Εθνική μπάσκετ: Σεβασμός για την προσπάθεια, στα όρια του θαύματος το κάτι παραπάνω!
Το ότι η Λιθουανία που παρουσιάστηκε εδώ στην “Mall of Asia Arena”, ήταν τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από την δική μας Εθνική και ότι είχε πολλές περισσότερες λύσεις, δεν φαινόταν μόνο δια γυμνού οφθαλμού, αλλά αποτυπώθηκε και από τα πεπραγμένα της στην 1η φάση της διοργάνωσης.
Όσοι πίστευαν ότι η καλύτερη άμυνα του τουρνουά και η πλέον κυρίαρχη στα ριμπάουντ, ξεχώρισε επειδή – τάχα μου – κληρώθηκε σε εύκολο όμιλο (με Μαυροβούνιο, Αίγυπτο και Μεξικό) μάλλον πλανήθηκε πλάνην οικτράν.
Τα πιο έντονα πειστήρια περί του αντιθέτου, φάνηκαν στο ματς που προηγήθηκε του δικού μας, στο οποίο οι Βαλκάνιοι του Μπόσκο Ράντοβιτς πήραν 18 περισσότερα ριμπάουντ και κατάφεραν να βγάλουν τα συκώτια των Αμερικανών (πλησίασαν στο -3 στο 33ο λεπτό), πριν πέσουν ηρωικά με το τιμητικό 85-73.
Συζητώντας και λίγο off the record με τον Δημήτρη Ιτούδη για την δυσκολία του εγχειρήματος, στον άτυπο τελικό με την “Lietuva”, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: για να έχουμε τύχη απέναντι στην ομάδα του Μακσβίτις, θα έπρεπε να πρωτίστως να την κατεβάσουμε από τα standards της (σκόραρε κατά μ.ο. 96,3π.) και ταυτόχρονα να ανεβάσουμε το δικό μας επίπεδο, μία-δύο σκάλες από την κλίμακα απόδοσης στην οποία κυμάνθηκε στο 2ο μέρος του αγώνα με την Νέα Ζηλανδία.
Κοινώς, έπρεπε να κάνουμε ένα εξαιρετικό παιχνίδι και στις δυο πλευρές του γηπέδου, να μην υποχρεωθούμε να κυνηγάμε μεγάλες διαφορές από νωρίς και να σκοράρουμε minimum 80 πόντους! Δηλαδή, με απλά λόγια να μας έρθουν όλα δεξια…
Αν σας κούρασα λίγο με τις παραπάνω διατυπώσεις, το έκανα για να στοιχειοθετήσω με όσο το δυνατόν πιο σαφή και ευκολονόητα επιχειρήματα τους λόγους της οδυνηρής τροπής που πήρε ένα ματς, που ελέγχαμε σε μεγάλο ποσοστό μέχρι στο 27ο λεπτό (54-54) και τελικά πήρε διαστάσεις θριάμβου (67-92) για την αντίπαλό μας και βαριάς ήττας για την ομάδα μας.
Ενδεχομένως να αδικήσαμε κάπου τον εαυτό μας και ίσως να μπορούσαμε να είμαστε για ένα μεγαλύτερο διάστημα ανταγωνιστικοί, αλλά αυτό θα γινόταν αν στο +8 του 18ου λεπτού (40-32) και στο +4 της ανάπαυλας (43-39), διαχειριζόμαστε λίγο καλύτερα την πρωτοπορία μας και δεν επιτρέπαμε στην Λιθουανία να βρει επιθετικό ρυθμό.
Αλλά και στις 5 χαμένες επιθέσεις που είχαμε μετά το 6-0 σερί (2 διαδοχικά τρίποντα), με το οποίο επιστρέψαμε από το 48-54 των Λιθουανών (στο 24’29”). Αν σε εκείνο το σημείο «καβαλούσαμε» στο σκορ, τότε νομίζω ότι στην 4η περίοδο θα είχαμε θρίλερ και αν χάναμε, η ήττα δεν θα ερχόταν με τόσο μεγάλη κατηφόρα όσο αυτή που ζήσαμε στα τελευταία 10 λεπτά της αναμέτρησης. \
Δυστυχώς, όμως, όλο αυτό το οποίο σας περιγράφω και το οποίο ελπίζαμε να συμβεί ήταν κάτι που ρεαλιστικά ήταν πολύ δύσκολο να πετύχουμε.
Ίσως αν δεν τραβιόταν στον πάγκο (λόγω της ενόχλησης στο πόδι) ο Λαρεντζάκης (17π.), που είχε ζεσταθεί για τα καλά… Ισως αν δεν κουραζόταν (απόλυτα φυσιολογικό) στο 2ο μέρος ο Γουόκαπ των 21 πόντων, των 8 ριμπάουντ και των 7 ασίστ (οι δύο προαναφερθέντες παίκτες μαζί πέτυχαν 30 πόντους πρώτο 20λεπτο και μόλις 8 στο δεύτερο)…
Ίσως αν βρίσκαμε ένα τρίτο σταθερό επιθετικό πόλο στο παιχνίδι (ο Παπανικολάου τελείωσε άποντος το παιχνίδι, ο Παπαγιάννης είχε 4 πόντους με 2/6 σουτ, ενώ ο Παπαπέτρου με 9π. & 3ρ. είχε επιθετικές εκλάμψεις)… Ίσως αν δεν τραυματιζόταν ο Μήτογλου και είχαμε ένα σταθερό σημείο αναφοράς στην ρακέτα για να ακουμπήσουμε την μπάλα και να αποσυμφορήσουμε λίγο παραπάνω τους υπόλοιπους. Ίσως αν οι αντίπαλοί μας δεν επέστρεφαν καυτοί από τα αποδυτήρια (σούταραν 8/8 τρίποντα από το 20’ έως το 32’ και 12/16 μέχρι την λήξη του αγώνα),
Με τα «ίσως» και τα «αν», όμως, δεν νίκησε ποτέ κανείς! Οπότε που καταλήγουμε; Στο ότι όταν αποφασίζεις να ρισκάρεις σε κάτι, παίζοντας απέναντι σε έναν ποιοτικότερο αντίπαλο (στο μπάσκετ πάντα κάτι δίνεις και αναλόγως κάτι παίρνεις), είσαι αντιμέτωπος και με τις συνέπειες.
