Δύο διαφορετικά σχέδια για το ελληνικό μπάσκετ

• Το σκεπτόμενο ελληνικό μπάσκετ
• Το άμεσο σχέδιο

Τώρα που ολοκληρώθηκε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα για την Εθνική Ομάδα, διαβάσαμε και θα διαβάσουμε πολλά από πολλούς. Το δικό μου blog έχει πολύ μικρότερη αξία, από όσα έγραψαν και θα γράψουν άνθρωποι, που ακολουθούν στις αποστολές την Εθνική δεκαετίες τώρα αλλά και στις πρόσφατες διοργανώσεις. Αν μυρίζεσαι την ατμόσφαιρα της Εθνικής από κοντά, ξέρεις πάντα πολλά περισσότερα. Το αν και το πως τα μεταφέρεις, είναι μια άλλη ιστορία.

Από την ασφάλεια της απόστασης λοιπόν θα προσπαθήσω να γράψω και καμιά φορά αυτή η απόσταση και οι συζητήσεις με ανθρώπους του basketball στην πατρίδα δίνουν μια πιο σφαιρική οπτική του «προβλήματος». Πρώτα πρώτα να ορίσουμε το «πρόβλημα».

Η Εθνική απέτυχε λοιπόν σε μια ακόμα μεγάλη διοργάνωση καταλαμβάνοντας την 15η θέση στον κόσμο. Δεν ξέρω σε πόσους τομείς η Ελλάδα κατατάσσεται 15η παγκοσμίως αλλά ας συνεχίσουμε. Η Ελλάδα παρουσιάστηκε με μια σύνθεση ανάγκης χωρίς τέσσερις «πενταδάτους» παίκτες και έναν αναπληρωματικό και προκρίθηκε στο Προολυμπιακό τουρνουά.

• Mundobasket 2023: Οι ομάδες των προολυμπιακών τουρνουά, τέσσερις θέσεις ανοικτές

Η αποτυχία λοιπόν συνίσταται στην τελική κατάταξη ή στην έλλειψη αυτών των πέντε στελεχών της Εθνικής; Αν συζητάμε για το δεύτερο και τις απουσίες ως έλλειψη συστράτευσης, είναι σαν να μην πιστεύουμε τους παίκτες σχετικά με τα αντικειμενικά προβλήματά, που επικαλέστηκαν. Τραυματισμούς, κούραση κλπ. Αν δεν τους πιστεύουμε, το βάρος πέφτει σε εκείνους. Αν τους πιστεύουμε, τότε γιατί να κατηγορήσουμε κάποιον άλλον; Γενικά γιατί πρέπει να κατηγορήσουμε κάποιον;

Κάθε αγωνιστική προσπάθεια δεν ξεκινά με την ευχή, να έχει υγεία η ομάδα κι όλα τα άλλα έπονται; Ε λοιπόν η Εθνική Ομάδα το 2023 δεν είχε υγεία, παρατάχθηκε στο παγκόσμιο τουρνουά με 11 παίκτες και σε έναν αγώνα με 10.

Το προπονητικό σύνολο της Εθνικής Ομάδας, γιατί δεν πρόκειται για έναν μόνο άνθρωπο, είχαν να διαχειριστούν επιλογές από την εξαντλημένη δεξαμενή του ελληνικού μπάσκετ. Αν πρόκειται να συζητήσουμε σοβαρά για αυτή τη δεξαμενή αθλητών, με χαρά. Πρόκειται για μια πολύ σοβαρή και εύστοχη συζήτηση. Αν πρόκειται να συζητήσουμε για το πως άμεσα θα γίνει κάτι, ώστε να προκριθούμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, χρήσιμο κι αυτό.

Η μια συζήτηση αφορά στα επόμενα πολλά χρόνια του ελληνικού μπάσκετ και η άλλη στους επόμενους μήνες.

