Τα “κάστρα” θέλουν χρόνο, αλλά το “κακό” φαινόταν να έρχεται

Το «νέο κάστρο» που καλείται να «χτίσει» η «επίσημη αγαπημένη» ήταν ευθύς εξαρχής μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Όχι μόνο γιατί τα προβλήματα και οι «παθογένειες» που προκάλεσε η ανυπαρξία της αποχωρήσασας διοίκησης Βασιλακόπουλου, δεν επιλύονται μεμιάς ούτε με το πάτημα ενός κουμπιού... Πιο πολύ γιατί η σκληρή μπασκετική πραγματικότητα, την οποία πρέπει να αποδεχθούμε, θέλει το ελληνικό μπάσκετ να έχει υποχωρήσει αρκετά σκαλοπάτια από την «ελίτ» του παγκοσμίου στερεώματος. Εκεί δηλαδή που βρισκόταν αρκετά χρόνια πριν.

Αυτοί είναι λόγοι, που κατά την ταπεινή μου άποψη, η πρώτη ήττα (78-69) από την Μεγάλη Βρετανία δεν συνιστά καταστροφή, ούτε έκπληξη. Κάποια στιγμή το άστρο μας θα έσβηνε (όλοι θυμόμαστε τι είχε γίνει το 2017 στο Λέστερ με το τρίποντο του Αθηναίου, ή πέρυσι στo Σεράγεβο κόντρα στην Βουλγαρία και στην Ρίγα κόντρα στην Λετονία) και η νομοτέλεια θα επικρατούσε. Ειδικότερα, όταν και λόγω των ατυχών συγκυριών (ασθένεια Μανωλόπουλου), αναγκαστήκαμε να πάμε στο Νιούκαστλ με τεχνική καθοδήγηση που στερείται εμπειριών.

Το μπάσκετ είναι πολύ δίκαιο άθλημα και όταν μία ομάδα ξεφεύγει με +15 και αντί να εδραιώσει το αποτέλεσμα, μπαίνει στην διαδικασία του rotation, τότε θα συμβούν φαινόμενα κατάρρευσης όπως αυτή της οποία γίναμε μάρτυρες στο 2ο ημίχρονο. Τα «λένε όλα» το επιμέρους σκορ 45-21 των γηπεδούχων, αλλά κυρίως τα 3/3 πανομοιότυπα ελεύθερα τρίποντα που έδωσε η ελληνική άμυνα, στον παλιό μας γνώριμο Τέντι Οκερέαφορ (συνολικά είχε 19π., 4ρ. & 3ασ.με 4/4 τριπ.), ο οποίος από την Basket League (έπαιξε στην Κύμη, τον Χολαργό και τον Ηρακλή), «καταποντίστηκε» στους Μπρίστολ Φλάιερς και τους Τσεσάϊρ Φίνιξ της αγγλικής λίγκας.

Μπορεί η πλειοψηφία των Ελλήνων μπασκετόφιλων να θεωρεί «ξεφτίλα» την πρώτη ήττα από τους Βρετανούς μετά από 37 χρόνια, υπό την έννοια ότι μας γύρισε στην προ '87 εποχή (20/05/1984 στο Προολυμπιακό του Παρισιού). Φρονώ, φίλες και φίλοι, όμως, ότι οι προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες ήρθε αυτό το αποτέλεσμα (χωρίς προετοιμασία, χωρίς έμπειρους προπονητές και με παίκτες που δεν έχουν τον επιθυμητό ρυθμό στις ομάδες τους), «διαλύουν» την όποια ψευδαίσθηση προκαλεί η σύγκριση των δύο ονομάτων. Πλέον δεν είμαστε υπερδύναμη και η ήττα δεν πρέπει να αποτελέσει αφορμή για καταστροφολογία και κακοπροαίρετη κριτική.

Το ελληνικό μπάσκετ προέρχεται από μία μακρά περίοδο βαριάς ασθένειας και θέλει πίστωση χρόνου, σωστό προγραμματισμό και νέες μεθόδους για να ξαναπάρει την άνω βόλτα. Τα πρώτα αποτελέσματα του 2ου ομίλου των «παραθύρων», άλλωστε, βρήκαν νικητές τα αουτσάϊντερ (Μεγάλη Βρετανία και Λευκορωσία) και οι ειδικές συνθήκες αυτών των αγώνων, θα φέρουν πολλές εκπλήξεις.

