Η εθνική μας μπορεί να είναι πιο σκληρή από τη Νέα Ζηλανδία

Υπήρχαν πράγματα που μπορούσαν να γίνουν καλύτερα στον αγώνα με τις ΗΠΑ; Πιθανότατα ναι. Σε ένα ποσοστό (ας πούμε χοντρικά) 20-25%. Τι θα άλλαζε αυτό, στη ροή του αγώνα; Τίποτα δραστικά. Να πούμε ότι θα μαζευόταν η διαφορά ίσως και κάτω από τους 20 πόντους; Κανένα ουσιαστικό κέρδος δεν θα υπήρχε από αυτό. Μάλιστα το σενάριο που γράφτηκε τελικά,, στη συγκεκριμένη αναμέτρηση, μπορεί να είναι και το καλύτερο για τη συνέχεια, όσον αφορά (α) τα κέρδη και τις «απώλειες» που υπήρξαν και (β) το γεγονός ότι η διαφορά ήταν τέτοια ώστε να αποκλειστεί η πιθανότητα τα μυαλά κάποιων να βγουν έστω για λίγο πάνω από το κεφάλι τους. Να τα δούμε με τη σειρά…

Δεν θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος κάτι καλύτερο από την εξαιρετική εμφάνιση και το σκορ του Γιώργου Παπαγιάννη, αλλά και την αφύπνιση του Νίκου Ρογκαβόπουλου στο δεύτερο μέρος. Δύο «αιμοδότες» στο παραγωγικό σκέλος που βοήθησαν ώστε να κρατηθεί η διαφορά σε λογικό (με βάση τη διαφορά δυναμικότητας) πλαίσιο, περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους. Ακόμα και η κακή εμφάνιση του Θανάση δεν είναι κακή εξέλιξη, καθώς η μεγαλύτερη των… ψυχών της ομάδας «χρωστάει» κάτι καλύτερο και η κρισιμότητα του αγώνα, σε συνδυασμό με το χαμηλότερο επίπεδο του αντιπάλου (συγκριτικά με τις ΗΠΑ) του δίνουν τη μεγάλη ευκαιρία την Τετάρτη. «Κυκλώνω» τον πρεσβύτερο των Αντετοκούνμπο γιατί μπορώ πάντα να υπολογίζω στην σωματική και πνευματική του εκρηκτικότητα, αλλά και γιατί ένιωσα μια –επιπλέον- συμπάθεια βλέποντας τον να μπαίνει κόντρα στους Αμερικάνους προσπαθώντας να αποδείξει πολλά πράγματα. Αυτό είναι σαφές ότι δεν βοήθησε το μυαλό του, αλλά αυτό το φιλότιμο το έχουμε ανάγκη.

Στη δεύτερο σκέλος του σεναρίου στο ματς της Δευτέρας, μια πιο ανταγωνιστική εθνική κόντρα στις ΗΠΑ με άλλο τελικό σκορ αλλά (δεν θα μπορούσε να αλλάξει αυτό) το ίδιο αποτέλεσμα, μπορεί να έβαζε δύσκολα στο προπονητικό τιμ για να συμμαζέψουν τα μυαλά αρκετών παικτών και ειδικά των «πιτσιρικάδων». Στις δηλώσεις που έγιναν στη μικτή ζώνη, ασφαλώς και κανένας δεν θα μπορούσε δηλώσει ικανοποιημένος με ήττα (σχεδόν) τριάντα πόντων, αλλά πρέπει να είμαστε κυνικοί, γιατί δεν είμαστε στη Σαϊτάμα τέτοιες μέρες 17 χρόνια πριν. Το ξέρουμε εμείς καλά και το κουβαλάνε μαζί τους και οι Αμερικάνοι τόσα χρόνια. Σε αυτό το ματς θέλαμε απλά να πάμε «άβρεχτοι» στο επόμενο. Αν μάθαμε ακόμα περισσότερο τις αδυναμίες μας, κυλέτρα! Άλλωστε (στα μάτια μου) μεγαλύτερος στόχος από την οκτάδα δεν υπάρχει σε αυτή τη διοργάνωση. Αν υποθέσουμε ότι αποδεκνύεται πως μπορείς να χτυπάς μέχρι τέλους ομάδες όπως οι ΗΠΑ, τότε να μιλάμε για …μετάλλιο. Τι λέτε; Γίνεται; Δεν υποτιμώ ούτε στο ελάχιστο την προσπάθεια των παρόντων αλλά είπα και νωρίτερα πως πρέπει να είμαστε κυνικοί.

