Εθνική Ελλάδας: Το «Σπανούλειο» πείσμα και η αλήθεια του Γιάννη!

• Η επιστροφή του Αντετοκούνμπο στην Εθνική

Δεν ήμουν παρών στην προ ημερών πρώτη συγκέντρωση των διεθνών στο Φάληρο, για να σας μεταφέρω εικόνες που είδα με τα μάτια μου, αλλά συνταξιδεύοντας με την αποστολή του Παναθηναϊκού (από την Κρήτη) νωρίς το πρωί της περασμένης Δευτέρας (19/02), δεν σας κρύβω ότι εξεπλάγην θετικά με το κλίμα που εισέπραξα μιλώντας με συναδέλφους και διαβάζοντας τα ρεπορτάζ.

Κατ' αρχάς, η παρουσία του Σλούκα στο ΣΕΦ, έστω κι δεν είχε κληθεί (υπήρξε μία διαφωνία στην πρώτη συζήτηση που έκανε με τον “Kill Bill”, σχετικά με το αν θα ήταν διαθέσιμος ή όχι) κι ενώ προερχόταν από ένα δύσκολο βράδυ και γενικότερα τετραήμερο (η ομάδα του έχασε τον τίτλο στο Final 8 και ο ίδιος δεν είχε καλή απόδοση), χωρίς ακόμη να έχει ξεπεράσει πλήρως τον πρόσφατο τραυματισμό του, μου έκανε πολύ θετική εντύπωση.

Και θα σας πω αμέσως γιατί σχολιάζω την στάση που ακολούθησε ένας παίκτης που δεν θα παίξει στο πρώτο «παράθυρο» των προκριματικών του Eurobasket 2025. Γιατί εδώ και περισσότερα από 15 χρόνια, από την τελευταία σεζόν του Παναγιώτη Γιαννάκη στην θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού (2007-2008), η Εθνική ομάδα αποτελούσε συχνά-πυκνά το καλοκαιρινό πεδίο αντιπαράθεσης των «αιωνίων αντιπάλων».

Με αποτέλεσμα, πολλές φορές το κλίμα να είναι δηλητηριασμένο πριν καν αρχίσουν οι αγώνες και η τοξικότητα που χαρακτηρίζει τις σχέσεις των δύο μεγαλύτερων ελληνικών συλλόγων να επηρεάζει αρνητικά τις προσπάθειες της «επίσημης αγαπημένης» να διακριθεί στο διεθνές στερέωμα.

Πιστέψτε με, αυτό ήταν πάντα ένα από τα προβλήματα (άλλοτε μεγαλύτερο κι άλλοτε μικρότερο) που είχε πάντα να αντιμετωπίσει ο εκάστοτε προπονητής της «γαλανόλευκης».

Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, θέλω να πιστεύω ότι η τεράστια προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη, η αγάπη και το πάθος του για το μπάσκετ (υπό οποιαδήποτε ιδιότητα), σε συνδυασμό με το καθολικό σεβασμό του οποίου τυγχάνει από τους συναδέλφους του, τους παίκτες, τους παράγοντες, τους δημοσιογράφους και τους φιλάθλους, θα παίξουν καταλυτικό ρόλο ώστε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να δουλέψει απερίσπαστο από εξωγενείς επιρροές.

Και ταυτόχρονα να αξιοποιήσει την μπασκετική παράδοση και κληρονομιά που έχει αποκτήσει η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, ώστε να επανέλθει η Εθνική ομάδα στην θέση που οι ξένοι μας αξιολογούν και στην οποία δεν έχουμε καταφέρουμε να φτάσουμε επί σειρά 15 ετών!

Γνωρίζω καλά τον Βασίλη εδώ και αρκετά χρόνια κι αν του βγάζω το καπέλο σε κάτι, αυτό έχει να κάνει με καλώς εννοούμενη «ξεροκεφαλιά» του να αναλάβει την Εθνική ομάδα, ξέροντας πολύ καλά όλες τις τριγύρω «κακοτοπιές» και ακούγοντας πολλές φιλικά προσκείμενες (στον ίδιο) φωνές, που προσπάθησαν να τον αποτρέψουν!

«Γιατί να μπλέξεις, βγάζοντας μόνος σου τα μάτια σου μετά από μόλις δύο σεζόν με το Περιστέρι στην προπονητική;»

«Γιατί να στιγματιστείς με μία ενδεχόμενη αποτυχία, που θα “γυρίσει” σε σένα, σε ένα καλοκαίρι με υψηλό βαθμό δυσκολίας για την Εθνική, όταν έχεις μπροστά σου 20 και πλέον χρόνια μίας πολλά υποσχόμενης καριέρας;»,

Αυτό ίσως να ήταν το περιεχόμενο μερικών από τις φιλικές συμβουλές που δέχτηκε ο 41χρονος «θρύλος» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο οποίος διανύει την 3η σεζόν της προπονητικής του θητείας (στην πρώτη δεν είχε αναλάβει κάποιον σύλλογο κι έκανε τα πρώτα του βήματα κοουτσάροντας την επίλεκτη ομάδα του Adidas Next Generation Tournament της Euroleague).

O Σπανούλης, όμως, είναι αυθεντικός, πεισματάρης και επιλέγει να βλέπει πάντα την θετική πλευρά των πραγμάτων. Ειδικότερα στο μπάσκετ, που είναι ένα αντικείμενο που κατέχει όσο λίγοι και έχει την (απέραντη) διάθεση να το υπηρετεί, επειδή έτσι επέλεξε να ζει την ζωή του.

