Το «ερυθρόλευκο» προσπέρασμα και το «χάσμα» Αταμάν-παικτών!

• Η απάντηση στο «θωρηκτό» Λεσόρ και η αποτελεσματικότητα χωρίς το τρίποντο!
• Τι άλλο έδειξε ο τελικός
• Όταν τα “mind games” και οι εμμονές του Αταμάν δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος!
• Βελτιωμένη προσπάθεια από την ομοσπονδία και μπασκετική ενότητα

Αν τα τελευταία διαπιστευτήρια των «αιωνίων αντιπάλων» συνηγορούσαν σε κάτι, πριν καν ταξιδέψουν στο Ηράκλειο για το Final 8 του Κυπέλλου, αυτό είχε να κάνει με μία περιρρέουσα αγωνιστική ατμόσφαιρα που δεν «ήθελε» τους «πράσινους» να βρίσκονται στην θέση ισχύος που τους χώριζε από τον «αιώνιο αντίπαλό» τους τον μήνα Δεκέμβριο και Ιανουάριο!

Δηλαδή στο δίμηνο που ο Παναθηναϊκός «έσφιξε» την άμυνά του, παρουσίασε καλύτερη δημιουργία και καθοδηγήθηκε επιθετικά από τον Κέντρικ Ναν. Με αποτέλεσμα να εδραιωθεί στην πρώτη τετράδα της Euroleague και να εξασφαλίσει την πρωτιά στην κανονική περίοδο της Basket League, κερδίζοντας για δεύτερη φορά τους Πειραιώτες στο πρωτάθλημα.

Οι συσχετισμοί που είχαν διαμορφωθεί, όμως, το τελευταίο 20ήμερο άρχισαν να αλλάζουν! Πρώτον γιατί οι τραυματισμοί του Βιλντόζα και του Σλούκα στέρησαν από την ομάδα του Αταμάν το momentum που είχε αποκτήσει.

• Ολυμπιακός: Καθημερινότητα και νοοτροπία σε φέρνουν πιο κοντά στο στόχο

Και δεύτερον γιατί οι διορθωτικές κινήσεις που έκανε ο Ολυμπιακός (αρχικά με τους Πετρούσεφ και Μήτρου-Λονγκ και στην συνέχεια με τον Ράιτ, λόγω του τραυματισμού του Μιλουτίνοφ) απέδωσαν και ταυτόχρονα προσδίδοντας βάθος και συμβάλλοντας σε μία αξιοσημείωτη αγωνιστική βελτίωση, η οποία τόνωσε και την αυτοπεποίθηση της ομάδας.

Αυτά ήταν τα δεδομένα στα στρατόπεδα των δύο «αιωνίων αντιπάλων», πριν από την έναρξη του τουρνουά της Κρήτης, όπου θα κρινόταν ο δεύτερος εφετινός τίτλος και ο οποίος, κακά τα ψέμματα, θα διαμόρφωνε εν πολλοίς το κλίμα που θα συνόδευε τους δύο οργανισμούς στην διάρκεια της διακοπής και κατά την είσοδο στην τελική ευθεία της σεζόν.

Η απάντηση στο «θωρηκτό» Λεσόρ και η αποτελεσματικότητα χωρίς το τρίποντο!

Η κατάκτηση του Κυπέλλου από τους δευτεραθλητές Ευρώπης (το 3ο συνεχόμενο και το 12ο συνολικά) φέτος αποκτά ιδιαίτερη αξία, επειδή προήλθε μέσα από την πιο δύσκολη διαδρομή του format (με τρία παιχνίδια σε ισάριθμες μέρες και απέναντι σε αντιπάλους με επιθετική ποιότητα) και όπως πολύ σωστά επεσήμαναν οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, κόντρα σε έναν Παναθηναϊκό, που φέτος έχει επιστρέψει για τα καλά στο ευρωπαϊκό προσκήνιο έχοντας σχεδόν υπερδιπλασιάσει το budget του!

Την ίδια ώρα που Ολυμπιακός έχασε τους δύο πιο σημαντικούς παίκτες (Βεζένκοφ και Σλούκα) του ρόστερ του, αντιμετώπισε πολλά προβλήματα τραυματισμών και ουσιαστικά αναγκάστηκε να προχωρήσει σε συνολικά τέσσερις προσθήκες (συμπεριλαμβανομένου και του Μπραζντέικις, που ήρθε λίγες μέρες πριν το Super Cup) μεσούσης της σεζόν! Κάτι που συνέβη λόγω και των συνθηκών που δημιουργήθηκαν και δεν χαρακτηρίζει την φιλοσοφία της διοίκησης και του προπονητή.