Υπ' αυτή την έννοια, η «γαλανόλευκη» χρειάζεται ηρεμία και στήριξη ενόψει του κυριακάτικου (28/11, 17.00) αγώνα με την Λευκορωσία (νίκησε «ξεκούραστα» τους Τούρκους), στον οποίο πλέον δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα από τη νίκη.

Αν πρέπει να καταθέσουμε κάποια αγωνιστικά δεδομένα απ' όσα διημείφθησαν στην “Vertu Motors Arena”, θα στενοχωρηθούμε ακόμη περισσότερο. Γιατί παρά τα προβλήματα, τις ατυχείς συγκυρίες και τις δυσμενείς συνθήκες, είχαμε το ματσάκι στην τσέπη μας και απλά επιτρέψαμε στους Βρετανούς να μας τρυπήσουν το παντελόνι!

Παρά τους 23 πόντους παθητικό στην 1η περίοδο, το σχήμα της 2ης περιόδου με τον Λούντζη να νοικοκυρεύει την αμυντική λειτουργία, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έβγαλε ενέργεια στα μετόπισθεν και «κεφαλαιοποίησε» την αμυντική του διάθεση με ένα σερί 14-4, που μας έφερε στο +5 (38-33) από το -5 (24-29).

Η ώθηση που μας έδωσε ο Γόντικας στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου πήγε την διαφορά στο +14 (50-36), αλλά εκεί ήταν που «χάλασε» το μυαλό μας και μας έλλειψε η εμπειρία στις αποφάσεις από τον πάγκο. Οι κακές επιλογές στην επίθεση και η νωθρότητα στις αμυντικές προσαρμογές, έγιναν "ένα” και ξαναέβαλαν μέσα σε 4 λεπτά (τόσο κάναμε να σκοράρουμε με καλάθι εντός πεδιάς) τους γηπεδούχους στο ματς.

Η εικόνα του Οκερέαφορ να μας «τιμωρεί» είτε με ασίστ, είτε με βολές και πολλώ δε μάλλον με τα τρία συνεχόμενα τρίποντα (56-57 στη λήξη της 3ης περιόδου), ήταν η πρώτη ένδειξη ότι το "κακό" ερχόταν. Η αγωνιστική εικόνα της τελευταίας περιόδου ήταν απλά η απόδειξη της ολιγωρίας των διεθνών να «συνεφέρουν» τους εαυτούς τους και των μέτριων δυνατοτήτων του τεχνικού επιτελείου να διαχειριστεί ένα ματς, που άρχιζε να "φεύγει" από τα χέρια μας.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η ήττα στην πρεμιέρα της νέας προσπάθειας με φόντο την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2024, είναι από τις λίγες που οι ευθύνες βαραίνουν ελάχιστα το τρίπτυχο διοίκηση ΕΟΚ, παίκτες και προπονητές. Όσο πιο γρήγορα την ξεχάσουμε και δεν ασχοληθούμε με το «τις πταίει;», τόσο γρηγορότερα θα βρούμε τα πατήματα μας, θα σταθεροποιήσουμε το «βάδισμά» μας και θα ξαναμπούμε στην επιθυμητή τροχιά.

Αν δεν πέσεις, δεν θα μάθεις να σηκώνεσαι. Εν προκειμένω, βέβαια, πρέπει να καταλάβουμε ότι είμαστε χαμηλά. Γι' αυτό και πρέπει να οργανωθούμε και να δουλέψουμε, αφήνοντας κατά μέρος τις φωνές και τον καταμερισμό των ευθυνών.

Υγ.: Καλό ταξίδι σε έναν από τους πλέον ρομαντικούς Έλληνες μπασκετανθρώπους, που τα τελευταία χρόνια είχε αφοσιωθεί στο γυναικείο μπάσκετ της Ρωσίας. Η ξαφνική απώλεια του Στράτου Κωσταλά, σε μία εποχή που το ελληνικό μπάσκετ δέχεται απανωτά “χτυπήματα”, αποτελεί ένα ακόμη γερό πλήγμα για τον χώρο μας.