Από αυτή την άποψη, λοιπόν, η απόφασή του να μπει μπροστά και να ηγηθεί της επόμενης προσπάθειας της «επίσημης αγαπημένης», θεωρώ ότι αξίζει τον απεριόριστο σεβασμό των απανταχού Ελλήνων μπασκετόφιλων. Ανεξαρτήτως οπαδικού χρώματος...

Επί του πρακτέου, μου άρεσαν πολύ οι λέξεις που χρησιμοποίησε στην ομιλία του προς τους διεθνείς στην πρώτη επίσημη συγκέντρωση ενόψει του αυριανού (23/02, 21.00) αγώνα με την Τσεχία.

Κρατάω περισσότερο απ' όλα την αναφορά του στο συναίσθημα της «ανατριχίλας για τον Εθνικό ύμνο». Στην τιμή και την αγάπη προς το εθνόσημο, στην αξία του οικογενειακού κλίματος και της κληρονομιάς που αφήνει η συμμετοχή στην Εθνική, καθώς επίσης στην αποστροφή του στα «μούτρα» και στην δυσαρέσκεια που μπορεί να βγάλει κάποιος λόγω του χρόνου συμμετοχής του.

Γι' αυτά και πολλά άλλα αγωνιστικής και ιδεολογικής φύσεως ζητήματα (είμαι οπαδός της Εθνικής, δεν το κρύβω), δεν χάνω με τίποτε την αυριανή πρεμιέρα του “V-Span” στο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας».

Η επιστροφή του Αντετοκούνμπο στην Εθνική

Η πρώτη τοποθέτηση του Γιάννη σε ελληνικό μέσο (Cosmote TV), μετά το δύσκολο καλοκαίρι που πέρασε, την πρώτη επέμβαση της καριέρας του (την οποία αποκάλυψε το Gazzetta) και την απουσία του από το Mundobasket, φανέρωσε την επιθυμία του Έλληνα superstar των Μπακς να είναι μέλος της Εθνικής ομάδας, όσο τον κρατάνε τα πόδια του.

Όποιος γνωρίζει έστω λίγο τον “Greek Freak”, ξέρει καλά ότι η επιτυχία με την γαλανόλευκη φανέλα, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά όνειρα που έκανε, μεγαλώνοντας μαζί με τα αδέλφια του. Το γεγονός ότι δεν έχει πραγματοποιηθεί, για έναν άνθρωπο που έχει φτάσει ήδη στην κορυφή του κόσμου, όπως εκείνος, ίσως να έχει μετατραπεί και σε μεγάλο απωθημένο.

Στον Αντετοκούνμπο, δεν αρέσει να μιλάει πολύ δημόσια, για θέματα που δεν άπτονται ενός αγώνα που μόλις τελείωσε. Ούτε να δίνει συνεντεύξεις εφ' όλης της ύλης. Το ότι το κάνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα στην Αμερική, αυτό οφείλεται στις συμβατικές υποχρεώσεις που απορρέουν από την επικοινωνιακή πολιτική του ΝΒΑ.

Για όλα τα υπόλοιπα, δεν ανοίγεται πλέον και καλά κάνει, αν θέλετε την άποψή μου, με την τροχιά εκτόξευσης που έχει πάρει εδώ και χρόνια η καριέρα του. Θα του ήταν πολύ εύκολο να βγει και να πει ότι «ναι θα παίξω στο προολυμπιακό, ό,τι και να γίνει!». Πότε άλλοτε θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει την παρθενική του συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που όλοι ξέρουμε τι σημαίνει για κάθε αθλητή;

Το ίδιο, άλλωστε, ίσχυε και πέρυσι για το Mundobasket, μέχρι να αισθανθεί ενοχλήσεις στο γόνατο (ήταν σε ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με τους ανθρώπους της ομοσπονδίας) και να υποβληθεί στις εξετάσεις που κατέδειξαν την ανάγκη να μπει στο χειρουργείο.

Γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα το πόσο μεγάλο είναι πλέον το status του, το βάρος του συμβολαίου και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό, είναι υποχρεωμένος να κρατήσει μικρό καλάθι για όλα. Γιατί έτσι πλέον έχει γίνει η ζωή του.

Μου άρεσε πολύ ο σεβασμός με τον οποίο μίλησε για τον Δημήτρη Ιτούδη, τα λόγια που χρησιμοποίησε για τον Σπανούλη, η αναφορά του στον οΤολιόπουλο και φυσικά η αποκάλυψη του «κλάματος» που του προκάλεσε ο αποκλεισμός από την Γερμανία στο Eurobasket του 2022.

Μετά απ' όλα αυτά, δεν μπορείς παρά να αποδεχθείς την ιδιαιτερότητα και τις ειδικές συνθήκες που πάντα θα συνοδεύουν αυτόν τον υπερπαίκτη (έκανε λόγο για κλάμα από τον πόνο στις τελευταίες περσινές προπονήσεις πριν την επέμβαση), να αφήσεις στην άκρη την αρνητική κριτική και να περιμένεις να ωριμάσει το «έδαφος» για να επιστρέψει στην διάθεση της Εθνικής ομάδας το ερχόμενο καλοκαίρι...

Γιατί θα είναι κρίμα να κλείσει η καριέρα του και το ελληνικό μπάσκετ να μην έχει αξιοποιήσει – σε επίπεδο μίας διεθνούς επιτυχίας – ένα τέτοιο μπασκετικό κεφάλαιο όσο ο Αντετοκούνμπο. Που ανοίγει μία φορά στα 50 χρόνια...