Πάμε στο επόμενο ματς τώρα επισημαίνοντας κάποια θέματα όπως αυτά προκύπτουν από τις δύο προηγούμενες αναμετρήσεις των δύο ομάδων, που έχουν αντιμετωπίσει τους ίδιους αντιπάλους μέχρι να βρεθούν στο κρίσιμο ραντεβού. Άρα μπορούμε να έχουμε καλή εικόνα στατιστικά αλλά και…συμπεριφορικά μέσα στον αγώνα.

• Γίνεται μεγάλη κουβέντα για τη «σκληράδα» των Νεοζηλανδών. Κάτι , βέβαια, αναμενόμενο αφού είναι ένα χαρακτηριστικό (όσον αφορά τη μαχητικότητα) που το έχουν και ως λαός. Αλλά πέρα από το γεγονός ότι με τους Αμερικάνους μπήκαν (και) για να… παλέψουν κυριολεκτικά και ξάπλωσαν τους αντιπάλους τους είκοσι φορές στο παρκέ, δεν μιλάμε για κάτι που πρέπει να τρομάζει κανέναν. Πρώτον μιλάμε για μπάσκετ και όχι για ελευθέρα πάλη. Ασφαλώς και εξαρτάται από τη διαιτησία, αλλά απ’ όσα έχουμε δει μέχρι τώρα (αυτή) είναι σε αξιοπρεπές επίπεδο. Επιπλέον πιστεύω ότι κάνουμε λάθος θεωρώντας πως η εθνική μας δεν είναι σκληρή ομάδα. Αντίθετα σε αυτό το μοντέλο θέλει να στηριχθεί και αυτό είδαμε και στα φιλικά αλλά και στην αμυντική της επίδοση κόντρα στην Ιορδανία, αφού εκεί κλείδωσε τη νίκη. Άλλωστε η εθνική μας δέχθηκε 71 πόντους από τους Ιορδανούς, ενώ οι Νέα Ζηλανδία 85 (στην κανονική διάρκεια του αγώνα). Πιστεύω ότι πιο…σκληροί (για να «πεθάνουν») αποδείχθηκαν τελικά οι Άραβες στο δεύτερο παιχνίδι τους, παρά οι αντίπαλοι τους που πιάστηκαν στον ύπνο.

• Στην ίδια παράμετρο μπαίνουν και τα ριμπάουντ. Όπου ο μέσος όρος των ομάδων βγάζει ισορροπία (35-33 για τη Νέα Ζηλανδία) με τη διαφορά ότι οι αντίπαλοι μας τα πήγαν καλύτερα κόντρα στις ΗΠΑ αλλά στο κρίσιμο ματς και σε 45 λεπτά αγώνα, έχασαν τη μάχη (44-37). Στο μυαλό μου η «σκληρή» ομάδα, έχει ένα προβάδισμα στα ριμπάουντ, αλλά στην πράξη δεν αποδείχθηκε. Αυτό αποδεικνύει ότι και αυτοί, έχουν τα θεματάκια τους στους ψηλούς και γενικότερα μέσα στο ζωγραφιστό, όπου πιθανότατα υπάρχει η δυνατότητα να τους χτυπήσει η εθνική μας σε ματσαρίσματα με τα τεσσάρια μας, όπως ο Παπαπέτρου και ο Θανάσης, αλλά και με ψηλούς περιφερειακούς όπως ο Λούντζης, ο Μποχωρίδης αλλά και ο Λαρεντζάκης που είναι ιδιαίτερα…θρασύς σε αυτό το κομμάτι.

