Εθνική Ελλάδας μπάσκετ, Σπανούλης: Όταν οι παίκτες «γουστάρουν» να παίξουν για σένα!

Ανεξάρτητα με τα σημειολογικά στοιχεία της βραδιάς, που είχαν να κάνουν με την νέα εποχή της «επίσημης αγαπημένης», την «πρώτη» ενός παίκτη-θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ στον πάγκο της, αλλά και με το γεμάτο Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας» στην πρώτη φιλοξενία της «γαλανόλευκης» μετά το Mundobasket του ’98, σε αυτά τα παιχνίδια το πρώτο και πιο σημαντικό ζητούμενο είναι το αποτέλεσμα. Και απ’ αυτό ξεκινάνε όλα τα υπόλοιπα σχόλια και οι αντίστοιχες αναλύσεις.

Και το λέω αυτό γιατί μια ματιά στα αποτελέσματα της πρώτης αγωνιστικής των προκριματικών του Eurobasket 2025, θα μας βοηθήσει να δούμε πόσο «ζόρικα» είναι αυτά τα παιχνίδια που διεξάγονται μεσούσης της σεζόν (με τους παίκτες να είναι ήδη αρκετά καταπονημένοι) και τι παγίδες κρύβουν.

Μην πάτε μακριά... Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ισπανία, ηττήθηκε εντός έδρας (75-79) από την Λετονία, έχοντας 9 παίκτες επιπέδου Euroleague στην σύνθεσή της (στην επιστροφή του Ρούμπιο)!

Η Γεωργία έχασε (75-69) από την Δανία (δεν τους άρεσε ο Ζούρος που τους πήγαινε στα μεγάλα τουρνουά), παρά τους 27 πόντους του Σενγκέλια.

Η πρώτη πιθανή αντίπαλός μας στο προολυμπιακό τουρνουά της Αθήνας (2-7 Ιουλίου), Κροατία μπήκε με το αριστερό στους αγώνες της (ηττήθηκε από τους Γάλλους παρά τους 22 πόντους του Χεζόνια), η έτερη Σλοβενία, τα χρειάστηκε για 25 λεπτά εντός έδρας απέναντι στην Ουκρανία (νίκησε με 87-73), ενώ οι Τούρκοι του Αταμάν υποκλίθηκαν (87-80) στην Ιταλία.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από το κέρδος της νίκης (72-64) επί της σκληραγωγημένης Τσεχίας, που χωρίς να έχει μεγάλη ποιότητα πάντα μας δημιουργεί προβλήματα! Ένα αποτελέσματα, που εκ πρώτης μας δίνει την ευκαιρία να ξεκουράσουμε στον αγώνα της Δευτέρας (26/02, 20.30) με την Ολλανδία, τους τρεις διεθνείς, που έχουν σηκώσει μεγάλο βάρος στις ομάδες τους (Παπανικολάου, Μήτογλου και Γουόκαπ) και ταυτόχρονα ήταν και οι πυλώνες της νικηφόρου ξεκινήματος.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Βασίλης Σπανούλης θα χρησιμοποιήσει περισσότερο και θα δώσει χρόνο σε παιδιά που δεν έπαιξαν πολύ (Κ.Αντετοκούνμπο, Καλαϊτζάκης και Κουζέλογλου) ή καθόλου (Μήτρου-Λονγκ, Λούντζης και Μαντζούκας) στο ΣΕΦ και θα προετοιμάσει με λιγότερη πίεση το φαινομενικά ευκολότερο ματς με τους «οράνιε», που πάντως άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις στο Νιούκαστλ κόντρα στην Μεγάλη Βρετανία (ηττήθηκαν με 98-94).

Από την άποψη του βασικού μας στόχου, η αποστολή εξετελέσθη! Επομένως, το γεγονός ότι το αποτέλεσμα συνδυάστηκε με μία εντυπωσιακή «πανστρατιά» του ελληνικού μπάσκετ, σε ένα γεμάτο ΣΕΦ (το τελευταίο ματς της Εθνικής στο Φαληρικό Στάδιο, χρονολογείται στις 31 Ιουλίου του 1998, όταν νικήσαμε 68-57 την Σενεγάλη στο πλαίσιο της 1ης φάσης του Mundobasket της Αθήνας), με πολύ όμορφες εικόνες (όπως η selfie που ζήτησαν οι νεάνιδες του Ολυμπιακού από τον Διαμαντίδη) και με έναν από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες που έβγαλε αυτός ο τόπος, να κρατάει την μπαγκέτα της νέας προσπάθειας, μόνο υποσχέσεις για καλύτερες μέρες αφήνει.

