Χόλις-Τζέφερσον: «Ο κολλητός μου με πιέζει για test DNA, γιατί με θεωρεί συγγενή του Κόμπι!»

Γεννημένος στο Τσέστερ της Πενσιλβάνια, πήγε κολέγιο στην Αριζόνα και οι δύο πολλά υποσχόμενες σεζόν που έκανε με τους Ουάϊλντκατς τον έστειλαν πρόωρα στο draft του 2015, ως επιλογή του Πόρτλαντ στο νο23 του 1ου γύρου.

Οι Τρέιλ Μπλέιζερς, όμως, τον έστειλαν στο Μπρούκλιν (μαζί με τον Στιβ Μπλέϊκ) για χάρη του Μέϊσον Πλάμλι (αλλά και για τα δικαιώματα του Πατ Κόνατον) κι έτσι ο πολύ αθλητικός forward φόρεσε για 4 χρόνια την φανέλα των Νετς, έχοντας σταθερά ανοδική πορεία. Με αποκορύφωμα την 3η του σεζόν, που τελείωσε με μ.ο. 13,9 πόντους, 6,8 ριμπάουντ και 2,5 ασίστ.

H ολοκλήρωση της πρώτης 4ετίας του στο ΝΒΑ, ο οργανισμός της Νέας Υόρκης επέλεξε να μην του δώσει πολυετές συμβόλαιο κι έτσι ο Ρόντα Χόλις-Τζέφερσον υπέγραψε μη εγγυημένο συμβόλαιο με τους Ράπτορς και ουσιαστικά άρχισε να βγαίνει από τον δρόμο του «μαγικού κόσμου» του αθλήματος. Ακολούθησαν δύο συνεργασίες που δεν κράτησαν πολύ στην Μινεσότα και το Πόρτλαντ και το 2021 σε ηλικία 26 ετών, πήρε την απόφαση να περάσει τον Ατλαντικό και να υπογράψει στην Μπεσίκτας.

Τα δύο τελευταία καλοκαίρια του τα πέρασε στο πρωτάθλημα του Πουέρτο Ρίκο, η περυσινή σεζόν τον βρήκε στην Κορέα, ενώ τον περασμένο Φεβρουάριο ήρθε η πρόταση των Τρόπανγκ Γκίγκα από τις Φιλιππίνες, με την φανέλα των οποίων αναδείχτηκε καλύτερος ξένος και κατέκτησε και το πρωτάθλημα της χώρας.

Η πρόταση της ομοσπονδίας της Ιορδανίας για την θέση του «νατουραλιζέ» ενόψει του Mundobasket, ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα της εξαιρετικής απόδοσης που είχε από τότε που εγκατέλειψε την Αμερική και ο αγώνας με την Νέα Ζηλανδία έμελλε να είναι ο καλύτερος της καριέρας του.

Ο επιθετικός του οίστρος (39π., 9ρ., 4ασ. & 2κλ.), με αποκορύφωμα το “τετράποντο” με το οποίο έστειλε το ματς στην παράταση σε συνδυασμό με την εκπληκτική ομοιότητά (σε πρόσωπο αλλά και σε κινήσεις) με τον Κόμπι Μπράιαντ, ανάγκασαν το κοινό να φωνάξει πολλές φορές το όνομα του “Black Mamba” για χάρη του και όπως ήταν φυσικό στην μικτή ζώνη της “Mall of Asia Arena” είχε κάτι περισσότερο από την τιμητική του…

«Ήταν πολύ τιμητικό να ακούσω το όνομα του Κόμπι, ως επιβράβευση για την απόδοσή μου! Μοιάζει με όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Όλες οι εργατοώρες που έχω ξοδέψει στο γήπεδο για να μοιάσω στο είδωλό μου, πλέον ανταμείβονται. Ήταν τρομερό συναίσθημα!», μας είπε αρχικά ο Ρόντα και συνέχισε:

«Ο κολλητός μου, ο Σαμπάζ Νέϊπιερ μου λέει συνεχώς να κάνω test DNA, γιατί θεωρεί ότι ο Κόμπι ήταν συγγενής μου. Δεν ξέρω τι να πω… Ίσως σε εκείνο το τρίποντο και φάουλ που πέτυχα κι έστειλα το ματς στην παράταση, ίσως να ήταν μέσα μου!», υποστήριξε απολαμβάνοντας την δημοσιότητα που δικαίως είχε κερδίσει.

Τον ρωτήσαμε αν παίζοντας για τον Ιορδανία, ένιωσε λίγο και σαν τον… Τζόρνταν με όλα αυτά που έκανε στο παρκέ… «Ένιωσα ότι είμαι ο εαυτός, αλλά και ότι οι Θεοί του μπάσκετ ήταν μαζί μου απόψε (σ.σ.: χθες), ήθελαν να παίξω καλά!», απάντησε πριν η κουβέντα πάει στην ώθηση που πήρε η καριέρα του όταν έφυγε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Νομίζω ότι η πρόοδος που έχω σημειώσει, οφείλεται κυρίως στην πίστη που μου έδειξε ο βετεράνος Πορτορικανός διεθνής άσος και πρώην προπονητής μου, ο Έντι Κασιάνο. Εκείνος μου έδωσε ελευθερία στο παιχνίδι μου και από εκείνη την συνεργασία και μετά στην λίγκα του Πουέρτο Ρίκο, σε συνδυασμό και με την σκληρή δουλειά, η απόδοσή μου έχει πάει στο επόμενο επίπεδο και να παίρνω αυτό που μου αναλογεί. Οι προπονητές μου στο high school και το κολέγιο μου έλεγαν πάντα να δουλεύω σκληρά, αλλά ίσως έπρεπε να αισθανθώ πιο ελεύθερος μέσα στο παρκέ, για να πιάσω το μάξιμουμ της απόδοσής μου.», υποστήριξε και εξήγησε το mindset που τον βοήθησε να πάρει τα πάνω του.

«Και στο ΝΒΑ είχα μερικά καλά διαστήματα με τους Μπρούκλιν Νετς στην 3η μου χρονιά, αλλά όταν το ταλέντο υπάρχει, το αν θα καθιερωθείς, είναι ξεκάθαρα θέμα ευκαιριών. Ήξερα ότι κάπου, κάποια στιγμή θα έρθει και η δική μου ευκαιρία για να δείξω τι αξίζω.», υπογράμμισε πριν σχολιάσει την "basketmania" που επικρατεί στην Μανίλα για την πορτοκαλί μπάλα.

«Είναι εκπληκτικό όλο αυτό που συμβαίνει στις Φιλιππίνες με το μπάσκετ. Ο κόσμος λατρεύει το άθλημα και πραγματικά απολαμβάνω να παίζω μπάσκετ εδώ. Για την ακρίβεια στα δύο πρώτα ματς που έδωσα σε αυτό το γήπεδο για την τοπική λίγκα, οι οπαδοί με αποδοκίμασαν, αλλά από τότε που διαπίστωσαν τι μπορώ να κάνω στο παρκέ, με αποθεώνουν συνεχώς!», ήταν τελευταία του λόγια πριν χαθεί στην φυσούνα των αποδυτηρίων.