Εθνική μπάσκετ: Αυτή η στάνη, αυτό το γάλα έβγαλε
Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Η Εθνική Ελλάδας σύμφωνα με την απόδοσή της και κυρίως με τις δυνατότητες της άξιζε να βρίσκεται στις θέσεις 9-16. Μακάρι να νικήσει και το Μαυροβούνιο και να τερματίσει στο 9-12. Θεωρώ πως αν το συγκεκριμένο σύνολο έφτανε στους «8» του Mundobasket θα είχε πραγματοποιήσει ένα μικρό θαύμα, αν και όπως φαντάζομαι τις διασταυρώσεις μπορεί να έφτανε και στον ημιτελικό με νίκη επί της Ιταλίας που πιθανολογώ θα αντιμετωπίσει η Λιθουανία. Με τα «αν» όμως δε γίνεται δουλειά.
Η Εθνική μπάσκετ πήγε για 27 λεπτά την αναμέτρηση με τους Λιθουανούς εκεί ακριβώς που ήθελε, αλλά στη συνέχεια βγήκαν μαζεμένες οι αδυναμίες και οι αντίπαλοι μας τις τιμώρησαν όλες. Το rotation ήταν μικρό, η κούραση των περιφερειακών μεγάλη και όσο κυλούσε ο χρόνος τόσο πιο έντονα έκαναν την εμφάνισή τους.
Προσωπικά δίνω συγχαρητήρια σε όσους αγωνίστηκαν στη Μανίλα γιατί κανένας δεν «έκλεψε» ούτε μία στιγμή, άφησαν τα κορμιά τους στο παρκέ, προσπάθησαν για το κάτι παραπάνω και απλά δεν το κατάφεραν γιατί είχαν συγκεκριμένες ικανότητες - δυνατότητες.
Το pack the paint της Ελλάδας δε λειτούργησε
Η εθνική ομάδα πόνταρε πολλά στην αμυντική της λειτουργία. Η έλλειψη ψηλών την υποχρέωσε να αντιμετωπίσει αρκετές φορές τους αντιπάλους της στις Φιλιππίνες, ρισκάροντας το τρίποντο. Κόντρα στη Λιθουανία συγκεκριμένα, η εντολή ήταν να γεμίζουν οι παίκτες τη ρακέτα, να δίνουν βοήθειες όταν ακουμπάει τη μπάλα ο Βαλαντσιούνας (κυρίως) και να ρισκάρουν ένα ελεύθερο τρίποντο ή μία close out επίθεση. Οχι άδικα γιατί το λεγόμενο «pack the paint» μπορούν να το υποστηρίξουν αρκετοί παίκτες που έχουν την ικανότητα στην close out άμυνα.
Η Λιθουανία το τιμώρησε με εντυπωσιακό τρόπο. Καμία ομάδα δεν έχει ελπίδα όταν ο αντίπαλος στο δεύτερο ημίχρονο έχει 12/16 τρίποντα. Και δέκα ψηλούς να είχαμε και Γιάννη να είχαμε και Σλούκα να είχαμε τα 12/16 τρίποντα δε χάνουν ποτέ και από κανέναν.
Αρκετά από αυτά μάλιστα ήρθαν παρέα με την κόρνα λήξης των 24’’, σουτ τα οποία εκτός από τρεις πόντους «σκοτώνουν» και την ψυχολογία των αντιπάλων. Οπότε βάλτε την κούραση, προσθέστε την κακή ψυχολογία και το ποσοστό των Λιθουανών στο τρίποντο και να η μαγική εικόνα των 25 πόντων διαφορά. Γιατί περί μαγικής εικόνας πρόκειται.
«Πληγή» η απουσία παιχνιδιού στο post
Η Ελλάδα παρουσιάστηκε με έλλειψη στους ψηλούς. Γενικά το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει ψηλό παίκτη πλην του Παπαγιάννη. Το συγκεκριμένο ρόστερ δεν είχε σημείο αναφοράς στην μπροστινή πλευρά του γηπέδου στο post. Τη συγκεκριμένη ικανότητα την έχει μόνο ο Παπαγιάννης (και δεν είναι το καλό του στοιχείο) και ο Παπαπέτρου.