Πάμε λίγο και στο αγωνιστικό, που πάντα σε αυτό το επίπεδο και το χρονικό σημείο που διεξάγονται αυτοί οι αγώνες, είναι λίγο περίπλοκο. Κατ’ αρχάς, η ομάδα μας ήταν ξεκάθαρο ότι είχε βιασύνη και ένα καλώς εννοούμενο άγχος, στοιχεία που προέκυψαν από μία περιρρέουσα ατμόσφαιρα που μετά από πολύ καιρό δεν ήταν τοξική!

Η συνεργασία της ομοσπονδίας με τους δύο μεγάλους συλλόγους ήταν άψογη, ο νέος ομοσπονδιακός είχε σχεδόν όλους τους παίκτες που ήθελε στην διάθεσή του και η επιθυμία του κόσμου να αγκαλιάσει αυτό το νέο ξεκίνημα προκάλεσε μία ευχάριστη έκπληξη.

Σε όλα τα παραπάνω, λάβετε υπ’ όψιν σας την κούραση των παικτών (ειδικότερα των εννέα της 12άδας που αγωνίζονται στην Euroleague) που βρίσκονται λίγο μετά τα μέσα της σεζόν, έχοντας μπει στην τελική ευθεία, καθώς επίσης και το νευραλγικό κομμάτι της ανομοιογένειας που δεν καλύπτεται εύκολα με 3-4 προπονήσεις.

Κάπως έτσι, λοιπόν, εξηγείται η πολύ μουδιασμένη εικόνα των διεθνών στο πρώτο μέρος και η επιθετικά πολύ κακή εικόνα της πρώτης περιόδου, στην οποία πετύχαμε μόλις 12 πόντους με 6/22 σουτ και 0/9 τρίποντα! Αν δεν παίζαμε άμυνα, όμως, με αυτά τα νούμερα η διαφορά θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν σε διψήφιο νούμερο και η προσπάθεια ολικής επαναφοράς να ήταν πιο δύσκολη.

Η σκληράδα που παρουσιάσαμε στο αμυντικό κομμάτι, το μέγεθος που αντιπαρατάξαμε και τα χέρια που βάζαμε συνεχώς πάνω στην μπάλα, μας βοήθησε αρχικά να βγούμε στο ανοιχτό γήπεδο και να βρούμε ρυθμό μέσα από κάποια εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό.

Σε αυτό βοήθησε η εμπειρία στο υψηλότερο επίπεδο των Γουόκαπ, Μήτογλου και Παπανικολάου, οι οποίοι προσέδωσαν σιγουριά στις αποφάσεις δημιουργίας και εκτέλεσης και know how στα μετόπισθεν.

Το ότι πήγαμε στα αποδυτήρια για την ανάπαυλα, έχοντας κεφάλι στο σκορ (32-31), ενώ ταυτόχρονα είχαμε σουτάρει 1/12 τρίποντα, ήταν σίγουρα ενθαρρυντικός οιωνός και σε έναν βαθμό οφείλεται στην προσπάθεια που έκανε ο “Kill Bill” να βρει το πιο αποδοτικό σχήμα, για να δώσει την απαραίτητη ώθηση στην ελληνική ομάδα.

Από την στιγμή που το ματς δεν μας ξέφυγε ούτε στο πρώτο πεντάλεπτο της 3ης περιόδου, που οι Τσέχοι ευστόχησαν σε τρία τρίποντα, ξέφυγαν με -7 (33-40 στο 23’) και σαν να μην έφτανε αυτό, αστόχησαν και σε δύο εντελώς ελεύθερα που θα μπορούσαν να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο τη διαφορά, ήταν θέμα χρόνου να επιβάλλουμε την κυριαρχία μας και να φτάσουμε στη νίκη.

Τον τόνο για την οριστική εξασφάλισή μας, έδωσε η ομαδική άμυνα που παίξαμε για περίπου 12 λεπτά (από το 23ο λεπτό έως το 35ο), η οποία ήταν για σεμινάριο (12 κλεψίματα και 4 τάπες στο σύγχρονο μπάσκετ είναι εντυπωσιακός συνδυασμός) και αποτέλεσε παράδειγμα για το τι μπορεί να επιτευχθεί όταν όλοι βάζουν το εγώ τους κάτω από το εμείς και δίνουν και την ψυχή τους στα ανασταλτικά τους καθήκοντα.