Ωστόσο, η αδιαμφισβήτητη ικανότητα του Γιώργου Μπαρτζώκα να ενσωματώνει ιδανικά τους νέους παίκτες και να τους εντάσσει στο rotation με τους σωστούς ρόλους και χωρίς να διαταράσσεται η «χημεία» του συνόλου (αντιθέτως να βελτιώνεται προϊόντος του χρόνου), σε συνδυασμό με το οικογενειακό κλίμα που επικρατεί στους «ερυθρόλευκους», αποτέλεσαν το κλειδί για την απόσταση που «κάλυψαν» και η οποία τους βοήθησε να φτιάξουν ιδανικές προϋποθέσεις για την τελική αντεπίθεση.

Το μεγάλο βάθος που διαθέτει πλέον η ομάδα σε όλες τις θέσεις, το έξτρα μέγεθος που απέκτησε καθώς επίσης και το «λαβράκι» που βρήκε στο πρόσωπο του Μόουζες Ράιτ, έδωσαν λύσεις σε όλα τα πιθανά προβλήματα, εκ των οποίων το πιο δυσεπίλυτο ήταν το κυριαρχικό physicality που προσέδιδε ο Ματίας Λεσόρ στην «πράσινη» frontline.

• Η εκπομπή του Gazzetta Tv για τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό

Όπως αποδείχτηκε στην πρώτη εφετινή προσωπική τους μονομαχία, ο «Μωυσής» απέδειξε ότι δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τον 28χρονο Γάλλο κορυφαίο σέντερ της περυσινής Euroleague και στην πορεία, ενδεχομένως να μας πείσει ότι το προσωνύμιο «Λεσόρ... τσέπης», ενδεχομένως και να τον αδικεί!

Με άμυνα που τσάκιζε κόκκαλα σε ψηλούς και περιφερειακούς, με έλεγχο της εναέριας κυκλοφορίας και με σαφώς περισσότερες προϋποθέσεις για πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, ο Ολυμπιακός έδειξε στην Κρήτη ότι πλέον δεν εξαρτάται τόσο από το μακρινό σουτ.

Το ότι έφτασε στον στόχο του με ποσοστό 30,6% πίσω από τα 6,75 (23/75 τριπ.), έχοντας κατά μέσο όρο 26 ασίστ στα τρία ματς που έδωσε στα Δύο Αοράκια, λέει πολλά για όλους όσοι γνωρίζουν το πόσα ελεύθερα σουτ δημιουργεί ο τρόπος παιχνιδιού του!

Τι άλλο έδειξε ο τελικός

Κατ’ αρχάς ότι οι Πειραιώτες έχουν βρει τέτοιο ρυθμό και ισορροπία μεταξύ των τριών ψηλών τους (Φαλ, Ράιτ και Πετρούσεφ), που αυτή την στιγμή θα ήταν τεράστιος πονοκέφαλος για τον 58χρονο τεχνικό, αν η επάνοδος του Μιλουτίνοφ στις προπονήσεις προβλεπόταν στην διάρκεια της διακοπής.

Η αδιανόητη ικανότητα του MVP του τελικού να μετακινεί με τέτοια ταχύτητα ένα τόσο μεγάλο κορμί και να μπορεί να μαρκάρει το ίδιο αποτελεσματικά ψηλούς αλλά και κοντούς αντιπάλους, πραγματικά μικραίνει γήπεδο και ανεβάζει υπερβολικά την πίεση και την ένταση που βγάζει ο Ολυμπιακός στην άμυνα.

Αν η παραπάνω σημαντική παράμετρος συνδυαστεί με την ποιότητα που προσέδωσε στην ομάδα ένας ψηλός κλάσης όπως είναι ο Πετρούσεφ (με inside και outside game) και την έκρηξη, την αθλητικότητα και το παιχνίδι γύρω από την στεφάνη που προσφέρει ο Ράιτ, οι πρωταθλητές έχουν τρεις ψηλούς πρώτης γραμμής που κάνουν τεράστια διαφορά μπροστά και πίσω.

Το ότι τελείωσαν τον τελικό έχοντας το 52% των πόντων της ομάδας τους με 75% εντός πεδιάς (36π. & 15ρ. με 15/20 σουτ), «μιλάει» από μόνο του για τον βαθμό της «ερυθρόλευκης» κυριαρχίας μέσα στο «ζωγραφιστό».

Επίσης, το ότι οι Πειραιώτες επικράτησαν χωρίς κανένας από τους παίκτες που σηκώνουν το περιφερειακό βάρος, να βρεθεί σε καλή επιθετική βραδιά (απεναντίας οι Πίτερς, Κάνααν, Γουόκαπ και Λαρεντζάκης είχαν μαζί 7/33 σουτ (21,2%) και ταυτόχρονα η ομάδα πήρε, επί το πλείστον, σωστές αποφάσεις (24 ασίστ έναντι 10 λαθών), δείχνει ότι πλέον έχουν πολλούς τρόπους για να φτάνουν στον στόχο τους.

