Γερμανία, Mundobasket 2023: Ντιρκ απόλαυσε τα παιδιά σου

• Η Γερμανία νίκησε με το αγαπημένο μπάσκετ των Αμερικανών
• Η... ψαλίδα μίκρυνε σε επίπεδο εθνικών ομάδων, όχι συλλόγων

Η 8η Σεπτεμβρίου 2023 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μία ιστορική βραδιά για το παγκόσμιο μπάσκετ. Αν υπερβάλλω, ας αντικαταστήσω τη λέξη «ιστορική» με τη λέξη «διδακτική». Η αμερικάνικη ήπειρος κατάλαβε πως μπάσκετ παίζουν και αλλού, κατάλαβε πως για να νικήσει σε έναν ημιτελικό δεν χρειάζονται ένα μάτσο NBAers, αλλά πολλά ακόμη στοιχεία.

Στοιχεία που δεν είχε ούτε ο Καναδάς (λιγότερο), ούτε οι ΗΠΑ (περισσότερο). Δεν ήταν ομάδες. Ομάδες ήταν οι Σέρβοι και οι Γερμανοί. Με αρχή, μέση και τέλος. Με σχέδιο, με πλάνο, με ψυχραιμία και με ταπεινότητα.

Ειδικά στους Αμερικανούς αυτό το τελευταίο συστατικό απουσίαζε. Από το μεσημέρι που κορόιδευαν τον Θανάση Αντετοκούνμπο με τις 0/4 βολές μέχρι και λίγο πριν τη λήξη του ημιτελικού με τα «πάντσερ». Στο -10 ο Ριβς έβαλε τρίποντο και αντί να γυρίσει πίσω να παίξει άμυνα πανηγύρισε με συγκεκριμένη χειρονομία. Ο Πόρτις σε μία επαναφορά των Γερμανών έσπρωχνε τον Βάγκνερ θέλοντας να του… σπάσει τον τσαμπουκά και μόλις μπήκε η μπάλα μέσα ο Ομπστ ευστόχησε μπροστά του.

Το μπάσκετ έχει αλλάξει. Το είπε ξεκάθαρα και ο Στιβ Κερ. Το έγραφα πριν λίγες μέρες με αφορμή την Εθνική Ελλάδας, αλλά ίσως να χρειαστεί μία μικρή επανάληψη για Αμερικανοκαναδούς. Η ψαλίδα έχει μειωθεί επικίνδυνα, ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Ουσιαστικά η FIBA έφερε ένα Eurobasket στην Ασία. Έξι από τις οκτώ καλύτερες ομάδες είναι από την Ήπειρό μας και χωρίς καν μέσα τη Γαλλία. Ο τελικός της Κυριακής θα έχει ευρωπαϊκό άρωμα κι ας παλέψουν οι Αμερικάνοι με τους Καναδούς για το χάλκινο μετάλλιο. Αν το πάρει ο Καναδάς θα είναι επιτυχία για αυτόν. Οι ΗΠΑ απέτυχαν ό,τι κι αν συμβεί.

Η Γερμανία νίκησε με το αγαπημένο μπάσκετ των Αμερικανών

Για το ματς της Σερβίας τα έγραψε ο Νίκος Παπαδογιάννης οπότε ας ασχοληθώ με τον δεύτερο ημιτελικό. Αθλητικότητα δεν έχει μόνο το αμερικάνικο ρόστερ, αλλά και των Γερμανών. Μέγεθος έχει κι η Γερμανία. Ο Κερ επέλεξε τρία κακά σέντερ και εμπιστεύτηκε την περιφέρειά του. Ο Χέρμπερτ είχε αναθέσει πιο ξεκάθαρους ρόλους, διέθετε επίσης μέγεθος στο παρκέ. Αν εξαιρέσεις τον Σρέντερ και τον Ομπστ όλοι οι υπόλοιποι μπορούσαν κάλλιστα να υποστηρίξουν τις αλλαγές στα σκριν, τις προσαρμογές στην αμυντική τακτική.

Δεν θα «μηδενίσω» κανέναν. Δε γίνεται να μιλάμε το 2023 για το αν ο Κερ δεν είχε ετοιμάσει τους παίκτες του κατάλληλα. Το scouting έχει γίνει επιστήμη, οι πληροφορίες κυκλοφορούν και αναλύονται σε χρόνο dt. Απλά οι παίκτες του δεν είχαν την παραμικρή διάθεση να παίξουν άμυνα. Δέχτηκαν 94 πόντους στις τρεις πρώτες περιόδους. Αισθάνομαι πως έπαιζαν κι είχαν στο μυαλό τους το κλασικό «έλα μωρέ, δε θα τα βάζουν όλο το βράδυ κι εμείς θα βάλουμε 2-3 μπροστά και θα καθαρίσουμε». Ουδεμία σχέση με την άμυνα.

