Όλοι σφυρίζουν αδιάφορα για την παρωδία με τα «παράθυρα»

• Ούτε ανάπτυξη, ούτε και λεφτά
• Αν ήθελαν (όλοι μαζί) το έλυναν

Στο πιο πρόσφατο Old School καθώς (για ακόμα μια φορά) πιάσαμε με τον συνοδοιπόρο Νίκο Παπαδογιάννη το κουραστικό θεμά της μπασκετικής παρωδίας που έχουν φτιάξει (κατά 80% η πρώτη) Euroleague και FIBA με τους παράλληλους αγώνες στα παράθυρα των εθνικών ομάδων, πέταξα την εξυπνάδα μου για το πως θα μπορούσαν, τα...υπέροχα αφεντικά της Euroleague, να τρολάρουν και στα λόγια -όπως κάνουν ήδη στην πράξη- όλους εμάς που αγαπάμε το άθλημα. Να πουν ότι με το να βάζουν, π.χ την εθνική Ελλάδας να παίζει την ίδια ώρα που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ και που ο Παναθηναϊκός είναι στο Κάουνας χωρίς τον προπονητή του και ακόμα έναν (Τούρκο) διεθνή παίκτη του, στην ουσία βοηθούν στην...πρόοδο του μπάσκετ. Γιατί πως αλλιώς θα έβρισκαν χώρο και χρόνο όλοι αυτοί οι παίκτες που είδαμε να αγωνίζονται με τα γαλανόλευκα στο Λονδίνο; Υπό κανονικές συνθήκες στην δωδεκάδα του Σπανούλη θα ήταν 1-2, άντε τρεις από αυτούς. Οπότε να πούμε και ένα “μπράβο” στην Euroleague που μεγαλώνει τη δεξαμενή της εθνικής ομάδας έτσι; Και όχι μόνο της δικιάς μας.

Οκ αυτή είναι μια κουβέντα που επανέρχεται. Και από εκνευριστική, έχει γίνει αστεία. Όπως και αυτοί που αποφασίζουν. Και δεν αφορά το χθεσινό ματς. Γίνεται από τότε που η FIBA έφτιαξε τη διαδικασία των “παραθύρων”. Πιέζοντας και αυτή με τη σειρά της, δεν ξέρω ακριβώς για ποιο πράγμα. Να φέρει την Euroleague στο...φιλότιμο; Να αντιδράσουν οι παίκτες και οι προπονητές; Οι ομάδες; Το πρώτο και το τελευταίο δεν θα βάζουμε στην κουβέντα. Αν και το τρίτο θα ήταν πιο πιθανό να συμβεί, από το να υπάρχει το πρώτο. Το φιλότιμο!Ούτως ή άλλως η Euroleague, αφού έπιασε τη FIBA στον ύπνο αρχικά, βλέπει συνολικά το μπασκετ ως έναν χώρο πλούσιων και φτωχών, χωρις να δίνει καμία σημασία στους δεύτερους. Εδώ καλά καλά -αρκετές φορές- το “διευθυντήριο” δεν δίνει την πρέπουσα σημασία στις ίδιες τις ομάδες της διοργάνωσης και στα επιμέρους στοιχεία της (διαιτησία, οργάνωση κλπ). Με το άθλημα θα ασχοληθεί;

Ούτε ανάπτυξη, ούτε και λεφτά

Βέβαια ακόμα και αν μείνουμε μόνο στα...υλικά αγαθά, αφού ο αθλητισμός είναι σαφέστατα “μπίζνα” πλέον, δύσκολα μπορείς να πεις την Euroleague επιτυχημένη σε αυτό το σκέλος. Σε αυτό που πονάει τις ομάδες δηλαδή. Και ειδικά αυτές που κρέμονται κατά 70-80% από την τσέπη του ιδιοκτήτη ή από το ταμείο του συλλόγου που έχει (και διαθέτει) χρήμα από τις επιδόσεις της ποδοσφαιρικής ομάδας (μιλώντας πάντα για αυτές που πρωταγωνιστούν). Με τούτα και με τ' άλλα και για να το πω “λαϊκά” η Euroleague ζώντας στην...κοσμάρα της, δεν βλέπει καν προς το παράδειγμα της UEFA. Γιατί ναι μεν δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ στα δικά της οικονομικά μεγέθη, αλλά δεν μπορεί ούτε καν να μικρύνει το χάσμα (γιατί δεν μιλάμε απλά για “διαφορά”). Λες και η ευρωπαίκή αρχή του ποδοσφαίρου είναι χαζή ή λειτουργεί...ιδεολογικά όταν φτιάχνει νέες διοργανώσεις και νέο format προκειμένου να δώσει ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, σε όσο το δυνατόν περισσότερες ομάδες. Οι οποίες όμως κερδίζουν αυτή την ευκαιρία μέσα από το εθνικό τους πρωτάθλημα. Άρα βάζει και τις χώρες στη διαδικασία. Την ίδια στιμή βέβαια που η κορυφαία διοργάνωση της, όπως το Champions League αφορά όλο και περισσότερο ομάδες από τα μεγάλα πρωταθλήματα και μοιράζει όλο και περισσότερο χρήμα. Άλλά όταν ο καθένας παίρνει το (έστω και πιο μικρό) κομμάτι του, όλα βαίνουν καλώς. Κάτι που -αργά ή γρήγορα- δεν θα συμβεί με την άπληση και υπερφίαλη Euroleague. Κάποιος θα έρθει να δείξει το (πραγματικό) χρήμα στις ομάδες και θα κουνήσουν μαντίλι. Τα μηνύματα φτάνουν...

