Τα eggs, η omelette και το έρμο το μπάσκετ στην Ελλάδα

Έχουν γραφτεί πολλά, αναλυτικά και σωστά, εδώ στο Gazzetta, σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Όχι πως είχα αμφιβολία για τη γνώση του αντικειμένου και την ευθυκρισία των «ομόσταυλων» σε ετούτη τη στέγη αλλά είναι σημαντικό να το αντιλαμβάνομαι και εγώ ειδικά όταν… καίει η μπάλα. Για ακόμα έναν Σεπτέμβριο λοιπόν η ρημάδα η μπάλα (όσον αφορά την εθνική μας) καίει και πολύ. Σε βαθμό υπερβολής στις αντιδράσεις βέβαια, όπως συμβαίνει στη χώρα με τη μακραίωνη ιστορία στην αρχαία τραγωδία αλλά και την κωμωδία.

Σε ότι με αφορά, για να είναι καταγεγραμμένο από την αρχή, η ζωή στο μπάσκετ δεν αρχίζει και τελειώνει στην εθνική ομάδα των ανδρών, ούτε και στις κορυφαίες ομάδες της χώρας. Αυτές είναι το παντεσπάνι μας, αλλά δεν είναι πολλοί αυτοί που βλέπουν που είναι πραγματικά το «ψωμάκι» μας. Το αναφέρω γιατί, για την πλειοψηφία των φίλων ή οπαδών (πολλοί περισσότεροι αυτοί) του μπάσκετ, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είτε έχουν γνώση του αθλήματος, είτε όχι. Και είναι πολύς κόσμος εκεί έξω που έχει αρκετή «μυρωδιά» από το άθλημα. Αλλά δεν θέλει ή δεν έτυχε να έχει σχέση με τον πυρήνα του. Τον ενδιαφέρει –απλά- αν θα πάει καλά η ομάδα του, άντε και η εθνική. Αν δεν συμβεί αυτό ή θα ασχοληθεί με κάτι άλλο ή θα… κράξει. ‘Οπως συνηθίζεται πλέον. Σε σχέση με την εθνική ειδικότερα, αφού η ενασχόληση μαζί της είναι «εποχιακή», ακόμα και αν κράξει μια-δυό μέρες μετά το τέλος των υποχρεώσεων της θα έχει πάει παρακάτω. Μέχρι την επόμενη υποχρέωση της.

Το σημερινό (4/9) άρθρο του Μελάγιες και η σύνδεση της εξέλιξης του σύγχρονου μπάσκετ με την εικόνα της εθνικής μας και κατ’ επέκταση με τον τρόπο που βλέπουμε και υπηρετούμε το άθλημα στην Ελλάδα, αναδεικνύει 100% το σοβαρό ζήτημα που υπάρχει σε σχέση με το «Που πάμε;». Θα συμφωνήσω μάλιστα σε μεγάλο βαθμό και με την αναφορά του για τον ρόλο της ΕΟΚ στη διαδικασία ανάπτυξης, στο δεύτερο υστερόγραφό του. Αλλά όχι απόλυτα. Γιατί στο μυαλό μου εκεί είναι όλο το θέμα και όλη η κουβέντα που αφορά το άθλημα στην Ελλάδα. Και στους άνδρες αλλά και στις (κατά πολύ) «καταφρονεμένες» γυναίκες που δεν έχω πειστεί ότι η ομοσπονδία επιθυμεί πραγματικά να τις έχει υπό τη σκέπη της. Εκεί που απαιτείται να πέσει όλο το βάρος.

Σίγουρα η οποιαδήποτε ομοσπονδία ούτε μπορεί, ούτε και πρέπει, να μαζέψει τους πιο ταλαντούχους κάθε ηλικίας, να τους… κλειδώσει κάπου και να τους δουλέψει αθλητικά και μπασκετικά, αναλαμβάνοντας και το ακαδημαϊκό σκέλος. Αυτή η στρατιωτική λογική δεν έχει κανένα νόημα. Σοβαροί να είμαστε! Αυτό όμως που σίγουρα θα βοηθούσε είναι να υπάρχει πραγματική βοήθεια στην ανάπτυξη του αθλήματος, με τη συνεργασία ΕΟΚ και Ενώσεων, ώστε το πρόγραμμά της (αν και όταν υπάρξει διαμορφωμένο από γνώστες) να φτάσει σταδιακά μέσα στη σεζόν σε όσο το δυνατόν περισσότερες από τις εκατοντάδες ακαδημίες που υπάρχουν στη χώρα. Θα ήταν ευχής έργον, όχι απαραίτητα να ελέγξουν οι ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΟΙ ομοσπονδιακοί τεχνικοί το έργο των κατά τόπους προπονητών, όσο να μιλήσουν σε αυτούς αλλά κυρίως στα παιδιά και τους γονείς. Και αυτοί αλλά και τα βαριά ονόματα (πρώην παίκτες) που υπηρετούν την ΕΟΚ υπό τη νέα διοίκηση. Η δουλειά εντός της Ελλάδας προηγείται από το scouting ανά την υφήλιο μπας και βρούμε κανένα διαμαντάκι με ελληνικές ρίζες κρυμμένο σε καμιά γωνιά. Να γίνει και αυτό, αλλά έχουμε πολλά ακατέργαστα διαμαντάκια εντός των συνόρων και –με κάποιο τρόπο- πρέπει η ομοσπονδία να φτιάξει το πλαίσιο να εξελιχθούν σωστά. Επαναλαμβάνω όχι με λογική χωροφυλακής, αλλά λέγοντας στα παιδιά τι στο καλό τελικά είναι αυτό το άθλημα που έχει αρχίσει από ομαδικό να μεταλλάσσεται σε…ατομικό για να υποστηριχθεί περισσότερο το ψώνιο αρκετών γονιών και η στρεβλή εικόνα που διαμορφώνουν όσοι προπονητές θέλουν να κερδίζουν «πολλά με λίγα» στα μίνι, για να πουλήσουν «έργο».