Η Γερμανία νίκησε τις ΗΠΑ όπως ακριβώς και πριν λίγες μέρες οι Λιθουανοί. Στον αγαπημένο ρυθμό των Αμερικανών, με τις κατοχές να αγγίζουν τον αριθμό «100» ο οποίος είναι εξωπραγματικός για παιχνίδι 40 λεπτών! Η Λιθουανία είχε 96, θα ψάξω κι αυτές των παικτών του Χέρμπερτ.

Η... ψαλίδα μίκρυνε σε επίπεδο εθνικών ομάδων, όχι συλλόγων

Πιο πάνω έγραψα κάτι περί «μειωμένης ψαλίδας». Να ξεκαθαρίσω πως το επίπεδο του μπάσκετ στις εθνικές ομάδες το χαρακτηρίζω πεσμένο. Δηλαδή για παράδειγμα πιστεύω πως τουλάχιστον 4-5 ομάδες της Euroleague νικάνε σε ματς τους Σέρβους και τους Γερμανούς. Όλες οι ομάδες του NBA επικρατούν όλων των εθνικών ομάδων, της Team USA συμπεριλαμβανομένης.

Το διασυλλογικό μπάσκετ είναι διαφορετικό. Λογικό γιατί αυτές οι ομάδες δουλεύουν 10 μήνες (στη χειρότερη) μαζί ενώ στις εθνικές ομάδες συνεργάζονται οι παίκτες με έναν προπονητή για 45 μέρες.

Επιστρέφω στον δεύτερο ημιτελικό. Αυτό το οποίο με εντυπωσίασε πέραν της αστείας άμυνας των Αμερικανών και της τρομερής επίθεσης των Γερμανών, ήταν η ψυχραιμία. Αυτή ξεκινούσε από τον Χέρμπερτ και μεταφερόταν σαν ηλεκτρικό ρεύμα στους πέντε παίκτες του αγωνιστικού χώρου, όποιοι κι αν ήταν αυτοί οι πέντε.

Ο Αμερικανός coach ο οποίος καθοδήγησε και τον Άρη τη σεζόν 2007-08 ήταν απίστευτα ήρεμος, έδινε εντολές με μία ξεκάθαρη διάθεση συνεργασίας με τον Σρέντερ και τον Φραντς Βάγκνερ. Δεν αποφάσιζαν αυτοί, αλλά ο Χέρμπερτ ο οποίος όμως άκουγε την άποψή τους, αφουγκραζόταν αν θέλετε την ανάγκη που γεννούσε κάθε στιγμή του ημιτελικού.

Ακόμη και στο φινάλε όταν οι μισοί έκλαιγαν πανηγυρίζοντας και οι άλλοι μισοί ούρλιαζαν πανηγυρίζοντας, αυτός αμέτοχος είχε πλησιάσει τον Στιβ Κερ και το σταφ των Αμερικανών δίνοντας τους συγχαρητήρια. Επειδή έχω την τύχη να έχω συνδιαλεχθεί μαζί του μία φορά πέρυσι στο Βερολίνο και άλλη μία εδώ στη Μανίλα (την πρώτη μέρα που έφτασαν από την Οκινάουα) πρόκειται για έναν άνθρωπο με τρομερή καλλιέργεια και απόψεις που δείχνουν εξυπνάδα, γνώση και εμπειρία. Οχι, πως με θυμόταν, αλλά θυμόμουν εγώ την κουβέντα μας και αυτό έχει σημασία.

ΥΓ: Εβλεπε ο Καρμέλο αυτή την Team USA και δεν ξέρω αν θα ήθελε να γελάσει ή να κλάψει. Έβλεπε ο Πάου και ο Σκόλα αυτή τη Γερμανία και μπορούσαν αμέσως να καταλάβουν όλα τα συναισθήματα των Γερμανών στο παρκέ.

ΥΓ 2: Τα αδέρφια Βάγκνερ, ο Σρέντερ, ο Τάις, ο Λο και όλο το ρόστερ των «πάντσερ» μεγάλωσαν με τη μορφή του Ντιρκ Νοβίτσκι. Ο Γκάλης της Γερμανίας. Ο άνθρωπος που άλλαξε το μπάσκετ της χώρας του (αν και προσπάθησε σε μία εποχή που δεν υπήρχε το πλεονέκτημα της άμεσης πληροφορίας και ο Ντέντλεφ Σρεμπφ).