Εν προκειμένω, ο Ιτούδης και οι συνεργάτες του σωστά επέλεξαν να θωρακίσουν την ρακέτα μας (από το inside game του Βαλαντσιούνας και του Μοτιεγιούνας) και να δώσουν κάποια ελεύθερα σουτ, αλλά από την στιγμή που οι Λιθουανοί έβαλαν όλα τα πρώτα αμαρκάριστα, η ζημιά που μας έκαναν ήταν πολύ μεγαλύτερη!
Σε πρώτη φάση έχτισαν αυτοπεποίθηση ανεβάζοντας την διαφορά σε διψήφιο νούμερο μέσα σε χρόνο ρεκόρ, σε δεύτερη κατακερμάτισαν την ψυχολογία και τα αποθέματά ενέργειας που είχαμε για να κυνηγήσουμε και σε τρίτη, άρχισαν να βάζουν και τα μαρκαρισμένα ανοίγοντας δραματικά την ψαλίδα και δίνοντας μας την χαριστική βολή.
Κακά τα ψέματα με αναλογία 62% έναντι 36% στα σουτ εντός πεδιάς, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά πράγματα από μία ομάδα που παίζει μισή, με πέντε πρωτάρηδες σε Παγκόσμιο Κύπελλο (Γουόκαπ, Μποχωρίδης, Ρογκαβόπουλος, Μωραϊτης και Χατζηδάκης) και με συνεχείς αλχημείες για να βρει αποτελεσματικά σχήματα.
Με απώτερο σκοπό να πλησιάσει τους 75 ή να αγγίξει τους 80 πόντους και στο προκείμενο παιχνίδι να κρατήσει τους Λιθουανούς λίγο πιο κάτω.
Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολύ μπάσκετ, όμως, για να διαπιστώσεις ότι αν συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, θα είχε συντελεστεί μία μπασκετική εποποιία. Και μάλιστα ανήμερα της 17ης επετείου από την μεγαλυτερη νίκη στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος (επί της Αμερικής με 101-95), που μας έστειλε στον τελικό του Mundobasket της Ιαπωνίας (2006). Τι ωραία συγκυρία θα ήταν να γιορτάζαμε διπλά απόψε! Επειδή, όμως, το άθλημά μας είναι το κατ’ εξοχήν πιο δίκαιο ομαδικό, τα θαύματα όχι απλά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, αλλά αντιθέτως… σπάνια!
Απ’ όλες τις απόψεις, λοιπόν, η «επίσημη αγαπημένη» και όλοι όσοι την τίμησαν στο εφετινό καλοκαίρι, έκανε μία μεγάλη προσπάθεια να σταθεί με αξιοπρέπεια στην 9η συμμετοχή της σε Παγκόσμιο Κύπελλο κι έφτασε μέχρι εκεί που μπορούσε. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Αξίζει μεγάλος σεβασμός σε όλα τα παιδιά αλλά και στο σύνολο του επιτελείου που τίμησαν το εθνόσημο και που την Κυριακή (03/09, 11.40) απέναντι στο Μαυροβούνιο, θα επιχειρήσουν να ολοκληρώσουν αυτό το ταξίδι με θετική νότα.
Όχι μόνο για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα και το ranking της FIBA, που θα διαμορφώσει και τα γκρουπ δυναμικότητας για τα τέσσερα προολυμπιακά που γίνουν του χρόνου, αλλά και για τους εκδρομείς Πελαργούς, οι περισσότεροι εκ των οποίων ήρθαν την επομένη της νίκης επί της Νέας Ζηλανδίας και θα ήθελαν να δούν την «επίσημη αγαπημένη» να κλείνει με νίκη τους αγώνες της.
Δεν χρειάζονται ούτε μοιρολόγια, ούτε έπαινοι, ούτε φυσικά απόδοση ευθυνών. Το βασικότερο μέλημα για την Εθνική ομάδα είναι η επίτευξη της συνέχειας και η απόκτηση εμπειριών για την επόμενη πρόκληση.
Σε ό,τι αφορά στο πρώτο, η συμμετοχή στο ποροολυμπιακό με φόντο το Παρίσι εξασφαλίζει ότι το επόμενο καλοκαίρι δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένο. Στο δεύτερο, η απόδοση των Γουόκαπ, Λαρεντζάκη και Παπαπέτρου αποτελεί παρακαταθήκη για το επόμενο τουρνουά. Όπως και οι εμπειρίες που απέκτησαν οι νεότεροι Λούντζης, Ρογκαβόπουλος, Μωραϊτης και Χατζηδάκης.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