Αν ήταν υγιής ο Μήτογλου και αποφάσιζε να παίξει, θα ήταν μία ικανή λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα. Θα είχαμε έναν ακόμη πόλο στη ρακέτα για να του ακουμπήσουμε τη μπάλα. Και αυτό θα ήταν πολύ σημαντικό για τους εξής λόγους:
1. Θα φθείραμε με φάουλ και κούραση λίγο περισσότερο τα αντίπαλα σέντερ.
2. Ενδεχομένως να αισθανόταν διαφορετική «απειλή» η αντίπαλη άμυνα και να έκανε αναπροσαρμογές που θα την οδηγούσαν σε ανισορροπίες.
3. Θα ξεκουράζονταν οι περιφερειακοί και ειδικά ο Γουόκαπ. Γιατί όταν ακουμπάς τη μπάλα στο low post αυτομάτως τα γκαρντ παίρνουν ανάσα γιατί δεν εμπλέκονται απόλυτα στη συγκεκριμένη κατοχή.
Στο ματς με τους Λιθουανούς ο Γουόκαπ έκανε μυθικό παιχνίδι (21π. 8ρ., 7ασ., 3λ., 1κλ.), αλλά έσκασε. Τον κυνηγούσαν παντού. Οσο βρισκόταν στο παρκέ όχι μόνο σε κάθε κατοχή περνούσε η μπάλα από τα χέρια του, αλλά και οι περισσότερες αποφάσεις. Ήταν ο μοναδικός δημιουργός. Οση ώρα δεν βρισκόταν στο παρκέ, η επίθεσή μας δε λειτουργούσε στο επίπεδο που απαιτούσε το παιχνίδι. Ειδικά με 1.53 για τη λήξη του ημιχρόνου και σκορ 32-40 που έγινε αλλαγή για 79 δευτερόλεπτα.
Για αυτό πιστεύω πως παρά τις σημαντικές απουσίες, αν δεν είχε συμβεί το απρόοπτο με τον Μήτογλου η Ελλάδα θα είχε σημαντικές πιθανότητες να «τρυπήσει» το ταβάνι της και να βρεθεί στην προημιτελική φάση.
Μένει ένα ακόμη ματς το οποίο είναι σημαντικό. Η Ελλάδα πρέπει να νικήσει το Μαυροβούνιο για να τερματίσει από 9η έως 12η, επίσης δεν θα επηρεαστεί το ranking της από όπου θα προκύψουν τα γκρουπ δυναμικότητα των Προολυμπιακών τουρνουά. Και τέλος, για τους ίδιους τους παίκτες και τον Ιτούδη.
Οι παρόντες τα έδωσαν όλα, όσα είχαν και δεν είχαν. Κανένας δε δικαιούται να έχει παράπονο από την προσπάθεια. Αυτή η στάνη, αυτό το γάλα βγάζει. Κρίμα να χαλάσουν στο τελευταίο παιχνίδι τη συνολική τους εικόνα επειδή είναι (απολύτως λογικό) ξενερωμένοι και άδειοι από ενέργεια.
ΥΓ: Ο Κώστας Παπανικολάου ξέρει καλύτερα από όλους πως δεν έκανε καλό τουρνουά. Ήθελε, προσπάθησε, δεν του βγήκε. Συμβαίνει στον πρωταθλητισμό. Δεν είδε ένα μήνα τη νεογέννητη κόρη του για να πάει στην άλλη άκρη της Γης και να εκπροσωπήσει ως αρχηγός της εθνική ομάδα. Επιλογή του. Τουλάχιστον αυτός μπορεί να κοιτάζει τον καθρέφτη ακόμη και δακρυσμένος.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
