Εθνική μπάσκετ: Το παιχνίδι εξελίσσεται κι εμείς κοιτάμε
- Δεν έχουμε σουτέρ
- Δεν έχουμε post up ψηλό
- Έλλειμμα σε αθλητικότητα και physicality
- Το Mundobasket μας έδειξε τον δρόμο. Θα τον ακολουθήσουμε;
Η Ελλάδα ολοκλήρωσε το Mundobasket καταλαμβάνοντας την 15η θέση, τη χειρότερη από τις διοργανώσεις που συμμετείχε διότι κάποιες άλλες τις παρακολούθησε από την τηλεόραση. Για να κρίνεις συνολικά μία παρουσία οφείλεις πρώτα να αναλύσεις τα δεδομένα. Δε με ενδιαφέρουν τόσο οι «εκ γενετής» απουσίες, όσο η ξαφνική του Μήτογλου.
Προσωπικά λοιπόν θα έβαζα την ταμπέλα «αποτυχία» μόνο αν χάναμε από τη Νέα Ζηλανδία. Τώρα όμως δεν τολμώ καν να σκεφτώ και την ταμπέλα της «επιτυχίας». Ίσως αυτό το ξενέρωτο, το αδιάφορο να είναι και χειρότερο.
Δεν υπάρχει λόγος να σταθούμε στο παιχνίδι με το Μαυροβούνιο οπότε θα πω τις δικές μου γενικευμένες σκέψεις σχετικά με την Εθνική Ελλάδας και ας στεναχωρήσω κάποιους.
Δεν έχουμε σουτέρ
Το μπάσκετ εξελίσσεται κι εμείς έχουμε μείνει κολλημένοι στο παρελθόν. Τότε που ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς κι ο Ζήσης «διάβαζαν» την παραμικρή λεπτομέρεια στο παρκέ και την… χτυπούσαν. Τότε που ο Λάζαρος, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης και ο Κακιούζης είχαν την μπασκετική κατάρτιση και γνώριζαν πως να κερδίσουν τις μικρές λεπτομέρειες στο παρκέ.
Το 2023 δεν υπάρχει σκεπτόμενο μπάσκετ. Το 2023 το μπάσκετ έχει πάει στην αθλητικότητα, στο physicality και στο σουτ. Τα πράγματα είναι απλά.
Τι σημαίνει σουτέρ; Αυτός που μπορεί να βγει από σκριν και να εκτελέσει έχοντας φτιάξει ήδη τα πόδια του και τα χέρια του πριν υποδεχτεί τη μπάλα, αυτός που θα αστοχήσει θα πάρει τη μπάλα ξανά στα χέρια του και θα εκτελέσει πάλι γιατί έχει την ψυχολογία. Αυτός που θα πάρει το spot up και θα κάνει ο αντίπαλος «ωχ, το φάγαμε» πριν μπει η μπάλα στο καλάθι. Οι καλύτεροι Ελληνες σουτέρ είναι οι Χάρης Γιαννόπουλος, Θοδωρής Ζάρας, Νίκος Ρογκαβόπουλος και Τζορτζ Πάπας (ο οποίος τυχαία μάθαμε πως είναι Ελληνας). Μόνο ο «Ρόγκα» είναι για το επίπεδο της Εθνικής Ανδρών και αυτό είναι θλιβερό. Ολόκληρη χώρα με το μπάσκετ στα κύτταρα της να μην έχει σουτέρ.
«Day shooter» όπως λένε οι προπονητές έχουμε πολλούς. Παιδιά που το ένα βράδυ θα βάλουν 3/5 και το επόμενο θα έχουν 0/5. Ο Λαρεντζάκης τα βάζει γιατί έχει αυτή την «ανιωθίλα», ο Παπαπέτρου, ο Παπανικολάου κι ο Τολιόπουλος το ίδιο. Δεν είναι σουτέρ. Αλλο πράγμα είναι το «έχω σουτ» κι άλλο το «είμαι σουτέρ».
Δεν έχουμε post up ψηλό
Τι σημαίνει post up παίκτης; Ο σέντερ που θα σπρώξει για να πάρει καλύτερη θέση από τον αμυντικό όταν η μπάλα είναι μακριά. Αυτός που όταν την πάρει θα έχει τουλάχιστον τρεις κινήσεις να εκτελέσει και αυτός που θα έχει μία κάποια (δεν λέω τέλεια) ικανότητα να πασάρει στην weak side. Οι καλύτεροι Ελληνες post up παίκτες είναι ο εξής ένας: ο 39άχρονος Λουκάς Μαυροκεφαλίδης που στην περσινή Basket League έκανε πλάκα. Νέα θλίψη.
Γενικά η Ελλάδα δεν έχει σέντερ πέραν του Γιώργου Παπαγιάννη. Εγώ τον γουστάρω τον «Παπατζόν», αλλά έχει επιλέξει να δουλέψει σε στοιχεία που ταιριάζουν στο ΝΒΑ και όχι στην Ευρώπη. Δούλεψε το κορμί του και τρέχει καλύτερα, αλλά έχασε δύναμη να σπρώξει. Δούλεψε το σουτ μέσης και μακρινής απόστασης, αλλά έχασε την επαφή του με την… επαφή στο κορμί του αντιπάλου του.
