Όταν έχεις "know how" και παραστάσεις, βρίσκεις τον δρόμο σου

Βλέποντας την εικόνα της Εθνικής μας ομάδας στο Νιούκαστλ, όπου μπήκε με το... αριστερό (69-78) στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και παρακολουθώντας την νικηφόρα πρεμιέρα (84-70) των Λευκορώσων κόντρα στην Τουρκία, δεν σας κρύβω ότι το αποψινό ματς ήμουν σίγουρος ότι δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Όπως και συνέβη.

Και πιστεύω ακράδαντα ότι αν ο Σωτήρης Μανωλόπουλος δεν είχε ξεπεράσει ασθένειά του και έβλεπε το ματς από την τηλεόραση και αν ο Κασελάκης δεν ήταν παρών, τότε τα πράγματα ίσως να είχαν "στραβώσει" πολύ την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές.

Η ουσία, όμως, είναι ότι η «επίσημη αγαπημένη» υπό το βλέμμα του αναμορφωτή του αθλήματος στην χώρα μας, Νίκου Γκάλη, έκανε πράξη το ζητούμενο και παρά την έλλειψη ομοιογένειας, πήρε την πολυπόθητη νίκη (77-67) και σε συνδυασμό με την ήττα (84-67) της Μεγάλης Βρετανίας στην Κωνσταντινούπολη, ο 2ος όμιλος είναι σαν να αρχίζει από την αρχή.

Πλέον, μέχρι τα τέλη του ερχόμενου Φεβρουαρίου έχουμε τον χρόνο να οργανώσουμε καλύτερα το ρόστερ που θα παρουσιάσουμε στα δύο διαδοχικά ματς με την Τουρκία (25/02 εντός και 28/02 εκτός), σε ένα τετραήμερο που ίσως να χρειαστούμε μεγαλύτερη βοήθεια από τους παίκτες των εκπροσώπων μας στην Euroleague (o Ολυμπιακός υποδέχεται την Αρμάνι στις 24/02 και ο Παναθηναϊκός στις 25/02 φιλοξενεί τον Ερυθρό Αστέρα).

Για όλα αυτά και για το ενδεχόμενο να πάμε στην Πόλη (για το 2ο ματς) με πρωτοκλασάτους παίκτες των «αιωνίων αντιπάλων», θα έχουμε πολύ χρόνο να τα πούμε. Άλλωστε, τα δύο αυτά ματς δεν θα κρίνουν μόνο την πρόκριση στην 2η φάση αλλά και τους βαθμούς με τους οποίους θα μπούμε στην αφετηρία της (μεταφέρουμε από την 1η τα αποτελέσματα με τις ομάδες που συνεχίζουν από τον όμιλό μας).

Πάμε να δούμε όμως, τι έγινε στο πάλαι ποτέ "Αλεξάνδρειο", που εδώ και κάποια χρόνια έχει την ονομασία του κορυφαίου Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. Με τον Νικ παρόντα, λοιπόν και με την μορφή του στην εξέδρα να αποτελεί από μόνη της τεράστιο κίνητρο (εξ' ού και το χειροκρότημα των διεθνών στο τέλος, που αποτέλεσε την ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του), η Εθνική μας είχε σαφώς πιο ξεκάθαρη τοποθέτηση στο γήπεδο.

Ήταν διαβασμένη απέναντι σε όλα αυτά που μπορούσαν να κάνουν και έδειξαν στο πρώτο ματς οι αντίπαλοί μας και παρ' ότι είχε μεγάλη νευρικότητα στο ξεκίνημα, είχε το αμυντικό αντίδοτο απέναντι στα ατού της ομάδας του Ρόστισλαβ Βέργκουν.

Κατ' αρχήν, έστω κι αν ο "κορμός δέντρου" που ακούει στο όνομα του Αρτσιόμ Παραχούσκι τελείωσε το ματς με double-double (15π. & 10ρ.) δεν μας έκανε τεράστια ζημιά, γιατί είχαμε τα κορμιά (Αγραβάνης, Γόντικας, Καββαδάς και Κακλαμανάκης) για να τον αντιμετωπίσουμε και να περιορίσουμε σε ουσιαστικό βαθμό την δράση του.

Επιπροσθέτως, όμως, εξουδετερώσαμε πλήρως δύο παίκτες που είχαν πετύχει συνολικά 24 πόντους με 8/15 σουτ στον αγώνα του Μινσκ (οι Μπελιάνκου και Σίτνικ είχαν απόψε μόλις 2π. με 0/11 σουτ), ενώ το πιο σημαντικό είναι ότι σταματήσαμε σχεδόν εξ' ολοκλήρου το transition παιχνίδι τους, που κόντρα στην Τουρκία ανέβασε την παραγωγικότητάς τους στους 84 πόντους.

