Η γέννηση μίας νέας υπερδύναμης

Ντεμιρέλ, Ρόλερ, Γκάρις, Πέσιτς, Ρεντλ, Λούτσκε, Οκουλάγια, Φέμερλινγκ, Μάρας, Αριγκμπάμπου, Νικαγκμπάτσε. Ναι, σωστά διαβάσατε, Μάρας, Αριγκμπάμπου, Νικαγκμπάτσε. Αυτά τα αλαμπουρνέζικα, που μοιάζουν με συνδυασμούς απελπισίας στο Σκραμπλ, είναι τα ονόματα των 11 παικτών που κατέκτησαν μετάλλιο το 2002 με την Εθνική Γερμανίας, σκαρφαλωμένοι στην πλάτη του Ντιρκ Νοβίτσκι. Βγάζεις τον Ντιρκ και έχεις το Παγκράτι.

Και, σωστά διαβάσατε, Πέσιτς. Ο γιος του Σβέτισλαβ, ο Μάρκο που μεγάλωσε στο Μόναχο και είναι περισσότερο Γερμανός παρά Σέρβος. Όπως ο Ντένις Σρέντερ είναι περισσότερο Γερμανός παρά Γκαμπιανός, όπως ο Άιζακ Μπόνγκα είναι Γερμανός από δύο γονείς Κονγκολέζους, όπως ο Μαόντο Λο είναι Γερμανός όπως η μαμά του και όχι Σενεγαλέζος όπως ο μπαμπάς του. Ο Oκουλάγια Αριγκμπάμπου και ο Νικαγκμπάτσε γεννήθηκαν από οικογένειες Νιγηριανών μεταναστών. Ο Ντεμιρέλ, Τούρκων.

Και ο ίδιος ο Νοβίτσκι είναι φυσικά -όπως λέει και το όνομά του- Πολωνός. Αλλά τα ξενικά επώνυμα δεν έχουν σημασία. Η χώρα που ξέρει να ενσωματώνει τα μεταναστόπουλα ομαλά και δίχως περιθωριοποίηση καρπώνεται τα οφέλη σε όλους τους τομείς. Ακόμα και σε αθλήματα που μέχρι προχθές έμοιαζαν στα μάτια του μικρού Γερμανού με ανώτερα μαθηματικά.

Άλλο ήθελα να πω, αλλά παρασύρθηκα. Όταν ο Νοβίτσκι εμφανίστηκε στο στερέωμα σαν ξανθός μετεωρίτης, διαβάστε εδώ το σπέσιαλ αφιέρωμα που του έφτιαξα προ μηνών, δεν υπάρχει γύρω του τίποτε. Χέρσα γη και πέτρες, σαν αυτές που σούταραν τα πατριωτάκια του όταν έπιαναν στα χέρια τους την πορτοκαλί μπάλα. Ο μέγας Ντιρκ χάρισε στη Γερμανία όχι μόνο μετάλλια και πορείες, αλλά τη γέννηση ενός αθλήματος.

Τα παλικαράκια που κατέκτησαν τον Κόσμο στη Μανίλα στολισμένοι ήδη με το ευρωπαϊκό μετάλλιο του 2022 πήγαν στο κλειστό της γειτονιάς τις ώρες της προπόνησης του μπάσκετ (και όχι του χάντμπολ ή του βόλεϊ) επειδή οι γονείς τους είδαν στην τηλεόραση τον Νοβίτσκι της Ιντιανάπολις, της Κωνσταντινούπολης, του Βελιγραδίου, του Ντάλας φυσικά. Mόνο ο μικρός Πέσιτς μεγάλωσε με Μποντίρογκα και Στογιάκοβιτς!

Όταν η Γερμανία κέρδισε το πρώτο παγκόσμιο μετάλλιο της ιστορίας της στο μπάσκετ, ο Σρέντερ ήταν 9 ετών. Ο Τάις, ο Λο και ο Φόιγκτμαν, 10. Ο Τίμαν 9. Ο Ομπστ 6. Ο Μόριτς Βάγκνερ μόλις 5. Ο άλλος Βάγκνερ, ο Φραντς, που έμελλε να γίνει η επιτομή του σύγχρονου φόργουορντ, γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου 2001, ακριβώς μία εβδομάδα πριν το περιβόητο ματς Γερμανία-Ελλάδα στην Αττάλεια. Ποιος θυμάται ότι ο Νικαγκμπάτσε αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό και ο Αριγκμπάμπου στη Δάφνη;