Όλα τα παραπάνω δεν αφορούν ασφαλώς το αγωνιστικό σκέλος της (όντως) κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης εκτός ΝΒΑ (εκεί μιλάμε για άλλα μεγέθη, σόου, οργάνωσης και επιχειρηματικότητας). Μπορεί -επίσης- να γράφονται με αφορμή την ήττα της εθνικής μας ομάδας στο Λονδίνο, αλλά ούτε και αυτό είναι καταστροφή. Μάλιστα θα έλεγα ότι από τη στιγμή που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει καταφέρει να μην πάθει κάποια μεγάλη ζημιά σε αυτή τη διαδικασία, χάνοντας την πρόκριση σε κάποια περίπτωση, τότε -όντως- “ψήνονται” σα αυτούς τους αγώνες και παίκτες που θα κληθούν στο μέλλον να μπουν στα παπούτσια των βασικών. Αλλά -είπαμε- αυτό δεν γίνεται για το καλό του μπάσκετ, ούτε για την (εμπορική έστω) αναπτυξή του. Αλλά αναγκαστικά. Επειδή κάποιος λέει “έτσι γουστάρω”.

Αν ήθελαν (όλοι μαζί) το έλυναν

Εδώ όμως, όπως και σε άλλα ζητήματα όπου αναζητείται η αντίδραση τους, αναρωτιέται κάποιος τι κάνουν παίκτες και προπονητές. Όχι ατομικά, με κάποιες σκόρπιες δηλώσεις που και που. Συνεταγμένα! Σαν ενώσεις. Και ομολογώ πως δεν βγάζω έξω από αυτή την κουβέντα (και απορία μου) και τους ιδιοοκτήτες, οι οποίοι είναι φουλ πατριώτες σε άλλα θέματα και όταν η ομάδα τους έχει επιτυχία μπορεί και να μιλάνε για την πρόοδο του ελληνικού, ισπανικού, ιταλικού ή σέρβικου μπάσκετ. Αμφιβάλει κάποιος ότι με μια κουβέντα τους, αν συμφωνούσαν όλοι το θέμα θα λυνόταν σε μια ημέρα; Γιατί άραγε αυτό άλλες φορές συμβαίνει και άλλες όχι; Γιατί σε κάποια παράθυρα υπάρχουν αγώνες Euroleague και σε κάποιο όχι; Γιατί εν πάση περιπτώσει δεν οδηγούν, αυτοί που βάζουν το χρήμα, τις δύο πλευρές στο τραπέζι για να βρουν λύση, αν υποθέσουμε ότι μπορεί και η FIBA κάπου να έχει λάθος.

Η εθνική με τον κόσμο στο πλευρό της μπορεί (και εμφατικά) να πάρει την ρεβάνς την Κυριακή στη Θεσσαλονίκη. Και με τρείς έμπειρους παίκτες στη σύνθεση της. Γιατί δεν είναι και περισσότεροι δεν ξέρω. Από τις δηλώσεις του Σπανούλη κατάλαβα ότι θα ήθελε και άλλοι να είναι πρόθυμοι. Δεν τους κάλεσε προφανώς για να μην μπούμε σε διαδικασία αντιπαράθεσης. Αλλά σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι (άλλοι διεθνείς) θα είχαν μάλλον αγώνα πρωταθλήματος την Κυριακή. Τώρα αποφάσισαν να πάρουν ρεπό;

Γενικά δεν θέλω να αδικήσω κάποιον, αλλά μπερδεύομαι πολύ με αυτή την... “παίζω με τα κουβαδάκια μου και σου παίρνω το φτυαράκι” υπόθεση του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Η οποία δεν έχει και κανένας πρακτικό όφελος για τις ομάδες. Μήπως τα εκατομμύρια που χρειάστηκαν για το νέο κλειστό του ΟΑΚΑ και τα άλλα τόσα που θα απαιτηθούν για το ΣΕΦ, θα βγουν από τα έσοδα της Eurolagaue; Γελάει ο κόσμος.

Στο τέλος της ημέρας από το βράδυ της Πέμπτης κρατάμε στο σούπερ μπάσκετ που έπαιξε ο Ολυμπιακός, αλλά ότι την ίδια ώρα σε ένα κλειστό το Λονδίνο χιλιάδες Έλληνες ήταν εκεί για να φωνάξουν, να στηρίξουν, να χειροκροτήσουν μια ομάδα που δεν είχε τον Γιάννη, τον Παπανικολάου, τον Σλούκα, τον Παπαγιάννη, τον Καλάθη, τον Μήτογλου (μην τους γράψω όλους) αλλά νέα παιδιά. Αυτά τα παιδιά που πήραν το σκληρό μάθημα που θα τους βγει σε καλό στο μέλλον. Αλλά, αν όσοι λένε ότι αγαπάνε το μπάσκετ και το έχουν υπηρετήσει παλαιότερα σε υψηλό επίπεδο και τώρα είναι σε διοικητικές θέσεις, είναι απλά καρεκλοκένταυροι και έχουν πάψει να αγαπάνε τέτοιες εικόνες, τότε (μην κρυβόμαστε) απλά είναι η ντροπή του αθλήματος.