Αν λοιπόν η κεντρική αρχή δεν μπορεί να ελέγξει απόλυτα τη δουλειά(;) στις ακαδημίες μπορεί σίγουρα να δώσει το στίγμα οργώνοντας τη χώρα. Μπορούν να βγουν από τα γραφεία αυτοί που πρέπει; Θέλουν; Ξέρουν; Μένω στα δύο πρώτα και δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι το επιθυμούν. Οπότε καλό θα ήταν η ομοσπονδία να βρει αυτούς τους τρελούς που έχουν και τη γνώση και τη διάθεση (αλλιώς ήθελα να το γράψω αλλά δεν γράφεται εδώ) να κάνουν αυτά που πρέπει. Και το «εφέ» χρειάζεται, αλλά ας αποδειχθούν κάποια στιγμή έξυπνοι στην ομοσπονδία να τα διαχωρίσουν. Αυτοί που θέλουν να κάνουν τη δουλειά γιατί γουστάρουν το άθλημα είμαι σίγουρος ότι δεν θα ενοχληθούν αν κάποιοι άλλοι είναι για τη μόστρα. Αρκεί να μην ανακατεύονται στα πόδια τους. Δύσκολο βέβαια…

Προφανώς και αρκετοί έχετε…. νυστάξει με τα παραπάνω. Αν φτάσατε κιόλας να διαβάσετε μέχρι εδώ. Εδώ που τα λέμε είναι και αρκετοί συνάδελφοι που δεν μπαίνουν καν σε αυτό το μονοπάτι. Βλέπουν μόνο την κορυφή της πυραμίδας λες και τους διεθνείς (στην Ανδρών) τους φέρνει ξαφνικά ένας… μπασκετικός πελαργός και δεν έχουν σχέση με το συνολικό οικοδόμημα. Στο όνομα της επιτυχίας της μεγάλης εθνικής αρκετοί θα αποδεχόντουσαν και δύο και τρεις νατουραλιζέ αν υπήρχε η δυνατότητα. Αλλά είναι σαφές ότι εθνική ανδρών από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα. Ούτε καν η επιτυχία της είναι αυτή που θα φέρει περισσότερα παιδιά στα γήπεδα, όπως το 1987. Τα παιδιά είναι ήδη εκεί και είναι πολλά! Σε άπειρες ακαδημίες εκ των οποίων πολλές υπόσχονται φοβερή και τρομερή εξειδίκευση στο σουτ και σε όλες τις εθνικές δεν έχουμε πάνω από 2-3 (και πολλούς λέω) πραγματικούς σουτέρ τη στιγμή που το άθλημα απαιτεί «δολοφόνους».

Καρφάκι δεν μου καίγεται λοιπόν αν θα μείνει η θα φύγει ο Ιτούδης, αν τελικά ο Γιάννης νιώθει όπως παλαιότερα για την εθνική, ποιοι και πόσοι πρωτοκλασάτοι θα ξεκουράζονται σε κάθε διοργάνωση. Μπορώ να καταλάβω τα θέματά τους σε μια κυνική και ολοκληρωτικά απαιτητική (από αυτούς που βάζουν το χρήμα) εποχή. Αυτό δεν είναι αναστρέψιμο και (ούτε και εδώ) επιβάλλεται με ποινή η συμμετοχή. Δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις, άρα δεν ασχοληθώ με τελειωμένες υποθέσεις για να κουράζομαι. Αν όμως καταφέρεις –ως χώρα- να φτιάξεις την «αλυσίδα» στην παραγωγική διαδικασία, αν δημιουργήσεις μια δεξαμενή που θα επανδρώσει στο μέλλον την ομάδα, αν οι επιλογές αρχίζουν να γίνονται όλο και περισσότερες τότε δεν θα κρέμεσαι από τα…χέρια κανενός. Τότε ίσως κάνεις και την εθνική πιο ελκυστική και για αυτούς που λείπουν και σίγουρα θα γίνει ελκυστική και για όλους τους υπόλοιπους που θα τη βλέπουν.

Για να λέμε την αλήθεια δεν χρειάζεται καν να «σπάσεις αυγά» στην προκειμένη περίπτωση. Δεν πρέπει να συγκρουστεί κάποιος με κάποιον. Απλά πρέπει να αποφασίσουν κάποιοι ότι… αυτά είναι τα αυγά και πάμε να φτιάξουμε ομελέτα. Θα δεχθώ ακόμα και να τα πουν eggs και omelette (αφού κάποιος πιστεύει ότι η αναβάθμιση έρχεται μέσα από τη χρήση αγγλικής ορολογίας) αρκεί στο τέλος να γίνει η δουλειά. Αλλά να μιλήσω ειλικρινά αμφιβάλλω αν θέλει κάποιος να την κάνει.