Σκεφτείτε μόνο πόσο θα μπορούσε να έχει ανοίξει η ψαλίδα της διαφοράς και που θα είχαν φτάσει οι τελικές πάσες, αν είχαν μπει έστω τρία από 10-12 ελεύθερα τρίποντα που επιχείρησαν...

Όταν τα “mind games” και οι εμμονές του Αταμάν δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος!

Από τον υπογράφοντα έχετε διαβάσει ουκ ολίγες φορές φέτος ότι ο τρόπος χρησιμοποίησης των βασικών παικτών του Παναθηναϊκού από τον 58χρονο Τούρκο προπονητή, ήταν θέμα χρόνου να δημιουργήσει ενεργειακό έλλειμμα, δηλαδή «κάψιμο», όπως λέμε στην μπασκετική διάλεκτο.

Αν εξαιρέσουμε τον Ντίνο Μήτογλου (16π. & 7ρ.) που έβαλε τέσσερα σωτήρια τρίποντα (ως προς την έκταση της τελικής διαφοράς) και τον – στην χειρότερη έκδοσή του – τίμιο Τζέριαν Γκραντ, κανένας από τους υπόλοιπους παίκτες των «πρασίνων» δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων του τελικού.

Σε έναν μεγάλο βαθμό, όμως, όλοι τους είναι δικαιολογημένοι! Από που να το πιάσουμε και που να το αφήσουμε; Ο Ναν για παράδειγμα, στον οποίο ο Αταμάν επιτρέπει εδώ και καιρό να παίζει λες και δεν έχει συμπαίκτες, είναι απολύτως λογικό να «σκάσει» και να επηρεάσει αρνητικά την επιθετική λειτουργία όλης της ομάδας, όταν βρει απέναντί του μία πολυεπίπεδα προσαρμοσμένη άμυνα με μεγάλα κορμιά και τεράστια πίεση, όπως αυτή του Ολυμπιακού.

Για τον Λεσόρ και τους «μάστορες» που βρήκε τα είπαμε παραπάνω. Απόντος του Βιλντόζα, ο οποίος είναι σαν να μην έχει παίξει καθόλου φέτος και με τον Σλούκα σε ένα συνεχές «μπες-βγες» λόγω των τραυματισμών, αλλά και της ασυνέπειας στον τρόπο χρησιμοποίησής του, ο «εξάστερος» παίζει εδώ και καιρό χωρίς τους δύο χειριστές πάνω στους οποίους βασίστηκε ο εφετινός σχεδιασμός.

Ο δε τραυματισμός του Παπαπέτρου και η έλλειψη εμπιστοσύνης του Εργκίν Αταμάν προς το πρόσωπο του, έχει αφήσει τον Παναθηναϊκό με ένα κατά συνθήκη «τριάρι (τον Γκριγκόνις) και με τον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη, να προορίζεται για ειδικές αμυντικές αποστολές.

Μέχρι πρότινος ο Λιθουανός είχε μαζί με τον Γκραντ τον μεγαλύτερο μέσο όρο συμμετοχής, με αποτέλεσμα στην Κρήτη να είναι πολύ κάτω από τα standards του στην εφετινή σεζόν (μ.ο. 6,4π. & 4,0ρ. με 6/18 σουτ)! Και φυσικά δεν χρειάζεται να αναφερθούμε εκτενώς στον δεύτερο πιο ακριβοπληρωμένο παίκτη του «τριφυλλιού», τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο οποίος όχι απλά δεν έχει βοηθηθεί από τον coach, αλλά έχει μετατραπεί σε κομπάρσο πολυτελείας!

Εν μέσω όλων των παραπάνω, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας (αλλά πιο πολύ να το καταλάβει ο ίδιος ο Τούρκος τεχνικός) ότι ο Αταμάν συνεχίζει να λειτουργεί με βάση τις πρακτικές που ακολουθούσε στην Τουρκία, όπου έπαιζε εντός έδρας και ήταν μία από τις πιο ισχυρές μπασκετικές προσωπικότητες της γειτονικής χώρας.

Στην Ελλάδα, όταν είσαι ξένος και νεοφερμένος προπονητής και δεν μπαίνεις στην διαδικασία να χτίσεις σχέσεις με τους παίκτες, δεν τους φτιάχνεις την ψυχολογία, δεν τους μιλάς επί προσωπικού και απεναντίας απαιτείς να παίξουν επειδή είναι επαγγελματίες και πληρώνονται αδρά (και όταν δεν το κάνουν τους βγάζεις στην σέντρα δημόσια), τότε είναι προφανές ότι κάπου κάνεις λάθος και θα το βρεις μπροστά σου.