Κρατώντας, λοιπόν, την Λευκορωσία στους 67, πετύχαμε τον βασικό μας στόχο και βάλαμε τα θεμέλια για την νίκη. Από 'κει και πέρα, χωρίς χρόνο για προπόνηση και σωστή προετοιμασία και με αρκετούς παίκτες χωρίς αγωνιστικό ρυθμό (Λούντζης και Καββαδάς), έχει μεγάλη αξία ότι ο Μανωλόπουλος διαχειρίστηκε πολύ αποτελεσματικά το ρόστερ και πήρε όσα χρειαζόταν από τα παιδιά για να φέρει εις πέρας την δουλειά.

Το σερί 19-2 που "τρέξαμε" σε διάστημα 4'42" από το 13ο έως το 18ο λεπτό (υποχρεώνοντας την αντίπαλό μας σε 1/7 σουτ και 4 λάθη), έδειξε τον δρόμο για το ποσοστό ενέργειας και ψυχολογίας μπορεί να κερδίσει μία ομάδα μέσω της άμυνας και να το «κεφαλαιοποιήσει» στην επίθεση (το 19-26 έγινε 38-28). Έστω και αν δεν παίζει κάτι ιδιαίτερο και βασίζεται στον αυθορμητισμό και το ταλέντο των παικτών.

Σε αυτό το κομμάτι βοήθησε ο Λεωνίδας Κασελάκης (14π. & 4ρ.) αλλά και ο Μιχάλης Λούντζης (12π., 2ρ. & 2ασ.), έστω κι αν χρειάστηκε να κάνει λάθη ή να είναι άστοχος μέχρι να βρει ρυθμό. Ο απόλυτος σύγχρονος Έλληνας overachiever μπασκετμπολίστας, μας χάρισε σιγουριά στις επιλογές και σε καλάθια που χρειαζόμαστε, ενώ ο point-guard του Ολυμπιακού έβαλε σωστά το μακρύ κορμί του στην άμυνα, πήρε φάουλ και όσο περισσότερο έμενε στο παρκέ, τόσο περισσότερο βελτιωνόταν.

Μην ξεχνάτε ότι όσο έπαιξε στα δύο τελευταία ματς της Εθνικής (συνολικά 38'), άλλο τόσο και λίγο λιγότερο (συνολικά 68') είχε αγωνιστεί σε 7 αγώνες Ελλάδας και Ευρώπης στην εφετινή σεζόν.

Ιδιαίτερη μνεία θεωρώ ότι χρειάζεται να γίνει για τους πιο μπαρουτοκαπνισμένους Γκίκα (7π., 6ρ. & 4ασ.) και Αγραβάνη (14π. & 7ρ. με πολλή βρώμικη δουλειά και πολλά σπρωξίματα, καθώς επίσης και για τον Γόντικα (13π., 3ρ. & 2ασ.) με τον Καλαϊτζάκη (5π., 4ρ. & 3κλ. σε 13'). Ο power-forward του Ιωνικού Νικαίας απέδειξε ότι είναι η επιτομή του hustle ψηλού, που μπορεί να επιτελέσει πολλούς ρόλους ανάμεσα στο "4" και το "5", ενώ ο Παναγιώτης εξέθεσε την επιλογή του τεχνικού επιτελείου να τον αφήσει εκτός 12άδας στο Νησί.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι η προσπάθειά μας, τηρουμένων των δυσκολιών, συγκυριών αλλά και του αγωνιστικού προφίλ των αντιπάλων, βαθμολογείται με λίαν καλώς και απέδειξε ότι αν δεν είχαμε το πρόβλημα με την ασθένεια του Μανωλόπουλου, τώρα θα είμαστε στην πρώτη θέση του ομίλου χωρίς απώλειες.

Κακά τα ψέματα, σε αυτήν την διοργάνωση που δεν υπάρχει χρόνος προετοιμασίας και οι ομάδες δεν έχουν μεγάλη ποιότητα στα ρόστερ, αυτό που κάνει την διαφορά είναι το know how των προπονητών και οι αγωνιστικές παραστάσεις των παικτών. Και σ' αυτά πάμε καλά.

Το έχουμε αποδείξει σε δύο διαφορετικές προκριματικές φάσεις έως τώρα και καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα το ξανακάνουμε και σε μία τρίτη. Αυτό που μένει είναι να δούμε πιο προσεκτικά και την μεγάλη εικόνα, που έχει να κάνει με την εκπροσώπηση στις τελικές φάσεις. Δόξα τω Θεό, πλέον, υπάρχουν και οι προϋποθέσεις και οι παίκτες αλλά κυρίως οι θεματοφύλακες του αθλήματος, που μπορούν να μας επαναφέρουν σε κάτι αντίστοιχο με τις χρυσές εποχές του παρελθόντος...