιάννη. Ο σέντερ της ΑΕΚ τα πήγε περίφημα, είχε υπομονή, πάλεψε, πήδηξε στο επιθετικό ριμπάουντ, έβαλε τα ποντάκια του.

Η Ελλάδα έπαιρνε όσα της έδινε η Ιορδανία

Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ο Δημήτρης Ιτούδης είχε δείξει στον κόσμο αυτή την άμυνα match up ζώνης την οποία έπαιξε αρκετή ώρα η Ελλάδα. Δεν ήταν απλά ένα τέχνασμα λόγω της απουσίας του Μήτογλου. Μου κίνησε το ενδιαφέρον πως την έριξε από νωρίς στο παρκέ. Αν θυμάμαι καλά την εμπιστεύτηκε περίπου στο 4’-5’ και την κράτησε για περίπου 12 λεπτά σερί.

Και καλά έκανε. Αφού έβλεπε τους αντίπαλους να μη βρίσκουν λύση και να σουτάρουν άθλια από μακρινή απόσταση την κράτησε και ταυτόχρονα κράτησε για έξι λεπτά στους 14 πόντους την Ιορδανία.

• Η «επίσημη αγαπημένη» είναι ακόμη εδώ

Για πολλούς η άμυνα ζώνης είναι μία τεμπέλικη αντιμετώπιση, αλλά αυτό απέχει έτη φωτός από την αλήθεια. Ενδεχομένως να απαιτεί περισσότερη ενέργεια και συγκέντρωση από όταν παίζει man to man. Η match up ζώνη είναι συνδυασμός άμυνας χώρου και προσωπική. Μπορεί ο αρχικός σχηματισμός να έχει να κάνει με τον χώρο, αλλά έχει δεκάδες παραμέτρους για το πότε ξεκινάει κάποιος να ακολουθεί έναν επιθετικό και μέχρι σε πιο σημείο του γηπέδου.

Δεν είναι εύκολη και λογικά θα τη δούμε ακόμη πολλές φορές κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Το ματς με τις ΗΠΑ θα το χαρακτήριζα έως και αδιάφορο. Η προσοχή όλων θα πρέπει να είναι στην τελευταία αγωνιστική της πρώτης φάσης. Στο παιχνίδι που θα κρίνει τη συμμετοχή μας στην επόμενη φάση των ομίλων και όχι στους αγώνες για τις θέσεις 17-32.