Η Ελλάδα πέραν του Παπαγιάννη δεν έχει σέντερ επιπέδου Εθνικής Ανδρών. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο έχει φτάσει 25 χρονών και δεν έχει παίξει με συνέπεια πουθενά. Τώρα του δίνει ο Παναθηναϊκός την τελευταία του ίσως ευκαιρία. Ο Χατζηδάκης είναι τίμιος, αλλά έχουμε 2023 και δεν είναι για Mundobasket. Μόνο ο Μήτογλου μπαίνει στην εξίσωση που είναι παικταράς και ακουμπάει και στο «5» γιατί η βασική του θέση είναι το «4».
Έλλειμμα σε αθλητικότητα και physicality
Καλά για αθλητικότητα δεν χρειάζεται να αναφερθώ. Σε αυτή την κατηγορία και με μεγαλύτερη ελαστικότητα στο παιχνίδι τους μπορώ να συμπεριλάβω τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, τον Μιχάλη Λούντζη, τον Παπαπέτρου (του οποίου φθίνει όμως), τον Κώστα Αντετοκούνμπο, τον Θανάση Αντετοκούνμπο, τον Γιάννη Κουζέλογλου. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον, ίσως και να ξεχνάω κάποιον.
Και ειλικρινά κανένας εκ των παραπάνω πλην του σέντερ του Παναθηναϊκού δεν έχει απόλυτα αθλητικά προσόντα.
Πάμε και στη δύναμη, στο physicality. Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο, ο Παπανικολάου, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο Μποχωρίδης, ο Αγραβάνης, ο Λαρεντζάκης, ο Κασελλάκης και έγινε Ελληνας ο Γουόκαπ. Κι εδώ ίσως ξεχνάω κάποιον…
Το μπάσκετ έχει αλλάξει κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα θα είναι για την Εθνική ομάδα. Το σκεπτόμενο μπάσκετ έχει «πεθάνει» και μπαίνει στην εξίσωση στο τελευταίο τρίλεπτο ενός αγώνα. Εμείς όμως δεν φτάνουμε καν στο 37’ να διεκδικούμε νίκες σε «νοκ άουτ».
Το Mundobasket μας έδειξε τον δρόμο. Θα τον ακολουθήσουμε;
Και το φετινό Mundobasket ξεγύμνωσε τις αδυναμίες μας. Η Λιθουανία με πολλές απουσίες τρέχει και σουτάρει για 40 λεπτά, παίζει σύγχρονο μπάσκετ. Νίκησε τις ΗΠΑ με τον αγαπημένο ρυθμό των Αμερικανών. Τελείωσε το ματς με 96 κατοχές! Και οι ΗΠΑ είχαν 94! Αν η Ελλάδα είχε πάει το ματς με την ομάδα του Κερ στις 95 κατοχές θα είχε λήξει 120-75.
Η Λετονία χωρίς Πορζίνγκις και Ντάριους Μπέρτανς και αν δείτε τον ρυθμό με τον οποίο αγωνίζεται, την ταχύτητα στο παιχνίδι της, το μέγεθος των παικτών στο ρόστερ της θα βάλετε τα κλάματα.
Μοναδική ομάδα που θυμίζει Ελλάδα κι έχει επιτυχίες τα τελευταία χρόνια με βάση τη δυναμική της είναι η Ιταλία. Σκληρή ομάδα, χωρίς αθλητικά προσόντα και με έναν παικταρά (Φοντέκιο). Εχει όμως και 3-4 παίκτες να μπορούν να παίξουν «ένας εναντίον ενός» χωρίς βοήθεια σκριν. Αλλο θέμα και τούτο.
Ελληνας παίκτης με ευχέρεια στο «ένας εναντίον ενός» είναι ο Σλούκας. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλον. Σε μικρότερο ποσοστό το έχει ο Λαρεντζάκης, ο Νίκος Γκίκας (που δεν είναι για το υψηλό επίπεδο). Αν ξεχνάω κάποιον συμπαθάτε με, δεν το κάνω επίτηδες.
Δεν θέλω να μειώσω κανένα παιδί που προσπαθεί καθημερινά. Δεν θέλω να μειώσω κανένα παιδί που περνάει αμέτρητες ώρες στο γήπεδο και θυσιάζει πολλά πράγματα με σκοπό να βελτιώνεται. Οι σκέψεις μου αυτές δεν εξωτερικεύτηκαν για να προσβάλλω κάποιον. Απλά για να αναδείξω την ανάγκη να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε πως το μπάσκετ έχει αλλάξει και το σκεπτόμενο μπάσκετ που μας οδήγησε σε τρομερές επιτυχίες, έχει… πεθάνει.
ΥΓ: «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης. Το ίδιο και στο ελληνικό μπάσκετ. Ας έχουμε υπομονή, ας πιστέψουμε σε μία κοινή κατεύθυνση που θα χαράξει η ΕΟΚ και κυρίως ας την υποστηρίξουν όλοι όσοι πρέπει να την υποστηρίξουν.
ΥΓ 2: Η μεγαλύτερη ανοησία που ακούω είναι για το αναπτυξιακό πρόγραμμα της ΕΟΚ και πόσο πρέπει να δουλεύει με τα νεαρά παιδιά. ΛΑΘΟΣ. Με τις εθνικές ομάδες και τα κλιμάκια τα νεαρά παιδιά κάνουν 2-3 προπονήσεις το μήνα και αν... Με τους συλλόγους τους δουλεύουν καθημερινά. Εκεί μαθαίνουν, εκεί βελτιώνονται και οι σύλλογοι έχουν την ευθύνη να βγάλουν νεαρούς παίκτες. Οχι οι Εθνικές ομάδες.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