Στο παραπάνω διάστημα, η Τσεχία είχε 4/16 σουτ, υπέπεσε σε 7 από τα 18 λάθη που είχε στο σύνολο και το 33-40 έγινε 61-52 (στο 34’20”) με επιμέρους σκορ 28-12, «βάζοντας φωτιά» στην εξέδρα. Άλλωστε, σε ένα ματς που σουτάραμε με 16% από το τρίποντο και 66,7% από την γραμμή, δεν γίνεται να μιλήσουμε για κάτι άλλο εκτός της άμυνας.

Συμπερασματικά, η Εθνική μας δεν πέτυχε κάποιο μεγάλο κατόρθωμα από την άποψη ότι η ποιότητα, η εμπειρία και η «τεχνογνωσία» τόσων πολλών Ευρωλιγκάτων παικτών, θα έπρεπε να ολιγωρήσει δραματικά για να κινδυνεύσει από μία ποιοτικά πολύ κατώτερη αντίπαλο (από τους παίκτες του Οκάμπο, μόνο ο Σατοράνσκι αγωνίζεται στο υψηλότερο επίπεδο), ωστόσο, επειδή κάθε αρχή και δύσκολη (και ειδικότερα απέναντι σε έναν τόσο «κακό δαίμονα» όσο η Τσεχία), θα πρέπει άπαντες να είμαστε ευχαριστημένοι και να κοιτάμε την ουσία και την μεγάλη εικόνα.

Σε ατομικό επίπεδο, πέραν των τριών «σωματοφυλάκων», του αρχηγού “Παπ” (16π., 8ρ. & 2ασ.), του “Mito” (22π. & 7ρ.) με το ατομικό ρεκόρ σκοραρίσματος με το εθνόσημο και του Γουόκαπ (16π., 8ρ., 8ασ. & 5κλ.), που πέρα από… κομπιούτερ, αποτελεί «τέρας» προσαρμοστικότητας, μου άρεσε πολύ η μπασκετική ωρίμανση του Χαραλαμόπουλου (5π., 7ρ. & 1κλ. με 15’) και το τσαγανό που επέδειξε ο Μωραϊτης (2π., 3ας. & 1κοψ. σε 10’).

Ο Βασίλης φαίνεται ότι στην Ιταλία απέκτησε αυτοπεποίθηση, απελευθερώθηκε από μία υπερβολική πίεση που ασκούσε όλος ο περίγυρός του πάνω (ενδεχομένως και ο ίδιος στον εαυτό) και δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε έναν χρήσιμο και ποιοτικό ρολίστα, ενώ ο Δημήτρης φάνηκε πολύ ορεξάτος, έβγαλε ενέργεια στην άμυνα και ήταν εξαιρετικός στο δημιουργικό κομμάτι (θα μπορούσε κάλλιστα να τελειώσει με μίνιμουμ 5 ασίστ σε 10 λεπτά συμμετοχής)!

Άφησα τελευταίο τον Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος έκανε το νικηφόρο ντεμπούτο του ως ομοσπονδιακός τεχνικός και φάνηκε ξεκάθαρα πόση έμπνευση εκπέμπει στους διεθνείς. Ο ίδιος ήταν ελαφρώς αγχωμένος (απολύτως λογικό), αλλά μόλις ολοκληρώθηκε το τελετουργικό και η αποθέωση, άρχισε το ματς, πέρασαν τα πρώτα λεπτά και αναγκαστικά μπήκε στην διαδικασία να ανακατέψει την τράπουλα και να βρει τις λύσεις, έδειξε ότι διαθέτει όλο το πακέτο για να οδηγήσει την Εθνική ομάδα ψηλά...

Η ατάκα του Τόμας Γουόκαπ στην συνέντευξη Τύπου για το πόση τιμή νιώθει που παίζει για αυτόν τον τύπο, τα λέει όλα για την ατμόσφαιρα που επικρατεί μέσα στα αποδυτήρια, στο ξενοδοχείο και την προπόνηση. Γιατί σίγουρα το να παίζεις για το εθνόσημο είναι το πρώτο και το πιο σημαντικό συστατικό της σύνδεσης με την «επίσημη αγαπημένη»... Αλλά όταν αυτό, συνδυάζεται ταυτόχρονα και με τον υπέρτατο σεβασμό για τον προπονητή και την επιθυμία των παικτών να «ταξιδέψουν» μαζί του, τόσο το «γλυκό» που ετοιμάζεται έχει πολλές πιθανότητες να «δέσει».