Οι Γερμανοί έχτισαν την ομαδάρα τους όταν έλαβαν διαβεβαιώσεις για τριετή δέσμευση από τους αστέρες που απαρτίζουν τον σκληρό πυρήνα αυτής της ομάδας. Θα μπορούσαν να έχουν κι άλλους: τον Χάρτενσταϊν, τον Κλέμπερ, η δεξαμενή είναι βαθιά και θα βαθύνει ακόμα περισσότερο όταν ανδρωθούν τα καϊνάρια των μικρών εθνικών ομάδων.

Θα θυμάστε, ίσως, ότι πόνταρα τα ρέστα μου στη Γερμανία για την κατάκτηση του τίτλου όχι προχθές, όχι στο ημίχρονο του τελικού, αλλά γύρω στις 20 Αυγούστου, όταν δώσαμε τα προγνωστικά μας για τον οδηγό του Gazzetta. Και θα καμαρώνω για αυτή τη μαντεψιά στον αιώνα τον άπαντα, εάν μου το επιτρέψετε!

Eίχα πειστεί ήδη για τη δυναμική των Γερμαναράδων, διότι έβλεπα μία ομάδα που ενσαρκώνει τις αρχές του μοντέρνου μπάσκετ του 21ου αιώνα και τις ποτίζει με τακτική, ευστροφία, μπρίο, κορμιά, φαιά ουσία. Κινδύνευσε τη μία βραδιά που ξέχασε να σκέφτεται (από τους Λετονούς), αλλά ξεπάστρεψε τους Αμερικανούς με μπάσκετ ΝΒΑ και τους Σέρβους με μπάσκετ που πατούσε γερά και στις δύο ακτές του Ατλαντικού.

Το μοναδικό πραγματικό ερωτηματικό ήταν κατά πόσον θα έχτιζαν στην πράξη το ειδικό βάρος που έλειπε από τη φανέλα τους. Αυτό τους κόστισε το μετάλλιο στο Βερολίνο, αυτό πήγε να τους κάνει τη ζημιά και στην τελική ευθεία του αποψινού τελικού στη Μανίλα. Εν τέλει, αποδείχθηκαν ανθεκτικοί σαν Γερμανοί σε όλα τα επίπεδα. Εάν μία από τις δύο φιναλίστ έπαθε Σαϊτάμα μετά τους ημιτελικούς της Παρασκευής, αυτή ήταν όχι η Γερμανία, αλλά η Σερβία.

Οι μπαταρίες των παικτών του Πέσιτς άδειασαν μετά το τρομακτικής έντασης πρώτο ημίχρονο, τα μυαλά θόλωσαν όταν θόλωσε το κορμί και το αντίπαλο καλάθι μίκρυνε σαν δαχτυλίδι. Ακόμα και έτσι, βρέθηκε ένας παίκτης που μεγάλωσε πέντε πήχες μέσα σε μία νύχτα και θύμισε με τον οίστρο του τι πάει να πει «πλάβι»: ο Αλέξα Αβράμοβιτς. Σε αυτόν, ναι, άξιζε ένα χρυσό μετάλλιο για σουβενίρ.

Η πόλη του Κιτσάνοβιτς, όμως, δεν είχε άλλα να δώσει. Η απόσταση από το 1978 μέχρι το 2023 αποδείχθηκε λίγο μεγαλύτερη απ’ όσο θα ήθελαν τα Σερβόπουλα. Αλλά και τι παραπάνω να ζητήσεις από την ομάδα που ήρθε εδώ χωρίς Γιόκιτς, Μίτσιτς, Κάλινιτς και με τρομακτική αμφισβήτηση στο πρόσωπο του προπονητή; Ξεμωραμένο τον ανέβαζαν τον Πέσιτς, γεροξούρα τον κατέβαζαν. Και άλλα πολύ χειρότερα.

Οι Σέρβοι τρέφονται από την τοξικότητα, όπως και οι Γερμανοί άλλωστε, αλλά απόψε ήταν η βραδιά των παιδιών του Νοβίτσκι. Μα πώς είναι δυνατόν να απουσίασε ο ίδιος από το σουαρέ; Αυτός έπρεπε να κάνει την απονομή και όχι ο Πάου Γκασόλ με τους εμίρηδες από το Κατάρ.