• Παναθηναϊκός: Αδικαιολογήτως ανέτοιμος για έναν τελικό!

Πολλώ δε μάλλον, όταν σου αρέσει η τακτική των mind games (όπως οι δηλώσεις περί «τέλους στην κυριαρχία του Ολυμπιακού» ή εκείνες της υποβάθμισης της αξίας του Κυπέλλου ως στόχου) και παράλληλα δεν έχεις τους παίκτες σου με το μέρος σου!

Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι και στα τρία ματς του Παναθηναϊκού στο Ηράκλειο, δεν τον είδα να έχει την παραμικρή επαφή με κάποιον από τους παίκτες του, είτε σε επίπεδο eye contact και προσωπικής συνεννόησης, είτε σε επίπεδο φιλικού χτυπήματος στην πλάτη και high five μετά από μία προσπάθεια ή έστω στις αλλαγές!

Δεν ξέρω πως θα γεφυρωθεί το διαφαινόμενο χάσμα προπονητή-παικτών στο «πράσινο» στρατόπεδο, αλλά πέρα από το μικρό rotation και τους ανεκμετάλλευτους παίκτες, θεωρώ πως ότι η συγκεκριμένη παράμετρος κρατάει πίσω μία τρομερή επένδυση από πλευράς Δημήτρη Γιαννακόπουλου, την οποία έχει αγκαλιάσει ο κόσμος!

Βελτιωμένη προσπάθεια από την ομοσπονδία και μπασκετική ενότητα

Οργανωτικά και σε σύγκριση με την περυσινή πρώτη ιστορική προσπάθεια, το Final 8 πήρε άριστα. Τα μέτρα ασφαλείας και πρόληψης και το πλάνο που καταρτίστηκε σε συνδυασμό με την ταυτοποίηση όλων των φιλάθλων που εξασφάλισαν εισιτήριο, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να μην ανάψει σχεδόν η παραμικρή «φωτιά» στις κερκίδες.

Παρά το γεγονός ότι οι Παναθηναϊκοί και οι Ολυμπιακοί είχαν διασκορπισμένες θέσεις και στο γήπεδο, η συντριπτική πλειοψηφία (περίπου το 75%) ήταν υποστηρικτές της ομάδας που ηττήθηκε στον τελικό.

Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφερόμουν ξεχωριστά στον Κώστα Παπανικολάου και στον Χρήστο Μπαφέ, οι οποίοι έγνεψαν στην εξέδρα να σταματήσει την «καζούρα» προς τον Σλούκα, καθώς επίσης και στον Ιωάννη Παπαπέτρου, ο οποίος έκανε νόημα στους συμπαίκτες του, που κατευθύνονταν προς τα αποδυτήρια (μετά την παραλαβή των μεταλλίων τους), να παραμείνουν στο παρκέ για την απονομή στον Κυπελλούχο Ολυμπιακό.

Γενικά, το format του Final 8 και η επιλογή μίας επαρχιακής πόλης στην οποία συγκεντρώνεται όλο το μπάσκετ για 4 μέρες, δίνει την ευκαιρία για σύσφιξη σχέσεων και δημιουργία μπασκετικής ενότητας και ομοψυχίας με φόντο την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη βελτίωση του προϊόντος.

Η εποχή που διανύουμε είναι ίσως η καλύτερη από πλευράς συνεργασίας και κοινού οράματος ανάμεσα στην ομοσπονδία (ΕΟΚ) και την διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος (ΕΣΑΚΕ) και η πρόσφατη πρόσληψη του βετεράνου διεθνούς σέντερ, Ευθύμη Ρεντζιά, στην θέση νεοσύστατη θέση του γενικού διευθυντή της λίγκας, αποτελεί μία κίνηση που έχει δυναμική προόδου και ανάπτυξης για το μπασκετικό οικοδόμημα της χώρας μας.

Υγ.: Δεν ασχολούμαι συχνά με την διαιτησία, αλλά η συνολικά εξαιρετική απόδοση των «γκρι» στην Κρήτη και ειδικότερα του Ηλία Καρπάνου στον τελικό καθώς επίσης και η συμφωνία των «αιωνίων αντιπάλων» για ορισμό στον τελικό, αφήνει θετικές υποσχέσεις για ένα μη τοξικό κλίμα στις υπόλοιπες μεταξύ τους αναμετρήσεις που θα γίνουν μέχρι το τέλος της σεζόν!