• Αλλά συνεχίζοντας από το τελευταίο, φτάνουμε στην (ελληνική) αχίλλειο πτέρνα των δύο πρώτων αγώνων που είναι οι βολές. Να τις κερδίζουμε αλλά αν δεν τις βάζουμε… Οι Νεοζηλανδοί έχουν το αξιοπρεπές 75,8% που μοιάζει όμως σχεδόν αλάνθαστο μπροστά στο 52,9% των διεθνών μας που ήταν κακοί και στα δύο ματς. Δύσκολα θα βρεις εύστοχο «ζευγάρι» και σε ματς που αναμένεται να κριθεί στις λεπτομέρειες, αυτό είναι κομβικό. Και επειδή η προσπάθεια και η κόπωση χαλάνε πολύ το μυαλό απαιτείται τεράστια ψυχραιμία. Η οποία βέβαια χρειάζεται γενικότερα γιατί (αφού το πιάσαμε και αυτό) ο εκνευρισμός θα παίξει και αυτός τον ρόλο του. Οπότε όποιοι διεθνείς έχουν πιο «εκρηκτικά» χαρακτηριστικά θα πρέπει να προσέξουν διπλά.

• Οι δύο πρώτες αναμετρήσεις έδειξαν ότι η Νέα Ζηλανδία είναι πολύ ομάδα τριπόντου. Η διαφορά στον μέσο όρο δεν είναι τεράστια (41,5% με 34,5% υπέρ τους) αλλά χρειάστηκαν κάποια πολύ όμορφα, αλλά «κρεμασμένα» σουτ του Ρογκαβόπουλου με τις ΗΠΑ για να έχουμε αυτό το ποσοστό. Κόντρα στην Ιορδανία πάντως οι αντίπαλοι μας σούταραν με 52% (13/25) την ώρα που η εθνική μας είχε με τον ίδιο αντίπαλο 12/32. Αν πάντως βρούμε ένα ποσοστό γύρω στο 30% στην κανονική ροή του αγώνα μπορούμε να τους βάλουμε δύσκολα αφού η διαφορά μας στα δίποντα είναι τεράστια υπέρ μας (59,8% με 41,8%).

Αυτά είπαν οι αριθμοί στα δύο πρώτα ματς κάθε ομάδας και είναι ασφαλώς μόνο ενδεικτικά. Αύριο πάνω στο παρκέ θα γραφτεί η πραγματική ιστορία της αναμέτρησης. Στο μυαλό μου η εθνική μας έχει προβάδισμα, γιατί έχει δώσει δείγματα γραφής στην άμυνα και έχει (στον μέσο όρο) της και την εμπειρία να διαχειριστεί την κρισιμότητα του αγώνα, όπως και το κίνητρο να πετύχει τον μίνιμουμ στόχο που είναι η πρόκριση στους 16. Ασφαλώς και δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεν συμβεί αυτό.

Αλλά, επειδή στη χώρα της απαξίωσης ζούμε, είναι άσχημο να πέσει το ανάθεμα στην πλάτη των παλιών που είναι παρόντες και παλεύουν, αλλά και των νέων παιδιών που έρχονται τώρα για να πάρουν τη σκυτάλη για τα επόμενα χρόνια. Στο φινάλε κρατάω αυτό που είπε ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου μετά το δεύτερο ματς: «Κάθε λεπτό που περνάμε στο παρκέ βοηθάει. Κάθε λεπτό που η ομάδα παίζει μαζί, βοηθάει. Είπαμε ότι ο χρόνος είναι υπέρ μας. Να γινόμαστε καλύτεροι μέρα με την ημέρα, λεπτό με το λεπτό». Αυτό είναι και το ζητούμενο και για το Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά και για το μέλλον την εθνικής ομάδας.