Το σκεπτόμενο ελληνικό μπάσκετ

Έχω γράψει και παλιότερα πόσο αντιπαθώ αυτή την έκφραση. Λες και υπάρχει σκεπτόμενο κι απερίσκεπτο μπάσκετ αλλά εμείς είμαστε οι φιλόσοφοι, που ανακαλύψαμε τη «σκέψη». Στην πραγματικότητα το «σκεπτόμενο μπάσκετ» είναι μια παραδοχή των διαχρονικών αδυναμιών και η προσπάθεια να τις μασκαρέψουμε. Θα γίνει μια, θα γίνει δύο, ε την τρίτη φορά θα «σκεφτούν» και οι άλλοι τι κάνουμε και θα μας εκθέσουν. Το «παίξε αυτό που ξέρεις και μπορείς» ισχύει για όλους, άρα μάλλον πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με το τι ξέρουμε, τι μπορούμε και τι πρέπει να βελτιώσουμε.

Οφείλουμε υποχρεωτικά να φροντίσουμε οι νέοι αθλητές να διδάσκονται το μπάσκετ σωστά. Τα βασικά για αρχή και για πολύ. Χειρισμός, ντρίπλα, πάσα, σουτ. Και ξανά. Χειρισμός, ντρίπλα, πάσα, σουτ. Για όλους, χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς θέσεις σε νεαρές ηλικίες και το κυριότερο χωρίς συστήματα. Μέχρι τα 14-16 έχει τόσα πολλά πράγματα να μάθει ένα παιδί για το παιχνίδι, για το σώμα του, να βελτιώσει τα ατομικά του χαρακτηριστικά, την ταχύτητα, την αλτικότητα ακόμα και την αντίληψη, γιατί κάποια παιδιά ωριμάζουν γρηγορότερα από άλλα.

• Mundobasket 2023: Τα ζευγάρια των προημιτελικών

Χωρίς συστήματα λοιπόν και χωρίς μάνατζερ. Οικογενειακούς και επαγγελματίες μάνατζερ. Ο μόνος άνθρωπος στην μπασκετική ζωή του παιδιού είναι ο προπονητής του, ο δάσκαλος του μπάσκετ, το σχολείο της Ακαδημίας. Οποιοσδήποτε άλλος είναι επικίνδυνος περισπασμός.

Αυτή είναι λοιπόν η ευθύνη της Ομοσπονδίας, η βασική δουλειά κάθε Ομοσπονδίας. Το αν θα πειστεί κάποιος να σύρει το κουρασμένο του κορμί στις καλοκαιρινές υποχρεώσεις ή το αν θα σφίξει τα δόντια να παίξει με ένεση, είναι ήσσονος σημασίας. Μείζονος σημασίας είναι να μην εξαρτάσαι από τον έναν ή τους δύο παίκτες. Είναι λοιπόν Ομοσπονδιακή «σκεπτόμενη» υποχρέωση να οριστούν οι εθνοπατέρες του μπάσκετ.

Ένας τεχνικός διευθυντής (προπονητής εννοώ, όχι παράγοντας) που θα επιβλέπει άμεσα όλες τις αναπτυξιακές ομάδες και θα ορίσει το επιτελείο του. Είναι θέση πλήρους απασχόλησης κι όχι μερικής. Υπερπλήρους για να ακριβολογώ. Να καλοπληρωθεί για να είναι και υπόλογος. Θα εκπλαγείτε αλλά δε χρειάζεται να είναι Αμερικανός ή Σέρβος ή Λιθουανός, υπάρχουν πολλοί καλοί δάσκαλοι του μπάσκετ στην Ελλάδα, αρκεί να τους επιτραπεί να εργαστούν αντί να «αρέσουν».

Αυτό που μόλις περιέγραψα, όχι πρώτος, είναι το ένα σχέδιο, το μακροπρόθεσμο. Είναι μια διαδικασία μακροχρόνια, μεθοδική, συστηματική, έχει δηλαδή όλα τα χαρακτηριστικά που δεν ταιριάζουν στο λαό μας. Αλλιώς πάμε με το ελληνικό μοντέλο το «σκεπτόμενο», των συμπτώσεων και των προσευχών, να βρεθούν 4 σπουδαία guard και 3 σοβαροί ψηλοί, ώστε να ποζάρουμε για καμιά δεκαετία.