Για τους Καναδούς, που αναχωρούν από τη Μανίλα με μεταλλιάρα στο λαιμό, η εύκολη ανάγνωση είναι ότι έφεραν τον παιχταρά (Σέι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ) και έγιναν ομαδάρα. Και αν δεν έχαναν τον Τζαμάλ Μάρεϊ, μπορεί να έπαιρναν ακόμα και το χρυσό. Δεν είναι όμως τόσο απλό.

Από τους 12 παίκτες που ανέβηκαν στο βάθρο του Μουντομπάσκετ, οι πέντε ήταν και στην ομάδα που στραπατσαρίστηκε από την Τσεχία στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2021 και μάλιστα εντός έδρας (Βικτόρια), με προπονητή παγκόσμιας κλάσης (Νικ Νερς) και με τρεις πολύ καλούς παίκτες ΝΒΑ δίπλα στο κουιντέτο των Μπάρετ, Αλεξάντερ-Γουόκερ, Πάουελ, Ντορτ, Μπελ-Χέινς: Άντριου Γουίγκινς, Κόρι Τζόζεφ, Τρέι Λάιλς, Μάικαλ Μάλντερ. Βγάζεις τον SGA και τείνεις να χαρακτηρίσεις την αποτυχημένη ομάδα του 2021 (που είχε και Νίκολσον, Μπένετ, Ντόρνεκαμπ) καλύτερη από τη φετινή.

Ωστόσο, οι Καναδοί έδειξαν εμπιστοσύνη στο υλικό τους, ανέθεσαν τον σχεδιασμό της επόμενης ημέρας σε έναν Ευρωπαίο προπονητή που γνωρίζει καλύτερα το εκτός βόρειας Αμερικής μπάσκετ και φρόντισαν να στρατολογήσουν τους δύο Ολ-Σταρ με τους οποίους αλλάζουν επίπεδο. Ο Τζαμάλ Μάρεϊ αποχώρησε από την προετοιμασία λόγω τραυματισμού, αλλά ο Σέι με τα τρία ονόματα έπαιζε για τρεις.

Πόσο συχνά βλέπουμε σε διοργάνωση της FIBA μέσους όρους κοντά στο 25-7-7, με 55% ευστοχία, 89% στις βολές και καλές επιδόσεις στην άμυνα; Ο 25χρονος Καναδός σταρ είναι ο πραγματικός MVP του Παγκοσμίου Κυπέλλου και αυτοί που τον έπεισαν να τρέχει στις Τζακάρτες και στις Μανίλες (τις οποίες πάντως είχε γνωρίσει ως έφηβος στο Προολυμπιακό τουρνουά του 2016) δικαιούνται από ένα μετάλλιο έκαστος. Θα τον ξαναδούμε σίγουρα στο Παρίσι, αφού η δέσμευσή του προς τη σημαία με το φύλλο σφενδάμου είναι τριετής.

Για τους Αμερικανούς, που φεύγουν χωρίς μετάλλιο για δεύτερο Μουντομπάσκετ σερί, αξίζει ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο δεν είναι της παρούσης. Η βραδιά ανήκει σε όσους ανέβηκαν στο βάθρο και μόνο σε αυτούς. Το Παγκόσμιο Κύπελλο των Φιλιππίνων ολοκληρώθηκε με έναν θρίαμβο του μπάσκετ και τη γέννηση μίας νέας υπερδύναμης, καθώς και με παραστάσεις που ανάγκασαν όσους ξεκινήσαμε για το μακρύ ταξίδι να πούμε «χαλάλι».

Ο φίλος μου ο Μιχάλης Ζούρος, ο αγνότερος των amis de basket, μετράει πλέον 10, ολογράφως δέκα, Μουντομπάσκετ στη σειρά. Για μένα, ήταν το 27ο τουρνουά Εθνικών ομάδων. Εικοστό έβδομο! «Ελπίζω να το απολαύσατε», μου είπε λίγο μετά τον τελικό ο Ανδρέας Ζαγκλής. Όταν ο ισχυρότερος άνδρας του παγκοσμίου μπάσκετ και ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου σου μιλάνε στον πληθυντικό, είναι καιρός να κρεμάσεις τη φανέλα.