Το άμεσο σχέδιο

Το άλλο σχέδιο δεν αποσκοπεί στο μεθαύριο αλλά στο αύριο ή για να ακριβολογώ στο 2024. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά και χειροπιαστά. Να βελτιωθούν δραματικά αθλητές των 28 και των 30 ετών, δεν πρόκειται. Πάμε με αυτούς που ξέρουμε κι εμπιστευόμαστε. Για αρχή προσευχόμαστε καθένας όπου πιστεύει, να είναι όλοι τους καλά, φέτος νιώσαμε στο πετσί μας πόσο σημαντικό είναι.

Ακολούθως και εξίσου σημαντικό κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν, για να έρθουν. Τώρα το τι είναι δυνατόν κι αξιοπρεπές μπάζει πολλά νερά. Η διοίκηση μια Ομοσπονδίας είναι πολιτική πάνω από όλα, μας αρέσει δε μας αρέσει. Να συγκρούεσαι, να τσακώνεσαι, να απαξιώνεις και να απαξιώνεσαι συνιστούν bad politics. Πρέπει να μπορείς να «συνθέτεις» και να συμβιβάζεσαι. Και οι γάμοι πρέπει να είναι γελαστοί και τα διαζύγια πρέπει να είναι βελούδινα. Ο οικονομικός σχεδιασμός (βλέπε Προολυμπιακό) να βγαίνει και η συστράτευση να επανέλθει χωρίς ρεβανσισμούς και αστερίσκους. Αρκεί η Εθνική να παραμείνει Εθνική Ομάδα κι όχι προτεκτοράτο. Ελπίζω να μη χρειαστεί καμιά Ομοσπονδία να το αποκρούσει αυτό.

Για το κλείσιμο του blog θα ήθελα να παραθέσω τρεις σύντομες απόψεις, που φυσικά άλλους θα τους βρουν σύμφωνους κι άλλους όχι. Πρώτον, τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τη συστράτευση του Κώστα Παπανικολάου με την Εθνική Ομάδα, τη στιγμή που έγινε για δεύτερη φορά πατέρας. Είναι πολύ σημαντικότερο από τα στατιστικά του στη διοργάνωση.

Δεύτερον εξακολουθώ να πιστεύω, ότι ο Δημήτρης Ιτούδης είναι ο καταλληλότερος για τη θέση του Ομοσπονδιακού Προπονητή το 2024. Μοναδική εξαίρεση σε αυτό, αν αποφασιστεί Ομοσπονδιακός πλήρους απασχόλησης, οπότε τότε είναι αδύνατον να παραμείνει. Αν όμως πάμε σε αντικατάστασή του από άλλον προπονητή συλλόγου, τότε γιατί κράζουμε τους ιδιοκτήτες ομάδων, όταν αλλάζουν με ευκολία προπονητές, χωρίς να τους αφήσουν να ολοκληρώσουν ό,τι άρχισαν;

Τρίτον και ολοκληρώνω, νομίζω πρέπει να κρίνουμε τους Έλληνες παίκτες ανάλογα με το χρόνο συμμετοχής που έχουν, πριν βρεθούν στην Εθνική Ομάδα. Ο Μποχωρίδης του Άρη θα είναι πιο παιγμένος και χρήσιμος σε σχέση με τον Μποχωρίδη του Παναθηναϊκού; Ο Μωραΐτης του Παναθηναϊκού σε σχέση με τον Μωραΐτη του Περιστερίου; Ο Παπαγιάννης της Φενέρ σε σχέση με τον Παπαγιάννη του Παναθηναϊκού; Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο του ΝΒΑ σε σχέση με εκείνον της Euroleague; Αλλά αυτή είναι μια συζήτηση που εμπλέκει Συλλόγους και μάνατζερ περισσότερο, οπότε θα την ανοίξουμε άλλη φορά.